Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Owca_z_Makowca
Klaudix99
Violetka
Marta
Czarnula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Owca_z_Makowca
Klaudix99
Violetka
Marta
Czarnula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kiedy byłam młodsza mówiono mi, że miłość to najwspanialsza rzecz jaka może spotkać cię w całym życiu. Sprawa, że chcesz być lepszą wersją siebie dla tej osoby, że twoje życia zaczyna nabierać barw o jakich ci się nigdy nie śniło. Z takim przekonaniem dorastałam, aż w końcu doznałam tych dziwnych uczuć, jakby usychało się z pragnienia za tą drugą osobą. Ochota trzymania za dłoń czy choćby słuchanie jej głosu stało się moim sensem życia. Myślałam, że nic więcej do szczęścia mi nie trzeba, że wystarczy mi być blisko i widzieć radość na jego twarzy. Byłam wstydliwa i uważałam, że nie zasługują na niego. Myślałam, że taki bez planów i ambicji człowiek jak ja nie może stać przy tak niesamowitej osobie jak on. Więc byłam zawsze obok, wspierając go ze wszystkich sił, ciesząc się z wspólnych chwil. Minęło wiele czasu kiedy w końcu to zrozumiałam co od początku wiedziałam, ale przymykałam na to oko. Byłam przy nim przez lata nie z miłości, ale z powodu aby poczuć się kochanym przez kogoś takiego jak on. Kiedy się rozdzieliliśmy, myślałam ,że to koniec świata. Ale dorosłam i poczułam się jakby zdjęto mi klapki z oczu. Ta dawna miłość, która dała mi o sobie przypomnieć dała mi dużo refleksji, które sprawiły, że stałam się innym człowiekiem. Może to nie była prawdziwa miłość, ale sprawiła ,że nauczyłam się szanować inną osobą i być dla niej wsparciem. Choć sprawiała często, że cierpiałam to również dawała mi dużo radości i poczucia swojego miejsca. Jestem szczęśliwa, że dane było mi kochać kogoś kto mnie nie odtrącał, a akceptował to kim byłam i jestem. Dzięki niemu i z powodu uczucia jakim go darzyłam udało mi się dostrzec moją wartość, że nie jestem nikim, ale człowiekiem, który ma swoje zasady i zdanie. Dzięki temu spotkaniu w końcu i nareszcie poczułam się spełniona.

Kiedy byłam młodsza mówiono mi, że miłość to najwspanialsza rzecz jaka może spotkać cię w całym życiu. Sprawa, że chcesz być lepszą wersją siebie dla tej osoby, że twoje życia zaczyna nabierać barw o jakich ci się nigdy nie śniło. Z takim przekonaniem dorastałam, aż w końcu doznałam tych dziwnych uczuć, jakby usychało się z pragnienia za tą drugą osobą. Ochota trzymania za...

Wiedziałam, że Cię tu spotkam. Nie planowałam tego, po prostu przyszłam. Minęło już trochę czasu od kiedy napisałeś. Wtedy odmówiłam spotkania. Przyznam szczerze, że bardzo się tego bałam. Czego? Tego, że to spotkanie coś zmieni, powywraca nam życia do góry nogami, których wcale nie chcemy zmieniać. Chcieliśmy tylko na chwilę sprawdzić, czy podniecenie zgaśnie szybko, tak jak kiedyś zgasło zaufanie między nami.
Twoja kurtka nie pachnie już papierosami wypalanymi w młodzieńczym buncie. Uśmiechasz się, a ja na prawdę wciąż pamiętam ten zapach. Obserwowałam przez te wszystkie lata jak zmienia się twoja twarz. Śledziłam twoje życie na portalach społecznościowych. Miałam poczucie, że jestem blisko podczas Waszych zaręczyn, ślubu, narodzin syna. Mocno zaskoczyła mnie twoja wiadomość. Co można wyjaśniać po jedenastu latach? Wciąż kłuje mnie w sercu, gdy przypomnę sobie, jak paliłeś moje zdjęcie przy tamtej dziewczynie. Jasne, że byliśmy dziećmi. A czy teraz nadal nimi nie jesteśmy? Zgodzę się z Tobą, że to było coś pięknego. Nigdy później nie czułam już tego tak intensywnie. Nie, proszę, nie podchodź bliżej. Spójrz na mnie, jestem już inną dziewczyną. Nieśmiało powiem, kobietą. Nie chcę się cofać, wracać, burzyć i niszczyć. Jesteśmy już gdzie indziej. Pytasz, po co więc przyszłam? Chciałam Ci powiedzieć, że pomimo wszystko, zawsze będę o Tobie ciepło myślała. Chciałam podziękować za ten rok z Tobą, który był dla mnie wiecznością. Już na zawsze pozostaniesz moją pierwszą miłością.

Wiedziałam, że Cię tu spotkam. Nie planowałam tego, po prostu przyszłam. Minęło już trochę czasu od kiedy napisałeś. Wtedy odmówiłam spotkania. Przyznam szczerze, że bardzo się tego bałam. Czego? Tego, że to spotkanie coś zmieni, powywraca nam życia do góry nogami, których wcale nie chcemy zmieniać. Chcieliśmy tylko na chwilę sprawdzić, czy podniecenie zgaśnie szybko, tak...

Dzięki Tobie jestem szczęśliwsza. Mam nadzieję, że i Ty ułożyłeś sobie życie.

Dzięki Tobie jestem szczęśliwsza. Mam nadzieję, że i Ty ułożyłeś sobie życie.

Moją pierwszą miłością był syn rzeźnika. To był smukły, wysportowany i inteligentny chłopak. Pachniał popularnym wtedy Hattrickiem, stąd jego przezwisko-Hat. Teraz został adwokatem w Krakowie, przytył, wyłysiał w młodym wieku, ale co ciekawe, nigdy się nie ożenił. Może wpadlibyśmy na siebie w sklepie jego taty, może gdzieś w mieście, w którym się wychowaliśmy. Myślę, że zamienilibyśmy kilka zdań w biegu, bo nie mam mu wiele do powiedzenia. Powiedziałabym mu, że dobrze się stało, że nie jesteśmy razem, bo nie lubię ani adwokatów, ani Krakowa, ani facetów, którzy o siebie nie dbają i nie zaakceprowałabym pewnie żadnego z jego wyborów życiowych.

Moją pierwszą miłością był syn rzeźnika. To był smukły, wysportowany i inteligentny chłopak. Pachniał popularnym wtedy Hattrickiem, stąd jego przezwisko-Hat. Teraz został adwokatem w Krakowie, przytył, wyłysiał w młodym wieku, ale co ciekawe, nigdy się nie ożenił. Może wpadlibyśmy na siebie w sklepie jego taty, może gdzieś w mieście, w którym się wychowaliśmy. Myślę, że...

Spotkanie z dawną miłością? Jeszcze kilka lat temu oddałabym wiele za chociaż kilka minut rozmowy, czy nawet niezobowiązującego smsa, po którym zapytałabym wprost czy jesteś szczęśliwy, albo raczej w akcie desperacji, czy nie zmieniłeś zdania co do nas. Ale czy czułabym się od tego lepiej? Czy może raczej moje serce znowu zaczęłoby tęsknić? Zdecydowanie bardziej prawdopodobne jest to, że raniłabym siebie bardziej i to na własne życzenie. Z perspektywy czasu doceniam to całkowite odcięcie się od siebie, choć kiedyś nie potrafiłam tego wybaczyć ani sobie, ani tobie.
A teraz, po latach jak mogłoby wyglądać nasze spotkanie? Na pewno musiałoby być przypadkowe. W innym wypadku na pewno bym się na nie nie zgodziła. Nie wracam już do przeszłości, ponieważ moją teraźniejszość i przyszłość widzę jedynie ciepłych, pogodnych barwach przy boku mojego narzeczonego. A jeżeli gdzieś, kiedyś na siebie wpadniemy to po prostu Ci podziękuję, nie za miłość, nie za cierpienie, które na pewno wiele mnie nauczyło, tylko za szczerość, której kiedyś nie doceniałam. Bo w związku przede wszyskim chodzi o szczerość. Rozmowa nie trwałaby długo, w końcu oboje zawsze byliśmy zabiegani, ale na pewno na koniec życzyłabym Ci szczęścia i mam nadzieję, że Ty mi również. Bo to, że nam nie wyszło nie oznacza, że nie możemy być szczęśliwi z kimś innym. Powodzenia dawna miłości.

Spotkanie z dawną miłością? Jeszcze kilka lat temu oddałabym wiele za chociaż kilka minut rozmowy, czy nawet niezobowiązującego smsa, po którym zapytałabym wprost czy jesteś szczęśliwy, albo raczej w akcie desperacji, czy nie zmieniłeś zdania co do nas. Ale czy czułabym się od tego lepiej? Czy może raczej moje serce znowu zaczęłoby tęsknić? Zdecydowanie bardziej...

Dwa dni temu napisałam do mężczyzny, w którym onegdaj byłam szalenie zakochana – spotykaliśmy się kilka miesięcy, po czym mnie porzucił. Chciałam zagadnąć, co tam u niego. Ostatnio rozmawialiśmy rok temu i powiedział mi wówczas, że związał się z jakąś dziewczyną.
Okazało się, że nadal z nią jest, i właśnie przeprowadzili się do innego miasta. Mimo upływu czasu trochę zabolała mnie ta informacja, gdyż stwierdził, że jest z nią szczęśliwy. Pomyślałam, że to niesprawiedliwe, iż ja nie mogę ani sama być na jej miejscu, ani odnaleźć własnego szczęścia z kimś innym.
Napisał, że cieszy się jednak, iż „jakoś sobie radzę”. Niespodziewanie wzbudziło to we mnie okrutny gniew – zabrzmiało bowiem szalenie lekceważąco, tak jakbym była upośledzona i z góry skazana na porażkę, i podczas gdy on układa sobie życie z jakąś wspaniałą kobietą, ja mogę ledwie „jakoś sobie radzić”. Szybko zakończyliśmy konwersację, a ja uznałam, że najwyższy czas już o nim zapomnieć.
Choć marzyłam niegdyś o tym, aby wpaść któregoś dnia na niego przypadkiem, albo móc się spotkać, absolutnie już nie chciałabym, aby coś takiego się zdarzyło. Niech odejdzie wreszcie w mrok przeszłości.

Dwa dni temu napisałam do mężczyzny, w którym onegdaj byłam szalenie zakochana – spotykaliśmy się kilka miesięcy, po czym mnie porzucił. Chciałam zagadnąć, co tam u niego. Ostatnio rozmawialiśmy rok temu i powiedział mi wówczas, że związał się z jakąś dziewczyną.
Okazało się, że nadal z nią jest, i właśnie przeprowadzili się do innego miasta. Mimo upływu czasu trochę...

.... że jej teraz potrzebuję - kto wie może w pracy? ta nasza przeszłość może oznaczać zaufanie i oboje możemy być trybikami jakiejś maszynerii - razem walcząc po prostu o lepsze życie, a i oczywiście jego życia osobistego ciekawa jestem również, tak przyznaję mogę być trochę zazdrosna, ale są priorytety jak śpiewają chłopcy z Paktofoniki wychodzące ponad zazdrość.... a i praca ta wspólna nawet jeśli nie na cały etat oznacza jakiś kontakt i wymianę poglądów, a na tym nawet po wielu latach mi zależy, a więc Sajonara!...

.... że jej teraz potrzebuję - kto wie może w pracy? ta nasza przeszłość może oznaczać zaufanie i oboje możemy być trybikami jakiejś maszynerii - razem walcząc po prostu o lepsze życie, a i oczywiście jego życia osobistego ciekawa jestem również, tak przyznaję mogę być trochę zazdrosna, ale są priorytety jak śpiewają chłopcy z Paktofoniki wychodzące ponad zazdrość.... a i...

To nietuzinkowa kobieta. Jedna z tych, których emocji nie sposób odgadnąć sercem ani określić rozumem. Kiedy więc wpadamy na siebie i uznamy, że nasze spojrzenia spotkały się na zbyt długo, by pospiesznie odejść, wyciągnąć telefon lub zainteresować się podłogą, rozpoczyna się krótka, choć niezbędna, pełna niewiadomych Część Wstępna.
Myślę szybko, walczę o uśmiech i powoli nabieram powietrza. Cześć-jak-się-miewasz, co-u-ciebie, ach-tak, też-nie-wiedziałem, mam-nadzieję-że-dobrze. To wszystko dla pewności, że głos ten sam i sprawdzenia, czy te same budzi emocje. Potem ultrakrótka chwila namysłu, by upewnić się, czy to, co posklejane, się nie rozkleja, a to, co zamknięte na cztery spusty, nie potrzebuje przypadkiem piątego. Z ulgą stwierdzam, że nie i bez obaw mogę rozpocząć Część Właściwą, która nada spotkaniu wyjątkowy charakter.
Milknę więc pierwszy. Celowo i natarczywie, aby uniknąć przyszłych niedomówień. Nie jest to, oczywiście, zwykła cisza i skrępowanie wzajemną obecnością, lecz pełne skupienia i wzajemnego wpatrywania trwanie. Bo tak właśnie rozmawiamy. Każde z nas, w myślach, w emocjach, mówi o wszystkim, czego opowiedzieć słowami nie można, a wręcz nie wypada, by nie naruszać fundamentów tego, co zbudowaliśmy osobno. Stare rany bliźnieją, a nowe nie zostają zadane. Tak jest lepiej, uznaliśmy.
Pojawienie się nieśmiałego uśmiechu na jej twarzy oznacza Zakończenie. Nie ma mi więc za złe? Nie wiem. Ale odwzajemniam uśmiech i puszczam oko. Spotkanie dobiegło końca.

To nietuzinkowa kobieta. Jedna z tych, których emocji nie sposób odgadnąć sercem ani określić rozumem. Kiedy więc wpadamy na siebie i uznamy, że nasze spojrzenia spotkały się na zbyt długo, by pospiesznie odejść, wyciągnąć telefon lub zainteresować się podłogą, rozpoczyna się krótka, choć niezbędna, pełna niewiadomych Część Wstępna.
Myślę szybko, walczę o uśmiech i powoli...