Spektakularne rozwiązanie sprawy i przejście na zasłużoną emeryturę, a następnie wyjazd na wieś i tam wiedzenie szczęśliwego rodzinnego życia, na które zawsze brakowało czasu przy prowadzeniu życia służbowego.

Spektakularne rozwiązanie sprawy i przejście na zasłużoną emeryturę, a następnie wyjazd na wieś i tam wiedzenie szczęśliwego rodzinnego życia, na które zawsze brakowało czasu przy prowadzeniu życia służbowego.

Na szczęście sprawa śląska rozwiązana została pomyślnie, morderca ujęty, a sam Heinz w dużej mierze przyczynił się do jej rozwikłania. Było groźnie, ale czuł się dumny, że pomógł swoim kolegom. Teraz czekała go prawdziwa emerytura. Rudolf nigdy nie przyznał się nikomu do pewnego swojego marzenia - otóż od zawsze marzył on o podróży do Afryki. W młodości naczytał się "Pożegnania z Afryką" i tak go ta książka zafascynowała, że zapragnął zobaczyć Kenię, odwiedzić Nairobi, ale przede wszystkim wybrać się do Tsavo. Z wyjątkiem gitary, afrykańska przyroda była tym, co zawsze go pociągało. Rozłożyste baobaby, hipopotamy, krokodyle, nosorożce i słonie. Nie było nad czym się zastanawiać. Tutaj zrobił już wszystko. Nadszedł czas na jego marzenie. Meldując się w hotelu w Nairobi, myślał tylko o Tsavo. Dlatego już na trzeci dzień umówił się na zwiedzanie parku. Ogromna przestrzeń i piękno przyrody od razu go urzekło. Żyrafy, zebry, impale - wszystko to było w zasięgu wzroku. Kolejnego widoku jednak w ogóle się nie spodziewał. Razem z przewodnikiem ujrzeli martwego słonia z odciętymi ciosami. Jak można zabić tak niesamowite zwierzę, które nie posiada przecież żadnych naturalnych wrogów, żadnych, z wyjątkiem człowieka. Rudolf wiedział, że musi rozwiązać tę zagadkę, że nie spocznie dopóki nie dowie się, kto za tym stoi. Jednocześnie postanowił, że będzie to jego ostatnie śledztwo. Dlatego wróciwszy do hotelu, otworzył notatnik i by zatytułować sprawę, napisał po prostu: "Cios kończący".

Na szczęście sprawa śląska rozwiązana została pomyślnie, morderca ujęty, a sam Heinz w dużej mierze przyczynił się do jej rozwikłania. Było groźnie, ale czuł się dumny, że pomógł swoim kolegom. Teraz czekała go prawdziwa emerytura. Rudolf nigdy nie przyznał się nikomu do pewnego swojego marzenia - otóż od zawsze marzył on o podróży do Afryki. W młodości naczytał się...

Przed oczami czaił się niebyt.Postrzępiona świadomość próbowała przedrzeć się przez blokadę nieprzytomności.Czuł,że jego ciało jest dziwnie zimne.
„Gdzie ja jestem?”
Budził się,a to co zobaczył,mogło przypominać jedynie sen chorego na umyśle człowieka.
Po otwarciu oczu,dotarło do niego,że nie może się poruszyć.Leżał na łóżku chirurgicznym przykryty płachtą. Pomieszczenie,w którym się znajdował,było pełne medycznego sprzętu.
Kątem oka zarejestrował odwróconą sylwetkę ubraną w medyczny uniform.Ktoś ustawiał aparaturę.
”Czy to sen?”
Po chwili osoba odwróciła się.
-Witam Panie Heinz!Jak się czujemy w ostatnim dniu swojego życia?– zapytał dziwaczny medyk
Rudolf z wrażenia dostał palpitacji serca.Kardiomonitor odciągnął uwagę chirurga.
-Spokojnie!Już nie ma się co denerwować.Jest Pan w dobrych rękach.Ciało już nie zareaguje.-mówiąc to lekarz ponownie spojrzał na pacjenta –Mam rozumieć,iż nic nie pamiętasz?Cóż.Widzisz te pojemniki chłodzące? Są przygotowane do przechowywania organów do transplantacji.Tak,twoich organów.Niestety wątrobę i trzustkę masz w kiepskim stanie,ale serce jeszcze pociągnie.-stwierdził bez mrugnięcia okiem medyk kontynuując beznamiętnie swą wypowiedź –Jesteś tu,gdyż odkryłeś nasz podziemny interes,a za chwilę będziesz jego częścią.
Myśli emerytowanego profilera próbowały przebić czaszkę i wybrzmieć sprzeciwem,ale na próżno.
Świadomość końca uspokoiła Heinza.Zamykając powieki zakończył swoje ostatnie śledztwo.
Właścicielem głosu był prof. dr hab. Kszysztof Ziemlewicz...

Przed oczami czaił się niebyt.Postrzępiona świadomość próbowała przedrzeć się przez blokadę nieprzytomności.Czuł,że jego ciało jest dziwnie zimne.
„Gdzie ja jestem?”
Budził się,a to co zobaczył,mogło przypominać jedynie sen chorego na umyśle człowieka.
Po otwarciu oczu,dotarło do niego,że nie może się poruszyć.Leżał na łóżku chirurgicznym przykryty płachtą. Pomieszczenie,w...

Przez lata Rudolf Heinz poświęcał się swojej ciężkiej pracy, która była jego pasją - tym co go podnosiło na duchu. Nie miał czasu wystarczająco zadbać o swoje życie prywatne, lecz apetyt na jego sprawy osobiste rósł w miarę jedzenia, tylko to nie było mocną stroną Rudolfa. Nadszedł kres wszystkim działaniom detektywistycznym. Za sprawą jego wieku, który osiągnął przeszedł przez emerytalne wrota, co zakończyło jego kryminalne odkrycia. Ta cała monotonia życia, szczególnie spokój, bez uczucia nawet szczypty adrenaliny, brak wszelkich prób rozwiązywania zagadek niczym Sherlock Holmes doprowadzały go do mdłości. Rudolf nie był stworzony do roli dziadka, palącego fajkę w fotelu z kubkiem herbaty, lecz do wielkich misji, niczym doskonały, doświadczony James Bond, którego działania są zaszyfrowane, dzięki czemu szansa na odkrycie sprawcy nigdy nie omija jego osoby szerokim łukiem. Przypadkiem przechodząc przez ulicę słyszy fragment rozmowy telefonicznej przechodnia stojącego obok niego. Mężczyzna nagle patrząc mu w oczy - mówi, że tak jakby ma wrażenie, że go kojarzy. Ujarzmiony wielką dumą, z klatą wypiętą do przodu potwierdza skuteczność swoich talentów śledczych i nieoficjalnie podejmuje się temu wyzwaniu. Będąc starym, ale za to jarym biorąc sprawy w swoje ręce, czuje jakby mu ktoś wstrzyknął tysiąc endorfin młodości! Okazuje się, że po kilku przeprowadzonych rozmowach, używając jeszcze swoich zaufanych kontaktów jest na dobrej drodze w poszukiwaniu porwanego chłopca siostry mężczyzny, który poprosił Heinza o tajemnicze zlecenie. Po długotrwałym śledzeniu podejrzanych Rudolf można powiedzieć ma ich wszystkich w garści, gdyż zgromadził dowody, które wystarczająco obciążają, ale ruchy już nie te same co kiedyś, więc postanawia zawiadomić wsparcie. Młody wydział kryminalny gratuluje mu nie tylko rozwagi, fatygi, lecz również inteligencji, pomysłowości i rozumie, że brakuje mu tych łowczych zapędów w jego szarej codzienności, więc wręcza mu srebrną odznakę NAJLEPSZY AGENT i zaprasza na wizytę w celu pomocy ujęcia od czasu do czasu na komisariat.

Przez lata Rudolf Heinz poświęcał się swojej ciężkiej pracy, która była jego pasją - tym co go podnosiło na duchu. Nie miał czasu wystarczająco zadbać o swoje życie prywatne, lecz apetyt na jego sprawy osobiste rósł w miarę jedzenia, tylko to nie było mocną stroną Rudolfa. Nadszedł kres wszystkim działaniom detektywistycznym. Za sprawą jego wieku, który osiągnął przeszedł...

Na policyjnym posterunku rządzonym przez emerytowanego komisarza Rudolfa Hainza, wielkie poruszenie.Komisariat obiegła właśnie zatrważająca informacja iż sympatyczny policjant pełniący swoje obowiązki z tak zwanego doskoku, po prostu zniknął.Ślad po nim zaginał

Odkąd wczesnym rankiem wyszedł z domu do pracy kontakt z nim się urwał.Informacja o jego zaginięciu postawiła cały Śląsk na nogi,wywołując wielkie poruszenie wśród policyjnej załogi.Która niecierpiąc zwłoki postanowiła wszcząć dochodzenie mające na celu odnalezienie kolegi emeryta, prowadzącego od jakiegoś czasu sprawę tajemniczych zaginięć i zabójstw.

Pytanie tylko czy za jego porwaniem nie stoją ci którzy tych zabójstw dokonali.Może wpadli na jego trop dostając informacje od swojego informatora,iż to znany wszystkim na śląsku Rudolf Hainz zajmuje się tą tajemniczą sprawą.Trzeba zrobić wszystko by odnaleźć żywego.

A jeśli samemu przyjdzie mu zmierzyć się z porywaczami to komisarz emeryt będzie musiał użyć siły.Czego nikt nie wiedział do tej pory w młodym wieku uczęszczał on do klubu bokserskiego , gdzie odkrywał tajniki sportu zwanego boksem.Nabyte wtedy umiejętności mogą przydać się właśnie teraz gdy ktoś postanowił wymierzyć mu"Cios kończący". Jednak czy go nim pokona dopiero się przekonamy.Zarządzam jego poszukiwania obejmujące cały Śląsk.Zaglądamy we wszystkie meliny i miejsca w których nasz kolega może się znajdować.Pracujemy na pełnych obrotach i do upadłego.Tak długo aż Rudolf odnajdzie się żywy.Zakasać rękawy i do roboty nakazała swoim rozkazującym tonem jego młodsza zastępczyni.Jego koledzy niezwłocznie wyruszyli na poszukiwania,których to finał poznacie już niedługo.Będziecie mogli się przekonać czy Rudolf został pokonany ,czy sam zadał kończący cios.

Na policyjnym posterunku rządzonym przez emerytowanego komisarza Rudolfa Hainza, wielkie poruszenie.Komisariat obiegła właśnie zatrważająca informacja iż sympatyczny policjant pełniący swoje obowiązki z tak zwanego doskoku, po prostu zniknął.Ślad po nim zaginał

Odkąd wczesnym rankiem wyszedł z domu do pracy kontakt z nim się urwał.Informacja o jego zaginięciu postawiła...

Rudolf siedział na wytartej kanapie i wpatrywał się w najnowsze wydanie gazety. Na pierwszej stronie widniał ogromny nagłówek: „Czy widziałeś tę dziewczynę?”, a pod spodem widniało zdjęcie uśmiechniętej nastolatki z aparatem na zębach. Rudolf domyślał się, że za dwa dni w prasie pojawią się nagłówki informujące o znalezieniu ciała zaginionej. Tak przynajmniej było z pięcioma poprzednimi dziewczynami. Znikały w odstępie czterech dni, a poszukiwania zawsze kończyły się tak samo - płaczem rodziny, żałobą oraz wzmożonym lękiem społeczeństwa. Nikt nie miał pojęcia, kto stał za wszystkimi porwaniami i brutalnymi morderstwami nastolatek. Tropy zawsze się urywały lub do niczego nie prowadziły. Wydawało się, że dziewczyny po prostu rozpływały się w powietrzu.
Rudolf wiedział, że nie rodziny ofiar nie mogą polegać tylko na działaniach lokalnej policji. Kiedy więc po trzecim morderstwie, matka zamordowanej Ani zadzwoniła, prosząc o pomoc, zgodził się bez wahania. Nie znosił swojej emerytury i był gotowy podjąć się jakiejkolwiek sprawy. A ta wydawała się mu bardzo intrygująca. Od tego momentu prowadził śledztwo na własną rękę. Sprawdzał powiązania ofiar, ich podobieństwo, przeszłość oraz członków rodziny. Po tygodniu wiedział, jak będzie wyglądała kolejna zaginiona dziewczyna – ciemne włosy do ramion, jasnoszare oczy i grzywka przysłaniająca jedno oko. W dodatku dowiedział się, że każda z zaginionych miała na ręce zieloną bransoletkę, robioną na zamówienie. Tylko do czego to prowadzi?

Rudolf siedział na wytartej kanapie i wpatrywał się w najnowsze wydanie gazety. Na pierwszej stronie widniał ogromny nagłówek: „Czy widziałeś tę dziewczynę?”, a pod spodem widniało zdjęcie uśmiechniętej nastolatki z aparatem na zębach. Rudolf domyślał się, że za dwa dni w prasie pojawią się nagłówki informujące o znalezieniu ciała zaginionej. Tak przynajmniej było z...

Od kiedy zamknęli sprawę zabójcy ze Śląska w moim życiu nic się nie dzieje. Na co komu emerytura. Po co wstawać z łóżka, kiedy nie ma nic do roboty. Co dzień to samo. Toaleta, śniadanie, zakupy w małym markecie osiedlowym. Krzyżówka, teleturniej, nudny film, sen. Następny dzień. Budzik. Przemycie twarzy, mycie zębów, golenie. Kawa, tosty, mycie naczyń, zakupy. Krzyżówka, teleturniej, nudny film, sen. Następny dzień. Po kilku miesiącach idzie przywyknąć.

Wracając ze sklepu zawsze widzę te same twarze. Nakryłem się nawet na tym, że wiem kiedy mają parszywy dzień. Kobieta z klatki obok. Zawsze ta sama garsonka w czerwonym kolorze i determinacja na twarzy. I facet spod czwórki z laptopem w torbie, ciągle gadający do bezprzewodowej słuchawki. Kiedy czas staje w miejscu, a rutyna wkrada się w codzienność każda zmiana jest widoczna. Jak ten zblazowany gościu w kaszkiecie. Widzę go tu pierwszy raz.

Budzik. Przemycie twarzy, mycie zębów, golenie. Kawa, tosty, mycie naczyń, zakupy. Krzyżówka, teleturniej, dzwonek do drzwi. Dzwonek do drzwi? Policjanci. Pytają o gościa spod czwórki. Coś dziwnego? Facet w kaszkiecie. Tak, mogę opisać. Oczywiście, przyjadę.

Po trzech latach emerytury to cudowna odmiana. Następnego ranka przyjeżdżam na posterunek. Czekam w poczekalni, aż mnie poproszą do środka. Wychodzi jakiś świeżak, spogląda na mnie i robi wielkie oczy. Zaczyna trajkotać, że jestem legendą i takie tam. Pytam o sąsiada. Morderstwo. Kolejne. Czy pomogę? Jasne. I tak Rudolf wraca do gry.

Od kiedy zamknęli sprawę zabójcy ze Śląska w moim życiu nic się nie dzieje. Na co komu emerytura. Po co wstawać z łóżka, kiedy nie ma nic do roboty. Co dzień to samo. Toaleta, śniadanie, zakupy w małym markecie osiedlowym. Krzyżówka, teleturniej, nudny film, sen. Następny dzień. Budzik. Przemycie twarzy, mycie zębów, golenie. Kawa, tosty, mycie naczyń, zakupy. Krzyżówka,...

Obudził się z okropnym bólem głowy. Już dawno go tak nie łupało, chociaż ból stał się jego codziennym towarzyszem z racji wieku. To jednak nie to. To nie stawy, nadciśnienie, nie kręgosłup ani żadna migrena. Dotknął czoła, pomacał i zasyczał. Dłoń wyglądała teraz jakby umalował ją czerwoną farbą. Podniósł się i rozejrzał. Był w środku lasu. Ostatnie co sobie przypominał to było to, że pakował zakupy do samochodu. Potem nie było już nic. Ktoś ewidentnie zadał sobie trochę trudu żeby go uciszyć. Rudolf był zdecydowanie zbyt dociekliwy, miał za dużo wolnego czasu i zbyt dobry nos do takich spraw, żeby ten ktoś go zostawił jak gdyby nigdy nic. Ewidentnie jednak nie chciał go likwidować własnoręcznie skoro jest tutaj i żyje. Tylko gdzie jest i czy będzie dalej żył?
- No i co panie Rudolfie? Boli główka?- usłyszał jakby znajomy głos.
- Magdusia?- wydawało mu się to niedorzeczne. To niemożliwe, że jego przemiła, młoda sąsiadka może mieć coś z tym wspólnego.
- Czy nie lepiej sobie sadzić kwiatki na działce niż wściubiać nos w nie swoje sprawy? Przeszkadzasz mi. Już prawie skończyłam, a ty mi wszystko psujesz.
- Ale po co? Dlaczego?
- Oni tego chcieli. Sami prosili o śmierć. Szukali pomocy w Internecie, ale to nieudacznicy. Ja im pomagam. Jestem aniołem…- chciała dokończyć, ale ostatnie słowo już nie wyszło z jej ust, bo Heinz wystrzelił jej prosto w głowę. Co za ironia, ż targając go aż tutaj nie odkryła broni w nogawce.
-Boże… - jęknął - Chyba rzeczywiście pora zacząć sadzić kwiatki.

Obudził się z okropnym bólem głowy. Już dawno go tak nie łupało, chociaż ból stał się jego codziennym towarzyszem z racji wieku. To jednak nie to. To nie stawy, nadciśnienie, nie kręgosłup ani żadna migrena. Dotknął czoła, pomacał i zasyczał. Dłoń wyglądała teraz jakby umalował ją czerwoną farbą. Podniósł się i rozejrzał. Był w środku lasu. Ostatnie co sobie przypominał to...

Cios kończący[bookLink]4919381|Cios kończący[/bookLink]

Cios kończący[bookLink]4919381|Cios kończący[/bookLink]

 [bookCover]4919381|Cios kończący[/bookCover]