Jest rok 1936. To ja, holenderska dziewczyna, a przynajmniej tak mnie nazywają. Po przyjeździe do Polski czuję się obco, wszystko po pierwszej wojnie światowej jest inne, zniszczone. Razem z rodzicami postanowiliśmy postawić wszystko na jedną kartę i zaryzykować. Przyjechaliśmy do Warszawy. Po wojnie jest całkiem inna. Kiedyś przyjeżdżaliśmy tutaj do babci i dziadka, niestety nie przeżyli wojny. Warszawa nie przypomina Warszawy. Wszędzie widać lęk i niepokój. Ludzie są przerażeni, zniknęły kolory i radość z życia. Wielu z nich straciło swoje dobytki, swoje rodziny, dom, który był jedynym miejscem, w którym czuli się bezpiecznie. Przyjechać tak tutaj z Holandii i zacząć żyć w powojennym wirze nie jest łatwo. Musimy się nauczyć żyć od nowa. Strach, który z nami został po wojnie zostanie z nami na zawsze. A to jestem ja, holenderska dziewczyna, która straciła dziadków w wojnie, która przyjechała z Holandii i postawiła razem z rodzicami wszystko na jedną kartę. Czy się tutaj odnajdziemy? Czy w szkole nie będę wytykana palcem? O tym właśnie będzie dalsza część historii.

Jest rok 1936. To ja, holenderska dziewczyna, a przynajmniej tak mnie nazywają. Po przyjeździe do Polski czuję się obco, wszystko po pierwszej wojnie światowej jest inne, zniszczone. Razem z rodzicami postanowiliśmy postawić wszystko na jedną kartę i zaryzykować. Przyjechaliśmy do Warszawy. Po wojnie jest całkiem inna. Kiedyś przyjeżdżaliśmy tutaj do babci i dziadka,...

Nie zabrałabym swoich czytelników w przyszłość ani w przeszłość, zostalibyśmy w teraźniejszości.
Powszechnie uważa się, że Holandia jest jednym z najbardziej tolerancyjnych krajów na świecie. Czy można tak powiedzieć o wszystkich Holendrach? Z pewnością nie, ale można by było tak opisać moją bohaterkę. Holenderską dziewczyną z mojej powieści byłaby młoda kobieta, studentka etnologii, otwarta na świat i ludzi, zafascynowana różnorodnością światowej kultury. Pełna ideałów i pozytywnego nastawienia, którą los rzuciłby do jednego z najmniej tolerancyjnych krajów kontynentu.
Opowiedziałabym o jej walce, by odnaleźć się wśród ludzi o niesamowicie wąskich horyzontach. Starciach z osobami kategorycznie nie zgadzającymi się z jej poglądami. Zaangażowaniu w walkę o prawa człowieka dla wszystkich, nawiązanych przy tym przyjaźniach z osobami za które i z którymi by walczyła, ale także przejawach nienawiści i dyskryminacji ze strony ich przeciwników.
A przy tym przedstawiłabym jej wewnętrzne rozterki, starania by okrutna rzeczywistość miejsca, w którym się znalazła nie odebrała jej wiary w ludzi, nie pozbawiła optymizmu i chęci dalszego poznawania świata.

Nie zabrałabym swoich czytelników w przyszłość ani w przeszłość, zostalibyśmy w teraźniejszości.
Powszechnie uważa się, że Holandia jest jednym z najbardziej tolerancyjnych krajów na świecie. Czy można tak powiedzieć o wszystkich Holendrach? Z pewnością nie, ale można by było tak opisać moją bohaterkę. Holenderską dziewczyną z mojej powieści byłaby młoda kobieta, studentka...

Otwierając oczy nie do końca wiedziałam gdzie jestem, kręciło mi się w głowie, czułam nadchodzącą falę wymiocin, pomieszczenie było ciemne i śmierdzące. Oznaki życia ujrzał u mnie mój ,,opiekun'', który z niemieckim akcentem powiedział: ,,księżniczka wstała, czas wziąć się do roboty.'' Sparaliżował mnie strach, ostatnie wspomnienie sięga do mojego osiedlu we Wrocławiu, a później film się urwał. Ponowny atak wymiocin szarpnął moim organizmem, gdy okazało się gdzie jedziemy - jestem w Amsterdamie! Moim nowym miejscem pracy będzie znana dzielnica czerwonych latarni. Wpadłam w szał, biłam, krzyczałam, liczyłam na jakąkolwiek pomoc. Nagle poczułam ukłucie i ponownie zasnęłam. Za każdym razem, gdy próbowałam się przebudzić przychodził kolejny strzał w żyłę, który robił ze mnie zombie. Moje ciało było wykorzystywane kilkadziesiąt razy na dobę przez obleśnych mężczyzn z wybujałą fantazją. Chciałam umrzeć, jednak miałam swojego anioła stróża. Któregoś razu po licznych gwałtach do mojego pokoju weszła kobieta, mimo mojego otępienia byłam zdziwiona. Nie wiem skąd, ale dowiedziała się o mojej strasznej historii i postanowiła wyciągnąć mnie z bagna, w którym tonęłam już po samą szyję. Postanowiła, że zasymulujemy atak serca, dzięki któremu wyciągnie mnie stąd już na zawsze. Moim aniołem okazała się inna Polka, która niegdyś przeszła przez takie samo piekło jak ja. W chwili obecnej jest moją najlepszą przyjaciółką i wiem, że mimo ogromnych chęci nigdy nie będę w stanie jej się odwdzięczyć.

Otwierając oczy nie do końca wiedziałam gdzie jestem, kręciło mi się w głowie, czułam nadchodzącą falę wymiocin, pomieszczenie było ciemne i śmierdzące. Oznaki życia ujrzał u mnie mój ,,opiekun'', który z niemieckim akcentem powiedział: ,,księżniczka wstała, czas wziąć się do roboty.'' Sparaliżował mnie strach, ostatnie wspomnienie sięga do mojego osiedlu we Wrocławiu, a...

"Cześć, mam na imię Lisa. Jeśli to czytasz, to znaczy, że przeżyłam podróż. Samolot się nie rozleciał i wrócił po Ciebie do Holandii", Lukas przeczytał na kartce upchniętej w szczelinie między fotelami samolotu. Było już ciemno, za oknami nie było już nic widać oprócz migotających w oddali latarni ulicznych. Skulił się w sobie i zaczął się w duchu modlić. "Skoro ona przeżyła, to ja też", pomyślał. Zamknął oczy, nie chciał już patrzeć na wnętrze pojazdu, które budziło ogromne wątpliwości. "Lukas, nie masz wyboru. Nie zachowuj się jak baba", usłyszał w swojej głowie głos ojca i zamknął mocniej oczy, żeby nie uronić łzy. Ciężkie brzmienie spoczęło na jego osiemnastoletnich barkach.
Był rok 1929 w Europie panował wielki kryzys. Chłopak miał udać się do Ameryki Południowej, by rozpocząć nowe, lepsze życie. Podobno złoto płynie rzekami, trzeba tylko cierpliwie przepłukiwać wodę. Lukas nie wiedział jeszcze, że to nieprawda, że będzie musiał ciężko pracować w kopalni wydobywając kruszec, ale nie dla siebie. Jednak jego amerykańska przygoda nie będzie taka zła. W niedoli będzie mu towarzyszyła Lisa, dziewczyna z kartki. Ale najpierw życie da mu w kość, jak każdemu uciekinierowi.

"Cześć, mam na imię Lisa. Jeśli to czytasz, to znaczy, że przeżyłam podróż. Samolot się nie rozleciał i wrócił po Ciebie do Holandii", Lukas przeczytał na kartce upchniętej w szczelinie między fotelami samolotu. Było już ciemno, za oknami nie było już nic widać oprócz migotających w oddali latarni ulicznych. Skulił się w sobie i zaczął się w duchu modlić. "Skoro ona...

Londyn, 1930 r. Johanna, młoda Holenderka, trafia do opanowanej przez gang dzielnicy East End. W mieście trwa właśnie jedna z największych akcji przestępczych w historii – przemyt tysięcy sztuk broni palnej i ładunków wybuchowych prosto z Holandii. James, młody szef gangu, oprócz broni, postanawia sprowadzić do miasta kilka holenderskich dziewcząt – oficjalnie w celu prostytucji, jednak śledczy podejrzewają, że to tylko przykrywka dla prawdziwej działalności gangu…

Johanna, młoda agentka holenderskiego wywiadu, wie, że rozpoczyna najbardziej niebezpieczną grę w swoim życiu. Udając damę do towarzystwa, postanawia zbliżyć się do samego szefa gangu. Czy James będzie na tyle ufny, by nie zauważyć podstępu? Czy może tak przebiegły, by zwabić i przesłuchać szpiega we własnym domu? Czy przemyt broni ma coś wspólnego z zamachem na angielskiego króla? I wreszcie – jak daleko może sięgać poświęcenie dla służby ojczyźnie?

Londyn, 1930 r. Johanna, młoda Holenderka, trafia do opanowanej przez gang dzielnicy East End. W mieście trwa właśnie jedna z największych akcji przestępczych w historii – przemyt tysięcy sztuk broni palnej i ładunków wybuchowych prosto z Holandii. James, młody szef gangu, oprócz broni, postanawia sprowadzić do miasta kilka holenderskich dziewcząt – oficjalnie w celu...

Johanna Bonger, zwana Jo, jest współczesną bizneswoman, kobietą aktywną, umiejącą zadbać o interesy swojej firmy, która zajmuje się m.in. uruchamianiem farm wiatrowych. Dodatkowo Jo prowadzi popularny blog o sztuce, w głównej mierze o malarstwie. Jej celne oko potrafi dostrzec talent, chętnie wspiera zdolnych artystów, którzy dzięki niej szybko stają się rozpoznawalni, a ich dzieła zyskują coraz wyższe ceny. Środowisko mówi o niej, że potrafi sprzedać wszystko, nawet najgorszą tandetę, jeśli taka jej wola, jednak ona się tym nie przejmuje i negatywne opinie obraca na swoją korzyść. Dzięki szerokim znajomościom, nie tylko w Europie, ale i w USA, i w Australii, organizuje wystawy i wernisaże, cieszące się ogromną popularnością i prestiżem. Jo dzieciństwo spędziła w Holandii, jednakże po rozwodzie rodziców (tata jest Holendrem, dyrektorem największego muzeum w Amsterdamie, a matka Polką, szefową jednego z oddziałów ING) z mamą przyjechała do Krakowa, gdzie szybko odnalazła swoje miejsce. Pewnego dnia, wizytując jedną ze uruchamianych farm, gdzie stawiano wiatrak, zostaje uderzona skrzydłem i traci przytomność. Budzi się i widzi przed sobą kolorowe skrzydła, które wydają się wiatrakiem spod Moulin Rouge. Siada, przeciera oczy i zdaje sobie sprawę, że się nie myli. Jest w Paryżu, a nad pochyla się mężczyzna. Vincent van Gogh. Jest 1886 rok.

Johanna Bonger, zwana Jo, jest współczesną bizneswoman, kobietą aktywną, umiejącą zadbać o interesy swojej firmy, która zajmuje się m.in. uruchamianiem farm wiatrowych. Dodatkowo Jo prowadzi popularny blog o sztuce, w głównej mierze o malarstwie. Jej celne oko potrafi dostrzec talent, chętnie wspiera zdolnych artystów, którzy dzięki niej szybko stają się rozpoznawalni, a...

Cześć to ja! Tak wiem drogi czytelniku, że zastanawiasz się czy nie przewrócić kartkę na następne strony w poszukiwaniu pierwszego rozdziału. Zdziwisz się zatem, że to jest właśnie początek ...
Początek końca, a to że czytasz tzn. że jednak ktoś odnalazł mój pamiętnik i postanowił go rozpowszechnić, żeby wszyscy dowiedzieli się o historii holenderskiej dziewczyny...
Obecnie jest rok 2285 i świat oszalał, nie ma już żadnego państwa, nie ma już Holandii, Belgii, Niemiec, Polski, Hiszpanii i mogłabym wymienić wszystkie państwa na Starym Kontynencie, teraz jest Europea i rządzą nią wspólnie premierowie z dawnych państw. Wszyscy jednak obawiamy się tego, że będzie kolejna już powtórka z tego co działo się prawie 350 lat wcześniej...
Tradycją w mojej rodzinie jest to, że każdy z rodziców opowiada historię swojego rodu zaczynając od 1939 roku, bo właśnie wtedy moi przodkowie określają jako początek naszego rodu. To co się działo na holenderskich ziemiach w czasie II wojny światowej i następnych wojen, doprowadziło nas ponownie do tego samego punktu - widma wojny, która już puka do naszych drzwi i okien...
To co opowiem jest właśnie historią mojego rodu i zaczyna się w małej wiosce na przedmieściach Arnhem...

Cześć to ja! Tak wiem drogi czytelniku, że zastanawiasz się czy nie przewrócić kartkę na następne strony w poszukiwaniu pierwszego rozdziału. Zdziwisz się zatem, że to jest właśnie początek ...
Początek końca, a to że czytasz tzn. że jednak ktoś odnalazł mój pamiętnik i postanowił go rozpowszechnić, żeby wszyscy dowiedzieli się o historii holenderskiej dziewczyny...
Obecnie...

Drżącymi rękami Asia położyła wypowiedzenie na biurku swojej kierowniczki. W jej oczach ujrzała szok i niedowierzanie, ale po chwili również zrozumienie. Niska płaca, uzależniona od widzimisię zarządu w Warszawie, nadmiar obowiązków powodujących wyrabianie nadgodzin, za które nikt nie płacił, ponieważ uważano je za wyraz nieudolności pracowników, ale głównie atmosfera. Zadrą w Asi tkwiła relacja z jedną z kobiet, z którą nie dogadywała się w żadnym aspekcie, a żal był tym większy, że po ostatnim spięciu (dotyczącym zrzucania swoich obowiązków na innych, ponieważ Irena uznała, że ona już swoje w życiu przepracowała),choć większość współpracowników popierała Asię, nikt się za nią nie wstawił, aby nie skierować złości w swoją stronę.
28-latka skontaktowała się z agencją pośredniczącą w zatrudnianiu w Holandii. Uznała, że skoro i tak pracowała za dwoje, miło by było dostawać podwójną wypłatę. Wyjechała.
Na miejscu zakwaterowano ją z Polakami, których zamiłowanie do holenderskich specyfików czuć było już z daleka. Asia wybuchła płaczem–ten zapach obudził w niej wspomnienia sprzed kilku miesięcy, dotyczące związku z chłopakiem, który swoje uzależnienie cenił wyżej niż ją i ich wspólną przyszłość. Poczuła się jak uderzona obuchem, dotarło do niej, że wciąż ucieka, wciąż coś jej nie wychodzi.
Taką biedną i skuloną Asię spotkał Simon, który zaoferował jej pomoc w zaaklimatyzowaniu się. Nie miał czystych intencji, jednak świeżo upieczona holenderska dziewczyna jeszcze tego nie wiedziała.

Drżącymi rękami Asia położyła wypowiedzenie na biurku swojej kierowniczki. W jej oczach ujrzała szok i niedowierzanie, ale po chwili również zrozumienie. Niska płaca, uzależniona od widzimisię zarządu w Warszawie, nadmiar obowiązków powodujących wyrabianie nadgodzin, za które nikt nie płacił, ponieważ uważano je za wyraz nieudolności pracowników, ale głównie atmosfera....

Nigdy nie zaakceptuje życia które wybrali mi rodzice. Po prostu nie mam mowy i to właśnie dlatego uciekam. Oj jeszcze się nie przedstawiłam. Nazywam się Adela jestem teoretycznie Bretyjską szlachcianką i mam 18 lat. Ale, to teoria, praktycznie jestem tylko narzędziem dla rodziców do podniesienia sobie statusu. Oni już wybrali mi męża a nawet już zdążyłam go poznać i nie ma mowy. Mój najlepszy przyjaciel już kupił mi bilet na samolot, do Holandii. Może być byle dalej od nich. Jak dolecę tam zniszczę swoje dokumenty i stanę się bezimienna. W nowym kraju stworzę wszystko od początku i nikt mi nie powie, że nie mogę. Nareszcie. Holandio nadchodzę. Spakowana tylko z małą torebeczką z najpotrzebniejszymi rzeczami i moimi teraźniejszymi dokumentami nie mam nic poza tym i mam nadzieję, że tyle wystarczy. Wsiadam do samolotu. Po pewnym czasie dolatuje, pokazuje dokumenty na lotnisku i gdy tylko wychodzę, podpalam papiery. Wreszcie opadają ze mnie więzy a teraz czas stworzyć nowe życie w Holandii.

Nigdy nie zaakceptuje życia które wybrali mi rodzice. Po prostu nie mam mowy i to właśnie dlatego uciekam. Oj jeszcze się nie przedstawiłam. Nazywam się Adela jestem teoretycznie Bretyjską szlachcianką i mam 18 lat. Ale, to teoria, praktycznie jestem tylko narzędziem dla rodziców do podniesienia sobie statusu. Oni już wybrali mi męża a nawet już zdążyłam go poznać i nie ma...

Nazywa się Hanna. Hanna Jansen. Mieszka w Michałowie od urodzenia. Michałowo to mała miejscowość na podlasiu. Jest szczęśliwa, ma chłopaka. Studiuje w Białymstoku medycynę. Ojca nigdy nie poznała. Doskonale wie, że jest owocem wakacyjnej przygody. Jej mama pojechała do Holandii do pracy. Wróciła z dużym zarobkiem i córką. Nigdy nie szukała ojca, choć wie, że płaci on na nią alimenty. On też jej nie szukał. Wszystko zmienia się, gdy otrzymuje prośbę o pomoc. Jej młodsza siostra potrzebuje przeszczepu. A ona może być dawcą.Eva ma szesnaście lat, mieszka w Rotterdamie. A jej życie jest w rękach Hanny. I choć dziewczyna wie, że pomoże ma obawy. W końcu pozna ojca, pozna nowy kraj. Co przyniesie jej ta podróż? A może odkryje nieznane oblicze siebie? W końcu nie od dziś znajomi mówią o niej Holenderska dziewczyna.

Nazywa się Hanna. Hanna Jansen. Mieszka w Michałowie od urodzenia. Michałowo to mała miejscowość na podlasiu. Jest szczęśliwa, ma chłopaka. Studiuje w Białymstoku medycynę. Ojca nigdy nie poznała. Doskonale wie, że jest owocem wakacyjnej przygody. Jej mama pojechała do Holandii do pracy. Wróciła z dużym zarobkiem i córką. Nigdy nie szukała ojca, choć wie, że płaci on na nią...