Pamiętam, gdy po raz pierwszy w życiu poczułam się prawdziwie dorosła: gdy za samodzielnie zarobione pieniądze kupiłam sobie pralkę. Nigdy wcześniej nie wydałam tyle naraz, w dodatku na coś, co w 100% miało jedynie cel praktyczny i miało służyć wyłącznie jako prozaiczny komponent codzienności. Poczułam się wówczas dorosła, gdyż był to wydatek sfinansowany całkowicie przeze mnie samą, dzięki mojej pracy, i jako wyposażenie domowe stanowiący już „coś poważnego”.
 

Pamiętam, gdy po raz pierwszy w życiu poczułam się prawdziwie dorosła: gdy za samodzielnie zarobione pieniądze kupiłam sobie pralkę. Nigdy wcześniej nie wydałam tyle naraz, w dodatku na coś, co w 100% miało jedynie cel praktyczny i miało służyć wyłącznie jako prozaiczny komponent codzienności. Poczułam się wówczas dorosła, gdyż był to wydatek sfinansowany całkowicie przeze...

W dorosłość weszłam kilkakrotnie. Za każdym razem zwiększając stopień wtajemniczenia. Za pierwszym razem ze spakowaną walizką i kartonem kuchennych akcesoriów przeniosłam się do innego miasta. Na studia.Za drugim razem zaczęłam wakacyjną pracę. Wartość pieniądza, nagle zrównana z dość męczącym zajęciem, wzrosła. Wzrosła też wartość posiadanych przedmiotów. Kolejny poziom to zamieszkanie z przyszłym mężem. Cóż. Odkrywanie brudnych skarpet męskich pod łóżkiem i jego awersja do gotowania to szczegóły. Jest miło.Ostatni już etap to… macierzyństwo. Rok z górką, lekko nie jest. Nie wiem czy cokolwiek mogłoby mnie na to przygotować, ale wszystko co było wcześniej, było niczym, zasadniczo. Dorosłość zaczęła się teraz, razem z Nią. Już żadna sekunda nie jest w pełni moja, żadna czynność nie pozostaje bez wpływu na nią. Dużo akrobatycznych kombinacji wymaga tego odpoczywanie, bo o ile ciało potrafi sobie z tym radzić doskonale, o tyle głowa już nie. Teraz gdy śpi, a ja szarpię chwile z codzienności (by coś tu czy tam napisać), zastanawiam się czym jest ta dorosłość. Czy to ten pyrkający na kuchence rosół (matka-kucharka). Czy te sterty książek, które poczytuję (matka-bibliofilka). Czy poprane i poukładane w szafkach pajace i body (matka-ogarniaczka). Czy kiełki wzrastające powoli w kiełkownicy (matka-zdrowo-się-odżywiamy). Czy kalendarz upstrzony wycieczkami, wyjazdami, odwiedzinami (matka-rozrywka). Czy to suma tego wszystkiego… Sporo zatem mnie dorosłość nauczyła.

W dorosłość weszłam kilkakrotnie. Za każdym razem zwiększając stopień wtajemniczenia. Za pierwszym razem ze spakowaną walizką i kartonem kuchennych akcesoriów przeniosłam się do innego miasta. Na studia.Za drugim razem zaczęłam wakacyjną pracę. Wartość pieniądza, nagle zrównana z dość męczącym zajęciem, wzrosła. Wzrosła też wartość posiadanych przedmiotów. Kolejny poziom to...

Nie będę ukrywać, że kiedy dzisiaj zobaczyłam temat tego konkursu byłam więcej niż zaskoczona. Zadanie idealnie wpasowało się w moje życie, ponieważ pomimo, iż bliżej mi już do lat 30, to dorosła po raz pierwszy poczułam się tydzień temu. Ale nie wyprzedajmy wydarzeń. Należałoby zacząć od faktu, iż od pewnego czasu większość znanych mi osób odnajduje swoją "dorosłość" i zaczyna zaliczać swoistą listę punktów koniecznych do zrobienie przez "prawdziwego dorosłego". Koleżanki kolejno wychodzą za mąż, zaczynają rodzić dzieci, zamieniają małe, urocze Fordy Ka, na duże rodzinne samochody, biorą kredyty na budowę domów i zaczynają wspominać o bolących kręgosłupach. W tym wszystkim ja jawię się bardziej jako zwariowana nastolatka - wciąż się uczę, biegam po nikomu niepotrzebnych kursach i szkoleniach, pracę traktuję jako rozrywkę, a po ulicach śmigam dwuosobowym kabrioletem w duchu żałując, iż nie dało się kupić różowego. Nie ukrywajmy - to wszystko nie wygląda za poważnie. Jednocześnie jednak przyszło mi pracować z nastolatkami i to właśnie dzięki nim udało mi się odkryć o co chodzi z tą całą dorosłością. W zeszłym tygodniu przyłapałam dwie dziewczyny stojące pod ścianą i przeglądające znaną mi książkę dla nastolatek. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie podeszła i nie wdała się w przydługą dyskusję o twórczości autorki (ostatnią z "nastolatkowych" pozycji tej Pani czytałam dwa miesiące temu). Niedługo później usłyszałam od koleżanki z pracy, że może jednak nie powinnam obnosić się, iż czytam taką literaturę (delikatnie dała mi do zrozumienia, iż nie mam powodów do dumy). Sama tylko się zaśmiałam, jak zwykle nie widząc problemu. Życiowa mądrość uderzyła mnie dopiero, gdy już wracałam do domu. Właśnie wtedy sama na małej ulicy poczułam się naprawdę dorosła. Bo w dorosłości nie chodzi o małżeństwo, dziecko ani kredyt hipoteczny. W dorosłości chodzi o podejmowanie decyzji w zgodzie z samym sobą, nawet jeśli innym wydają się głupie. O odwagę, aby pozostać sobą. W jakiś pokrętny sposób moja dorosłość to pokój wypełniony magami, książkami dla nastolatek i lecący w telewizji film Marvela.

Nie będę ukrywać, że kiedy dzisiaj zobaczyłam temat tego konkursu byłam więcej niż zaskoczona. Zadanie idealnie wpasowało się w moje życie, ponieważ pomimo, iż bliżej mi już do lat 30, to dorosła po raz pierwszy poczułam się tydzień temu. Ale nie wyprzedajmy wydarzeń. Należałoby zacząć od faktu, iż od pewnego czasu większość znanych mi osób odnajduje swoją "dorosłość" i...

W okresie dorastania zrozumiałam, może głupio to zabrzmi, ale zrozumiałam na jakie studia chce iść. Chodziło o psychologię i pedagogikę. Ale nie dlatego, że lubię dzieci. Chciałam poznać siebie, zrozumieć dlaczego mój umysł funkcjonuje tak, a nie inaczej. Dodatkowo powiedziałam sobie, że jeśli poznam siebie i nauczę się mojego umysłu, będę mogła zacząć pomagać innym. Spełniłam swój cel, okazało się, że jestem DDA I teraz jako dorosła osoba staram się pomagać innym osobom z DDA żyć z tym syndromem.

W okresie dorastania zrozumiałam, może głupio to zabrzmi, ale zrozumiałam na jakie studia chce iść. Chodziło o psychologię i pedagogikę. Ale nie dlatego, że lubię dzieci. Chciałam poznać siebie, zrozumieć dlaczego mój umysł funkcjonuje tak, a nie inaczej. Dodatkowo powiedziałam sobie, że jeśli poznam siebie i nauczę się mojego umysłu, będę mogła zacząć pomagać innym....

Pamiętam jak całą szkołę średnią straszyli nas MATURĄ (zaczęli już nawet w gimnazjum!- to powinno być karalne). Więc nam- ofiarom ciągłych zmian w systemie oświaty owa matura jawiła się jako wielki potwór, który nas zje i wypluje tudzież wy...dali. W końcu to pierwszy i prawdziwy egzamin dojrzałości, test który pozwoli zweryfikować kto, do czego (i czy w ogóle) się nadaje, pozwoli oddzielić ziarna od plew i takie tam. Ja, w mojej zafarbowanej na różowo głowie, dziwnym trafem, akurat miałam etap absolutnego przekonania o swojej doskonałości więc nie stresowałam się zbytnio tą maszynerią oświaty i patrzyłam w przyszłość z dość silną nadzieją, że kto jak kto, ale ja na bank okażę się, nawet nie ziarnem, ale samorodkiem złota znalezionym w stosie odpadków. Także nie zaprzątałam sobie zbytnio życia specjalnymi przygotowaniami do momentu tej inicjacji w dorosłość (w sumie, przyznam że w skrytości młodzieńczego serca, po cichu wierzyłam, że może nawet uda mi się trochę schudnąć ze stresu - ale gdzie tam co, bez głodzenia się i katowania ćwiczeniami coś takiego jak schudnięcie mi nie grozi). Dzisiaj z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że MATURA TO BZDURA - a to gloryfikowanie swojej osoby już dawno mi przeszło, chyba;P
Ale do brzegu - prawdziwy egzamin dojrzałości czekał mnie podczas pierwszej SESJI letniej na studiach. Kiedy teraz pomyślę o tej beznadziei i ogromie wiedzy do przyswojenia, to sama sobie się dziwię, że po prostu nie położyłam się na ziemi i nie pozwoliłam trawie zacząć na mnie rosnąć. Nagle okazało się, że całe dotychczasowe życie wszyscy - nie wiadomo dlaczego- straszyli mnie maturą, kiedy jedna jedyna sesja przygniotła mnie jak jakaś asteroida i o mało nie skończyłam jak dinozaury. Dobrze że młodość rządzi się swoimi własnymi prawami i okazuje się, że, jak trzeba, to da się funkcjonować kilka dni bez snu i rozrywki, jedząc tylko frytki z majonezem i popijając kawą. Także dorosłość nauczyła mnie że da się przyswoić pół roku wiedzy w 2 tygodnie oraz da się przeżyć miesiąc za jakieś 600zł (ale to inne czasy były!).

Pamiętam jak całą szkołę średnią straszyli nas MATURĄ (zaczęli już nawet w gimnazjum!- to powinno być karalne). Więc nam- ofiarom ciągłych zmian w systemie oświaty owa matura jawiła się jako wielki potwór, który nas zje i wypluje tudzież wy...dali. W końcu to pierwszy i prawdziwy egzamin dojrzałości, test który pozwoli zweryfikować kto, do czego (i czy w ogóle) się nadaje,...

 Zawsze byłam zbuntowanym dzieckiem, dziewczynka, która nie pasowała do obowiązujących zasad a nawet i epoki, w której się urodzila. To były lata 90.te początek a ja bawiłam się w przedszkolu samochodzikami, biłam się z kolegami, chodziłam wiecznie że zdartymi kolanami (efekt chodzenia po drzewach), ubłocona. Szczęśliwa na swoich zasadach. Gdy tego ode mnie wymagano byłam grzeczna, pokorna i mała dama w pięknych sukienkach. Babcia i mama przywiązywały dużo wagi do dobrej wychowania. W domu miałam prawdziwa niemiecka kindersztubę (dziadkowie pochodzą ze Śląska). Ta beztroska dzieciństwa została mi brutalnie odebrana, gdy miała 13 lat i moja mama zginęła w wypadku samochodowym. Szybciutko dorosłam. Bylam grzeczna, pilna uczennica, dzieckiem wypełniającym wszystkie polecenia by nie sprawiać dziadkom kłopotów i problemów. Poszłam na dobre studia na politechnikę chociaż serce miałam rozdarte bo chciałam studiować języki, translatoryke. I w tym wszystkim nie bylo mnie. Byłam jakby obok swojego prawdziwego "ja". Po latach, dziś mając 38 lat za kilka dni (03.05) zaczęłam dojrzewać. Dojrzewać do tego, by odkryć siebie kim naprawdę jestem i jak chce żyć. Dojrzewać do tego, by to co zamrozilam w sobie na wiele, wiele lat mogło teraz topnieć. A to co stopnieje ukazało prawdziwa mnie. Wrażliwa, przepełniona empatia, widząca i słysząca "więcej". Uczestnicząc w kręgu kobiet odkrywam siebie, beztroskę i radość ze zwykłych rzeczy. Rysowanie, wspólne zabawy, tworzenie opowieści na zajęciach aktorskich. Doświadczam beztroski i bezmiaru radości, która też sama sobie odebrałam. Bo być dorosłym to być poważnym. I dopiero teraz po kątach, gdy odważyłam się pójść na terapie, przepracowac traumę z dzieciństwa, dorastam. Dorastam do odkrycia siebie. Do odkrycia kim jestem, dokąd zmierzać i jak chce dalej żyć. A chce żyć tak jak bohaterka "Exstasii" po swojemu i na własnych zasadach, w zgodzie ze sobą. Ktoś kiedyś powiedział, że jak zapomnisz, że masz w sobie dziecko, to się zaczniesz starzec. Ja świadomie teraz pielęgnuje w sobie dziecko. Dziecko, które musiało we mnie umrzeć i szybko dorosnąc a teraz dbam o to dziecko i je pielęgnuje. Mimo, że dorastam to pielęgnuje w sobie to dziecko. I świadomie dorastam i zmieniam swoje życie. Na moich własnych zasadach. Według mojego postrzegania świata a nie według narzuconych mi w dzieciństwie przekonań. Mimo ogromnego szacunki do Mamy i Dziadków, którzy mnie wychowali "przedrukowuje" sobie ustawienia fabryczne, bo to moje życie. Dorosłość na moich zasadach. I przypomniałam sobie o moim największym marzeniu: pisaniu, tworzeniu i obecnie spełniam te marzenia. Powoli, troszkę nieśmiało otwieram zakamarki swojej duszy.

Przeczytalam i akceptuję regulamin.  

 Zawsze byłam zbuntowanym dzieckiem, dziewczynka, która nie pasowała do obowiązujących zasad a nawet i epoki, w której się urodzila. To były lata 90.te początek a ja bawiłam się w przedszkolu samochodzikami, biłam się z kolegami, chodziłam wiecznie że zdartymi kolanami (efekt chodzenia po drzewach), ubłocona. Szczęśliwa na swoich zasadach. Gdy tego ode mnie wymagano byłam...

Będąc dzieckiem nie mogłam się doczekać, aż wreszcie stanę się tą słynną "nastolatką". Naczytałam się książek i sądziłąm, że byłam gotowa na pierwszą miesięczkę, pierwszą miłość, dyskoteki, przyjaźnie, makijaż... Niestety nie byłam. Nic nie przebiegało tak jak sobie zaplanowałam. Bóle miesiączkowe były tak inensywne, że co miesiąc zwalniałam się ze szkoły, makijaż służył mi jedynie do przykrycia niemożliwego do zniwelowania trądziku, który spowodował brak chęci do życia, kontaków międzyludzkich, a co dopiero kontaktu z jakimkolwiem chłopakiem czy nawet wyjściem na dyskotekę. Ta kumulacja sprawiła, że okres dojrzewania był najcięższym etapem mojego życia, który na szczęście minął pod koniec liceum. Życie kompletnie mi się odmieniło, gdy poszłam na studia. Udało mi się odzyskać ładną cerę, a co za tym idzie pewność siebie, radość z życia i otwartość do ludzi. Jakież było moje zdziwienie, gdy ludzie zamiast wpatrywać się w "wulkany" na mojej twarzy, patrzyli mi prosto w oczy haha. Na studiach znalazłam wspaniałych przyjaciół, chłopaka, wybawiłam się za te wszystkie stracone lata. Patrząc z perspektywy czasu moje problemy z czasów nastolatki wydają się teraz bardzo błahe i próżne, w tamtym czasie był to jednak koniec świata. Koniec końców wyciągnęłam naukę z tamtego czasu, bardziej doceniam to co mam i staram się mniej przejmować rzeczami, na które nie mam wpływu, zatem jestem zdania, że wszystko dzieje się po coś :)

Będąc dzieckiem nie mogłam się doczekać, aż wreszcie stanę się tą słynną "nastolatką". Naczytałam się książek i sądziłąm, że byłam gotowa na pierwszą miesięczkę, pierwszą miłość, dyskoteki, przyjaźnie, makijaż... Niestety nie byłam. Nic nie przebiegało tak jak sobie zaplanowałam. Bóle miesiączkowe były tak inensywne, że co miesiąc zwalniałam się ze szkoły, makijaż służył mi...

Wejście w dorosłość to prawdziwa sztuka przetrwania. Wiem coś o tym. To walka między chęcią pozostania w ciepłym rodzinnym gniazdku a pragnieniem bycia samodzielnym i niezależnym od rodziców. Niech Wam się nie wydaje, że jest to łatwe zadanie. To prawdziwy egzamin z życia, gdy musisz radzić sobie sam. W porę opłacić rachunki, napełniać lodówkę i odpowiadać sam za siebie i swoje czyny. Wejście w dorosłość daje nam przepustkę do "innego świata", widzianego już tylko z perspektywy dorosłego. Choćby tak na chwilkę powrócić do lat dziecięcych.. 

Wejście w dorosłość to prawdziwa sztuka przetrwania. Wiem coś o tym. To walka między chęcią pozostania w ciepłym rodzinnym gniazdku a pragnieniem bycia samodzielnym i niezależnym od rodziców. Niech Wam się nie wydaje, że jest to łatwe zadanie. To prawdziwy egzamin z życia, gdy musisz radzić sobie sam. W porę opłacić rachunki, napełniać lodówkę i odpowiadać sam za siebie i...

Sądzę, że dla każdego taki próg przychodzi w innym czasie albo wcale, jak i że w ciągu całego swojego życia możemy przechodzić przez wiele takich progów. Mylnie dopasowujemy go też do nastu lat. Pamiętam, że jako dziecko wyobrażałam sobie, że jako nastolatka będę już „taka dorosła”, później sądziłam, że ten moment przyjdzie po dwudziestce. Teraz bliżej mi do trzydziestki, a wciąż czuję się jak dziecko. Moja metryka nie pasuje do mojego postrzegania świata. I zapewne nigdy nie będzie. A tymczasem zaznałam życia w biedzie, jak i w dostatku. Wiem, jak to jest być samotną, ale też, jak żyje się w tłumie ludzi. Wiem, jak to jest być nieakceptowaną, oraz jak to jest mieć wokół siebie prawdziwych przyjaciół. Kochałam, i straciłam tę miłość. Mogę więc powiedzieć, że przeżyłam kilka żyć i doznałam wielu „olśnień”, jednak nie czuję się wtajemniczona w prawdę tego świata, której wszyscy podobno tak bardzo poszukujemy, i potrzebujemy. Przestałam też czekać na jakikolwiek moment przejścia, poznania prawdy, bo to nigdy nie wygląda tak, jak sobie wyobrażamy, nie doświadczamy po tym ulgi, prędzej beznadzieję. Wiele razy miałam w swoim życiu moment, po którym miałam stać się silniejsza, i po części potwierdzam, że tak się stało, natomiast nie jestem w stanie powiedzieć, że dobre lub złe doświadczenia mnie zmieniły, pozostał trzon mnie, który pewnie będzie ze mną już zawsze, albo po prostu nie przeżyłam jeszcze nic na tyle silnego, żeby mogło mnie to zmienić i uczynić rzeczywiście „dorosłą”. 

Sądzę, że dla każdego taki próg przychodzi w innym czasie albo wcale, jak i że w ciągu całego swojego życia możemy przechodzić przez wiele takich progów. Mylnie dopasowujemy go też do nastu lat. Pamiętam, że jako dziecko wyobrażałam sobie, że jako nastolatka będę już „taka dorosła”, później sądziłam, że ten moment przyjdzie po dwudziestce. Teraz bliżej mi do trzydziestki, a...

Wchodząc w dorosłość, spotkało mnie lekkie rozczarowanie. Masz 18, 20,22 lata, a jednak to nie zmienia człowieka, ale tylko stajesz się starszy. Łudziłem się, że ze zmianą, czyli wkroczenia w pełnoletność, rozumu przybywa innym, nie jest tak! Wiek nic nie zmienia, można być dojrzałym nieletnim, i odwrotnie.
No i jak jesteś dzieckiem, nie doceniasz czasu, gdy masz możliwość uczenia się, bycia kim chcesz... A potem życie to wszystko weryfikuje i czeka Cię(choć nie zawsze) kolejne rozczarowanie.

Za prędko chcemy zabić swoje dzieciństwo, chcemy wejść w dorosłość i nawet nie zdajemy sobie sprawy, że trwonimy najlepsze, beztroskie lata w życiu.

No i mając osiemnaście lat, myślałem, że jak się wprost mówi o swoich uczuciach do którejś z rówieśniczek, to super sprawa, warto być szczerym, i co? Śmiech na sali, nie jest tak idealnie w świecie dorosłych jak żeśmy to sobie wyobrażali. No i dochodzisz też do wniosku, że są i tacy, co w ogóle nie dojrzewają i nie zmieniają się nic, są jak zbyt wcześnie zerwana truskawka na dnie zamrażarki, o jakiej ktoś zapomniał... 

Wchodząc w dorosłość, spotkało mnie lekkie rozczarowanie. Masz 18, 20,22 lata, a jednak to nie zmienia człowieka, ale tylko stajesz się starszy. Łudziłem się, że ze zmianą, czyli wkroczenia w pełnoletność, rozumu przybywa innym, nie jest tak! Wiek nic nie zmienia, można być dojrzałym nieletnim, i odwrotnie.
No i jak jesteś dzieckiem, nie doceniasz czasu, gdy masz możliwość...