Moja gra jest jak terenowy escape room w wersji hard. Nie ma monitoringu, przycisku paniki ani kontaktu z mistrzem gry. Nie ma zasad, ani określonego miejsca rozgrywki. Możesz wchodzić na meble i używać siły. Wszyscy, których spotkasz również są graczami. Niektórzy o tym wiedzą, niektórzy jeszcze nie. Większość może nigdy się o tym nie dowiedzieć i podświadomie pełnić tylko rolę statystów w rozgrywkach innych. Chociaż nie ma jednego celu, i wygrać mogą wszyscy, może się zdarzyć, że kilkoro graczy obierze ten sam cel. Wtedy będą postrzegać Cię jak konkurencję lub nawet zagrożenie. Zawieraj sojusze i je zrywaj. Walcz, wygrywaj, ponoś straty lub odpuszczaj i czekaj na dogodniejszy moment. Niszcz rywali lub uznawaj ich wyższość. Walcz z najlepszymi o najwyższe nagrody, lub zadowalaj się przeciętnymi. Wszystko zależy od Ciebie.
Moja gra nie ma wewnętrznych zasad, opiera się tylko na tych, stworzonych wspólnie przez graczy. To od Ciebie zależy, jaki cel sobie wybierzesz, od Ciebie zależy jak go osiągniesz, od Ciebie zależy ile dla niego poświecisz.
Witam w mojej grze. Witam w Życiu, na planecie Ziemia.

Moja gra jest jak terenowy escape room w wersji hard. Nie ma monitoringu, przycisku paniki ani kontaktu z mistrzem gry. Nie ma zasad, ani określonego miejsca rozgrywki. Możesz wchodzić na meble i używać siły. Wszyscy, których spotkasz również są graczami. Niektórzy o tym wiedzą, niektórzy jeszcze nie. Większość może nigdy się o tym nie dowiedzieć i podświadomie pełnić tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Fleming spędzał w więzieniu kolejny ponury dzień. Siedział za niewinność, jak mówiło tu wielu. On jednak miał rację. W 1974 r. znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Kiedy dyrektor więzienia wezwał go do siebie, bał się tego, co wszyscy- że go przeniosą. Ten dzień miał jednak odmienić jego los. Gra nazywała się Fortepian- na cześć klawisza z najdłuższym stażem. Zasady były proste, w oktawę Bożego Narodzenia, każdego dnia musiał rozwiązać zagadkę- wskazać kolejno każdego z ośmiu kretów, którzy współpracowali ze światem za murami- sprzedając za paczkę papierosów więźniów, wychowawców, klawiszy, a nawet pielęgniarkę... Każdy błąd dokładał 10 lat wyroku, celny traf odejmował rok. Fleming musiał działać roztropnie. Gdyby się nie pomylił wygrałby wolność, inaczej wyrok sięgnie 88 lat. Jako wzięty psychiatra z czasów przed kiciem wiedział, że nikt nie blefuje tak, jak szpieg. Ryzykował wszystko. Jeśli stracił swój dar czytania ludzi, odsiedzi dożywocie. Postanowił zagrać va banque. W Boże Narodzenie usiadł przy pokerowym stole z dyrektorem, Fortepianem i lekarzem więziennym. Któryś był ósmym kretem. Z ubogiej mimiki wytrawnych graczy musiał wyczytać ostatni element układanki. Dotąd się nie pomylił. Po drugim rozdaniu i tym razem miał pewność. - Pod latarnią najciemniej- pomyślał zdumiony. Dyrektor kolejnego dnia zniknął bez śladu, a razem z nim akta Fleminga, który jeszcze przed północą postawił stopę na ośnieżonym chodniku za bramą więzienia.

Fleming spędzał w więzieniu kolejny ponury dzień. Siedział za niewinność, jak mówiło tu wielu. On jednak miał rację. W 1974 r. znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Kiedy dyrektor więzienia wezwał go do siebie, bał się tego, co wszyscy- że go przeniosą. Ten dzień miał jednak odmienić jego los. Gra nazywała się Fortepian- na cześć klawisza z najdłuższym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

,,Gra"
Mateusz Czech (11 lat)

To historia o człowieku który wygrał w moją grę,
Trudno było o wygraną,
A jak bardzo?
Już mówię,

Aby wygrać trzeba było dostać się na metę,ALE,
Kiedy już na mecie stałeś,
I wygranej byłeś pewny,
Trzy zadania zrobić musiałeś,

Pierwsze zadanie takie było:
Musisz znaleźć jabłko złote,
Tamten człowiek mnie wykiwał,
Pomalował to czerwone,

Drugie z kolei zadanie mówiło:
Wyrzeźb w drewnie swą podobiznę.
Wyrzeźbił. Nie była ona ładna wcale,
Ale przeszedł dalej.

Ostatnie w tej grze już zadanie:
Skomponuj muzykę na fortepianie.
Człowiek ten usiadł i zaczął tworzyć,
Coś brzęczał coś nucił,próbując swe muzyczne talenty otworzyć,

W końcu pełen zmęczenia,
Spocony, wstał,
I oznajmił że będzie grał,
Zagrał piękną muzykę, bez żadnego brzęczenia,

I wygrał.
Dałem mu główną nagrodę.
Piękny puchar, pozłacany złotem,
I 10 tysięcy na drogę

,,Gra"
Mateusz Czech (11 lat)

To historia o człowieku który wygrał w moją grę,
Trudno było o wygraną,
A jak bardzo?
Już mówię,

Aby wygrać trzeba było dostać się na metę,ALE,
Kiedy już na mecie stałeś,
I wygranej byłeś pewny,
Trzy zadania zrobić musiałeś,

Pierwsze zadanie takie było:
Musisz znaleźć jabłko złote,
Tamten człowiek mnie wykiwał,
Pomalował to czerwone,

Drugie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tik, tak. Tik… I koniec. Wygrałem.
Wskazówka stanęła. Wreszcie.
Wpatruje się w tarczę zegarka. Może mi się wydaje. Może jeszcze ruszy. Muszę być gotów.
Nie wiem ile mija czasu. I tak nic już go nie odlicza. Może nie ma czego liczyć?
Oddycham, więc wygrałem.
Zacznijmy od tego, że czas jest tylko formą organizacji przestrzeni. Do niczego innego się nie przydaje, no może poza jednym, można go mierzyć. I tu ciekawostka, bo sposób pomiaru determinuje z jakim rodzajem czasu mamy do czynienia. To bardzo dynamiczny układ. I bardzo niestabilny. Dlatego krwawię z oczu.
Założyłem się z bratem bliźniakiem, iż udowodnię jedną prostą rzecz, a mianowicie, że wszystko, co niemierzalne porusza się w przestrzeni z innym wektorem czasu. Potrzebny nam był do tego idealny zegarek. Akurat taki odziedziczyliśmy po ojcu. Nie przeszkadzało nam, że był tylko jeden na dwóch, bo mój brat dawno umarł, a ojciec nigdy się nie narodził. Taki nasz paradoks bliźniąt. Trojaczki.
Ten zegarek mierzy przestrzeń, a dokładnie, to określa wektor materii, czyli jak porusza się w czasie. Odlicza sam siebie.
Gra jest taka: kto zatrzyma wskazówki w samo południe, ten wygrywa. Tylko w tym momencie masz zdefiniowaną czasoprzestrzeń, układ samoświadomy. Trzymasz Stwórcę za jajca.
Zaciskam palce na pokrętle. Jeśli wskazówka drgnie chociaż o jeden pentakwark, wszystko się posypie.
I wiecie co? Trzeba odpuścić. Ustawiłem to. Punkt zero. Puszczam to na żywioł. Reszta w Waszych rękach.

Tik, tak. Tik… I koniec. Wygrałem.
Wskazówka stanęła. Wreszcie.
Wpatruje się w tarczę zegarka. Może mi się wydaje. Może jeszcze ruszy. Muszę być gotów.
Nie wiem ile mija czasu. I tak nic już go nie odlicza. Może nie ma czego liczyć?
Oddycham, więc wygrałem.
Zacznijmy od tego, że czas jest tylko formą organizacji przestrzeni. Do niczego innego się nie przydaje, no...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był urodzonym zwycięzcą, co do tego nikt nie miał wątpliwości. Stał, a raczej siedział na podium, za które symbolicznie służyła kanapa w salonie i próbował się uśmiechać, ale jakoś nie miał siły. Na jego twarzy malowało się śmiertelne zmęczenie, powieki drgały, a worki pod oczami w 50 odcieniach szarości były najlepszym dowodem jego wytrzymałości. Zdobył 1 miejsce w niezwykle trudnej grze, polegającej na spędzeniu 24 h samotnie z noworodkiem. Zasady były proste: musiał zatroszczyć się o tygodniowe dziecko, karmić je i przewijać, tulić i uspokajać gdy płacze, a do tego przygotowywać świeże mleko. Dodatkowo musiał również pójść do ubikacji tak, aby niemowlę nie zaczęło płakać i, co było najtrudniejsze, ugotować dwudaniowy obiad dla 4 osób z dzidziusiem na ręku. Podołał i dlatego otrzymał główną nagrodę: kartę podarunkową obejmująca samotną, półgodzinną kąpiel. W tym czasie dzieckiem zajmie się mama, czyli ja.

Był urodzonym zwycięzcą, co do tego nikt nie miał wątpliwości. Stał, a raczej siedział na podium, za które symbolicznie służyła kanapa w salonie i próbował się uśmiechać, ale jakoś nie miał siły. Na jego twarzy malowało się śmiertelne zmęczenie, powieki drgały, a worki pod oczami w 50 odcieniach szarości były najlepszym dowodem jego wytrzymałości. Zdobył 1 miejsce w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy przychodzi śmierć, nic już nie jest takie samo. Pojawiają się pytania. Czy było warto? Czy dążenie do celu to zawsze dobry wybór? Czy wygrana zawsze oznacza szczęśliwe życie?
Nagle zdajemy sobie sprawę, że powiedzenie ,,iść po trupach do celu" nabiera nowego znaczenia. Ale to MY dokonujemy wyboru. To MY decydujemy o tym, jaki kształt przybierze nasze życie. To MY tworzymy historię.
Filip raz jeszcze oglądał zdjęcie, ukazujące paczkę jego przyjaciół. Zdał sobie sprawę, że już nic nie będzie takie samo. Wygrał... ale czy na pewno? Sięgnął pamięcią do tamtego dnia, do głupiej gry, na którą sam namawiał czwórkę przyjaciół. Przecież nic złego nie mogło się stać...
,,Zagrajmy w grę!", mówił ponownie w swojej głowie. ,,Skoro już i tak jesteśmy na plaży i nie mamy nic lepszego do roboty, zagrajmy w coś w rodzaju Kto pierwszy, ten lepszy. Co wy na to? Kto przegra, pije kolejkę albo zgarnia jakąś nagrodę. Każdy sam ustala warunki."
Jak bardzo chciały cofnąć czas, jak bardzo chciałby nie stać się takim potworem, jakim teraz się czuł...
Kto pierwszy wejdzie na drzewo? Kto pierwszy zdobędzie numer jakiejś nieznajomej? Kto pierwszy wskoczy do wody? To zdecydowanie za mało.
,,Nuda", stwierdził jeszcze kilka dni temu. ,,Widzicie wyspę i statek? Kto pierwszy do niego dopłynie, zgarnia samochód ostatniego"
,,Stary, powaliło Cię? 500 metrów od brzegu już trudno utrzymać się na powierzchni, a później jest naprawdę głęboko..." - przerwał jej. Lena zawsze próbowała być głosem rozsądku, nawet jak sama wypiła pół butelki tequili. Mądrala. Strasznie go to wkurzało.
,,Nie bądź frajerką. Maks, Eryk, nie chcielibyście mieć na wyłączność beemki Konrada? No dalej. Nie bądźcie takimi sztywniakami!"
W tym momencie naprawdę chciałby być sztywny. W przenośnym, ale i dosłownym tego słowa znaczeniu...
,,3, 2, 1, START!"
Ruszyli. Po co? Co mu to dało? Pamiętał tylko krzyk Leny, wołania Konrada i Eryka, który z przerażeniem w oczach zdołał wymówić jego imię. Był najbliżej. Mógł go uratować. Ale byli już tak blisko... Najpierw tylko dotknie statku. Przecież kilka chwil, go nie zbawi prawda? Z resztą on na pewno żartuje... Nie pierwszy raz w ten sposób zdobywał czego chciał i zyskiwał przewagę.
Miał! Już miał! Ale czy na pewno miał to, co chciał i czego potrzebował?
Płakał. To on go zabił. Nie morze. On to zrobił. Nie cofnął się, gnał do przodu. Chciał udowodnić, że to on jest najlepszy. Tymczasem nienawidzą go wszyscy. On sam nie mógł ze sobą wytrzymać.
Dlaczego? Przecież tylko chciał wygrać...
No właśnie, WYGRAĆ. Czy naprawdę w życiu najważniejsza jest wygrana? Czy zawsze trzeba w pierwszej kolejności udowodnić na co nas stać? Czy to nie czyni z nas potworów? Czy aby na pewno nie zapominamy o tym, że jesteśmy TYLKO ludźmi? Albo AŻ. To od nas zależy, jaką wersją samego siebie chcemy być. To od nas zależy czy jesteśmy ,,TYLKO" czy ,,AŻ".

Kiedy przychodzi śmierć, nic już nie jest takie samo. Pojawiają się pytania. Czy było warto? Czy dążenie do celu to zawsze dobry wybór? Czy wygrana zawsze oznacza szczęśliwe życie?
Nagle zdajemy sobie sprawę, że powiedzenie ,,iść po trupach do celu" nabiera nowego znaczenia. Ale to MY dokonujemy wyboru. To MY decydujemy o tym, jaki kształt przybierze nasze życie. To MY...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie jest grą - jeszcze nie tak dawno oklepany slogan, który w chwili obecnej nabrał sensu. Miłość nie powinna być postrzegana w kategoriach gry, czy rozrywki, to zdecydowanie nie powinno się wydarzyć. U mnie oczywiście musiało być inaczej, sama zapracowałam na wkopanie się w bagno. Nie było to celowe, ale moja naiwność doprowadziła mnie do tego beznadziejnego etapu, a niesmak czuję aż do teraz. Zaczęło się niewinnie, umówiłam się z jednym chłopakiem, spotkaliśmy się trzy razy, ale to nie było to i urwaliśmy kontakt. Po miesiącu poznałam kolejnego chłopaka i historia się powtórzyła. Minęło kilka tygodni i przypadkiem wylądowałam na urodzinach bliskiej znajomej na której ujrzałam moich dwóch amantów. Numer jeden podszedł do mnie, grzecznie się przywitał, zaczął miłą rozmowę, ale wkroczył kolega numer dwa, którego zazdrość plus kilka piwek popchnęło do mało rozsądnych decyzji. Chłopcy (nie patrząc na moje protesty) stwierdzili, że o mnie zagrają! Ten, który wygra zyskuje moje serce. Czułam się jak w komedii amerykańskiej. Wybrankowie moich serc zaczęli się okładać, wcześniej postanawiając, że walczą do trzeciej rundy. Ale jaja, przez moment czułam się jak medal, czy puchar, o kurde, może nawet trofeum. Koniec historii był dość mocno poturbowany. Trofeum wyszło po angielsku z imprezy, a zawodnicy? Cóż, na pewno przez kilka dobrych dni mieli różnokolorowe pamiątki na twarzach, ale nie dałam się wciągnąć w tę miłosną rywalizację. Ja to mam szczęście do nieszczęść.

Życie jest grą - jeszcze nie tak dawno oklepany slogan, który w chwili obecnej nabrał sensu. Miłość nie powinna być postrzegana w kategoriach gry, czy rozrywki, to zdecydowanie nie powinno się wydarzyć. U mnie oczywiście musiało być inaczej, sama zapracowałam na wkopanie się w bagno. Nie było to celowe, ale moja naiwność doprowadziła mnie do tego beznadziejnego etapu, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Anita spijała resztki różowego chmapgne 'a z limonką, delektując się rozłożoną talią kart, która przyniosła jej szczęście i pozwoliła w końcu przełamać lody w znajomości z tym czarującym blondynem o nietypowo zielonych oczach. Mikołaj był z ich geamingowej paczki zwariowanych lawmeeplesów.
Była dumna, bo to ona wszystkich namówiła na grę w stylu deck biulding autorstwa nieznanej nikomu Polki o pseudonimie LawKatherin.
Jak zobaczyła plansze w kształcie sal sądowych prowadzących do trójwymiarowego Sądu Najwyższego i kolory kart: fioletowy (sędziowki), niebieski (radcowki), zielony (adowkacki), pomarańczowy (dla rzeczników patentowych), czarny (dla komorników) i krwiście czerwony (dla notariuszy), to ubawiła się przednie na myśl o jej prawniczej grupie studentów. Planowali iść na różne aplikacje. Gra zaś, z rysunkami w stylu Andrzeja Mleczki, będzie pomocą w wyborze. Balans gry był dobrze dopracowany, na początku wszyscy zaczynali z tymi samymi kartami „czystych indeksów”; dwóch poprawek egzaminów i trzech kolkowi: z historii państwa i prawa, z logiki i z procedury. W puli kart przygody były utarczki słowne z sędzią; środki odwoławcze; grzywny; więzienia i znienawidzone przez społeczeństwo, a ukochane przez przestępców zawiasy.
Oczywiście postaci miały i dobre (w sensie skuteczność) i złe cechy (typu pazerność).
Wygrywał ten, komu Sąd Najwyższy rozstrzygnął pozytywnie kasację od wyroku i nie było podstaw do kierowania się do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Anita spijała resztki różowego chmapgne 'a z limonką, delektując się rozłożoną talią kart, która przyniosła jej szczęście i pozwoliła w końcu przełamać lody w znajomości z tym czarującym blondynem o nietypowo zielonych oczach. Mikołaj był z ich geamingowej paczki zwariowanych lawmeeplesów.
Była dumna, bo to ona wszystkich namówiła na grę w stylu deck biulding autorstwa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Całe życie gram z moim tatą w grę“kontakt”.Jak byłam dzieckiem,oboje wygrywaliśmy te grę,tato dawał mi wygrywać,a dla mnie był po prostu bohaterem, oboje mieliśmy z tego mnóstwo zabawy.Kiedy jednak weszłam w okres dojrzewania,a gra przeszła na wyższy poziom,było ciężej.Pojawiły się wtedy nowe zasady- młodszy uczestnik musiał zadawać pytania i przedstawiać swoje problemy, tato był starszy, więc on miał “zaliczać” te pytania,jednak nie umiał.Gra stała się już totalnie niezabawna,panowało milczenie.Potem był okres,że chciałam usiąść i powiedzieć “zagraj ze mną”,” poodpowiadajmy razem”,ale nie potrafiłam, zamykałam się w sobie i zwykle moje podejścia kończyły się łzami.Teraz mam 27 lat i w zasadzie od roku,dwóch gramy znowu.Teraz już razem,pytania stały się poważniejsze,ale są też czasem powodem do fajnych dyskusji i do śmiechu.Czuje się już tak pewnie w tej grze,że potrafie powiedzieć, kiedy coś mi się nie podoba i tato gra nie fair,a on nie próbuje mnie “ugaszać”,bo wie,że doszliśmy do tego samego poziomu gry i pozostaje kompromis i współpraca. Gramy w naszą grę nieustannie i oboje jesteśmy wygrani.

Całe życie gram z moim tatą w grę“kontakt”.Jak byłam dzieckiem,oboje wygrywaliśmy te grę,tato dawał mi wygrywać,a dla mnie był po prostu bohaterem, oboje mieliśmy z tego mnóstwo zabawy.Kiedy jednak weszłam w okres dojrzewania,a gra przeszła na wyższy poziom,było ciężej.Pojawiły się wtedy nowe zasady- młodszy uczestnik musiał zadawać pytania i przedstawiać swoje problemy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej