[8][13][12]
-I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM – westchnęła głęboko i popatrzyła na kłócące się córki. Nic nowego, ale żeby już przed kolacją? Mogłyby poczekać, chociaż na prezenty, a nie wprowadzać nerwową atmosferę już teraz.
Po co w ogóle je zaprosiła? Żeby kolejny raz płakać w poduszkę całe święta? Żeby kolejny raz biec za jedną z nich, uspokajać, głaskać po głowie? A mogły to być cudowne, spokojne dni. Mogła zadzwonić, złożyć życzenia, ponarzekać, że nie ma ich z nimi, a potem położyć się z książką i odpocząć.
- ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE!- usłyszała z salonu. To Lena – najstarsza i najbardziej agresywna oczywiście musi pokazać swoją siłę. Wychodzi z niej ojciec, jego agresja i złość, która budzi się bez powodu.
- A zapowiadała się taka cudowna i BARDZO CICHA NOC! Ale ty jak zwykle musisz wszystko psuć! Myślisz, że jak przyjeżdżasz z dziećmi, to jesteś lepsza?! Przynajmniej nie muszę latać za młodszymi, bo mam poczucie własnej wartości! Mąż Cię zostawił, bo go biłaś jak ostatnia idiotka! Nie przerywaj mi…
Musiała zamknąć drzwi. Dlaczego WIGILIJNE OPOWIEŚCI innych ludzi obfitują w radość, śnieżynki i wesołą atmosferę, a u nich zawsze króluje kłótnia, przemoc i złość.
Czy to dlatego, że tak długo nie mogła od niego odejść? Patrzyły na jej siniaki, jej płacz, jej ból. Czy to dlatego Lena uderzała swojego męża, tak długo, że wylądował w szpitalu? Kiedy zaczęło się wszystko psuć, a ona miała ochotę uciec od swoich dzieci, tak jak uciekła od niego?
Trzaśnięcie drzwiami.
Stukot obcasów na klatce.
Nie pobiegnie za nimi.
Musi odpocząć.
Czemu zawsze ktoś coś jej zabiera.
Złodziejki świąt – wymamrotała pod nosem.
Wstała, zarzuciła płaszcz i wyszła.

[8][13][12]
-I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM – westchnęła głęboko i popatrzyła na kłócące się córki. Nic nowego, ale żeby już przed kolacją? Mogłyby poczekać, chociaż na prezenty, a nie wprowadzać nerwową atmosferę już teraz.
Po co w ogóle je zaprosiła? Żeby kolejny raz płakać w poduszkę całe święta? Żeby kolejny raz biec za jedną z nich, uspokajać, głaskać po głowie? A mogły...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2]. [6], [8]
ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE zaczęło się już rano, gdy nasz ukochany pies, MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM przywlókł do domu kotkę sąsiadów Balbinkę. Oboje położyli się pod choinką i zaczęli rozmawiać ze sobą ludzkim głosem! Wyobraźcie sobie nasze zdumienie, gdy słysząc zwierzęta mówiące LUDZKIM GŁOSEM podskoczyliśmy ze strachu! Ale po chwili zaczęliśmy się przysłuchiwać dialogowi. Mopsik szeptał Balbince czułe słówka:
- BO NADAL CIĘ KOCHAM, MOJA SŁODKA KOTECZKO…
-Naprawdę, Mopsiu? Czy może to są takie WIGILIJNE OPOWIEŚCI?
-Naprawdę. Przecież wiesz, że Cię kocham….
-Tak, a co było w ubiegłych latach? Te 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ? Widziałam cię ty psi erotomanie! Pusia, Ruda, Misia…. Pamiętam! A nawet te kudłate ZŁODZIEJKI KSIĄŻEK od Nowaków, Kaja i Maja!, które potem przynosiły Ci w zębach pod okno w szopie LISTY PEŁNE MARZEŃ o małych psiętach, które jakoby mielibyście ze sobą! Pamiętam jak te listy czytałeś w tej szopie!
-Ależ kochanie, przecież to nic nie znaczy. Wiesz, że kocham tylko ciebie! To jakieś nieporozumienie! One sobie coś ubzdurały! Znasz przecież te suki! Merdają ogonem na każdego psa z osiedla….
-Tak. Pamiętam.
I tak słuchaliśmy tego miłosnego dialogu przez ponad godzinę. Mi się przypalił karp, Sławkowi – poplątały się girlandy i łańcuchy, które planował rozwiesić na balkonie. Teściowa wydzwaniała z życzeniami chyba ze cztery razy, ale spławiliśmy ją, bo jednak telefony od teściowej są codziennie, a gadający pies i kot zdarza się tylko raz w roku! Tak się nam udzieliły te psio-kocie czułości, że postanowiliśmy rzucić smażenie ryb i dekorowanie balkonów i przypomnieć sobie jak to było na początku naszego związku, gdy się wprowadziliśmy do tego mieszkania. Powiedziałam mężowi na ucho, że znów czeka go GORĄCA GWIAZDKA. On aż sapnął z podniecenia i wyszeptał mi na ucho:
- Tak, Żabko, chodź na górę. Wieczerza nie ucieknie. Niech Balbinka i Mopsik mają trochę prywatności…. Jeszcze na schodach zaczął zdzierać ze mnie bluzkę…
To będzie BARDZO CICHA NOC….

[2]. [6], [8]
ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE zaczęło się już rano, gdy nasz ukochany pies, MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM przywlókł do domu kotkę sąsiadów Balbinkę. Oboje położyli się pod choinką i zaczęli rozmawiać ze sobą ludzkim głosem! Wyobraźcie sobie nasze zdumienie, gdy słysząc zwierzęta mówiące LUDZKIM GŁOSEM podskoczyliśmy ze strachu! Ale po chwili zaczęliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [4] [12]
Odkąd pamiętam Wigilia była to dla mnie bardzo cicha noc. Od dziecka wyobrażałam sobie że moje zwierzaki przemówiły ludzkim głosem, a mały mopsik powiedział nawet, że chciały zostać reniferem. Pomimo corocznego czytania wigilijnych opowieści i pisania listów pełnych marzeń jedno było pewne - moja mama i babka, czyli złodziejki świąt, jak co roku doprowadzą do świątecznego nieporozumienia co spowoduje, że gorąca gwiazdka przemieni się w lodowaty jak sopel wieczór. Tym razem miało być jednak inaczej. Dorosłam, dojrzałam i postanowiłam w tym roku spędzić ten okres zupełnie inaczej - umówić się na 12 randek "na gwiazdkę" a tym samym odnaleźć miłość mojego życia. Chociaż wiedziałam, że nadal Cię kocham nie robiłam sobie nadziei, że jeszcze do siebie wrócimy po tym co zrobiłeś. Samotność to przede wszystkim stan umysłu, ale wiedziałam, że taka ilość spotkań w tak krótkim czasie nie pozwoli mi myśleć o tym jak zimne i smutne może być Boże Narodzenie. Gdy na Tinderze wybrałam 12 „szczęśliwców” a w szafie przygotowałam 12 zestawów ubrań wiedziałam, że pierwszy raz w życiu spędzę ten czas nietuzinkowo, z nadzieją, że może wreszcie moje życie się ułoży a w nowy rok wejdę z nowym zauroczeniem. Nie mogłam wiedzieć jak bardzo się mylę i nigdy nie pomyślałabym, że po pierwszym spotkaniu nie dojdzie już do żadnego następnego. Leżąc teraz w ciemnej, mokrej piwnicy, związana, ze skarpetką w renifery w ustach, zastanawiam się, w którym miejscu popełniłam błąd. Dlaczego pozwoliłam, aby ten „genialny” pomysł przyćmił moje wszystkie instynkty samozachowawcze? Jak mogłam przeoczyć te wszystkie znaki ostrzegawcze w postaci mężczyzn idealnych, którzy jakimś cudem się do mnie odezwali? Byłam naiwna a teraz jedyne co mi pozostało to myśleć, czy dożyję do kolejnych świąt. Ba, choćby do kolejnego roku!

[2] [4] [12]
Odkąd pamiętam Wigilia była to dla mnie bardzo cicha noc. Od dziecka wyobrażałam sobie że moje zwierzaki przemówiły ludzkim głosem, a mały mopsik powiedział nawet, że chciały zostać reniferem. Pomimo corocznego czytania wigilijnych opowieści i pisania listów pełnych marzeń jedno było pewne - moja mama i babka, czyli złodziejki świąt, jak co roku doprowadzą do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [10] [11]
Odkąd pamiętam, nigdy nie lubiłam świąt. Utożsamiałam się ze Scroogem z Wigilijnych Opowieści i tak jak on zamknęłam serce na ducha świąt. Chciałam je tylko przeżyć, dopływając aż do Nowego Roku, dlatego w wigilijny wieczór przygotowalam sobie stertę książek, a na biurku czekala czekolada i tangerynka. Przewróciłam jedna stronę, drugą, dziesiątą... Zasnęłam.
Koło mnie stał trup.
Duch zeszlych świąt? Pomyślałam, ale rozpoznałam w nim Edwarda ze Zmierzchu, a w zasadzie ze Słońca w Mroku, który jak jakiś parafil stał przy moim oknie.
- Drogi Edwardzie - zaczęłam - Co robisz pod moim oknem?!
- Nie krzycz - szepnął wampir - Wyczułem tu złą krew, dlatego tu przybyłem, by cię uratować.
Spod mojego łóżka wyszedł chłopiec z lasu nadgryzając jedną z 629 kości.
"To jakieś świąteczne nieporozumienie, najpierw Edward mnie nawiedza, a teraz jakiś stwór." pomyślałam.
-Zawsze spędzasz święta sama, odkąd spotkała cie tragedia. Ten chłopiec symbolizuje twój smutek i żal.
W tym momencie w Edwardzie rozpoznałam mojego zmarłego narzeczonego.
- Bądź przy mnie, bo nadal cie kocham. - rzekł okrutnie piękny Edward, płynąc w mroku, by zaatakować chłopca. Obudziłam się.
Później nastał czas na ciszę, a wręcz bardzo cichą noc, zważywszy na porę roku. Ja, ocalona, sięgnęłam po książkę na moim biurku, a z niej wypadły nasze listy, pełne marzeń. W tym roku nie byłam sama w te święta, czułam że unosi się jego duch, co mnie pokrzepiało.

[9] [10] [11]
Odkąd pamiętam, nigdy nie lubiłam świąt. Utożsamiałam się ze Scroogem z Wigilijnych Opowieści i tak jak on zamknęłam serce na ducha świąt. Chciałam je tylko przeżyć, dopływając aż do Nowego Roku, dlatego w wigilijny wieczór przygotowalam sobie stertę książek, a na biurku czekala czekolada i tangerynka. Przewróciłam jedna stronę, drugą, dziesiątą... Zasnęłam.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3,14,2]

Zapowiadała sie BARDZO CICHA NOC. Jedynymi dźwiekami, jakie przeszywały mieszkanie Michała byly piosenki świąteczne, rozbrzmiewające z radia leżącego na kuchennej półce oraz pobrzękiwanie dzwoneczków na obroży jego pupila.
MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAC RENIFEREM, na wszelkie sposoby probował poprawić humor swojemu panu, dla ktorego miała to byc pierwsza samotna wigilia.
- Zapewne szykuje ci się GORĄCA GWIAZDKA Aniu - szepnal pod nosem Michał, wspominając jej słowa podszyte wyzwaniem, gdy zdenerwowana wrzucała ubrania do walizki.
Jego żona zostawiła go kilka miesiecy temu, obwieszczając że zaserwuje sobie 12 RANDEK NA GWIAZDKĘ, po jednej za każdy rok stracony przy jego boku.
Spojrzawszy w stronę okna, Michał dostrzegł pierwszą gwiazdkę, choć  mogła to byc rownie dobrze latarnia.
- Wszystko jedno - westchnął i rozłozył na stole biały obrus z widocznymi zagnieceniami. Potem wyłączył radio na rzecz telewizji, gdyż konsekwentnie próbował zabić dręczącą go ciszę.
- Teraz, drodzy widzowie, czas na WIGILIJNE OPOWIEŚCI - zabrzmiał wystudiowany glos lektora, a na ekranie pojawiły się animowane karpie I PRZEMOWIŁY LUDZKIM GŁOSEM.
- Dziecinada - mruknął Michał i położył przed sobą talerz barszczu z torebki, w ktorym pływało kilka zlepionych z sobą uszek, zakupionych w markecie. Poczestował jeszcze, siedzącego pod stołem mopsa, kawałkiem opłatka i od niechcenia zaczął jeść.
Nie od razu zareagował na pukanie do drzwi. Dopiero za drugim razem postanowił wyjaśnić ŚWIATECZNE NIEPOROZUMIENIE, ktore zapewne skierowało kroki zbłakanych gości, pod jego adres.
Jednak otworzywszy drzwi, stanął jak wryty.<
- Tak, to ja, Anna - zabrzmiał głos żony, która z zaklopotana miną wpatrywała sie w jego szare oczy.
- Czy mogę wejsc?
- Tak, chyba tak... - odparł Michał - Ale dlaczego?
- BO NADAL CIĘ KOCHAM.

[3,14,2]

Zapowiadała sie BARDZO CICHA NOC. Jedynymi dźwiekami, jakie przeszywały mieszkanie Michała byly piosenki świąteczne, rozbrzmiewające z radia leżącego na kuchennej półce oraz pobrzękiwanie dzwoneczków na obroży jego pupila.
MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAC RENIFEREM, na wszelkie sposoby probował poprawić humor swojemu panu, dla ktorego miała to byc pierwsza samotna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[10][2][9]
"ŚWIĘTA W KOSMOSIE"

*Statek międzyplanetarny "Matix", 24 grudnia 2150 r.

Lars zaklął po raz trzeci. Nie był przesądny, ale zaczęła się sprawdzać reguła, że ostatni lot w kosmos bywa pechowy. Pracował jako gwiezdny przewoźnik już osiemdziesiąt lat i nigdy nie zdarzyło się, że w trakcie misji siadły aż trzy urządzenia - napęd turbograwitacyjny, komory medyczne i hiperteleskop.

Susan zapewniała, że zdoła naprawić usterki w ciągu 24 godzin. Wolne żarty! Lars uważał, że baba jako kapitan statku to nieszczęście. Pamiętał słowa dziadka wypowiedziane, gdy był małym chłopcem: "Pamiętaj Lars, nigdy nie pozwalaj babie siedzieć za kółkiem. Nie nadążysz pokrywać kosztów wymiany karoserii". Aż strach pomyśleć, co powiedziałby dziadek, gdyby wiedział, że w przyszłości kobieta będzie prowadzić statek międzyplanetarny.

- Lars, jesteś proszony do kabiny! - rozległa się komenda.
- O co chodzi, Susan? - zapytał szorstko młodą szatynkę. Nadal nie mógł uwierzyć, że taka smarkula dostała znaczącą posadę.
- Zbliża się do nas dryfujący statek kosmiczny. Starego typu. - wyjaśniła.
- Jak starego?
- Wygląda jak z programu HEL z 2025 roku. - odparła po namyśle.
- Zatem zastaniemy na nim tylko nieboszczyków.

Jednak gdy technicy dostali się do obiektu, zobaczyli komory kriogeniczne z żywymi ludźmi, pogrążonymi w hibernacji. Na statku były dziwne przedmioty, których przeznaczenia nie znali.

- Co to? - zapytał technik pokładowy.

Lars przeczytał litery na przedmiocie: „Świąteczne nieporozumienie” Katarzyna Bester. Nic mu to nie mówiło. Sięgnął po inny przedmiot. „12 randek na gwiazdkę” Jenny Bayliss. Zaraz...
- To papierowe książki! - obwieścił triumfalnie.
- Niemożliwe...-westchnęła Susan. Wzięła jedną do ręki i przeczytała tytuł. - „Złodziejki świąt” Hanna Cygler.

Ostrożnie wybudzili załogę. Jeden z mężczyzn najpierw zapytał o datę.
- 24 grudnia - odpowiedział Lars.
Na tamtym zrobiło to wrażenie.
- Wigilia... - szepnął.
Lars nie miał pojęcia, o co mu chodzi. Jaka Wigilia?

[10][2][9]
"ŚWIĘTA W KOSMOSIE"

*Statek międzyplanetarny "Matix", 24 grudnia 2150 r.

Lars zaklął po raz trzeci. Nie był przesądny, ale zaczęła się sprawdzać reguła, że ostatni lot w kosmos bywa pechowy. Pracował jako gwiezdny przewoźnik już osiemdziesiąt lat i nigdy nie zdarzyło się, że w trakcie misji siadły aż trzy urządzenia - napęd...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[13][2][14]
Wszyscy znamy te „WIGILIJNE OPOWIEŚCI", w których pobrzękiwanie sztućców, rozbrzmiewające śmiechy (tak podobne do radosnych melodii dzwoneczków), to jedynie preludium do wydarzeń, które mają rozegrać się o północy. Oto jedna z nich.
Dekoracyjny papier przestaje zdobić prezenty, wyścieła podłogę na wzór śniegu, który białą pierzyną pokrywa ziemie. Rozliczne westchnienia obdarowanych, jak i obdarowujących swą mnogością przewyższają „LISTY PEŁNE MARZEŃ”, adresowane do siwobrodego mężczyzny.
Tomek, który z racji swego wzrostu wykazuje wszystkim (raczącym go słuchać) własne koligacje z elfami, wyczekuje pierwszej gwiazdki. Nieodmiennie towarzyszy mu psiak, któremu myśl o genetycznych zawirowaniach również się udziela…Był to bowiem „MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ RENIFEREM”.
Mopsik musiał przyznać, że gwiazdkowa noc, podczas, której ucztował pod stołem (oczywiście, gdy Mama nie patrzyła),a ludzie „wyli” te swoje kolędy jak przystało na sforę (głośno, choć nie do księżyca) bardzo mu się podobała. Napominał się w myślach, by nie obnosić się ze swoim entuzjazmem, był wszak dumnym reniferem.
Wieczorem ludzie grali w kalambury na cel obrawszy sobie psie-słówka (tak Czytelniku, nasz mopsik nie znał natury polskich przysłów). I nagle stało się coś, za sprawą czego zapomniał o wyimaginowanym ciężarze poroża. Mama krzyczała: ”zjeść psa” (choć był reniferem!), a on i bez tego wiedział, że mamy należy się bać, w końcu widział spojrzenia, jakie ta potrafiła posyłać Tacie, zmuszając go do podkulenia ogona.
Co bardziej domyślni mogli pojąć już, że owe ,,zjeść psa” brzmiało w istocie ,,zejść na psy”. Jednak Mopsik bez tej wiedzy, ale z dumą znaną tylko jeleniowatym poderwał się z kanapy…i tu zdarzyła się rzecz niezwykła. Narrator dla opisania tego cudu, który corocznie po wybiciu północy staje się udziałem zwierząt mógłby rzecz: ”I PRZEMÓWIŁY LUDZKIM GŁOSEM”. Nasze „ŚWIĄTECZNE NIEPOROZUMIENIE” znalazło finał w tyradzie mopsika, dalekiej jednak od szczekania…

[13][2][14]
Wszyscy znamy te „WIGILIJNE OPOWIEŚCI", w których pobrzękiwanie sztućców, rozbrzmiewające śmiechy (tak podobne do radosnych melodii dzwoneczków), to jedynie preludium do wydarzeń, które mają rozegrać się o północy. Oto jedna z nich.
Dekoracyjny papier przestaje zdobić prezenty, wyścieła podłogę na wzór śniegu, który białą pierzyną pokrywa ziemie. Rozliczne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Hmm, trochę ciekawy ten pomysł z wpleceniem nazw książek w opowiadanie. Mam nawet jedno "w szufladzie", które by się nadawało, ale oczywiście bez nazw waszych patronatów. Nawet gdybym miała jakieś dodać, to brzmiałoby dziwnie i nienaturalnie. W ogóle opowiadanie poupychane po brzegi tytułami może brzmieć słabo, ale życzę powodzenia wszystkim, którzy wezmą udział - obyście wygrali wymarzony pakiet

Hmm, trochę ciekawy ten pomysł z wpleceniem nazw książek w opowiadanie. Mam nawet jedno "w szufladzie", które by się nadawało, ale oczywiście bez nazw waszych patronatów. Nawet gdybym miała jakieś dodać, to brzmiałoby dziwnie i nienaturalnie. W ogóle opowiadanie poupychane po brzegi tytułami może brzmieć słabo, ale życzę powodzenia wszystkim, którzy wezmą udział - obyście...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej