Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
Klaudiinae
Magdalena
the_bowska
Czarnula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tully
Klaudiinae
Magdalena
the_bowska
Czarnula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Każdy z nas ma gorszy dzień, kiedy w pracy nic nam nie wychodzi, kiedy wszystko idzie nie po naszej myśli, kiedy dzieci i mąż wystawiają naszą cierpliwość na próbę. W takie gorsze dni moją ostoją stają się rośliny: warzywa w ogródku, kwiaty i krzewy w ogrodzie, drzewa i krzewy owocowe i te ozdobne rosnące w doniczkach w domu. Gdy potrzebuje się odstresować, przemyśleć pewne sprawy, odzyskać wewnętrzną równowagę zajmuje się roślinami. Sadzę, sieję, pielę, przycinam, podlewam, nawożę, zajmuje się nimi lub po prostu siedzę i patrzę jak rosną, jak dzięki mojej pracy i zaangażowaniu stają się co raz większe, piękniejsze, jak kwitną, jak pojawiają się owoce, jak dojrzewają, jak dają nasiona. Rośliny uświadamiają mi, że życie to przemijanie: złe dni i gorsze chwile miną, ale i te dobre przemijają, dlatego warto się nimi cieszyć i nie oglądać się za siebie, nie rozpamiętywać bo i tak czasu cofnąć nie możemy, a zbytnie przeżywanie sprawia, że przestajemy odczuwać szczęście i radość. 

Każdy z nas ma gorszy dzień, kiedy w pracy nic nam nie wychodzi, kiedy wszystko idzie nie po naszej myśli, kiedy dzieci i mąż wystawiają naszą cierpliwość na próbę. W takie gorsze dni moją ostoją stają się rośliny: warzywa w ogródku, kwiaty i krzewy w ogrodzie, drzewa i krzewy owocowe i te ozdobne rosnące w doniczkach w domu. Gdy potrzebuje się odstresować, przemyśleć pewne...

Na świece, w którym aktualnie wszystko zawodzi, mało co może służyć za bezpieczną i stałą ostoję człowieka. Dlatego też uważam, że powinniśmy przede wsyztskim liczyć na siebie. Jestem jedyną osobą, która może dostarczyć mnie samej wszystko czego potrzebuję. Stanowię swoją własną ostoję i to czyni mnie silniejszą. Nie zamierzam być zależna od niczego i nikogo. Wystarczy mi czas spędzony sam na sam ze sobą, kiedy to mogę oczyścić umysł i przemyśleć wszystko na spokojnie, a także wyciszyć wszelkie złe emocję. Tak naprawdę tylko sobie w pełni możemy zaufać i to my sami znamy siebie najlepiej, dlatego jestem swoją własną ostoją.

Na świece, w którym aktualnie wszystko zawodzi, mało co może służyć za bezpieczną i stałą ostoję człowieka. Dlatego też uważam, że powinniśmy przede wsyztskim liczyć na siebie. Jestem jedyną osobą, która może dostarczyć mnie samej wszystko czego potrzebuję. Stanowię swoją własną ostoję i to czyni mnie silniejszą. Nie zamierzam być zależna od niczego i nikogo. Wystarczy mi...

Ostoja.
Dom.
Bezpieczna przystań.
Kotwica, niepozwalająca nam zatonąć.
Dla mnie jest to zdecydowanie mój chłopak. Choć dla niektórych może brzmieć to banalnie, bo nie ukrywając jest to trochę ckliwe, szczególnie że jestem jeszcze młodą osobą i jak to powiadają ludzie " nie znam jeszcze życia", a nasza relacja nie należy do długich. I choć wiem, że zważywszy właśnie na nasz wiek, wszystko może się różnie potoczyć, to wierzę, że niektóre osoby zostały postawione na naszej ścieżce w jakimś celu. Może za rok, uznałabym coś innego za moją ostoję. Kto wie? Przecież jesteśmy ludźmi i zmieniamy decyzje w każdym wieku. Jednak wiem, że w tym momencie mojego życia, nie wyobrażam sobie udzielenia innej odpowiedzi. Czasami pozna się osobę, którą my sami nie rozpoznamy, jednak zrobi to nasze serce. Ono potrafi dokonywać dobrych wyborów, lecz musimy dać mu szansę i czasem go posłuchać. Bo będąc w trudnym etapie mojego życia odważyło się zaufać i pokochać. Mój chłopak pokazał mi, iż aby być kochaną nie trzeba wcale walczyć z własną naturą i ciągle odtwarzać zasłyszanych w przeszłości słów, iż nie jestem godna miłości. Zaakceptował mnie taką jaka jestem , właśnie za to jaka jestem i dał mi możliwość uwierzenia, że przeszłość i słowa w niej usłyszane, wcale nie muszą definiować mojej przyszłości. Pokazał mi, że dom i opoka to nie zawsze miejsce, lecz właśnie osoba, która nie pozwala nam samym zagrzebywać się w przeszłości, lecz daje nam cel, aby walczyć o przyszłość.

Ostoja.
Dom.
Bezpieczna przystań.
Kotwica, niepozwalająca nam zatonąć.
Dla mnie jest to zdecydowanie mój chłopak. Choć dla niektórych może brzmieć to banalnie, bo nie ukrywając jest to trochę ckliwe, szczególnie że jestem jeszcze młodą osobą i jak to powiadają ludzie " nie znam jeszcze życia", a nasza relacja nie należy do długich. I choć wiem, że zważywszy właśnie na nasz...

Moją ostoją jest to co jeszcze może się dobrego wydarzyć. Życie jest dla mnie pewnego rodzaju wędrówką, która ma za zadanie każdego człwieka przemienić w lepszą postać. Z tego też powodu w życiu doświadczamy różnych rzeczy- tych dobrych jak i tych złych. Te dobre niosą ze sobą pewną ekscytację, podekscytowanie i chęć poznania ich smaku i to właśnie dzięki temu mam ciągłą ochotę na kroczenie dalej przez życie i patrzenie na to, co jeszcze pozytywnego może mi się wydarzyć. 

Moją ostoją jest to co jeszcze może się dobrego wydarzyć. Życie jest dla mnie pewnego rodzaju wędrówką, która ma za zadanie każdego człwieka przemienić w lepszą postać. Z tego też powodu w życiu doświadczamy różnych rzeczy- tych dobrych jak i tych złych. Te dobre niosą ze sobą pewną ekscytację, podekscytowanie i chęć poznania ich smaku i to właśnie dzięki temu mam ciągłą...

  Moją ostoją jest MIŁOŚĆ wyrażana zawsze przez mojego ukochanego. Miłość „to nie pluszowy miś, ani kwiaty, tylko kiedy jedno spada w dół to drugie ciągnie je ku górze”. Te piękne, ciepłe słowo wyraża więcej niż tysiąc słów, daje nadzieję, radość, sprawia, że pojawia się uśmiech na twarzy!!! Uczucie to wyróżnia się spośród tych chociażby tym, że
człowiek dzięki niej zmienia się na lepsze, a jego życie wywraca się czasami do góry nogami, daje ostoję, spokój, likwiduje uczucie leku!!!! Poczucie bezpieczeństwa – posiadanie takiej ostoi to wyrażanie miłości drugiej połówce to wspólnie spędzony czas, ogromne wsparcie w trudnych chwilach, zwykłe czynności nie wyróżniające się szczególnie w ciągu dnia takie jak zrobienie herbaty, wykonanie własnoręcznego masażu wieczorem, pójście na film, który nie jest w Twoim stylu, ale idziesz bo chcesz, by ta druga osoba poczuła się przyjemnie, wyjście na zwykły spacer trzymając się za ręce, przytulenie, schowanie ukochanej w swoje barki w momentach kiedy ona tego potrzebuje oraz zrobienie dla drugiej osoby dosłownie wszystkiego, co w danej chwili jest ważne!!!! Miłość wyraża się nie tylko w codziennym funkcjonowaniu, ale również kiedy ktoś Cię niesłusznie oskarża, obraża to ukochany staje za Tobą murem, broni Cię jak tylko może lub gdy jesteś przeziębiona kupi Ci lekarstwa w aptece i poda ciepły kocyk w pakiecie z ulubiona książką, byś poczuła się komfortowo podczas choroby. Takie proste czyny są odzwierciedleniem tego wspaniałego uczucia oraz dowodem na to, że komuś naprawdę na Tobie mocno zależy!!!!! Bo w miłości nie chodzi o to, by było różowo jak w komedii romantycznej, ale w miłości ważna jest obecność i pokonywanie życiowych trudności razem stąpając po świecie bez względu na wszystko!!!!!

  Moją ostoją jest MIŁOŚĆ wyrażana zawsze przez mojego ukochanego. Miłość „to nie pluszowy miś, ani kwiaty, tylko kiedy jedno spada w dół to drugie ciągnie je ku górze”. Te piękne, ciepłe słowo wyraża więcej niż tysiąc słów, daje nadzieję, radość, sprawia, że pojawia się uśmiech na twarzy!!! Uczucie to wyróżnia się spośród tych chociażby tym, że
człowiek dzięki niej zmienia...

Moja ostoja, to moja rodzina, która zawsze dodaje mi siły do działania. Mąż i synek, którzy są całym moim światem, na których zawsze mogę liczyć i którzy potrafią w nawet najbardziej beznadziejny dzień wywołać na mojej twarzy uśmiech. Nasz wspólny czas, czasami zwyczajnie spędzony na przeglądniu bajek, książek, czy na planszówkach, ale daje nam siłę, wiarę w siebie wzajemnie i chęć do dalszego działania, bo zawsze w takich chwilach wiemy, że mamy dla kogo to wszystko robić!

Moja ostoja, to moja rodzina, która zawsze dodaje mi siły do działania. Mąż i synek, którzy są całym moim światem, na których zawsze mogę liczyć i którzy potrafią w nawet najbardziej beznadziejny dzień wywołać na mojej twarzy uśmiech. Nasz wspólny czas, czasami zwyczajnie spędzony na przeglądniu bajek, książek, czy na planszówkach, ale daje nam siłę, wiarę w siebie...

Jako nastolatka miałam swój podest nad jeziorem, do którego uciekałam z różnych powodów. To było moje miejsce, przepełnione ciszą przerywaną dźwiękami natury. Takie trudno dostępne, bo droga była czasami bagnista, w zależności od pory roku. Dotarcie tam czasami było wyzwaniem, które radośnie pokonywałam a widok sam w sobie relaksował regenerując zszargane nerwy. Upłynęło kilka ładnych lat kiedy byłam tam ostatni raz lecz wspominam z rozczuleniem te miejsce.  Kiedy wychodzę już sama z siebie zamykam oczy i widzę jezioro spowite mgłą, tak jakbym siedziała na swoim podeście. Oddycham głęboko jakbym czuła tą świeżość i po chwili czuję spokój, którego często brakuje przy moich małych ryczących dinozaurach...

Jako nastolatka miałam swój podest nad jeziorem, do którego uciekałam z różnych powodów. To było moje miejsce, przepełnione ciszą przerywaną dźwiękami natury. Takie trudno dostępne, bo droga była czasami bagnista, w zależności od pory roku. Dotarcie tam czasami było wyzwaniem, które radośnie pokonywałam a widok sam w sobie relaksował regenerując zszargane nerwy. Upłynęło...

Przez słowo "ostoja" rozumiem stan kiedy robiąc coś, albo znajdując się gdzieś, czuję się komfortowo i bezpiecznie. Zazwyczaj dzieje się tak z dwóch przyczyn. Pierwsza to zasługa mojej rodziny. Sama świadomość, że zawsze moge na nich liczyć daje mi niesamowity komfort psychiczny i sprawia, że jakby źle nie było to z tyłu głowy mam hasło "wszystko będzie dobrze". A druga to takie spospolite miejsca, z którymi mam styczność na codzień, ale wiążą się z nimi mile wspomnienia. Parapet i okno na klatce schodowej, gdzie za dzieciaka czytałem swoje pierwsze książki, róg pokoju w domu rodzinnym, gdzie zawsze stała choinka, a ja w świetle lampek, pochłaniałem kolejne strony książkowych prezentów czy stary dywan u dziadków, na którym grałem z bratem w szachy albo siedziałem, słuchając rozmów dorosłych. Teraz z perspektywy dorosłego z dużym sentymentem patrzę na ten dywan i nowe pokolenie siedzące na moim miejscu :) 

Przez słowo "ostoja" rozumiem stan kiedy robiąc coś, albo znajdując się gdzieś, czuję się komfortowo i bezpiecznie. Zazwyczaj dzieje się tak z dwóch przyczyn. Pierwsza to zasługa mojej rodziny. Sama świadomość, że zawsze moge na nich liczyć daje mi niesamowity komfort psychiczny i sprawia, że jakby źle nie było to z tyłu głowy mam hasło "wszystko będzie dobrze". A druga to...