Każdy problemy przeżywa na swój sposób. Nie ma idealnej metody dla wszystkich, bo każdy z nas jest indywidualny. Niemniej jednak mój sposób na to, aby słońce zaświeciło jaśniej jest wspólne spędzanie czasu z osobą, która potrzebuje naszego pocieszenia. Organizowanie nam wspólnych wycieczek, zwiedzania okolicy, czy najzwyczejniejsze wspólne obejrzenie filmu, a nawet posprzątanie domu, które często może być najlepszym sposobem. Wysiłek fizyczny włożony w porządki pozwala nam zmęczyć ciało i zapomnieć o problemach, a ujrzenie efektu tego czego dokonaliśmy wywołuje uśmiech na naszej twarzy. Najważniejsze w pocieszeniu jest to, aby nie zostawiać drugiej osoby samej, bo to właśnie nasze towarzystwo i wspólne spędzenie czasu pozwala na ponowne pojawienie się radości.

Każdy problemy przeżywa na swój sposób. Nie ma idealnej metody dla wszystkich, bo każdy z nas jest indywidualny. Niemniej jednak mój sposób na to, aby słońce zaświeciło jaśniej jest wspólne spędzanie czasu z osobą, która potrzebuje naszego pocieszenia. Organizowanie nam wspólnych wycieczek, zwiedzania okolicy, czy najzwyczejniejsze wspólne obejrzenie filmu, a nawet...

Oczywiście staram sie słowami otuchy troche wesprzec i ukoich ból najbliższej mi osobie. Jednak wiadomo, że aby ukoić ból potrzeba czasu. Ja uważam, że najlepszym sposobem na ulżenie w bólu drugiej osobie jest pomóc jej na jakiś czas oderwać od myślenia o swoim problemie.
Staram się poprzez spacer, rozmowę o przyjemnościach czy zainteresowaniach drugiej osoby odwrócić uwagę od problemu. Myślę, że po oderwaniu się od niego i powróceniu do niego po jakimś czasie myśli się inaczej, trzeźwiej i łatwiej w racjonalny a nie emocjonalny sposób problem rozwiązać.

Oczywiście staram sie słowami otuchy troche wesprzec i ukoich ból najbliższej mi osobie. Jednak wiadomo, że aby ukoić ból potrzeba czasu. Ja uważam, że najlepszym sposobem na ulżenie w bólu drugiej osobie jest pomóc jej na jakiś czas oderwać od myślenia o swoim problemie.
Staram się poprzez spacer, rozmowę o przyjemnościach czy zainteresowaniach drugiej osoby odwrócić...

Ciężko znaleźć słowa w sytuacji,kiedy człowiekowi cały świat uległ w gruzach. Wiem,bo sama nie pogodziłam się z pewną osobistą sytuacją. Jeśli widzę bliską osobę którą trapi smutek staram się pokazać,że zawsze może na mnie liczyć. Można też oddać się swoim pasjom. Ja wcześniej pisałam własne teksty piosenek i planuję do tego wrócić. Własne zainteresowania pomagają zająć myśli.

Ciężko znaleźć słowa w sytuacji,kiedy człowiekowi cały świat uległ w gruzach. Wiem,bo sama nie pogodziłam się z pewną osobistą sytuacją. Jeśli widzę bliską osobę którą trapi smutek staram się pokazać,że zawsze może na mnie liczyć. Można też oddać się swoim pasjom. Ja wcześniej pisałam własne teksty piosenek i planuję do tego wrócić. Własne zainteresowania pomagają zająć myśli.

Pamiętaj, że jestem. Gdy będzie potrzebne towarzystwo, kiedy zapragniesz się wygadać, wypłakać lub pomilczeć razem z kimś. Nie powiem ci, że będzie dobrze, ponieważ tego zagwarantować nie mogę. Powiem ci jednak, że zrobię co tylko będzie w mojej mocy by mogło być lepiej.

Pamiętaj, że jestem. Gdy będzie potrzebne towarzystwo, kiedy zapragniesz się wygadać, wypłakać lub pomilczeć razem z kimś. Nie powiem ci, że będzie dobrze, ponieważ tego zagwarantować nie mogę. Powiem ci jednak, że zrobię co tylko będzie w mojej mocy by mogło być lepiej.

Pocieszanie…
Pocieszamy kogoś zwykle w sytuacjach trudnych dla kogoś, wymagających czasem wsparcia, czasem wysłuchania, czasem po prostu bycia. Pocieszeniem może być słowo, gest lub podarunek. Sposób pocieszenia zależy od sytuacji, od zażyłości z drugą osobą, od odległości. Jest jednak ważnym elementem życia społecznego. Jest miarą koleżeństwa, a zwłaszcza miarą przyjaźni.
A jak ja pocieszam? Z reguły daję się drugiej osobie wygadać, pozłościć, popłakać. Pozwalam wyrzucić z siebie negatywne emocje, napięcie i złość. A ponieważ najczęściej pocieszam bliskich – w drugiej kolejności przytulam. To pomaga. Zapraszam na wspólny spacer, na lody, czasem wręczam jakiś drobiazg. Pocieszanie łączy ludzi, wzmacnia ich relacje. Sprawia, że i jedna i druga strona czują się lepiej.
Ale pocieszać trzeba umieć. Dla mnie to nigdy nie jest puste słowo, pusty gest. Niesie ze sobą bagaż uczucia dla drugiej osoby, chęć wsparcia jej w trudnych chwilach. Pocieszamy przecież po to, by ta druga osoba poczuła się lepiej, aby znalazła wyjście z najtrudniejszej nawet sytuacji.

Pocieszanie…
Pocieszamy kogoś zwykle w sytuacjach trudnych dla kogoś, wymagających czasem wsparcia, czasem wysłuchania, czasem po prostu bycia. Pocieszeniem może być słowo, gest lub podarunek. Sposób pocieszenia zależy od sytuacji, od zażyłości z drugą osobą, od odległości. Jest jednak ważnym elementem życia społecznego. Jest miarą koleżeństwa, a zwłaszcza miarą przyjaźni.
...

Kiedyś sama byłam człowiekiem, który śpi. Przytłoczona wieloma sprawami, nawarstwiającymi się dzień po dniu wycofałam się z życia pragnąc spokoju, samotności i swojego smutku. Trwało to przez jakiś czas. Odezwał się do mnie stary znajomy z pytaniem co u mnie dobrego. – Nic – odpowiedziałam. Spotkaliśmy na kawę, wymieniliśmy uprzejmości, a na pożegnanie wręczył mi do ręki bilet na koncert. Powiedział, że będą grać przyjemną muzykę i bardzo chciałby żebym z nim poszła. Niechętnie się zgodziłam. Kilka dni później siedziałam w tej knajpie, gdzie ludzie przywitali mnie jak starą znajomą i napełnili kieliszek winem. Zespół zaczął grać, a ja czułam, że cały ten impas traci sens, skoro wokół jest jeszcze tyle dobra i piękna.
Właśnie to samo staram się pokazać innym, że chociaż życie często traktuje nas okrutnie, to mimo wszystko potrafi być cudowne.

Kiedyś sama byłam człowiekiem, który śpi. Przytłoczona wieloma sprawami, nawarstwiającymi się dzień po dniu wycofałam się z życia pragnąc spokoju, samotności i swojego smutku. Trwało to przez jakiś czas. Odezwał się do mnie stary znajomy z pytaniem co u mnie dobrego. – Nic – odpowiedziałam. Spotkaliśmy na kawę, wymieniliśmy uprzejmości, a na pożegnanie wręczył mi do ręki...

Ja w zasadzie rzadko pocieszam. Typowe pocieszanie nie ma sensu, jeżeli kogoś właśnie coś boli. Zdarza mi się wskazać jakąś inną możliwość, przewrotnie odwrócić wydarzenie jako szansę zamiast nieszczęścia, ale to wszystko zależy od sytuacji. Jeśli ktoś został porzucony, najczęściej jest to prosta sprawa: straciliśmy mniej czasu niż byśmy mogli, dość szybko poznaliśmy się na osobie, zobaczyliśmy jaka jest naprawdę, itp. Jeżeli ktoś stracił najbliższą osobę w sposób losowy, to w zasadzie żadne pocieszenie nie jest nawet na miejscu. Tak samo jeżeli ktoś ma depresję a jego sytuacja faktycznie obiektywnie patrząc nie jest godna pozazdroszczenia. No bo co można takiej osobie powiedzieć? Że nagle w totka wygra? Dostanie super płatną pracę? Jutro nagle cudownie spotka wymarzonego partnera? Wszyscy dobrze wiedzą, że to zwyczajnie nie jest prawdą. Generalnie od pocieszania dużo ważniejsze mi się wydaje, aby po prostu być. Słuchać, po cichu trwać przy osobie, dawać jej do zrozumienia, że cokolwiek się dzieje w jej życiu, nadal jest dla kogoś ważna i że kiedyś czas minie i ból zniknie. A cokolwiek by się działo do tego momentu, to jednak jest ktoś, na kogo może liczyć.

Ja w zasadzie rzadko pocieszam. Typowe pocieszanie nie ma sensu, jeżeli kogoś właśnie coś boli. Zdarza mi się wskazać jakąś inną możliwość, przewrotnie odwrócić wydarzenie jako szansę zamiast nieszczęścia, ale to wszystko zależy od sytuacji. Jeśli ktoś został porzucony, najczęściej jest to prosta sprawa: straciliśmy mniej czasu niż byśmy mogli, dość szybko poznaliśmy się na...

Przede wszystkim staram się być przy najbliższych w trudnych chwilach. Siadam, słucham i pozwalam aby wszystkie emocje się z nich wydostały. Przytulam i zapewniam, że razem sobie poradzimy. A później zaczynam żartować, aż ktoś podnosi głowę ku górze, spogląda na mnie i się uśmiecha.

Przede wszystkim staram się być przy najbliższych w trudnych chwilach. Siadam, słucham i pozwalam aby wszystkie emocje się z nich wydostały. Przytulam i zapewniam, że razem sobie poradzimy. A później zaczynam żartować, aż ktoś podnosi głowę ku górze, spogląda na mnie i się uśmiecha.

Jestem. To najlepsze co mogę zrobić. Odbieram telefony nawet o czwartej w nocy, trzymam za rękę i ocieram łzy gdy wymaga tego sytuacja.

Słucham. Nie osądzam, nie komentuję, staram się nie mówić, że będzie dobrze, bo wiem, że w tym jednym momencie „dobrze”, jest zbyt odległe, a na „lepiej”, wcale się nie zapowiada. Nie daję rad, chyba że ktoś mnie o to wyraźnie prosi. Jestem po to by słuchać i wiem, że czasami samo powiedzenie na głos tego co boli sprawia, że boli trochę mniej.

Tulę. Tulę słowa, które ktoś wyrzuca z prędkością światła pełne łez i smutku. Zatrzymuję je, obracam i staram się wyciągnąć z nich chociaż okruch tego co dobre. Tulę głos pełen rozpaczy i problemy, które potrzebują tego otulenia, by ktoś je oswoił, spojrzał na nie z innej strony. Tulę osobę i chciałabym roztopić w tym uścisku wszystko co złe i nie tak.

Zmieniam. Trochę siebie, za każdym razem, gdy muszę się zmierzyć ze smutnym wycinkiem świata innych. Sytuację, robiąc wszystko, by zaszczepić w drugiej osobie odrobinę nadziei. Wiem, że to bardzo trudne i wręcz niemożliwe, by tak od razu, za pierwszym razem, ale powoli, podrzucam małe kawałki szczęścia. W dobrym cieście, w herbacie, w obecności, w otuleniu. Tam kryje się sekret uśmiechu i zapomnienia tego co złe.

Jestem. To najlepsze co mogę zrobić. Odbieram telefony nawet o czwartej w nocy, trzymam za rękę i ocieram łzy gdy wymaga tego sytuacja.

Słucham. Nie osądzam, nie komentuję, staram się nie mówić, że będzie dobrze, bo wiem, że w tym jednym momencie „dobrze”, jest zbyt odległe, a na „lepiej”, wcale się nie zapowiada. Nie daję rad, chyba że ktoś mnie o to wyraźnie prosi....

Moi drodzy przyjaciele. W kwestii smutku jest rozterek wiele. Wszak, czy jest on skutkiem chandry, czy może powodują go życia meandry? Albo też koleje losu, które prowadzą do życiowego chaosu? Bywa i końcem drogi, w której żegnamy nasz los drogi. Jednak, niezależnie od smutku przyczyny, nie ma idealnego lekarstwa, ani leczniczej witaminy, którą wszyscy moglibyśmy przyjmować, by się od smutku odseparować. Każdy z nas podchodzi inaczej do życia, i każdy potrzebuje innego – rozjaśnienia zmartwionego oblicza. Ja jestem zwolennikiem wysłuchania – bo czasami, nawet tego, ludziom się zabrania. Wielu chce mówić bez celu, i nie widzą smutku w swym cichym przyjacielu. Kiedy dasz bliźniemu rozmowę, to wiedz, że otworzyłeś pewną drogę. Nawet, jeśli nie dasz mu idealnej rady, to on wie, że ktoś wysłuchał jego zawiłej tyrady. Nie jest sam z problemem, i może właśnie Ty stałeś się jego dzisiejszym słońca promieniem? Niekiedy wystarczy jedno dobre słowo, albo szczerze wypowiedziane życzenie, by rozjaśnić chmurne cienie. A teraz, wyobraź sobie, mój drogi Czytelniku, że widzisz smutną panią w osiedlowym sklepiku. Jej usta może się śmieją, ale oczy bezkresem smutku zieją. Pewnie miała nerwowy poranek, albo po prostu rozbiła „dzbanek”? Czasem nie warto pytać, wystarczy zrozumienie, by rozjaśnić owe cienie. Bądź miły, poślij ciepły kontakt wzrokowy, powiedz szczere „dziękuję”, może właśnie to Ty, dzień tej pani uratujesz? I spójrz na mój wywód z przymrużeniem, to było me dzisiejsze pocieszenie.

Moi drodzy przyjaciele. W kwestii smutku jest rozterek wiele. Wszak, czy jest on skutkiem chandry, czy może powodują go życia meandry? Albo też koleje losu, które prowadzą do życiowego chaosu? Bywa i końcem drogi, w której żegnamy nasz los drogi. Jednak, niezależnie od smutku przyczyny, nie ma idealnego lekarstwa, ani leczniczej witaminy, którą wszyscy moglibyśmy...