Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

 [bookCover]4924427|Tajemnice hoteli Dubaju[/bookCover] Tajemnice hoteli Dubaju[bookLink]4924427|Tajemnice hoteli Dubaju[/bookLink]

 [bookCover]4924427|Tajemnice hoteli Dubaju[/bookCover] Tajemnice hoteli Dubaju[bookLink]4924427|Tajemnice hoteli Dubaju[/bookLink]

Zobacz ten post

Pojechałam z grupą dzieciaków na zimowisko do Szklarskiej Poręby i zamieszkaliśmy w hotelu (nie podam prawdziwej nazwy) "X". Hotel położony wysoko na wzgórzu,odosobniony,mroczny i jak się później okazało - z przerażającą historią,tym bardziej,że prawdziwą. Gdy tylko zobaczyłam ten budynek,od razu na myśl przyszedł mi hotel "Panorama" z powieści Kinga. Przez dwa tygodnie obozu praktycznie nie spałam,bo każdej nocy słyszałam odgłos wózków jeżdżących po korytarzu.Dzieliłam pokój z inną wychowawczynią i obie zaczajałyśmy się pod drzwiami aby wyskoczyć z zaskoczenia i nakryć tego,kto hałasuje wózkami.Jednak nigdy nikogo nie nakryłyśmy,a terkot było słychać bardzo głośno. Poza tym dzieci skarżyły się,że na terenie obiektu widują jakieś obce dzieciaki,które pojawiają się i znikają.Razem ze współlokatorką rozmawiałyśmy o tym na stołówce i usłyszał nas kucharz. Powiedział,że wcześniej w tym hotelu był ośrodek dla niepełnosprawnych dzieci (głównie jeżdżących na wózkach) i jakiś strażak,chcąc się wykazać pracą przy gaszeniu pożaru - podpalił ten hotel,a większość dzieci zginęła. Od tamtej pory słychać jeżdżące wózki oraz widuje się nieznajome dzieci. Tą wersję potwierdziło kilku innych,rdzennych mieszkańców tego miasta.Nie jest to więc żadna fikcja. Rok temu pojechałam z mężem do Szklarskiej na wycieczkę i poprosiłam żebyśmy poszli do tego hotelu,bo chcę go znowu zobaczyć.Okazało się,że budynek stoi,ale hotel został zamknięty i nie prowadzi działalności. Ciekawe z jakiego powodu zakończył działalność...

Pojechałam z grupą dzieciaków na zimowisko do Szklarskiej Poręby i zamieszkaliśmy w hotelu (nie podam prawdziwej nazwy) "X". Hotel położony wysoko na wzgórzu,odosobniony,mroczny i jak się później okazało - z przerażającą historią,tym bardziej,że prawdziwą. Gdy tylko zobaczyłam ten budynek,od razu na myśl przyszedł mi hotel "Panorama" z powieści Kinga. Przez dwa tygodnie...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Kilka lat temu byliśmy w Paryżu z synem. Rezerwując hotel nie miałam pojęcia o standardach we Francji. Hotel wyglądał jak z epoki wiktoriańskiej. Schody były kręcone i strome niczym z horroru. Miały dywan który się zsuwał więc można było spaść. Pech chciał że nasz pokój był na 5 piętrze. Winda wyglądała jak szafa i mieściły się tam ledwo 2 osoby z torbą. Ale to jeszcze nic. Nasz pokój miał bidet i umywalkę zaraz koło łóżka. Nie były niczym osłonięte, stały niczym dekoracja tego psychodelicznego miejsca. Wyobraźcie to sobie, wchodzicie do pokoju na bidet. Potem się okazało że łazienka była wspólna na inne pokoje. Cały pobyt myliśmy się w naszej umywalce i wycieraliśmy się chusteczkami dla dzieci.

Kilka lat temu byliśmy w Paryżu z synem. Rezerwując hotel nie miałam pojęcia o standardach we Francji. Hotel wyglądał jak z epoki wiktoriańskiej. Schody były kręcone i strome niczym z horroru. Miały dywan który się zsuwał więc można było spaść. Pech chciał że nasz pokój był na 5 piętrze. Winda wyglądała jak szafa i mieściły się tam ledwo 2 osoby z torbą. Ale to jeszcze nic....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Będąc w gimnazjum pojechałam na wycieczkę klasową w Bieszczady. Widzieliśmy zdjęcia hotelu i każdy nie mógł się doczekać. W rzeczywistości okazał się miejscem, którego lata świetności przeminęły w latach 90. Brak ciepłej wody - kąpać musiałam się u koleżanek po drugiej stronie hotelu. Raz gdy wracałam o 2 nocy spotkałam nagiego mężczyznę. U moich kolegów była zasłona prysznicowa, zamiast drzwi do łazienki, a inni nawet tego nie mieli, bo nie było wody. Do toalety chodzili do pokoju obok. Na śniadanie były kanapki z 5 cm warstwą taniej margaryny - nie dało się tego jeść. Recepcjonista był bardzo niemiły. W pewnym momencie 3 dziewczyny musiały zmienić pokój - pojawił się problem z kanalizacją i pachniało szambem. Prośby o dostarczenie papieru toaletowego - nie doczekałyśmy się. Ktoś inny się skarżył, że dostał niezmienioną pościel. Sąsiedzi w noc w noc śpiewali piosenki. Nigdy nie chciałabym powtórzyć takiego pobytu, ale wycieczka była fajna.

Będąc w gimnazjum pojechałam na wycieczkę klasową w Bieszczady. Widzieliśmy zdjęcia hotelu i każdy nie mógł się doczekać. W rzeczywistości okazał się miejscem, którego lata świetności przeminęły w latach 90. Brak ciepłej wody - kąpać musiałam się u koleżanek po drugiej stronie hotelu. Raz gdy wracałam o 2 nocy spotkałam nagiego mężczyznę. U moich kolegów była zasłona...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Był rok 1999 i daleka, może nie taka daleka Białoruś i to był przełom maja - czerwca i czwarte piętro bez windy - miejscowość nazywała się Oszmiana. Toaleta to kwestia standardu i on był taki, że jej nie było w pokoju, ale w tym wszystkim otwarte okno a za nim pięknie - drzewa i świeże powietrze. To tyle o właściwym hotelu, ale przy hotelu - to była jego integralna część było coś w rodzaju restauracji. Wtedy na Białorusi i może do dziś tak jest są serwowane jajka. Tamte były smażone, ale takt jakby nie do końca i serwowane w blaszanych miskach. Nie pamiętam ile dokładnie osób wtedy ze mną było - na pewno kilkanaście, a wśród nas był jeden już mężczyzna nie chłopak trochę grubszy pan . R.R i on zjadł jeśli nie wszystkie porcje to większość - taki miał apetyt. Ja oddałam również mu swoją miskę mimo tego, że zawsze lubiłam jeść. Oj jakie to były czasy!

Był rok 1999 i daleka, może nie taka daleka Białoruś i to był przełom maja - czerwca i czwarte piętro bez windy - miejscowość nazywała się Oszmiana. Toaleta to kwestia standardu i on był taki, że jej nie było w pokoju, ale w tym wszystkim otwarte okno a za nim pięknie - drzewa i świeże powietrze. To tyle o właściwym hotelu, ale przy hotelu - to była jego integralna część...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Najdziwniejszy hotel - co w przypadku tego miejsca jest raczej naciąganym pochlebstwem lub pobożnym życzeniem - w jakim byłam, to w rzeczywistości całkiem przyjemne miejsce w naszej dobrej, polskiej, nadmorskiej disco-wiosce. Nie w samym budynku tkwiła jego dziwność, a w człowieku, któremu przyszło nim gospodarzyć. Niby nic, niby miły, starszy człowiek, któremu po prostu znudziło się patrzenie ludziom w oczy. Przez pierwszych kilka dni pobytu z uprzejmym powitaniem mijał nas na korytarzu i konsekwentnie omijał nas wzrokiem. Jak się jednak, ku naszemu przerażeniu, okazało, starszy pan umie patrzeć - i to bardzo dokładnie, prosto w oczy. Z uporem i zimną krwią, przez długie minuty, w milczeniu. Wtedy, kiedy nieproszony wchodzi do pokoju gości, by zastać ich zdyszanych, w niedwuznacznej sytuacji. By napawać się ich konsternacją, wstydem, bezbronnością i nagością. Co jakiś czas rozbłyska we mnie odważny pomysł, żeby wrócić tam i także bezczelnie spojrzeć mu w oczy. Cóż, przynajmniej już wiem, że jestem tchórzem.

Najdziwniejszy hotel - co w przypadku tego miejsca jest raczej naciąganym pochlebstwem lub pobożnym życzeniem - w jakim byłam, to w rzeczywistości całkiem przyjemne miejsce w naszej dobrej, polskiej, nadmorskiej disco-wiosce. Nie w samym budynku tkwiła jego dziwność, a w człowieku, któremu przyszło nim gospodarzyć. Niby nic, niby miły, starszy człowiek, któremu po prostu...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Mieszkałam tam długo, około dwudziestu lat. Szef kazał mówić sobie tato, a szefowa mamo.
Miałam dwie współlokatorki, z którymi dzieliłam pokój za dziecka, potem przyznano mi własną kwaterę. Obsługa była całkiem sympatyczna, szef robił kanapki na śniadanie, a szefowa serwowała pyszne obiady, choć często żądała czegoś w zamian np. szorowania talerzy.
Często wpadali do nas goście z wizytą, wtedy mieliśmy do dyspozycji ogród, organizowaliśmy ognisko albo po prostu bawiliśmy się przy grillu.
Najlepsi byli mieszkańcy hoteli obok: jeden uwielbiał głośne disco polo, ktore przebijało się do nas co sobotę, a drugi potrafił naprawić i zbudować wszystko za pomocą kombinerek i śrubokręta.
Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że nie wiedziałam iż mieszkam w hotelu, dopiero ktorejś niedzieli, zdenerwowana szefowa, która po raz enty zaserwowała mi obiad powiedziała:
- Dziś dla szanownej pani rybka, ale jeśli nie zmieni pani zachowania, pakuje pani walizki i zostaje wymeldowana w trybie natychmiastowym.
I gdyby nie późny powrót z imprezy, pewnie nadal bym była przeświadczona, że żyłam w zwykłym domu.

Mieszkałam tam długo, około dwudziestu lat. Szef kazał mówić sobie tato, a szefowa mamo.
Miałam dwie współlokatorki, z którymi dzieliłam pokój za dziecka, potem przyznano mi własną kwaterę. Obsługa była całkiem sympatyczna, szef robił kanapki na śniadanie, a szefowa serwowała pyszne obiady, choć często żądała czegoś w zamian np. szorowania talerzy.
Często wpadali do nas...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Najdziwniejszy hotel nie był co prawda w Dubaju, za to również w Emiratach Arabskich: na ich drugim końcu, w sympatycznej mieścinie Ras Al Khaimah. Zaczęło się niewinnie: z zewnątrz luksusowo wyglądający, kilkudziesięciopiętrowy gmach z czarnoskórym portierem w liberii, w recepcji skośnooka Azjatka bynajmniej nie arabskiego pochodzenia, w holu brygada Niemieckich emerytów. Pokój z widokiem na 17. piętrze, elegancka lustrzana winda... dojeżdżająca na piętro 2. Sam pokój niczego sobie, bielutka pościel (do czasu - przysługuje jedna zmiana na 2 tygodnie). Przy pokoju łazienka rodem z PRL-u: plastikowa zasłonka do zardzewiałej wanny, zlew z gumowym wężem, spleśniały chodniczek, a na nim dorodny karaluch (na przekąskę powitalną?). Śniadanie i obiadokolacja: nad głowami gości czuwa zastęp kelnerów, dzielnie strzegących, by nie podchodzić dwa razy do szwedzkiego stołu i nie chować prowiantu po kieszeniach.

Najdziwniejszy hotel nie był co prawda w Dubaju, za to również w Emiratach Arabskich: na ich drugim końcu, w sympatycznej mieścinie Ras Al Khaimah. Zaczęło się niewinnie: z zewnątrz luksusowo wyglądający, kilkudziesięciopiętrowy gmach z czarnoskórym portierem w liberii, w recepcji skośnooka Azjatka bynajmniej nie arabskiego pochodzenia, w holu brygada Niemieckich emerytów. ...

Zobacz ten post

więcej

mniej

To był cudowny wyjazd. Słońce, lekki wiaterek, góry na horyzoncie. Zameldowaliśmy się w pensjonacie, z którego okna był idealny widok na Giewont. Marzenie.
Aż do czasu gdy nadeszła noc...
Wszyscy w swoich łóżkach, światło zgaszone. Cisza jak makiem zasiał. Ja już gubię się w nocnych marach, pogrążona w nich do reszty.
I nagle tę niczym niezmąconą ciszę przerywa ogromny hałas, niczym lawina śnieżna, dochodząca z pokoju obok. Wszyscy zrywają się na równe nogi, szukamy po omacku włącznika światła, a gdy go znajdujemy, boso mkniemy na korytarz popychani jakąś niewidzialną siłą którą nazywają ciekawością i poniekąd strachem. Dopadamy drzwi sąsiada, a zanim zdążymy zapukać otwierają się nam przed nosem i ukazuje się w nich lekko łysawa czupryna naszego zacnego sąsiada. My cali drżymy, wypytujemy co się stało, czy wszystko w porządku.
A on tylko macha na to ręką i mówi, że nic poważnego się nie stało i że mają tu tak, cytuję: "chałowe" półki, że jedna pod naporem telewizora w końcu się puściła ściany i gruchnęła o podłogę.
Nigdy nie zapomnę jak się wtedy wystraszyłam :'D

To był cudowny wyjazd. Słońce, lekki wiaterek, góry na horyzoncie. Zameldowaliśmy się w pensjonacie, z którego okna był idealny widok na Giewont. Marzenie.
Aż do czasu gdy nadeszła noc...
Wszyscy w swoich łóżkach, światło zgaszone. Cisza jak makiem zasiał. Ja już gubię się w nocnych marach, pogrążona w nich do reszty.
I nagle tę niczym niezmąconą ciszę przerywa ogromny...

Zobacz ten post

więcej

mniej

W czasach, gdy chodziłam jeszcze do szkoły podstawowej, jeździłam z mamą na tzw. "wczasy pracownicze" do ośrodka, którego właścicielem był zakład pracy mojej mamy. Oprócz fantastycznego widoku na tory kolejowe, które przebiegały tuż za ogrodzeniem ośrodka, a po których regularnie co jakiś czas przejeżdżał pociąg, stanowiąc atrakcję w postaci zabawy w liczenie wagonów, miałyśmy także niezwykłą łazienkę. Dwa sąsiadujące ze sobą pokoje były połączone wspólną łazienką (i toaletą) – taka „łazienka integracyjna” można by rzec. Bo, dodam, to były dwa pokoje zupełnie obcych ludzi (rodzin). Każdy miał w swoim pokoju drzwi do łazienki, więc gdy chciało się z niej skorzystać, trzeba było pamiętać, aby przekręcić zamek w drzwiach sąsiedniego pokoju – żeby nam ktoś nie wparował tam w najmniej oczekiwanym momencie. Więc, oczywiście, nie dało się wejść do łazienki ani toalety gdy ktoś z drugiego pokoju z niej korzystał, co zrozumiałe, ale także wtedy, jeśli ktoś z tamtego pokoju zapomniał otworzyć zamek w naszych drzwiach. A to się, niestety, często zdarzało! Pół biedy, jeśli ten ktoś był w pokoju i można było zapukać i poprosić o otwarcie drzwi (element integracji!). Ale co jeśli poszedł na wycieczkę? Lub jeśli był środek noc i ten ktoś spał? Teraz to się wydaje dziwne, ale w tamtych czasach jakoś to nie raziło. I tak było to lepsze, niż jedna łazienka i toaleta na całe piętro ;)

W czasach, gdy chodziłam jeszcze do szkoły podstawowej, jeździłam z mamą na tzw. "wczasy pracownicze" do ośrodka, którego właścicielem był zakład pracy mojej mamy. Oprócz fantastycznego widoku na tory kolejowe, które przebiegały tuż za ogrodzeniem ośrodka, a po których regularnie co jakiś czas przejeżdżał pociąg, stanowiąc atrakcję w postaci zabawy w liczenie wagonów,...

Zobacz ten post

więcej

mniej