Były chwile, w których wyobrażałam sobie jak by to było, gdybyśmy mieli okazję porozmawiać ze sobą w cztery oczy. W tych nierzeczywistych marzeniach zawsze miałam Ci tak dużo do powiedzenia.
Scenariuszy było aż nazbyt wiele: chciałam grać niedostępną, pewną siebie, chciałam jawić się jako miła, szorstka czy obojętna.
Jednak teraz, kiedy zrządzeniem losu spotykam Cię naprawdę, wszystkie te role znikają w cień. Nie potrafię celowo Cię zranić, nie potrafię powiedzieć Ci, że o Tobie nie myślałam, bo to wiarołomne kłamstwo. Nie potrafię wyrzec się cierpienia, które intencjonalnie lub nie we mnie wymierzyłeś.
A co najważniejsze, nie umiem spojrzeć Ci w oczy i powiedzieć, że chętnie pozbyłabym się wszelakich wspomnień o Tobie.
Byłeś ważną częścią mojego życia i choć czasem nadal odczuwam żal, nie jest on tak silny i gorzki jak kilka lat temu. Każde z nas toczy swoją bitwę życia i muszę rzec, że bez Ciebie łatwiej jest być silną.
Nasze spotkanie to czysty przypadek, choć mogłabym wmówić sobie i Tobie, że to przeznaczenie.
Ludzkie życie składa się tylko ze zbiegów okoliczności i tym właśnie była nasza relacja. Związek dwóch osób, które w danej chwili potrzebowały zemścić się na samotności.
Miło było znów Cię zobaczyć i mam nadzieję, że Ty myślisz podobnie.

Były chwile, w których wyobrażałam sobie jak by to było, gdybyśmy mieli okazję porozmawiać ze sobą w cztery oczy. W tych nierzeczywistych marzeniach zawsze miałam Ci tak dużo do powiedzenia.
Scenariuszy było aż nazbyt wiele: chciałam grać niedostępną, pewną siebie, chciałam jawić się jako miła, szorstka czy obojętna.
Jednak teraz, kiedy zrządzeniem losu spotykam Cię...

Tu nawet chyba nie chodzi o dawne miłości, tylko o to, że jako dzieci, nastolatki potrafiliśmy dla tej drugiej osoby uciekać z lekcji, wymykać z domu, kłócić z przyjaciółmi nie wiedząc czym jest miłość. Robiliśmy to bo czuliśmy, czuliśmy zbyt wiele jak na te 17 lat. Teraz jest gdzieś niewyobrażalnie daleko, nie wiem czy to wina różnych miast bo pociąg do ciebie kosztowałby mnie 20 zł, ale czy rzeczywiście tego potrzebuję ? Powiedziałabym ci dziękuję, jak przy naszym ostatnim spotkaniu. Ty uśmiechnął byś czule i szepnął, że będziesz zawsze gdy wzdychnę za głośno, spojrzę wymownie. Nie oddałam cię nikomu, ty mnie również. Nie było rozstań i płaczu, nie było złości i rozgoryczenia. Po prostu zabierzesz mnie na plac zabaw i popatrzymy na gwiazdy. Przypomnimy czym jest romantyzm 17-letnich dzieciaków, z dużą wyobraźnią, zakazanym owocem i uśmiechem, który mówi - to jest osoba o której nie powiem nikomu, na zawsze będzie w moim sercu, mój mały, skromny sekret. Tylko dla mnie.

Tu nawet chyba nie chodzi o dawne miłości, tylko o to, że jako dzieci, nastolatki potrafiliśmy dla tej drugiej osoby uciekać z lekcji, wymykać z domu, kłócić z przyjaciółmi nie wiedząc czym jest miłość. Robiliśmy to bo czuliśmy, czuliśmy zbyt wiele jak na te 17 lat. Teraz jest gdzieś niewyobrażalnie daleko, nie wiem czy to wina różnych miast bo pociąg do ciebie kosztowałby...

Doceniam czas kiedy byliśmy razem. Chcę pamiętać tylko te dobre chwile, ale jednak istniał powód naszego rozstania. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody. Cieszę się z naszego spotkania po latach i życzę Ci wszystkiego dobrego.

Doceniam czas kiedy byliśmy razem. Chcę pamiętać tylko te dobre chwile, ale jednak istniał powód naszego rozstania. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody. Cieszę się z naszego spotkania po latach i życzę Ci wszystkiego dobrego.

Kiedyś dużo płakałam, wiesz? Mam taki kawałek duszy wyrwany. Duży kawałek. Podpisany był “miłość do M” i był bardzo ładnym kawałkiem duszy. Nie odrósł. Duszę ma się jedną, bez funkcji regeneracji. I to przez ciebie nie mam kawałka duszy. Ale to nic, da się żyć. Tylko proszę nie zabieraj mi kolejnego.

Łza spływa moim policzkiem. Widzisz łzę? Nie tę na twojej twarzy. Tę na mojej. Nie cieszę się, że wróciłeś, ale cieszę się, że cię widzę. Stąd ta łza. One zawsze spływają z kawałkiem duszy, więc znów odrobinę jej tracę. I ty teraz tracisz, więc może nie gub już na mnie łez.

Zapomniałam kiedyś na dwa dni. Te całe dobry o tobie nie pamiętałam. Zaczęły się dwa dni temu, a teraz znowu dusza wypływa mi oczami. Jeśli nie chcesz odejść, to może ja zrobię tak, że znikniesz?

Nie odpowiadasz? I nie odpowiesz. Związałam cię, zakneblowałam, przytwierdziłam do krzesła, które ma być elektrycznym, tylko prądu brak. A szkoda, że prądu brak, bo przesunęłabym dźwignię bez zmrużenia okiem.

Kiedyś dużo płakałam, wiesz? Mam taki kawałek duszy wyrwany. Duży kawałek. Podpisany był “miłość do M” i był bardzo ładnym kawałkiem duszy. Nie odrósł. Duszę ma się jedną, bez funkcji regeneracji. I to przez ciebie nie mam kawałka duszy. Ale to nic, da się żyć. Tylko proszę nie zabieraj mi kolejnego.

Łza spływa moim policzkiem. Widzisz łzę? Nie tę na twojej twarzy. Tę na...

Wchodzisz do apteki- podajesz mi receptę.Czytam Twoje nazwisko a obok imię. NIe Twoje, kobiety. Ciesze sie ze jestes szczesliwy. Obydwoje znaleźliśmy swoje szczęście gdzie indziej,z inną osobą. Wiem że czujesz to co ja - jestesmy owiani aurą tajemnicy, odsunięci od siebie przez czas i doświadczenia, a jednocześnie tak bliscy-przypadkowy dotyk dłoni nie jest nowym dreszczem emocji tylko znajomą, bezpieczna bliskością-choć zakopaną gdzieś we wspomnieniach, zakurzoną i omszałą.Budzi się w nas pragnienie poznania jak wyglądałaby nasza wspólna droga, czy byłaby lepsza niż ta którą wybraliśmy. Chcę Ci powiedzieć, że to normalne, nie musisz się bać tego uczucia- zawsze będę dla Ciebie droga która nie poszedłeś podobnie jak i Ty dla mnie. Nie lepszą ani gorszą- po prostu inną- i dlatego ciekawą. Pytasz o kawę- nie, nie pójdę z Tobą na kawę, nie cierpię kawy.Śmiejesz się i przyznajesz że pamiętasz,że tylko się droczysz. Nie powiem o Tobie ze jestes moim "bylym chlopakiem" bo podważa ważność naszej relacji i jest zwyczajnie nieprawdą. Jesteś moją Pierwszą Miłością. Dziękuję Ci za tę miłość i za to, że była dla nas obydwojga tak samo ważna. Dziś już wiem że dostaliśmy więcej niż byliśmy gotowi przyjąć- byliśmy zbyt młodzi, a to uzasadniło inne nasze ułomności:zbyt niedojrzali by wiedzieć czego chcemy, zbyt uparci, by umieć rozmawiać o emocjach i potrzebach, zbyt głupi by docenić naszą miłość i umieć się nią zaopiekować. Myślę o Tobie dobrze i nie muszę pytać czy Ty o mnie też - wiem to.

Wchodzisz do apteki- podajesz mi receptę.Czytam Twoje nazwisko a obok imię. NIe Twoje, kobiety. Ciesze sie ze jestes szczesliwy. Obydwoje znaleźliśmy swoje szczęście gdzie indziej,z inną osobą. Wiem że czujesz to co ja - jestesmy owiani aurą tajemnicy, odsunięci od siebie przez czas i doświadczenia, a jednocześnie tak bliscy-przypadkowy dotyk dłoni nie jest nowym dreszczem...

Obojętność. Wychodził z dworca a ja szłam kupić bilet na jutrzejszy wyjazd. Stał przygarbiony przy drzwiach kiedy do nich doszłam. Stał tam czekając, niepewnie wodząc wzrokiem po chodniku. Złapałam za poręcz by pchnąć drzwi gdy położył swą dłoń na mojej. Nasze spojrzenia się spotkały... "Czy moglibyśmy... " wyszeptał drżącym głosem. "Nie" powiedziałam zdecydowanie i weszłam do środka. Obojętność. Zdecydowanym ruchem wyciągnęłam żel antybakteryjny i zmyłam niechciany dotyk.
Dorastamy, dojrzewamy i nie widzimy sensu w budzeniu demonów przeszłości...

Obojętność. Wychodził z dworca a ja szłam kupić bilet na jutrzejszy wyjazd. Stał przygarbiony przy drzwiach kiedy do nich doszłam. Stał tam czekając, niepewnie wodząc wzrokiem po chodniku. Złapałam za poręcz by pchnąć drzwi gdy położył swą dłoń na mojej. Nasze spojrzenia się spotkały... "Czy moglibyśmy... " wyszeptał drżącym głosem. "Nie" powiedziałam zdecydowanie i...

powiedzieć tylko - Już zapomniałem jak się nazywasz - opowiedz mi swoją historię życia

powiedzieć tylko - Już zapomniałem jak się nazywasz - opowiedz mi swoją historię życia

Kiedy znowu spotkałam się z moją pierwszą, największą miłością życiową, byłam rozczarowaną życiem młodą mężatką, która w pewnym momencie popełniła błąd i pomyliła miłość ze zwykłym zauroczeniem. Minęły trzy lata odkąd zostawiłam mojego pierwszego chłopaka dla aktualnego wtedy męża i żałowałam, żałowałam, żałowałam. Nie było dnia, żebym nie myślała o moim pierwszych chłopaku.
Dodam jeszcze, że moja pierwsza miłość miała wtedy status tej największej i dziś bym jej tak już nie nazwała. Po prostu została tylko pierwszą.
A więc wtedy wciąż go kochałam, mimo że byłam z innym, z mężem lekkoduchem i dzieciuchem. Za wszelką cenę chciałam się z nim spotkać. Poszłam z koleżanką na dyskotekę. Mąż został w domu.
I na tej dyskotece się spotkaliśmy. Tańczyliśmy ze sobą. Patrzyliśmy sobie w oczy. W tańcu powiedziałam mu, że wciąż go kocham, że chciałabym żebyśmy znów byli razem. Ktoś powie: odwaga! Ktoś inny go przebije, mówiąc: totalna głupota! A ja podsumuję: jedno i drugie! Jednak po trzydziestu latach od tamtej chwili wcale tego nie żałuję, gdyż trzeba walczyć w życiu o swoje szczęście.
Wtedy poniosłam porażkę, bo najpierw powiedział, że zawsze będę w jego sercu, a potem wylał mi kubeł zimnej wody na łeb, mówiąc że teraz jest już za późno, teraz jestem mężatką. Z trudem łykałam łzy. Co ja sobie myślałam? Byłam naiwną i niedojrzałą emocjonalnie dziewczynką, która nie dorosła do dorosłego życia.
Lecz czy gdyby jego kręgosłup moralny i wychowanie wyniesione z domu nie były takie prawe, mielibyśmy szansę na szczęście? Czy rzeczywiście ułożyłoby się nam?
Dziś jestem szczęśliwa. Z kimś innym. I tamta miłość dawno straciła status tej największej.
Dziś powiedziałabym mojej pierwszej miłości: Miałeś, rację że mi wtedy nie uległeś.

Kiedy znowu spotkałam się z moją pierwszą, największą miłością życiową, byłam rozczarowaną życiem młodą mężatką, która w pewnym momencie popełniła błąd i pomyliła miłość ze zwykłym zauroczeniem. Minęły trzy lata odkąd zostawiłam mojego pierwszego chłopaka dla aktualnego wtedy męża i żałowałam, żałowałam, żałowałam. Nie było dnia, żebym nie myślała o moim pierwszych...

Chce wyjść z domu, otwieram drzwi, a on stoi na progu, z ręką uniesioną by zapukać, na chwilę zanim otworzyłam drzwi.
On podnosi wzrok, uśmiecha się nieśmiało, a widząc mój lekki uśmiech, już śmieje się odważnie.
- Czy możesz się przesunąć? Bardzo się spieszę. - mówię.
Przestępuje próg, odwracam się, zamykam drzwi i odchodzę. Pewne drzwi czasami, trzeba zamknąć, nie ma po co wracać i rozpamiętywać. Żyjąc przeszłością, nigdy nie będzie żyło się naprawdę. Uśmiecham się, łapię ostatnie promienie słońca, a on obserwuje moje plecy. Jego urok już nie działa.

Chce wyjść z domu, otwieram drzwi, a on stoi na progu, z ręką uniesioną by zapukać, na chwilę zanim otworzyłam drzwi.
On podnosi wzrok, uśmiecha się nieśmiało, a widząc mój lekki uśmiech, już śmieje się odważnie.
- Czy możesz się przesunąć? Bardzo się spieszę. - mówię.
Przestępuje próg, odwracam się, zamykam drzwi i odchodzę. Pewne drzwi czasami, trzeba zamknąć, nie ma po...

Przepraszam.
Dziś już wiem, że moje zachowanie nie było dojrzałe. Nie chcę tłumaczyć się młodym wiekiem. Mam nadzieję, że mimo iż spotkaliśmy się gdy jeszcze szukaliśmy własnych dróg, własnego ja, nasza toksyczna relacja nie wykreowała w Tobie złego postrzegania relacji z kobietą. Mnie pozbycie się starych zwyczajów zajęło wiele lat u boku osoby o dobrych wzorcach. Odnalazłam siebie i mam nadzieję, że i Ty czujesz się szczęśliwy w relacjach które budujesz z innymi. Cieszę się, że mogę wspominać wiele dobrych chwil spędzonych razem.
Dziękuję za ten czas.

Przepraszam.
Dziś już wiem, że moje zachowanie nie było dojrzałe. Nie chcę tłumaczyć się młodym wiekiem. Mam nadzieję, że mimo iż spotkaliśmy się gdy jeszcze szukaliśmy własnych dróg, własnego ja, nasza toksyczna relacja nie wykreowała w Tobie złego postrzegania relacji z kobietą. Mnie pozbycie się starych zwyczajów zajęło wiele lat u boku osoby o dobrych wzorcach....