Przejrzałam pobieżnie odpowiedzi poprzedników i większość z powodu fascynacji filmami czy serialami chciałaby zostać chirurgami, kryminałami - patologami, lekarzami sądowymi, psychiatrami, czy rodzinnych doświadczeń - wybiera inne dziedzimy medycyny. Ale nikt nie wybrał moim zdaniem najbardziej niedocenianej specializacji, a z którą przeciętny człowiek ma największą styczność - medycyny rodzinnej.
Lekarz rodzinny przez wielu uważny jest jako taki, który ma najmniejszą wiedzę, jednak to on musi wiedzieć najwięcej. W swojej pracy styka się od noworodków po seniorów. Musi mieć wiedzę o każdej innej dziedzinie medycyny. Chciałabym być lekarzem rodzinnym bo wiem, jak ten pierwszy kontakt z lekarzem jest ważny. To do niego idziemy gdy gorzej się poczujemy, gdy coś nas zaniepokoi, gdy coś nam dolega. To w pierwszej kolejności w tym gabinecie powinniśmy uzyskać pomoc: podstawowe badanie fizykalne, skierowanie na dalszą diagnostykę czy do specjalisty. To tu lekarz albo powinien nas uspokoić gdy nic nam nie dolega, albo zmotywować do dalszej diagnistyki czy leczenia gdy coś go niepokoi. To często od jego wiedzy, doświadczenia i podejścia zależy czy wcześnie wykryje pierwsze symptomy nowotworu, cukrzycy, zaburzeń psychicznych i innych chorób a co się z tym wiąże od lekarza rodzinnego po części zależy szansa na zdrowie i życie pacjenta.
Kiedyś specjalizacja ta też była dla mnie mało atrakcyjna. Jak dla większości osób tutaj wszystkie inne specjalizacje były ciekawsze. Moje zdanie zmieniło się gdy sana zaczęłam pracę w poradni POZ (jako pielęgniarka), wtedy uświadomiłam sobie jak ważna i jak niedoceniana to specjalizacja.

Przejrzałam pobieżnie odpowiedzi poprzedników i większość z powodu fascynacji filmami czy serialami chciałaby zostać chirurgami, kryminałami - patologami, lekarzami sądowymi, psychiatrami, czy rodzinnych doświadczeń - wybiera inne dziedzimy medycyny. Ale nikt nie wybrał moim zdaniem najbardziej niedocenianej specializacji, a z którą przeciętny człowiek ma największą...

Mój kuzyn od zawsze zachowywał się dziwnie. Całe dzieciństwo bawiliśmy się udając, że ganiamy nieistnieje dzieci. Budowałyśmy namiot z kocy i poduszek, żeby robić z nimi narady. Kiedy trochę podrośliśmy, mnie przestało to bawić, ale on ciągle chciał siedzieć z niewidzialnymi dziećmy w namiocie. Wydawał mi się trochę niedojrzały. Problem w tym, że to, co dla mnie było dziecięca zabawą, dla niego było rzeczywistością. Łukasz naprawdę widział te dzieci. Lata później został zdaignozowany ze schizofrenią i cały czas podlega leczeniu. Zainspirowało mnie to i jako nastolatka chciałam zostać psychiatrą. Ta chwilowa fascynacja nigdy nie została wprowadzona w życie, ale inspiracja pozostaje wyjątkowa!

Mój kuzyn od zawsze zachowywał się dziwnie. Całe dzieciństwo bawiliśmy się udając, że ganiamy nieistnieje dzieci. Budowałyśmy namiot z kocy i poduszek, żeby robić z nimi narady. Kiedy trochę podrośliśmy, mnie przestało to bawić, ale on ciągle chciał siedzieć z niewidzialnymi dziećmy w namiocie. Wydawał mi się trochę niedojrzały. Problem w tym, że to, co dla mnie było...

Już mrok, mogłabym pójść spać jak większość zwykłych ludzi ale policjant prosił o natychmiastowy przyjazd na miejsce zdarzenia. Oschle, bez emocji i wdawanie się w szczegóły. W końcu szczegóły będą dopiero ustalane. A decyzję podejmę głównie ja, poprzedzając ją badaniami i analizami. Ubieram wygodne ubranie, w samochodzie na wyposażeniu mam między innymi odzież ochronną, odczynniki, termometr. Więc jadę. Nie boję się śmierci, nie boję się drastycznych widoków, może lekko wzdrygam się na pewne zapachy - mój nos nie przywykł po latach pracy w zawodzie lekarza kryminalistycznego. Kiedyś policjanci się dziwili, że kobieta w takim miejscu, na takim stanowisku, wyśmiewali za plecami, znacząco pochrząkiwali, lecz teraz przechodzą do rzeczy:
- Denat już spuchł, więc nie jest świeży, ubierz się kompletnie radzę, te aromaty nie są przystępne - doradza znajomy policjant.
Wierzę mu na słowo więc się przygotowuję, jeszcze haust rześkiego wieczornego powietrza i mogę wchodzić...
Co prawda nie jest to wycinek wspomnień z mojej pracy ale tak sobie wyobrażam bycie lekarzem o specjalizacji, którą bym wybrała - kryminalistyka. Praca ze zmarłymi jest przyjemniejsza niż z żywymi. Ich ciała więcej mówią niż zwykle języki żywych pacjentów. Myślę że odnalazłabym się w tym środowisku, gdzie fascynującym jest odkrywanie czasu i przyczyn śmierci.

Już mrok, mogłabym pójść spać jak większość zwykłych ludzi ale policjant prosił o natychmiastowy przyjazd na miejsce zdarzenia. Oschle, bez emocji i wdawanie się w szczegóły. W końcu szczegóły będą dopiero ustalane. A decyzję podejmę głównie ja, poprzedzając ją badaniami i analizami. Ubieram wygodne ubranie, w samochodzie na wyposażeniu mam między innymi odzież ochronną,...

Faktycznie, w młodości chciałam zostać chirurgiem. Być może to pragnienie zrodziło się pod wpływem oglądanych seriali typu „Szpital na peryferiach”, „Doktor Quinn” czy „Przystanek Alaska”. Zawód lekarza kojarzył mi się z misją, poświęceniem, ciągłym rozwojem. Ale nie tylko. Chirurg mający w ręku życie drugiej osoby, od którego precyzyjnej ręki, trafnej diagnozy, szybkiego działania zależało, czy dany człowiek wyzdrowieje, czy umrze nasuwał mi skojarzenia z samym Bogiem. Parafrazując znany cytat mogłabym powiedzieć „Lekarz to brzmi dumnie”, a tym bardziej kobieta! Empatia, umiejętność szybkiego podejmowania decyzji, łatwe i chętne przyswajanie sobie wiedzy to niektóre moje cechy, które zdawały się czynić ze mnie idealnego kandydata do tego wymarzonego zawodu. Nigdy jednak nie stanęłam za stołem operacyjnym. Przeszkodą okazały się dla mnie egzaminy wstępne na medycynę. Miałam pecha, że w podstawówce fizykę miałam z dyrektorem, który większość zajęć spędzał poza klasą, a chemię z panią, która ciągle chorowała. Także w liceum nie miałam szczęścia do dobrych nauczycieli tych przedmiotów. Obawiałam się, że zbyt duże braki uniemożliwią mi pomyślne przejście przez testy z fizyki i chemii, więc zrezygnowałam. Czasami oglądając „Na dobre i na złe” z nutką nostalgii wyobrażam sobie, że to ja ze skalpelem w ręku walczę o życie pacjenta albo padam ze zmęczenia po kolejnym ciężkim dyżurze bez czasu na filiżankę kawy...

Faktycznie, w młodości chciałam zostać chirurgiem. Być może to pragnienie zrodziło się pod wpływem oglądanych seriali typu „Szpital na peryferiach”, „Doktor Quinn” czy „Przystanek Alaska”. Zawód lekarza kojarzył mi się z misją, poświęceniem, ciągłym rozwojem. Ale nie tylko. Chirurg mający w ręku życie drugiej osoby, od którego precyzyjnej ręki, trafnej diagnozy, szybkiego...

Neurochirurgiem. Zawsze byłem ciekaw, co ludzie mają w głowach.

Neurochirurgiem. Zawsze byłem ciekaw, co ludzie mają w głowach.

Bez dwóch zdań wybrałabym jedną z cięższych specjalizacji jaką jest onkologia. Mam w rodzinie bardzo bliską osobę, którą dotknęła paskudna choroba jaką jest nowotwór. Wiem jak trudna, żmudna i przykra jest to droga, a ogromną rolę odgrywają właśnie otaczający pacjenta osoby. Moja Mama jest akurat osobą bardzo silną psychicznie, a jak wiadomo podejście to pół sukcesu. Jednak moja Mama ma dla kogo żyć, a zdarzają się takie osoby, którym brak motywacji i żadne światełko nadziei się nie pojawia. Co wtedy? Wtedy lekarze robią to co mogą, ale czy to wystarczy? Będąc onkologiem chciałabym być lekarzem, który sposób merytoryczny i prosty przekaże pacjentowi najważniejsze rzeczy, ale przede wszystkim będzie przyjacielem i opokom. Wiem, że w trakcie pracy można popaść w monotonię i szybkie tempo, ale mimo wszystko postarałabym się być kimś ważnym dla każdego z osobna. Jak poradziłabym sobie z tym psychicznie? Na pewno nie byłoby łatwo, bo jest to dziedzina, do której śmierć zagląda częściej niż w innych, jednak odziedziczyłam mocną psychikę po mojej (już zdrowej) Mamuni.

Bez dwóch zdań wybrałabym jedną z cięższych specjalizacji jaką jest onkologia. Mam w rodzinie bardzo bliską osobę, którą dotknęła paskudna choroba jaką jest nowotwór. Wiem jak trudna, żmudna i przykra jest to droga, a ogromną rolę odgrywają właśnie otaczający pacjenta osoby. Moja Mama jest akurat osobą bardzo silną psychicznie, a jak wiadomo podejście to pół sukcesu. Jednak...

Nie jestem w stanie wyobrazić siebie w pracy lekarza. Choć to atrakcyjny zawód, dający możliwość rozwoju i przelomowych odkryć czy zabiegów, bo przecież medycyna ciągle się rozwija. Spotkałam w życiu wielu lekarzy, takich oddanych pacjentom, chcącym się wykazać i dobrze wykonywać swoją pracę, jak i totalnych konowałów, dla których liczy się tylko zysk. Dlatego, jeśli byłabym lekarzem, nie ważne jaką wybrałabym specjalizację, chciałabym dobrze wypełniać swoją pracę, zgodnie ze złożoną przysięgą, nie dającym się wciągnąć w rutynę i ogólnie przyjęte schematy, choć chyba tym którzy chcą, mają w naszym systemie pod górkę. Do dziś uwielbiam książkę "Ludzie bezdomni", to właśnie dr Judym jest takim przykładem lekarza z powołania, którym chciałabym być i jakich chciałabym spotykać na swojej drodze.

Nie jestem w stanie wyobrazić siebie w pracy lekarza. Choć to atrakcyjny zawód, dający możliwość rozwoju i przelomowych odkryć czy zabiegów, bo przecież medycyna ciągle się rozwija. Spotkałam w życiu wielu lekarzy, takich oddanych pacjentom, chcącym się wykazać i dobrze wykonywać swoją pracę, jak i totalnych konowałów, dla których liczy się tylko zysk. Dlatego, jeśli...

Ból . Z medycznego punktu widzenia jest sygnałem, cenną informacją dla nas od naszego organizmu,  która brzmi: Zareaguj! Dzieję się coś złego , napraw, wylecz. Często jednak kiedy mamy już świadomość choroby chcemy sie pozbyc tej informacji, jaką jest ból- chcemy mu powiedzieć: dziękuję że mi o tym powiedziałeś, ale już odejdź. Zajmę się swoim zdrowiem ale daj mi chwile wytchnienia, bo nie mam sil. Ból jednak jest nierozumny i nie odchodzi. Anestezjologia i intensywna terapia - to specjalizacja medycyny często niedoceniana traktowana bez należnego jej podziwu. Przecież operację na otwartym sercu wykonuje kardiochirurg i to jemu należą się brawa. Owszem należą się, ale anestezjolog nie jest tylko tłem zabiegu, nieistotnym dodatkiem, postacią drugoplanową. To cichy anioł, posłaniec ulgi, impresario stabilizacji, szara eminencja każdej operacji i stanu pooperacyjnego. Niestety wiek już nie ten, by zaczynać ścieżkę kariery od nowa i to ścieżkę tak trudną i wymagającą. Niemniej jednak gdybym miała cofnąć czas i stanąć jeszcze raz przed wyborem zawodowej drogi na resztę życia- wybrałabym niesienie ulgi w bólu- anestezjologię i intensywną terapię.

Ból . Z medycznego punktu widzenia jest sygnałem, cenną informacją dla nas od naszego organizmu,  która brzmi: Zareaguj! Dzieję się coś złego , napraw, wylecz. Często jednak kiedy mamy już świadomość choroby chcemy sie pozbyc tej informacji, jaką jest ból- chcemy mu powiedzieć: dziękuję że mi o tym powiedziałeś, ale już odejdź. Zajmę się swoim zdrowiem ale daj mi chwile...

Zdecydowanie chirurgia, a konkretnie chirurgia plastyczna. Jest to dziedzina, która w dużej mierze przypomina sztukę. Chirurg plastyczny "rzeźbi" żywą ludzką tkankę, nadaje nowe formy, wygładza niedoskonałości, a czasem nawet spełnia marzenia o zmniejszeniu tudzież powiększeniu pewnych newralgicznych części ciała :-) Ale co jest dla mnie szczególnie ciekawe w tej pracy, to możliwość dawania nowej tożsamości ludziom objętym programem ochrony świadków.

Zdecydowanie chirurgia, a konkretnie chirurgia plastyczna. Jest to dziedzina, która w dużej mierze przypomina sztukę. Chirurg plastyczny "rzeźbi" żywą ludzką tkankę, nadaje nowe formy, wygładza niedoskonałości, a czasem nawet spełnia marzenia o zmniejszeniu tudzież powiększeniu pewnych newralgicznych części ciała :-) Ale co jest dla mnie szczególnie ciekawe w tej pracy, to...

Dostałam się na moją wymarzoną medycynę. Otacza mnie wielu młodych ludzi. Jedni trafili tu z przypadku kierowani ambicjami swoich rodziców, inny z pasji i chęci pomagania, ale są i tacy co liczą, że po studiach szybko i łatwo zarobią duże pieniądze. Niedługo będą się zastanawiać jaką specjalizację wybrać, ale ja nie muszę przechodzić przez każdy oddział, żeby wiedzieć co mnie szczególnie interesuje bo od dziecka chce zostać patologiem. Śmierć jest uznawana za koniec, ale ja zawsze dopatrywałam się w niej początku. Rozkładające się ciało to pozostałość po konkretnym człowieku, który z jednej strony dopomina się odkrycia prawdy o przyczynie zgonu a z drugiej też powinien być otoczony estymą. Patologia to szeroka dziedzina i nie zamierzam się nudzić po zakończeniu specjalizacji. Szkoda tylko, że żaden z moich pacjentów nie umówi się sam na wizytę, a raczej mam nadzieję, że tego nie zrobi.

Dostałam się na moją wymarzoną medycynę. Otacza mnie wielu młodych ludzi. Jedni trafili tu z przypadku kierowani ambicjami swoich rodziców, inny z pasji i chęci pomagania, ale są i tacy co liczą, że po studiach szybko i łatwo zarobią duże pieniądze. Niedługo będą się zastanawiać jaką specjalizację wybrać, ale ja nie muszę przechodzić przez każdy oddział, żeby wiedzieć co...