Zawsze wiedziałam, że z moim wujkiem jest coś nie tak. Po prostu, jakiś szósty zmysł, czy coś tego pokroju. Z jego oczu biła tajemnica. Mimo bardzo pogodnej postawy, mimo otaczania się ludźmi i mimo tego, że był bardzo towarzyski, to coś mi ,,śmierdziało''. Któregoś razu usłyszałam jak (po alkoholu) mówił mi o jego dzieciach, które są nad morzem. Jak to nad morzem? Jego dzieci to moje najbliższe kuzynostwo, a mieszkamy na południu Polski, przecież nikt z całej czwórki nie znajdował się w chwili obecnej nad morzem. Wtedy zapaliła mi się intensywnie czerwona lampka - Jarek jednak coś ukrywa. Czekałam kilka miesięcy na okazję, by odkryć co siedzi w głowie wujka, okazja jednak nadarzyła się niespodziewanie. Zostałam zaproszona na urodziny cioci Joli, żony Jarka. Wszystko wyglądało jak zwykle, był tort, była świetna atmosfera, cała rodzina i znajomi, małe ilości alkoholu i zestresowany Jarek. Widziałam, że jest na granicy. W końcu pękł. Przy wszystkich wyznał Joli, że ma dwójkę dzieci, które zostały poczęte podczas trwającego małżeństwa. Użalał się nad sobą, twierdził, że nie może takiej tajemnicy zabrać do grobu, te kłamstwa go zżerały od środka i inne płytkie teksty tego typu. Jarek i Jola obecnie są po rozwodzie i są idealnym przykładem na to, że coś, co wygląda z zewnątrz idealnie może gnić w środku.

Zawsze wiedziałam, że z moim wujkiem jest coś nie tak. Po prostu, jakiś szósty zmysł, czy coś tego pokroju. Z jego oczu biła tajemnica. Mimo bardzo pogodnej postawy, mimo otaczania się ludźmi i mimo tego, że był bardzo towarzyski, to coś mi ,,śmierdziało''. Któregoś razu usłyszałam jak (po alkoholu) mówił mi o jego dzieciach, które są nad morzem. Jak to nad morzem? Jego...

Zaraz po śmierci babci i dziadka przeprowadziliśmy się do domku z ogrodem. Zająłem gabinet po dziadku - matematyku. Za jednym z obrazów były stalowe drzwiczki z jakimiś kółkami pokrytymi cyframi. Samoczynnie nastawiały się one na trzy liczby dwucyfrowe, a u dołu można samemu nastawić liczbę dwucyfrową. Specjalna dźwignia jeśli ją pociągnąć wywołuje dźwięk jakby klapsa, a wtedy kółka u góry ustawiają się na zupełnie inne liczby.
Domyśliłem się, że to sejf dziadka z jakimś wymyślnym zamkiem, który postanowiłem w tajemnicy otworzyć i odkryć dziadkową tajemnicę.
Domyśliłem się, że pociągnięcie dźwigni otworzy sejf, ale tylko pod warunkiem, że ustawi się odpowiednią liczbę. Ta liczba zależała od trzech liczb u góry. Ponieważ nie nastawiałem odpowiedniej więc zamek utrudniał odgadnięcie.
Wypróbowałem wiele sposobów obliczenia klucza z trzech liczb przez dodawanie, odejmowanie, mnożenie, a nawet dzielenie, ale nic nie otwierało sejfu.
Wiedziałem, że pomoże matematyka. Rozwiązywałem więc zadania i czytałem podręczniki.
Kiedy zaczęliśmy przerabiać ułamki wyliczałem największe wspólne podzielniki i najmniejsze wspólne wielokrotności. Rozwiązałem nawet zadanie dodania trzech, a nie dwóch ułamków naraz.
I wtedy postanowiłem policzyć największy wspólny podzielnik liczb z sejfu. Z liczb na sejfie: 30, 21, 27 wyliczyłem, że to 3 i nastawiłem tę liczbę na drzwiczkach sejfu. Kiedy pociągnąłem dźwignię sejf ... otworzył się. Było w nim trochę słodyczy i kilka książek matematycznych.

Zaraz po śmierci babci i dziadka przeprowadziliśmy się do domku z ogrodem. Zająłem gabinet po dziadku - matematyku. Za jednym z obrazów były stalowe drzwiczki z jakimiś kółkami pokrytymi cyframi. Samoczynnie nastawiały się one na trzy liczby dwucyfrowe, a u dołu można samemu nastawić liczbę dwucyfrową. Specjalna dźwignia jeśli ją pociągnąć wywołuje dźwięk jakby klapsa, a...

W naszej rodzinie od lat zastanawiamy się nad pewną sprawą, jak to na prawdę było z domem naszych pradziadków. Wiemy, że na poczatku II Wojny Światowej dom został zbombardowany, obok powstała ziemianka, w której pradziadkowie mieszkali i że na miejscu starego postawiono nowy dom w ciągu kilku miesięcy... i tu zaczyna się tajemnica. Jedna wersja jest taka, że drzewo na dom pochodzi z bunkra a druga, że przewieziono opuszczony dom z innej wsi. Jakby nie było, na jednej ze ścian są do dziś ślady po kulach, co potwierdza tylko, że ta historia była niesamowita.

W naszej rodzinie od lat zastanawiamy się nad pewną sprawą, jak to na prawdę było z domem naszych pradziadków. Wiemy, że na poczatku II Wojny Światowej dom został zbombardowany, obok powstała ziemianka, w której pradziadkowie mieszkali i że na miejscu starego postawiono nowy dom w ciągu kilku miesięcy... i tu zaczyna się tajemnica. Jedna wersja jest taka, że drzewo na dom...

Chyba każda rodzina ma jakąś tajemnicę. W mojej jest podobnie. I nie jest to raczej chwalebna historia. Babcia ze strony taty była (już nie żyje) Rosjanką ( a właściwie Ukrainką) urodzoną i zamieszkałą w Charkowie. Miała tam męża i dwie córki. Ale poznała mojego dziadka (Polaka), który przebywał w delegacji na terenie ówczesnego ZSRR, zakochała się w nim i porzuciła męża oraz dzieci i wyjechała z dziadkiem do Polski. Nie wiem w jaki sposób, ale uzyskała rozwód (pewnie mąż o niego wystąpił) i wyszła za mojego dziadka. Urodziła mu córkę i dwóch chłopców bliźniaków - w tym mojego tatę. Jedna z córek zdobyła adres babci, nawiązała z nią kontakt i regularnie przyjeżdżała do Polski razem z mężem i córką, a teraz (kiedy mąż zmarł) z córką i wnuczką. Wybaczyła matce wszystko. Natomiast druga córka nie chciała matki znać ani utrzymywać z nią kontaktu. I nigdy zdania nie zmieniła. Babcia aż do śmierci pozostała obywatelką Rosji, nie przyjęła obywatelstwa polskiego, niechętnie rozmawiała po polsku, nienawidziła Polaków, kontakty towarzyskie utrzymywała wyłącznie z rodzinami żołnierzy radzieckich, stacjonujących przez wiele lat w moim mieście. Przez długi czas nie rozumiałam dlaczego tak jest. Dopiero mama powiedziała mi, że w Charkowie masowo mordowano Polaków, wszyscy tam uważali, że Polak to wróg i babcia po prostu od małego tym nasiąkła. Tylko dlaczego o ironio - wyszła za mąż za Polaka?... Nigdy ją o to nie pytałam, bo to był drażliwy temat. Babcia od kilku lat już nie żyje. Dla mnie pozostała po prostu babcią, a na to, co działo się w przeszłości, nie mam przecież żadnego wpływu. Pozostała tylko pamięć i to ta dobra, a warto znać dzieje swojej rodziny, nawet jeśli bywały burzliwe.

Chyba każda rodzina ma jakąś tajemnicę. W mojej jest podobnie. I nie jest to raczej chwalebna historia. Babcia ze strony taty była (już nie żyje) Rosjanką ( a właściwie Ukrainką) urodzoną i zamieszkałą w Charkowie. Miała tam męża i dwie córki. Ale poznała mojego dziadka (Polaka), który przebywał w delegacji na terenie ówczesnego ZSRR, zakochała się w nim i porzuciła męża...

Olszany. Kamienna róża[bookLink]4919670|Olszany. Kamienna róża[/bookLink]

Olszany. Kamienna róża[bookLink]4919670|Olszany. Kamienna róża[/bookLink]

 [bookCover]4919670|Olszany. Kamienna róża[/bookCover]