Ilekroć otwierały się drzwi, tyle razy jej wzrok wędrował w tę stronę. Wejście od sali gimnastycznej. Gwar był nieznośny, ale skrzypienie drzwi słychać było wyraźnie. Chyba, że tylko dla niej dźwięk ten był na tyle wyczekiwany, że słyszała go pomimo hałasu. Kto wchodził? Obserwowała uważnie, zaciskając dłonie.
Drzwi od sali skrzypnęły, ale nie, to ktoś obcy. Odczytywano kolejne wyniki. Konkurs na plakat, konkurs na taniec, konkurs z tego i tamtego, gratulacje i podziękowania.
- Tu jesteś – usłyszała za sobą. Ledwo zdążyła się obrócić, a ona już wlepiała oczy w telefon. – Długo to potrwa?
- Tata nie przyjechał?
- Nie, jest zajęty.
Zajęty… Czasem zastanawiała się, czy nie było to jego drugie imię.
- Pytałam, czy długo to potrwa…
- Pół godziny.
- Cholera, mogę nie zdążyć. Wyjdziemy szybciej.
Westchnęła ciężko. Wszyscy są tacy zajęci.
- Ej, teraz Ty! – ktoś ją szturchnął. Ruszyła przed siebie, czuła, że tamta drepcze tuż za nią, wciąż przyklejona do telefonu.
- Najwyższa średnia w szkole, laureatka wielu konkursów.
- Idź szybciej, za 10 minut mamy autobus.
- Niesamowita z matematyki, pożeraczka książek.
- No idź!
- Przed państwem największy skarb w naszej szkole – dobrotliwie podkreślał dyrektor. – Proszę, oto dyplom.
- Musi być pani z niej dumna – skrzeczała matematyczka.
- Tak – rozpromieniła się tamta.
- Pamiątkowe zdjęcie z dyrektorem?
- Tak, chętnie.
Poczuła na ramieniu dłoń dyrektora. Spojrzała w obiektyw aparatu, wykrzywiając usta.
Dobrze, że choć na zdjęciach nigdzie nie trzeba się spieszyć…

Ilekroć otwierały się drzwi, tyle razy jej wzrok wędrował w tę stronę. Wejście od sali gimnastycznej. Gwar był nieznośny, ale skrzypienie drzwi słychać było wyraźnie. Chyba, że tylko dla niej dźwięk ten był na tyle wyczekiwany, że słyszała go pomimo hałasu. Kto wchodził? Obserwowała uważnie, zaciskając dłonie.
Drzwi od sali skrzypnęły, ale nie, to ktoś obcy. Odczytywano...

W każdej rodzinie znajdzie się taki Ktoś i taka Ktosia.

Ciocia Ktosia, która w upierdliwy i nachalny sposób będzie targała Was za policzki i szczebiotała jak to wyrośliście. A gdy dorośniecie, ta sama ciocia Ktosia, z tą samą upartością osła wciąż wypytuje Was kiedy weźmiecie ślub. I kiedy w końcu to zrobicie, to będzie gmerać, że już czas na dzieci tak długo, aż narobicie ich więcej niż babcia WMoichCzasach.

Znajdzie się też brat Ktoś, który we wszystkim jest lepszy od Ciebie, bo mama WszystkoWiemNajlepiej tak mówi. Bo Ktoś ma lepsze oceny. Bo Ktoś jest bardziej popularny. Bo ktoś wyjechał zagranicę. Bo Ktoś był wszędzie i jest taki obyty. Bo Ktoś… Hmm… Bo ktoś się rozwiódł i ma dzieci na końcu świata :/.

I taka Ktosiowa jak ja. Ktosiowa nie dość popularna i nie dość zdolna. Ktosiowa, która skończyłą szkołę bez wyróżnienia i dostała ”zwykłą pracę”. Ktosiowa, która założyła rodzinę, i która ma kochającego męża. Ktosiowa, którą ten mąż rozpieszcza. Ktosiowa, która ma dwóch słodkich i cudownych synów. Synów, którzy zaginają babcię WszystkoWiemNajlepiej. Ktosiowa, która jest szczęśliwa.

Ktosiowa, którą ciocia Ktosia, babcia WMoichCzasach, brat Ktoś i mama WszystkoWiemNajlepiej kochają i szanują nie za to gdzie była, ale jaka jest. Ktosiowa, która ciocię Ktosię, babcię WMoichCzasach, brata Ktosia i mamę WszystkoWiemNajlepiej kocha najmocniej na świecie, bo z rodziną wychodzi się najlepiej w życiu, nie na zdjęciach.

W każdej rodzinie znajdzie się taki Ktoś i taka Ktosia.

Ciocia Ktosia, która w upierdliwy i nachalny sposób będzie targała Was za policzki i szczebiotała jak to wyrośliście. A gdy dorośniecie, ta sama ciocia Ktosia, z tą samą upartością osła wciąż wypytuje Was kiedy weźmiecie ślub. I kiedy w końcu to zrobicie, to będzie gmerać, że już czas na dzieci tak długo, aż narobicie...

Moja rodzina, tak samo jak ja, nie jest idealna. Urodziłam się w latach 70-tych jako dziecko niepełnosprawne. Dzięki determinacji rodziców jestem w marę samodzielna i wykształcona. To oni na pewnym etapie postawili na edukację, zamiast wysyłać mnie wciąż do sanatoriów czy szpitali. Dzięki nim i dalszej rodzinie odkryłam świat książek, który do dziś jest częścią mojego, dorosłego świata. Mam też dwóch młodszych, zdrowych braci i o dziwo lepiej dogaduję się z najmłodszym.
Teraz moi nieidealni rodzice są już w wieku bardzo senioralnym i potrzebują wsparcia i od czasu do czasu pomocy. Staram się im to zapewniać, mim o że ułożyłam sobie  życie ponad 300 km od rodzinnego miasta.

Moja rodzina, tak samo jak ja, nie jest idealna. Urodziłam się w latach 70-tych jako dziecko niepełnosprawne. Dzięki determinacji rodziców jestem w marę samodzielna i wykształcona. To oni na pewnym etapie postawili na edukację, zamiast wysyłać mnie wciąż do sanatoriów czy szpitali. Dzięki nim i dalszej rodzinie odkryłam świat książek, który do dziś jest częścią mojego,...

Jednym z najważniejszych elementów w moim życiu jest rodzina, więzy krwi są dla mnie czymś naprawdę wyjątkowym. To prawda, że rodziny się nie wybiera, kto Ci przypadnie w rozdaniu z tym będziesz się czasami użerał przez całe życie. Jednak w tych relacjach jest nutka magii. Nie mam idealnej rodziny, pełno w niej głośnych osób, które nie potrafią trzymać języka za zębami, a w połączeniu ze specyficznym poczuciem humoru często prowadzi to do niekomfortowych sytuacji. Gdyby ktoś patrzył na nas z boku, na pewno pomyślałby, że jesteśmy co najmniej dziwni. Co więc jest wyjątkowego w mojej rodzinie? Miłość, wsparcie, zrozumienie, które spotykane jest w większości normalnych rodzin, ale w każdej jest inna, unikatowa, na swój sposób piękna. Nie oddałabym nikomu mojej czasami nienormalnej rodziny, która doprowadza mnie nierzadko do szału. Kocham moją bardzo często (aż za) szczerą babcię, która nieświadomie potrafi dogryźć, że aż idzie w pięty. Nie oddam za żadne skarby moich (aż za) głośnych braci, mojego marudnego taty, czy pyskatej ciotki. Nie jesteśmy idealni, ale zdecydowanie stworzeni dla siebie.

Jednym z najważniejszych elementów w moim życiu jest rodzina, więzy krwi są dla mnie czymś naprawdę wyjątkowym. To prawda, że rodziny się nie wybiera, kto Ci przypadnie w rozdaniu z tym będziesz się czasami użerał przez całe życie. Jednak w tych relacjach jest nutka magii. Nie mam idealnej rodziny, pełno w niej głośnych osób, które nie potrafią trzymać języka za zębami, a w...

W moim życiu był ciężki czas. W życiu mojej rodziny. Moja mama chorowała na nowotwór złośliwy. Pierwszy rzut choroby był w momencie, gdy miałam 10 lat, a mój brat dopiero co się urodził i faktycznie wtedy rodzina trochę pomagała w opiece nad nami, gdy mama była w szpitalu oddalonym o ponad 100 km od naszej miejscowości. Pamiętam,że wakacje całe spędziliśmy u babci i dużo zajmowałam się bratem, a babcia też nie miała lekko. Niestety za drugim razem, gdy choroba wróciła po 10 latach i zabrała nadzieję, że mama z tego wyjdzie więcej pomogli przyjaciele niż rodzina.... Bardzo to smutne, rozumiem każdy ma swoje życie i problemy, ale moja mama miała dziewięcioro rodzeństwa i tylko jedna siostra czuwała z moim tatą każdej nocy już przy samym końcu.. Bardzo wspierała nas przyjaciółka mamy, wsparła również mnie, gdy byłam po porodzie, a mojej mamy już nie było na świecie, pomogła przy chrzcinach. Dla mnie to kobieta Anioł i nie wiem czy kiedykolwiek się jej odwdzięczę. Wiele czynników się składa na to czy w trudnych sytuacjach pomagają osoby niespokrewnione czy rodzina. Wiele razy słyszałam, że nie przychodzą, bo nie chcą patrzeć na cierpienie... no super prawda?!! Nie ma reguły, ludzie mają różne charaktery, różna odporność na na stres, inni uciekają, gdy sprawa robi się poważna , inni wyciągają pomocną dłoń. To zależny tylko i wyłącznie od człowieka, więzy rodzinne nie mają moim zdaniem tu wielkiego znaczenia. Owszem, gdy ludzi są spokrewnieni to jest takie jakby "obowiązek", aby czasem pomóc, ale czy to jest zawsze podyktowane sercem...?

W moim życiu był ciężki czas. W życiu mojej rodziny. Moja mama chorowała na nowotwór złośliwy. Pierwszy rzut choroby był w momencie, gdy miałam 10 lat, a mój brat dopiero co się urodził i faktycznie wtedy rodzina trochę pomagała w opiece nad nami, gdy mama była w szpitalu oddalonym o ponad 100 km od naszej miejscowości. Pamiętam,że wakacje całe spędziliśmy u babci i dużo...

Dawno, dawno temu rodzina zawiodła mnie na całej linii... Ale nie to chcę wspominać... Po co rozdrapywać rany, które już się zabliźniły. W każdym razie zostałam na tym świecie sama z dwójką dzieci. te zaś urosły i jedno postanowiło założyć własną rodzinę. Jak każe zwyczaj nastąpiło poznanie obu istniejących rodzin, czyli mnie z bardzo liczną rodziną narzeczonego córki. Nie powiem, moja radość była wielka. Nareszcie będę miała rodzinę! Dużą rodzinę! Początki znajomości były obiecujące. Święta spędzałam u nich, wszak łatwiej jednej osobie pokonać 600 km niż grupie piętnastoosobowej. Początkowo byłam urzeczona widokiem licznej rodziny przy stole. Początkowo... Zaczęło się wkrótce po ślubie. Rodzina zięcia zaczęła nałogowo odwiedzać młodych. W mieszkaniu o powierzchni 48 m często przebywało osiem osób. Plus oczywiście młodzi. Tamtejsza teściowa zaczęła wprowadzać swoje rządy, nie tylko w kuchni. Rodzeństwo zięcia też nie odpuszczało. Moje dziecko płakało. Mało tego. Rodzina sama ze sobą nie potrafiła sobie poradzić. Kłócili się miedzy sobą, w domu młodych oczywiście. Trochę to trwało, przyjemne nie było, zanim przestali najeżdżać młodych. A ja .... nie chce takiej rodziny.... wolę nadal żyć sama... Sama? Nie! Mam rodzinę z wyboru. Koleżanki. Przyjaciółki. Koledzy. Znajomi. Wiem, ze na nich mogę liczyć.

Dawno, dawno temu rodzina zawiodła mnie na całej linii... Ale nie to chcę wspominać... Po co rozdrapywać rany, które już się zabliźniły. W każdym razie zostałam na tym świecie sama z dwójką dzieci. te zaś urosły i jedno postanowiło założyć własną rodzinę. Jak każe zwyczaj nastąpiło poznanie obu istniejących rodzin, czyli mnie z bardzo liczną rodziną narzeczonego córki....

W jednej z ostatnio przeczytanych książek, natknęłam się na takie oto zdanie: „Samotność uczy pokory wobec życia”. A ja myślę, że samotność uczy także szacunku wobec rodziny. Kiedy jesteśmy pozbawieni jej bliskości, zaczynamy dostrzegać jak ważne jest poczucie przynależności do jakiejkolwiek grupy ludzi. A rodzina staje się w takiej sytuacji ostoją bezpieczeństwa i potrafi nieraz nas bardzo pozytywnie zaskoczyć.
Zdając sobie sprawę z zawiłych nieraz losów rodzinnych, niesnasek i nieporozumień, myślę że zawsze można w jej kręgu znaleźć jakąś bratnią duszę. Ja osobiście przekonałam się o tym w najtrudniejszym momencie swojego życia, kiedy choroba zaatakowała moje ciało, a ja poczułam, jak samotni jesteśmy w obliczu cierpienia.
Choroby, jak i rodziny, nie można sobie wybrać. Ta pierwsza przychodzi nieproszona i rujnuje życie. Z tą drugą przyszło nam żyć. Choroba to ból, strach i samotność, a rodzina to jej totalne przeciwieństwo. To obecność kogoś bliskiego, kto pocieszy, ukoi i przytuli.
Jak bardzo potrzebny jest człowiek. Otrzymałam pomoc od ludzi, których nie podejrzewałam o tak cieple uczucia wobec mojej osoby. Ich troska, choćby w postaci przyniesionego ciepłego ciasta, okazała się bezcenna.
Dzisiaj chylę przed nimi czoła i z dumą oraz pokorą spoglądam na nasze wspólne zdjęcia. Nie można niczym zastąpić miłości, bliskości i czułości. Można wykonać tysiące zdjęć, ale żadne nas nie otuli i nie pocieszy. Rodzina to podstawa,, a ja żyję dzięki niej. I dla niej też.

W jednej z ostatnio przeczytanych książek, natknęłam się na takie oto zdanie: „Samotność uczy pokory wobec życia”. A ja myślę, że samotność uczy także szacunku wobec rodziny. Kiedy jesteśmy pozbawieni jej bliskości, zaczynamy dostrzegać jak ważne jest poczucie przynależności do jakiejkolwiek grupy ludzi. A rodzina staje się w takiej sytuacji ostoją bezpieczeństwa i potrafi...

Powiedzenie o rodzinie i zdjęciu wymyślił ktoś zawiedziony. Ci, którzy idealizują - też przesadzają. Uważam, że rację ma ten, kto mówi: "rodzina nie cieszy gdy jest, lecz kiedy jej nie ma - samotnyś jak pies". To,, że nie zawsze można się dogadać, albo, że nie nadajemy z kimś na jednych falach - nie przekreśla wartości rodziny. Przy zachowaniu wzajemnej życzliwości i szacunku potrafimy ponad podziały wznieść wspólne dobro, wspólne przeżycia, rodzinną miłość i lojalność. Ja w trudnych chwilach swojego życia znalazłam wsparcie w rodzinie. Brat z bratową przyjęli mnie bez zbędnych pytań i do dziś im jestem za to wdzięczna. Wszystko jak zwykle zależy od ludzi. Jak to mówią: " z jednej rodziny i ksiądz, i złodziej... Każdy człowiek jest inny, ale rodzina mimo to powinna być ostoją dla każdego. Tego uczyłam swoich synów przez całe życie i wierzę święcie, że to ma sens.

Powiedzenie o rodzinie i zdjęciu wymyślił ktoś zawiedziony. Ci, którzy idealizują - też przesadzają. Uważam, że rację ma ten, kto mówi: "rodzina nie cieszy gdy jest, lecz kiedy jej nie ma - samotnyś jak pies". To,, że nie zawsze można się dogadać, albo, że nie nadajemy z kimś na jednych falach - nie przekreśla wartości rodziny. Przy zachowaniu wzajemnej życzliwości i...

„Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu”… W moim przypadku nie ma bardziej nietrafionego stwierdzenia, nie potrafię sobie nawet przypomnieć takiej fotografii, na której znalazłoby się szersze grono rodziny. Może dlatego, że zamiast pozować do zdjęć, wolimy ze sobą przebywać, śmiać się, rozmawiać, żyć chwilą obecną i zapominamy to zdjęcie zrobić. Za to gdy przychodzi trudny czas, a takim momentem było wykańczanie domu i przygotowywanie się na pojawienie mojego synka, mogłam na moją rodzinę liczyć. Godziny, które teściowa czy mój tata spędzili na sprzątaniu poremontowego pyłu, gdy mój brzuch był tak wielki, że nie mogłam się schylić; sterty prasowania i prania dziecięcych ciuszków, przy których krzątała się moja mama to tylko ułamek ich ciężkiej pracy. Jestem im ogromnie wdzięczna i wiem, że robili to dla mnie, niczego w zamian nie oczekując. Lubią czuć się potrzebni i obecni w moim życiu, a ja wiem, że w każdej innej trudnej sprawie mogę się do nich zwrócić o pomoc i ją otrzymam.

„Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu”… W moim przypadku nie ma bardziej nietrafionego stwierdzenia, nie potrafię sobie nawet przypomnieć takiej fotografii, na której znalazłoby się szersze grono rodziny. Może dlatego, że zamiast pozować do zdjęć, wolimy ze sobą przebywać, śmiać się, rozmawiać, żyć chwilą obecną i zapominamy to zdjęcie zrobić. Za to gdy przychodzi...

Nie jestem duszą towarzystwa. Lubię spędzać czas samotnie lub w otoczeniu ludzi, z którymi bardzo dobrze się dogaduję. Możliwe, że nie jest to do końca normalne, ale trudno, taka jestem. Już od najmłodszych lat uciekałam przed gośćmi do swojego pokoju, najbezpieczniejszego miejsca na ziemi. Mimo tego, że aktualnie mam osiemnastkę, w tej kwestii nic się nie zmieniło. Ciągle uciekam. Uciekam przed relacjami, smal-talkiem, wystąpieniami publicznymi, telefonami. Jak można się domyślić taki styl życia (jeśli można to tak określić) nie zachęca do bliższego poznania mojej osoby. Będąc zupełnie szczerą, chyba nawet trochę odstraszam, nawet ludzi na których zależy mi najbardziej. Kocham moją rodzinę z całego serca, naprawdę. Ta dalsza już dawno przestała mnie interesować, ale Ci najbliżsi dużo dla mnie znaczą. Mimo to, często mam problem. Ludzie dookoła mają nas za rodzinę idealną, bez skaz, bardzo zgraną. A jak jest naprawdę? Chociaż kocham ich z całego serca to trochę się boję. Boję się zadzwonić do brata z zagranicy. Drugi, mimo tego, że za drzwiami, pracuje tyle, że nie ma siły na podtrzymywanie relacji. Z rodzicami rozmawiam najwięcej, ale to dlatego, że mam ich blisko. Co stanie się gdy wyjadę na studia? Czy będziemy mieć siłę, by o siebie dbać? Dzwonić? Smskować?

Nie jestem duszą towarzystwa. Lubię spędzać czas samotnie lub w otoczeniu ludzi, z którymi bardzo dobrze się dogaduję. Możliwe, że nie jest to do końca normalne, ale trudno, taka jestem. Już od najmłodszych lat uciekałam przed gośćmi do swojego pokoju, najbezpieczniejszego miejsca na ziemi. Mimo tego, że aktualnie mam osiemnastkę, w tej kwestii nic się nie zmieniło. Ciągle...