O psie, który rządził pilotem

Moi rodzice mają psa. Nie jest to jednak zwyczajny pies. To miłośnik polskich seriali komediowych! A szczególnie jednego. Nie wiedzieć czemu, nie ma w nim przecież psów, a i sam humor bywa różny ;)
Pies jednak uwielbia rozkładać się na fotelu przed ekranem i śledzić poczynania bohaterów. Kiedy pojawia się reklama - powarkuje, kiedy ktoś próbuje zmienić program - szczeka i ciągnie za ubranie. To prawdziwy koneser tej groteskowej formy wyrazu. Zresztą, zobaczcie sami! :)

O psie, który rządził pilotem

Moi rodzice mają psa. Nie jest to jednak zwyczajny pies. To miłośnik polskich seriali komediowych! A szczególnie jednego. Nie wiedzieć czemu, nie ma w nim przecież psów, a i sam humor bywa różny ;)
Pies jednak uwielbia rozkładać się na fotelu przed ekranem i śledzić poczynania bohaterów. Kiedy pojawia się reklama - powarkuje, kiedy ktoś...

Biegniesz dalej, choć ledwo powłóczysz nogami, gardło masz zdarte od ciągłego nawoływania (plus taki, że pół miasta wie, jak wabi się twój pies) i nie jesteś już w stanie gwizdać, bo zabrakło ci śliny... Właściciele huskych wiedzą, o czym mówię. Ile to razy wybiegałam z domu w klapkach, łapiąc w biegu smycz i gnałam obrzeżami miasta w pościgu za uciekinierem? Raz w chwili zwątpienia stanęłam na środku drogi i zawołałam: "Już nawet nie chce ci się biec!", poprzedzając to siarczystym przekleństwem i wygrażając mu potem: "Zobaczysz, jak tylko ktoś znowu będzie chciał cię kupić, od razu cię wydam, a nawet dopłacę, żeby cię tylko zabrali!". Groźba oczywiście nie została zrealizowana, a same pościgi po odkryciu, że pies kocha jeździć samochodem, stały się prostsze. Nie zliczę, ile to razy nasz ulubieniec wystawiał naszą cierpliwość na próbę: po etapie fascynacji wspinaczką po płotach, kopaniem podkopów i biegami długodystansowymi odkrył w sobie pasję do ogrodnictwa, kopał doły i przesadził kilka krzewów, a potem obudził się w nim instynkt łowcy idący w parze z zamiłowaniem do zwierząt gospodarskich, w szczególności do drobiu. Latem zachorował na babeszjozę i musiał dostawać kroplówki. Ale miał w sobie taką wielką chęć do życia, że rozwalił w lecznicy stół, do którego był przypięty. Zdałam sobie wtedy sprawę, że choć czasem przeklinam go na czym świat stoi, to nie wyobrażam sobie, żeby miał umrzeć. I dziś kiedy budzi mnie wyciem o 5.20 rano, pokornie wstaję i idę z nim na spacer.

Biegniesz dalej, choć ledwo powłóczysz nogami, gardło masz zdarte od ciągłego nawoływania (plus taki, że pół miasta wie, jak wabi się twój pies) i nie jesteś już w stanie gwizdać, bo zabrakło ci śliny... Właściciele huskych wiedzą, o czym mówię. Ile to razy wybiegałam z domu w klapkach, łapiąc w biegu smycz i gnałam obrzeżami miasta w pościgu za uciekinierem? Raz w chwili...

"Gdy był mały, to znalazłem go w ogródku i wyglądał jak czterdzieści dziewięć smutków..." Cóż, co prawda nie został znaleziony w ogródku, lecz za stodołą i nie o kundlu burym tu mowa, ale najważniejsze się zgadza - mój mały kiciuś wyglądał jak nieboskie stworzenie. Skąd się wziął na moim podwórku? Do dziś nie wiadomo, "sprawcy" nie wykryto. Jedna z teorii mówi, że spadł z nieba - coś w tym jest, bo kot jest biały jak śnieg. Początki mieliśmy trudne - przez długi czas ulubionym zajęciem mojego malucha było kąsanie, drapanie i gryzienie mnie. Opanowałam do perfekcji zakrywanie każdego skrawka mojego ciała, aż po czubek głowy, bo inaczej narażałam się na atak potworka. Oj, niełatwo kochać stworzenie, które nie jest ani trochę sympatyczne. Nie poddawałam się jednak. Dużo można by mówić o Mikusiu, jednak najważniejsze jest dla mnie to, że drugiego tak inteligentnego kota ze świecą szukać. Wypracowaliśmy swój system wołania do domu - klaskanie. Żadne "kici, kici", podtrzęsanie puszką z suchą karmą, nic w tym stylu, tylko zwyczajne klaskanie w dłonie. Codziennie kot wracał. Jednak pewnego dnia nie zareagował, więc zaczęłam go szukać, myśląc, że może gdzieś zasnął i mnie nie słyszy, a zapada już zmrok. Otóż jaśniepan Mikuś słyszał, jednak wstyd nie pozwolił mu wrócić. Siedział niedaleko domu, ze smutnymi oczkami, brudny i śmierdzący. Okazało się, że kiciuś prawdopodobnie leżał na łące, kiedy nadjechał nasz sąsiad z zamiarem rozlania tam gnojówki z obory. Dopóki kot dobiegł na podwórko, zebrał swoim bielutkim zwykle futerkiem sporą cześć odchodów z trawy. Biedak nie drapał i nie protestował, gdy owinęłam go szmatą i wzięłam na ręce, mało tego, pozwolił się nawet wykąpać, jak gdyby sam nie mógł znieść swojego smrodu. Następnego dnia nie był już jednak tak potulny, sytuacja wróciła do normy, tj. drapania i gryzienia :)

"Gdy był mały, to znalazłem go w ogródku i wyglądał jak czterdzieści dziewięć smutków..." Cóż, co prawda nie został znaleziony w ogródku, lecz za stodołą i nie o kundlu burym tu mowa, ale najważniejsze się zgadza - mój mały kiciuś wyglądał jak nieboskie stworzenie. Skąd się wziął na moim podwórku? Do dziś nie wiadomo, "sprawcy" nie wykryto. Jedna z teorii mówi, że spadł z...

Mój kot Sherlock to niezły kombinator. Uwielbia jeść, więc regularnie odbywał wycieczki po blatach w kuchni i zjadał to, co udało mu się znaleźć. Z tego faktu nie był zadowolony mój pies Watson. Przybiegał do mnie z "donosem". Co zrobił kot? Zaczął zrzucać część zdobyczy psu, ażeby ten przestał na niego kablować. Zbrodnicza spółka zakończyła działalność kiedy obu przyłapałam na gorącym uczynku.

Mój kot Sherlock to niezły kombinator. Uwielbia jeść, więc regularnie odbywał wycieczki po blatach w kuchni i zjadał to, co udało mu się znaleźć. Z tego faktu nie był zadowolony mój pies Watson. Przybiegał do mnie z "donosem". Co zrobił kot? Zaczął zrzucać część zdobyczy psu, ażeby ten przestał na niego kablować. Zbrodnicza spółka zakończyła działalność kiedy obu...

Zawsze byłam "psiarą", a nie "kociarą. Z uporem maniaka powtarzałam, że nie lubię kotów, chociaż ich nie znałam. No bo trudno nazwać obeznaniem sporadyczne głaskanie kota u znajomych.
Naszą wilczurkę Kamę mieliśmy 16 lat, aż dostała nowotworu i musieliśmy ją uśpić. Oboje z mężem tak rozpaczaliśmy, że zgodnie stwierdziliśmy iż żadnych klinów w postaci innych psów w zastępstwie stosować nie będziemy.
I tak przeżyliśmy trzy lata, aż któregoś dnia przed wyjściem do pracy zauważyłam białe futro na wycieraczce przed domem. Coś urządzało sobie nocleg. Dopiero po pół roku nam się objawiło w postaci dzikiej białej kocicy - takiej chudej biedy. Dawaliśmy jej jeść, lecz mimo to ona nie dawała się pogłaskać. Na szczęście kropla drąży skałę. Z czasem kocica zwana Matyldą zaczęła sypiać w naszej kotłowni. Jak chciała oczywiście. Jak nie chciała - znikała jak kamfora na całe dnie.
Nagle okazało się, że kocica będzie miała małe kocięta.
Nie urodziła ich u nas. Znalazła sobie inne miejsce w opuszczonej stodole, ale chyba coś ją wystraszyło (u nas kręci się sporo lisów). Któregoś kwietniowego dnia robiliśmy coś z mężem na podwórku. Nagle przyszła kotka z malutkim, jeszcze ślepym i bezbronnym kocięciem w pysku i położyła mi je na kolanach. Za chwilę przyniosła mi drugie.
Oboje z mężem płakaliśmy ze wzruszenia. A potem wymościliśmy im bezpieczne legowisko.
Dodam jeszcze, że nie wiem dlaczego mnie przyniosła te kocięta, bo prawdziwym jej panem jest mój mąż. Do niego przychodzi na kanapę, gdy on ogląda telewizję, u niego siada na kolanach. Do mnie przyszła tylko raz. Ucieszyłam się niezmiernie. Tymczasem kocica zamiast ładnie się ułożyć, po prostu zaczęła mnie gryźć. Bez powodu, bo nigdy nie zrobiłam jej krzywdy. Wychodzi na to, że jestem dla niej konkurencją. Zwyczajnie jest o męża zazdrosna. Typowa kobieta chociaż kocia.
Tak więc Matylda jest z nami.
Kocięta natomiast wychowaliśmy. Pozwalaliśmy się drapać, gryźć i na co tylko miały ochotę. A gdy podrosły, znaleźliśmy im dobre domy z kochającymi koty właścicielami. Teraz czekamy na kolejne...

Zawsze byłam "psiarą", a nie "kociarą. Z uporem maniaka powtarzałam, że nie lubię kotów, chociaż ich nie znałam. No bo trudno nazwać obeznaniem sporadyczne głaskanie kota u znajomych.
Naszą wilczurkę Kamę mieliśmy 16 lat, aż dostała nowotworu i musieliśmy ją uśpić. Oboje z mężem tak rozpaczaliśmy, że zgodnie stwierdziliśmy iż żadnych klinów w postaci innych psów w...

Pamiętam ten dzień dokładnie: 18 sierpnia 2009 roku. Tata zabrał mnie do cioci. Pierwsze co zauważyłam po otwarciu drzwi samochodowych, to dwie małe kuleczki, które radośnie hasały po dość wysokiej trawie. Jednak jeden ze szczeniaczków od razu rzucił mi się w oczy - rudy, grubiutki, z opadającymi uszkami i hipnotyzującymi oczami. Przenikał mnie ufnym wzrokiem i już wtedy zrozumiałam, że właśnie doświadczam tego, o czym czytałam w przeróżnych książkach. Tak narodziła się najgłębsza przyjaźń jakiej do tej pory doświadczyłam. Pieskowi dałam mu na imię Pinio, jako że żadna inna nazwa nie pasowała do jego charakteru i wyrazu twarzy.
Okazało się, że Pinio bardzo szybko wkupił się w łaski rodziny. Do tej pory, jako 11-letni dorosły pies doświadcza nieopisanych luksusów.
Sypia na perskich dywanach, je przeróżne smakołyki i razem ze swoim najlepszym przyjacielem - 3 letnią kotką - umila sobie czas wspólnymi drzemkami czy "bitkami na niby".
Pinio i Bonnie dobrali się jak w korcu maku. Oboje są marudni, leniwi, ale jednocześnie niesamowicie mądrzy. Kiedy Pinio stwierdzi, że Bonnie nie ma zbyt długo, wychodzi na podwórko i nie wraca, dopóki jej nie przyprowadzi. Natomiast kiedy Pinio wychodzi na zewnątrz, Bonnie krąży po pokojach smętnie spoglądając w ulubione kąty jej przyjaciela.
Nigdy nie spotkałam tak cudownych przyjaciół, którzy przełamali tabu życia jak pies z kotem ;)

Pamiętam ten dzień dokładnie: 18 sierpnia 2009 roku. Tata zabrał mnie do cioci. Pierwsze co zauważyłam po otwarciu drzwi samochodowych, to dwie małe kuleczki, które radośnie hasały po dość wysokiej trawie. Jednak jeden ze szczeniaczków od razu rzucił mi się w oczy - rudy, grubiutki, z opadającymi uszkami i hipnotyzującymi oczami. Przenikał mnie ufnym wzrokiem i już wtedy...

Kochamy zwierzęta… ale baliśmy się odpowiedzialności, aż pojawiła się mała kotka, którą można było adoptować. Trudna decyzja, ja zmiana pracy na tryb poza domem przez 5 dni w tygodniu, żona sama w domu. Podeszliśmy odpowiedzialnie, zrobiliśmy testy na alergie, z których wynikało że jestem mocno uczulony. Jednak zdecydowaliśmy się. Bardzo chciałem aby żona nie czuła się samotna, a uczulenie? Jakoś to miało być. Było bardzo dobrze, dawki alergenu przez weekend i dochodzenie do siebie w tygodniu spowodowały że się uodporniłem, a kociak wywiązywał się z roli wiernego towarzysza żony. W międzyczasie zwariowaliśmy na punkcie kotów i zaraziliśmy tym entuzjazmem szwagierkę i teściów którzy również są od pewnego czasu kociarzami. Przygoda z kotami trwa, ja po latach wróciłem do pracy w moim mieście, a nawet bardziej do pracy w domu i zazdroszczę żonie jej relacji z naszą pupilką, ale stopniowo nabywam pewnych przywilejów u naszej kotki. Zazwyczaj wstaję pierwszy, wiec poranki są moje i kota choć na koniec idzie i tak wyprzytulać na dzień dobry swoja panią :) Jestem wdzięczny mojej kotce za dotrzymanie towarzystwa żonie podczas 6 lat gdy pracowałem w tygodniu poza miejscem zamieszkania, jestem jej wdzięczny za to ze wnosi ciepło i życie do naszego mieszkania. Kochamy zwierzęta… przyszedł czas powiększyć stado, dać towarzystwo naszej pupilce.

Kochamy zwierzęta… ale baliśmy się odpowiedzialności, aż pojawiła się mała kotka, którą można było adoptować. Trudna decyzja, ja zmiana pracy na tryb poza domem przez 5 dni w tygodniu, żona sama w domu. Podeszliśmy odpowiedzialnie, zrobiliśmy testy na alergie, z których wynikało że jestem mocno uczulony. Jednak zdecydowaliśmy się. Bardzo chciałem aby żona nie czuła się...

Mój pies miał na imię Urwis i był z nami ponad 14 lat! Był pupilem wszystkim i dosłownie był przez nas ubustwiany! Mój tato przywiózł go, gdy ten miał zaledwie kilka tygodni. Od tego czasu, był naszym ulubieńce. Spał z nami w łóżku, nauczył się prosić i siedział zawsze z nami na dwóch łapkach przy stole. Niestety ja nie byłam jego ulubienicą i nigdy nie zapomnę, gdy rano wstałam do łazienki, piesek został na łóżku, bo spaliśmy razem, a po powrocie on szybciutko wstał i poszedł do mojej siostry, byłam przyzwyczajona, bo częściej spał z nią, aniżeli ze mną. Tego dnia okazało się, że obsikał mi kołdrę, dlatego postanowił się szybko ewakuować!

Mój pies miał na imię Urwis i był z nami ponad 14 lat! Był pupilem wszystkim i dosłownie był przez nas ubustwiany! Mój tato przywiózł go, gdy ten miał zaledwie kilka tygodni. Od tego czasu, był naszym ulubieńce. Spał z nami w łóżku, nauczył się prosić i siedział zawsze z nami na dwóch łapkach przy stole. Niestety ja nie byłam jego ulubienicą i nigdy nie zapomnę, gdy rano...

Wychowywałam się w domu, w którym pełno było zwierząt: chomiki, króliki, psy i koty. Wprowadzając się do narzeczonego również zastałam pana domu - psa Czarka. Kochanego i rozpieszczanego przez właścicieli w przeciwieństwie do zwierząt sąsiadów z góry. Wprowadzili się kilka miesięcy przede mną i na wstępie wyrzucili kota, biedny siedział na podwórku dokarmiany przez innych sąsiadów. Czarek rano wypuszczany pukał do drzwi ogonem kiedy chciał wrócić, w przeciwieństwie do psa sąsiadów z góry, który szczekaniem budził cały dom za co dostawał kopa od właściciela. Tak więc na jednym podwórku żyły szczęśliwy pies, głodny, bezdomny kot i pies do rozładowywania wszelkich złości. Zwierzęta chciane i nie chciane, kochane i przykre zobowiązanie - konsekwencja dziecięcej zachcianki. Kiedy jedno radośnie macha ogonem drugie bezradnie próbuje uniknąć kolejnego ciosu. Kiedy Czarek przeprowadza się razem z teściami, pies z góry zostaje porzucony w lesie by zrobić miejsce na nową zachciankę dzieci. Mimo przeprowadzki Czarek przynajmniej raz w tygodniu odwiedza nas i radośnie puka do drzwi, doglądając dawne włości. Kiedy po dwóch latach Czarek kończy swój żywot jest godnie opłakiwany przez swych właścicieli, którzy wspominają długie lata swego pupila gdy o psie z góry już nikt nie pamięta.

Wychowywałam się w domu, w którym pełno było zwierząt: chomiki, króliki, psy i koty. Wprowadzając się do narzeczonego również zastałam pana domu - psa Czarka. Kochanego i rozpieszczanego przez właścicieli w przeciwieństwie do zwierząt sąsiadów z góry. Wprowadzili się kilka miesięcy przede mną i na wstępie wyrzucili kota, biedny siedział na podwórku dokarmiany przez innych...

Moja opowieść nie będzie dotyczyła psa, kota czy chomika ale kaczki domowej. Tak niestandardowo się złożyło, że kaczkę od maleńkości wychowywała kura jako zastępcza matka. Kaczka dorosła, kurza matka ją opuściła, lecz moja kwa-kwa nie straciła miłości do swojej opiekunki. Dlaczego? Pewnego dnia młody jurny kogut chciał dopaść naszą kurzą matronę i uprawiać z nią seks. Biedna matrona uciekała (gdyż jest wierna drugiemu kogutowi 3-letniemu seniorowi), a zaślepiony pożądaniem młodzik niefortunnie znalazł się obok naszej kaczki. Już prawie siedział na kurzej matce aż tu nagle stojąca obok kaczka broniąc swojej opiekunki, chwyciła z całej siły za pióra na grzbiecie młodego-jurnego. To dało matronie czas na ucieczkę do kurnika i dołączenie do starego samca-alfa. To potwierdza, że przywiązanie i oddanie to nie tylko cechy ludzkie, ale może dotyczyć również ptaków.

Moja opowieść nie będzie dotyczyła psa, kota czy chomika ale kaczki domowej. Tak niestandardowo się złożyło, że kaczkę od maleńkości wychowywała kura jako zastępcza matka. Kaczka dorosła, kurza matka ją opuściła, lecz moja kwa-kwa nie straciła miłości do swojej opiekunki. Dlaczego? Pewnego dnia młody jurny kogut chciał dopaść naszą kurzą matronę i uprawiać z nią seks....