Spotkanie kogoś niewidzianego od lat, szczególnie niezapowiedzianego, wzbudza we mnie miłe uczucie. Takie ciepełko, że ktoś sobie o mnie przypomniał. Im jest się starszym tym więcej ludzi przetacza się przez nasze życie i nie wszyscy w nim zostają. Bo zmieniliśmy pracę, przeprowadziliśmy się, założyliśmy rodzinę, nasze priorytety się zmieniły i drogi się rozeszły. To miłe gdy po latach dzwoni dawny znajomy, albo w sklepie zaczepia cię koleżanka z podstawówki.

Spotkanie kogoś niewidzianego od lat, szczególnie niezapowiedzianego, wzbudza we mnie miłe uczucie. Takie ciepełko, że ktoś sobie o mnie przypomniał. Im jest się starszym tym więcej ludzi przetacza się przez nasze życie i nie wszyscy w nim zostają. Bo zmieniliśmy pracę, przeprowadziliśmy się, założyliśmy rodzinę, nasze priorytety się zmieniły i drogi się rozeszły. To miłe...

Oczywiście, że mam takie osoby. Jedną z nich jest moja przyjaciółka, z którą mam tak wiele pięknych wspomnień, jednak kontakt się urwał stopniowo kiedy poznałam ówczesnego męża, odległość kilometrowa i różnego stylu życia nas rozłączyła. Często wracam do wspomnień, chciałabym żeby była niespodziewanym gościem w moim domu, oprócz wyjaśnienia sytuacji chętnie bym ją ugościła i chciała nadrobić stracony czas, pokazać jej kim się stalam i poznać jej teraźniejszą wersję siebie. Może kiedyś zapuka do moich drzwi? Życie bywa przewrotne. Na pewno chętnie ją ugoszczę, bo tak często mi jej brakuje. 

Oczywiście, że mam takie osoby. Jedną z nich jest moja przyjaciółka, z którą mam tak wiele pięknych wspomnień, jednak kontakt się urwał stopniowo kiedy poznałam ówczesnego męża, odległość kilometrowa i różnego stylu życia nas rozłączyła. Często wracam do wspomnień, chciałabym żeby była niespodziewanym gościem w moim domu, oprócz wyjaśnienia sytuacji chętnie bym ją ugościła...

  Nie jestem gościnną
osobą. Zawsze wolałam odwiedzać niż być odwiedzaną, cóż poradzić w końcu
bałaganiarstwo to najbardziej wyróżniająca się u mnie cecha. Jest jedna osoba,
której wizytę przyjęłabym z rozkoszą, mimo początkowego przerażenia i
zdziwienia – mojej prababci. Zmarła nagle i nigdy nie zdołałam się z nią
pożegnać. Chętnie zaparzyłabym jej kubek herbaty, nałożyła ciasta i po prostu
porozmawiała. Wierzę, że te chwile pozwoliłyby mi pożegnać się z nią i pogodzić
ze stratą.  

  Nie jestem gościnną
osobą. Zawsze wolałam odwiedzać niż być odwiedzaną, cóż poradzić w końcu
bałaganiarstwo to najbardziej wyróżniająca się u mnie cecha. Jest jedna osoba,
której wizytę przyjęłabym z rozkoszą, mimo początkowego przerażenia i
zdziwienia – mojej prababci. Zmarła nagle i nigdy nie zdołałam się z nią
pożegnać. Chętnie zaparzyłabym jej kubek herbaty, nałożyła...

Jest taka osoba, na którą czekam i jednocześnie nie chcę jej zobaczyć…
Kilka lat temu miałam przyjaciela. Rozumieliśmy się bez słów. Przesiadywaliśmy godzinami rozmawiając albo nie mówiąc nic. Pomagaliśmy sobie i wspieraliśmy się w trudnych chwilach. Jak łatwo się domyślić, między nami zaczęło iskrzyć. Nieśmiałe dotyki, powolne pocałunki. Rozbicie w głowie. Próba dookreślenia, co tak naprawdę jest między nami. Zanim udało nam się do tego dojść, jego sytuacja zawodowa się zmieniła i musiał wyjechać z miasta. Ustaliliśmy, że lepiej będzie zostać przy przyjaźni, która koniec końców rozluźniła się urywając nasz kontakt. Chyba nie do końca udało nam się zrobić krok w tył. Kilka miesięcy temu zadzwonił do mnie po pijaku. Powiedział, że to był największy błąd, że byliśmy dzieciakami, że musimy się spotkać. Nie dałam jednoznacznej odpowiedzi. Płakałam z zagubienia, myśląc o tym, że oboje mamy już „nowe” życia. Obudziła się we mnie jakaś tęsknota za bliskością myśli, taką, jakby nie było między nami ciał. Oddzwoniłam, mówiąc, że tego nie chcę. Znowu płakałam. W myślach zaczęłam układać scenariusze, że mimo wszystko przyjedzie. Że zrobi to sam, zdejmując ze mnie poczucie winy za potencjalny krok. Zaciskam usta, ocieram łzy, powtarzam w głowie, że nie chcę. Może uwierzę.
  

Jest taka osoba, na którą czekam i jednocześnie nie chcę jej zobaczyć…
Kilka lat temu miałam przyjaciela. Rozumieliśmy się bez słów. Przesiadywaliśmy godzinami rozmawiając albo nie mówiąc nic. Pomagaliśmy sobie i wspieraliśmy się w trudnych chwilach. Jak łatwo się domyślić, między nami zaczęło iskrzyć. Nieśmiałe dotyki, powolne pocałunki. Rozbicie w głowie....

Ja bym chciała, aby była to moja pierwsza miłość. Rozstaliśmy się bez słowa wyjaśnienia, a w moim sercu zagościł na długo wielki żal i głębokie rany, które długo nie mogły się zabliźnić. Teraz wiem, że tak było lepiej, że tak miało być i że najlepsze było przede mną. Niemniej jednak chciałabym mieć możliwość porozmawiania, wyjaśnienia tego, co było, zapewnienia, że życzę mu szczęścia i wszystkiego dobrego. To jednak rozmowa, która wciąż pojawia się w mojej głowie, mimo upływu wielu lat, mimo pięknych wydarzeń, które spotkały mnie w życiu i mimo poznania miłości mojego życia.

Ja bym chciała, aby była to moja pierwsza miłość. Rozstaliśmy się bez słowa wyjaśnienia, a w moim sercu zagościł na długo wielki żal i głębokie rany, które długo nie mogły się zabliźnić. Teraz wiem, że tak było lepiej, że tak miało być i że najlepsze było przede mną. Niemniej jednak chciałabym mieć możliwość porozmawiania, wyjaśnienia tego, co było, zapewnienia, że życzę mu...

Gdybyś stanęła w drzwiach, Przyjaciółko, nie wypominałabym ci tych długich lat absolutnej ciszy. Nie wyrzucałabym ci, że z dnia na dzień znikłaś, że nie dzwoniłaś, że nie podałaś mi nowego adresu, abym ci mogła choć posłać życzenia na święta czy na urodziny. Nie zapytałabym dramatycznie, dlaczego pięćdziesiąt kilometrów, które wyrosły między nami, okazało się zbyt wielką odległością.
Nie, nie zrobiłabym tego, bo jeżeli nawet długo żyłam w przekonaniu, że mnie zawiodłaś, to dorosłam do tego, by zrozumieć, że ja też zawiodłam ciebie. Nie czas licytować się na winy.
Gdybyś się pojawiła, zrobiłabym ci, jak dawniej, filiżankę mocnej herbaty i podsunęłabym ci te konfitury, które zawsze lubiłaś. 
I nie zadawałabym ci za dużo pytań. 

Gdybyś stanęła w drzwiach, Przyjaciółko, nie wypominałabym ci tych długich lat absolutnej ciszy. Nie wyrzucałabym ci, że z dnia na dzień znikłaś, że nie dzwoniłaś, że nie podałaś mi nowego adresu, abym ci mogła choć posłać życzenia na święta czy na urodziny. Nie zapytałabym dramatycznie, dlaczego pięćdziesiąt kilometrów, które wyrosły między nami, okazało się zbyt wielką...

Pamiętam moje ostatnie spotkanie z chłopakiem, który skradł moje serce i przez długi czas zajmował moje myśli. Pokłóciliśmy się o jego niedojrzałość i nasze drogi się rozeszły. Po kilku latach wciąż pamiętam o nim, żałuję że straciłam wspaniałego kompana podróży i przyjaciela, mimo tego że nie potrafił darzyć mnie takim samym uczuciem jakim go darzyłam. Gdyby kiedyś zjawił się w moim życiu po raz kolejny, wyjaśniłabym mu, że przez własną głupotę straciłam bratnią duszę. Analizując swoje uczucia, doszłam do wniosku, że to co czułam nie było miłością. Może jest szansa na to, że kiedyś razem będziemy wspinać się na kolejny szczyt... 

Pamiętam moje ostatnie spotkanie z chłopakiem, który skradł moje serce i przez długi czas zajmował moje myśli. Pokłóciliśmy się o jego niedojrzałość i nasze drogi się rozeszły. Po kilku latach wciąż pamiętam o nim, żałuję że straciłam wspaniałego kompana podróży i przyjaciela, mimo tego że nie potrafił darzyć mnie takim samym uczuciem jakim go darzyłam. Gdyby kiedyś zjawił...

Przed moimi drzwiami chciałabym zobaczyć (może to dziwne) moją klasę z podstawówki. To ona mnie ukształtowała, myślę, że miała bardzo duży wpływ na moje życie. Są tam różne osoby i chciałbym móc ponownie zobaczyć je i poczuć dziś te emocje, które dzięki nim poznałam i oswoiłam. 

Przed moimi drzwiami chciałabym zobaczyć (może to dziwne) moją klasę z podstawówki. To ona mnie ukształtowała, myślę, że miała bardzo duży wpływ na moje życie. Są tam różne osoby i chciałbym móc ponownie zobaczyć je i poczuć dziś te emocje, które dzięki nim poznałam i oswoiłam. 

        Wigilijny wieczór przebiegał bez zakłóceń. Wszyscy uwijali się wesoło dyrygowani przez niepodzielnie rządzącą w tym dniu Teresę. Jak co roku obrała sobie za punkt honoru idealny przebieg wieczerzy. Wszystko było już prawie gotowe. Starsza córka Hania układała świąteczną zastawę z należytą starannością.
– czy w tym roku też mam zostawić miejsce dla tajemniczego  wędrowca? – zapytała mamy chociaż spodziewała się jaka będzie odpowiedz.
– oczywiście!–chociaż sama dobrze wiedziała, że ten pusty talerz  zabiera bezcenne w tym dniu miejsce na stole. 
–tata wrócił! – wykrzyczał na cały głos Antoś biegnąc do drzwi żeby uściskać tatę.
– świetnie – ucieszyła się Teresa –wszystko już gotowe
–ciebie też miło widzieć kochanie – zaśmiał się Adam zdejmując pałasz i próbując odebrać syna od nogi .
        Kiedy już wszyscy zasiedli przy stole rozległ się dzwonek do drzwi.
–tajemniczy wędrowiec ! wykrzyknęła Hania klaszcząc w dłonie. Teresa spojrzała badawczo na męża. Lecz on leciutko prawie niezauważalnie przecząco pokiwał głową na znak, że nikogo się nie spodziewa.
–sprawdzę kto to – powiedział Adam – może to Tadek przyszedł coś pożyczyć.
– mam nadzieje, że tylko życzenia– przewróciła oczami Teresa.
– kochanie czy możesz podejść. – zawołał Adam od drzwi.
         W drzwiach stał bezdomny mężczyzna miętosząc w dłoniach starą brudną czapkę. Ledwo poznała swojego Ojca, którego lata temu jej matka wyrzuciła z domu za alkoholizm i z znęcanie się nad rodziną. Nie widziała go prawie trzydzieści lat. Reakcja był niewymuszona i spontaniczna. Teresa trzasnęła drzwiami z takim impetem za kieliszki ustawione na stole delikatnie zadrżały.
– zamknij drzwi kochanie tylko dokładnie– rzuciła odchodząc w kierunku ciekawskich dzieci.  

        Wigilijny wieczór przebiegał bez zakłóceń. Wszyscy uwijali się wesoło dyrygowani przez niepodzielnie rządzącą w tym dniu Teresę. Jak co roku obrała sobie za punkt honoru idealny przebieg wieczerzy. Wszystko było już prawie gotowe. Starsza córka Hania układała świąteczną zastawę z należytą starannością.
– czy w tym roku też mam zostawić miejsce dla...

Przez długi czas miałam nadzieję, że moja siostra przypomni sobie o mnie lecz z roku na rok staje się to coraz bardziej wątpliwe. Jej zazdrość stała się jej celem życia by wszystko było tylko jej, dla niej i dopięła swego odcinając mnie od rodziny a moje dzieci od dziadków... 
Gdyby nagle zapukałaby do moich drzwi - wpuściłabym ją i spróbowała wysłuchać, a potem wygarnęłabym jej to co od dawna leży mi na sercu... 

Przez długi czas miałam nadzieję, że moja siostra przypomni sobie o mnie lecz z roku na rok staje się to coraz bardziej wątpliwe. Jej zazdrość stała się jej celem życia by wszystko było tylko jej, dla niej i dopięła swego odcinając mnie od rodziny a moje dzieci od dziadków... 
Gdyby nagle zapukałaby do moich drzwi - wpuściłabym ją i spróbowała wysłuchać, a potem...