Miała na imię Delfina. Z powodu swojego imienia często była wyśmiewana w szkole. Miała za złe rodzicom, że dostała tak oryginalne imię. Jednak rodzice przez nadanie jej tego imienia chcieli aby ich dziecko wyróżniało się spośród innych. Nie rozumieli jej pretensji. Dziewczynka miała niewielu przyjaciół. Była bardzo wstydliwa i cicha. Bardzo przeżywała to, że jej imię jest powodem jej samotności. I przez to trudno jej nawiązać nowe znajomości. Zawsze obawiała się szykan ze strony nowopoznanych osób. Jedna z koleżanek podsunęła jej pomysł by znalazła sobie hobby. Przez to może łatwiej jej będzie przełamać nieśmiałość. Starała się poszukać czegoś co by ją zainteresowało. Jednak żadna z prób zainteresowań niektórymi sportami, modą, muzyką nie przyciągnęła jej na dłużej. Pewnego dnia tata podsunął pomysł, żeby nauczyła się pływać. Zawsze bała się wody i kosztowało ją wiele wysiłku aby przełamać strach i nauczyć sie pływać. Każdą wolną chwilę spędzała na basenie wciąż doskonaląc swoje umiejętności i
nigdy nie zrezygnowała z pływania. Dzięki temu przestała się bać i przejmować tym co mówią inni. Stała się odporna na krytykę. Przestała bać się ludzi i nawiązywała wiele przyjaźni.

Miała na imię Delfina. Z powodu swojego imienia często była wyśmiewana w szkole. Miała za złe rodzicom, że dostała tak oryginalne imię. Jednak rodzice przez nadanie jej tego imienia chcieli aby ich dziecko wyróżniało się spośród innych. Nie rozumieli jej pretensji. Dziewczynka miała niewielu przyjaciół. Była bardzo wstydliwa i cicha. Bardzo przeżywała to, że jej imię jest...

Moja bohaterka miała na imię Ksantypa. Podobnie jak jej słynna imienniczka - żona Sokratesa, słynąca z nieznośnego charakteru, była podłą żoną. Miała 40 lat, pięcioro dzieci i męża - pantoflarza. Ksantypa przez ostatnią dekadę wygrywała konkurs na najgorszą żonę roku. Jej atrybutem był wałek do ciasta, którym skutecznie okładała swego nieposłusznego chłopa, gdy jej się coś nie spodobało. A nie podobało jej się często.
Od początku małżeństwa dbała tylko o siebie i swoje potrzeby. Spowodowała, że tylko mąż pracował na rodzinę. Wymagała życia na wysokim poziomie więc biedaczek tyrał na dwa etaty. Ponadto zajmował się dziećmi, prał, prasował, mył okna, wyprowadzał psa i robił jeszcze wiele innych rzeczy, które podobno należą do kobiet.
Tymczasem Ksantypa tylko leżała i pachniała, bo tylko do tego się nadawała. Bowiem oprócz strojenia fochów nie potrafiła dosłownie nic.
W sezonie letnim ożywiała się i uważnie przeglądała katalogi z egzotycznymi wycieczkami. Zawsze wybierała najdroższą i najbardziej ekskluzywną, żeby po powrocie wszyscy znajomi jej zazdrościli.
W tym roku wybrała Karaiby, gdzie polecieli całą rodziną.
A tam podczas kąpieli w morzu pożarł ją rekin.

Moja bohaterka miała na imię Ksantypa. Podobnie jak jej słynna imienniczka - żona Sokratesa, słynąca z nieznośnego charakteru, była podłą żoną. Miała 40 lat, pięcioro dzieci i męża - pantoflarza. Ksantypa przez ostatnią dekadę wygrywała konkurs na najgorszą żonę roku. Jej atrybutem był wałek do ciasta, którym skutecznie okładała swego nieposłusznego chłopa, gdy jej się coś...

Salomea.

Byłaby bohaterką fantasy, wojowniczką o dobrym i prostolinijnym sercu, pragnącą dzięki wojsku wyrwać się z biedy. Jako gwardzistka trafia na królewski dwór, a tam, jak to w takich historiach bywa, staje się przypadkowym świadkiem rozmowy, której nie powinna usłyszeć. Dopiero wtedy zdaje sobie sprawę, że dwór jest tak naprawdę gniazdem żmij pełnym spisków i plotek – zostaje w niego wciągnięta, choć nie jest całkowicie pewna, komu naprawdę powinna zaufać.

Salomea będzie cierpieć na ADHD, objawiające się częstym brakiem koncentracji i trudnością usiedzenia w miejscu – z czasów szkolenia znacznie lepiej radziła sobie w ćwiczeniach ruchowych niż w teorii. Oczywiście to fantastyka, więc nikt nie powie wprost – Salomea cierpi na ADHD. Czytelnik sam musiałby się zorientować – myślę, że byłoby to dość ciekawe i w dodatku utrudniałoby Salomei życie wśród szpiegów.

Salomea.

Byłaby bohaterką fantasy, wojowniczką o dobrym i prostolinijnym sercu, pragnącą dzięki wojsku wyrwać się z biedy. Jako gwardzistka trafia na królewski dwór, a tam, jak to w takich historiach bywa, staje się przypadkowym świadkiem rozmowy, której nie powinna usłyszeć. Dopiero wtedy zdaje sobie sprawę, że dwór jest tak naprawdę gniazdem żmij pełnym spisków i plotek...

Moja bohaterka byłaby nałogową (patologiczną) kłamczuchą. Kreowałaby fałszywy obraz siebie, przed nikim nie pokazywała prawdziwej twarzy. Kłamałaby żeby uzyskać uznanie, zainteresowanie, ale głównie ze strachu przed tym, że jej prawdziwego "ja" nikt nie doceni (liczne kompleksy). Miałaby w tym też sporo frajdy, patrząc jak łatwo ludzie jej ufają. Tworzyłaby barwne historie na swój temat. Byłaby inteligentna i obdarzona wielka wyobraźnią, więc jej kłamstwa ludzie braliby za prawdę. Do czasu aż nie trafiłaby na osobę równie inteligentną, która zaczęłaby grać w jej grę. Na imię dałabym jej Amaia - ku pamięci mojej Meksykańskiej znajomej, która zainspirowała mnie do stworzenia wyżej opisanej postaci.

Moja bohaterka byłaby nałogową (patologiczną) kłamczuchą. Kreowałaby fałszywy obraz siebie, przed nikim nie pokazywała prawdziwej twarzy. Kłamałaby żeby uzyskać uznanie, zainteresowanie, ale głównie ze strachu przed tym, że jej prawdziwego "ja" nikt nie doceni (liczne kompleksy). Miałaby w tym też sporo frajdy, patrząc jak łatwo ludzie jej ufają. Tworzyłaby barwne historie...

Dla mojej bohaterki wybrałabym imię, z którym spotkałam się kilka lat temu i nigdy wcześniej o nim nie słyszałam. Domicela.
Niektóre źródła podają, iż imię to wywodzi się od Domitilla i oznacza panią domu. Inne zaś odwołują się do łacińskiego domo, które oznacza poskramianie lub oswajanie, a kobietę noszącą imię Domicela opisują jako inteligentną, otwartą, pracowitą i pewną siebie istotę.
Moja bohaterka byłaby żywym świadectwem tego, iż można znaleźć złoty środek pomiędzy tymi interpretacjami. Wychodząc za mąż Domicela zrezygnowałaby z pracy zawodowej na rzecz prowadzenia domu i powiększania rodziny. Byłaby przykładną panią domu. I tak toczyłoby się jej życie do czasu, aż dzieci stałyby się samodzielne. Wtedy Domicela zrozumiałaby, że chce doświadczyć czegoś więcej, przeżyć niezapomnianą przygodę. Zdecydowałaby się na podróż do Afryki, w charakterze wolontariuszki. Kobieta z dala od domu i rodziny, żyjąc w obcym miejscu i w trudnych warunkach poznałaby samą sobie i uświadomiłaby sobie czego naprawdę pragnie.

Dla mojej bohaterki wybrałabym imię, z którym spotkałam się kilka lat temu i nigdy wcześniej o nim nie słyszałam. Domicela.
Niektóre źródła podają, iż imię to wywodzi się od Domitilla i oznacza panią domu. Inne zaś odwołują się do łacińskiego domo, które oznacza poskramianie lub oswajanie, a kobietę noszącą imię Domicela opisują jako inteligentną, otwartą, pracowitą i pewną...

Bohater mojej powieści miałby na imię Antari. Byłby to jedyny - ostatni przedstawiciel gatunku Trituri - czyli bardzo specyficznych magicznych mieszańców.
Trituri rodzi się w wyniku połączenia się półelfa-półwróżki z człowiekiem (magiem). Inna kombinacja jest niemożliwa, ponieważ wróżka i człowiek nie są w stanie dać wspólnego potomstwa.
W dawnych czasach - kiedy jeszcze elfy, wróżki i magowie żyli wspólnie, Trituri byli całkiem liczni, jednak tysiąclecia wojen doprowadziły do wzajemnej nienawiści i gatunki te przestały się ze sobą łączyć.
Skąd się zatem wziął Antari - otóż jego dziadkowie zapragnęli pokoju między wróżkami i elfami, a ponieważ należeli do rodzin królewskich, zawarli polityczny związek małżeński. Urodziła im się córka, która pokochała człowieka.
Niestety pokój z ludźmi nigdy nie został osiągnięty, a wzajemna niechęć tylko przybrała na sile.
Z tego powodu - potrójny mieszaniec - Antari nigdzie nie ma dla siebie miejsca. Zarówno wróżki, jak i elfy widzą w nim człowieka, natomiast zdaniem ludzi "jest w nim coś dziwnego".
Antari starałby się obalić swoich dziadków z tronu Magicznego Królestwa, aby wprowadzić pokój również z ludźmi i wreszcie stworzyć miejsce dla wszystkich.

Bohater mojej powieści miałby na imię Antari. Byłby to jedyny - ostatni przedstawiciel gatunku Trituri - czyli bardzo specyficznych magicznych mieszańców.
Trituri rodzi się w wyniku połączenia się półelfa-półwróżki z człowiekiem (magiem). Inna kombinacja jest niemożliwa, ponieważ wróżka i człowiek nie są w stanie dać wspólnego potomstwa.
W dawnych czasach - kiedy jeszcze...

Stworzyłabym imię Rectam. Z łacińskiego oznacza to właściwą drogę. Bohater mojej powieści miałby różne przygody, na pierwszy rzut oka nie prowadzące do czegoś dobrego, ale w finalnym rozwiązaniu wszystko nabierałoby sensu i prowadziłoby do poczucia, że to była właściwa droga. Los dobrze prowadził mojego bohatera do celu. A decyzje jakie podejmował, czasem trudne, ale zawsze były z myślą o jego towarzyszach przygód.

Stworzyłabym imię Rectam. Z łacińskiego oznacza to właściwą drogę. Bohater mojej powieści miałby różne przygody, na pierwszy rzut oka nie prowadzące do czegoś dobrego, ale w finalnym rozwiązaniu wszystko nabierałoby sensu i prowadziłoby do poczucia, że to była właściwa droga. Los dobrze prowadził mojego bohatera do celu. A decyzje jakie podejmował, czasem trudne, ale zawsze...

Swojej głównej bohaterce nadałabym imię po babci - Leokadia.
Z pewnością byłaby to pewna siebie, inteligenta i spostrzegawcza Pani magister, która własnoręcznie tworzyłaby mikstury o różnorodnym przeznaczeniu. Niestety jej wybitne umiejętności mogłyby przyciągać różnych ludzi. Czy Leokadia zgodziłaby się przyjąć zlecenie na stworzenie broni chemicznej o szerokim zasięgu...

Swojej głównej bohaterce nadałabym imię po babci - Leokadia.
Z pewnością byłaby to pewna siebie, inteligenta i spostrzegawcza Pani magister, która własnoręcznie tworzyłaby mikstury o różnorodnym przeznaczeniu. Niestety jej wybitne umiejętności mogłyby przyciągać różnych ludzi. Czy Leokadia zgodziłaby się przyjąć zlecenie na stworzenie broni chemicznej o szerokim zasięgu...

Babcia nie była zła. Mimo, że z jej ust czasem wypadały robaki, malowała się krwią, bądź dosiadała kuchennej miotły.
Na imię jej było Sapat, co znaczyło szept.

Poza nią nie miałam nikogo. Rodzice nie zaistniali w moim życiu, w ogóle ich nie pamiętałam. Babcia uczyła mnie fachu, tak zawsze powtarzała, w tych rzadkich chwilach, gdy otwierała usta. Dzięki niej znałam się na ziołach, truciznach, zaklęciach, czyli na wszystkim tym co uważała za przydatne.

Nie pozwalała mi bawić się z innymi dziećmi. Chociaż nie było to konieczne, ponieważ nikt z wioski nie wykazywał chęci na jakąkolwiek interakcję ze mną.
Ale tak było lepiej.

Jej zaklęcia miały ogromną moc. Nocami podchodziła do uchylonych okien czy drzwi w domostwach i szeptała. Przynosiła chorobę, szczęście, pomoc, śmierć. Nic w życiu nie przerażało mnie bardziej od jej szeptu. Gorączkowego, nieustającego, podobnego do brzęczenia muchy w uchu, wżerał się jak owad i pozostawał w umyśle już na zawsze.

Byłam pewna, że nigdy w życiu nie pójdę w jej ślady. Ale pewnej nocy ją zabrali. I nie oddali.

Babcia nie była zła. Mimo, że z jej ust czasem wypadały robaki, malowała się krwią, bądź dosiadała kuchennej miotły.
Na imię jej było Sapat, co znaczyło szept.

Poza nią nie miałam nikogo. Rodzice nie zaistniali w moim życiu, w ogóle ich nie pamiętałam. Babcia uczyła mnie fachu, tak zawsze powtarzała, w tych rzadkich chwilach, gdy otwierała usta. Dzięki niej znałam się na...

Moja powieść wiązałaby się z życiem codziennym, poruszała by temat funkcjonowania, trudów życiowych i opowiadałaby o normalnym, statystycznym mieszkańcu zwykłego miasteczka. Dlatego mój bohater nazywałby się ŚREDNIAK. Średniak prowadziłby średnie życie, posiadałby średnią pracę i spędzał czas całkowicie szablonowo. Przed czarnym telewizorem, przed szarym komputerem i na spacerze z psem średniej wielkości. Byłby strasznie sfrustrowany swoją przeciętnością, chciałby się wyróżnić, pokazać siebie, ale konwencjonalne społeczeństwo mu na to nie pozwala. Średniak chciałby wybudować wielki dom i chociaż go na to stać, to ludzie będą gadać, że jest wielkim panem, więc zamieszkuje w średnim, pospolitym bliźniaku. Chciałby rzucić nudną pracę, w której się nie spełnia, ale rodzina mówi, że jest dobra i stabilna, więc się dalej męczy. Rodzice pytają kiedy się ożeni, bo wiek ma już średni, a on po prostu lubi życie singla. Średniak poszukuje więc siebie, testuje swoje średnie możliwości i marzy o tym by przestać by stereotypowym średniakiem. Poznaje nowych niezwykłych ludzi, kolory życia i oryginalne idee. Kto wie może wkrótce stanie się w końcu NIEPRZECIĘTNIAKIEM?

Moja powieść wiązałaby się z życiem codziennym, poruszała by temat funkcjonowania, trudów życiowych i opowiadałaby o normalnym, statystycznym mieszkańcu zwykłego miasteczka. Dlatego mój bohater nazywałby się ŚREDNIAK. Średniak prowadziłby średnie życie, posiadałby średnią pracę i spędzał czas całkowicie szablonowo. Przed czarnym telewizorem, przed szarym komputerem i na...