Miałam okazję nocować w hotelu należącym do starszego małżeństwa. Ekscentryczna dama zaprowadziła mnie do staroświeckiego pokoju. Dochodziły mnie dźwięki duszącego się człowieka. Z trudem zasnęłam.

Rano okazało się, że za ścianą nikt nie umierał. To właściciel hotelu, podłączony do tlenu, tak głośno oddychał. Za dnia wkładał swoją butlę z tlenem na wózeczek i doglądał posiadłości.

Hotel był zaniedbany. Sprawiał wrażenie opuszczonego. W połączeniu ze specyficznymi właścicielami przypominał zamek Adamsów. Goście hotelowi nie zwracali uwagi na starszą damę z dwoma psami pod pachą, próbującą wprowadzić zamieszanie. Dozorca, przypominający ciemnoskórego bohatera powieści „W pustyni i w puszczy”, chodził po posesji, wykonując dziwaczne polecenia pracodawcy. Rozniecał ogień, by spalić śmieci. Przesuwał ogromne pojemniki, do których zbierała się deszczówka. Karmił ryby w stawie w ogrodzie. Kelnerka przychodząca późnym wieczorem dodawała miejscu odrobinę współczesności. Piękna Turczynka, była egzotycznym elementem hotelu, który głównie zamieszkiwali robotnicy. Jak siedmioro krasnoludków przychodzili oni wieczorami po pracy na obiadokolację. Królewna śnieżka w osobie pulchnej kucharki nakładała im w półmiski rustykalne jedzenie. Pochłaniali je w biesiadnej atmosferze.

Było to miejsce jedyne w swoim rodzaju, w którym czas stanął w miejscu. Jego goście sprawiali wrażenie, jakby dopełniali całości odnajdując się w nim bez problemu.

Miałam okazję nocować w hotelu należącym do starszego małżeństwa. Ekscentryczna dama zaprowadziła mnie do staroświeckiego pokoju. Dochodziły mnie dźwięki duszącego się człowieka. Z trudem zasnęłam.

Rano okazało się, że za ścianą nikt nie umierał. To właściciel hotelu, podłączony do tlenu, tak głośno oddychał. Za dnia wkładał swoją butlę z tlenem na wózeczek i doglądał...

Pamiętam, że to było na wycieczce w podstawówce, czyli dawno temu, a nadal to dokładnie pamiętam.
Sam fakt, że hotel był umieszczony naprzeciwko cmentarza budził mój niepokój. Zdarzały się różne dziwne sytuacje. Ginęły nam rzeczy. Ktoś pukał do drzwi i mimo tego, że od razu otwierało się drzwi to nikogo nie było. Samoistne zagszenie się światła to była normalka.
Niska cena wynajmu pokoi przyciągała turystów, ale ja nawet za darmo nie chciałabym tego powtórzyć...

Pamiętam, że to było na wycieczce w podstawówce, czyli dawno temu, a nadal to dokładnie pamiętam.
Sam fakt, że hotel był umieszczony naprzeciwko cmentarza budził mój niepokój. Zdarzały się różne dziwne sytuacje. Ginęły nam rzeczy. Ktoś pukał do drzwi i mimo tego, że od razu otwierało się drzwi to nikogo nie było. Samoistne zagszenie się światła to była normalka.
Niska cena...

Noc z 31 grudnia na 1 stycznia, czyli po prostu sylwester... Mieszkając po za miastem po imprezie u koleżanki na kawalerce musiałam gdzieś przenocować. Padła propozycja, żebym przespała się przez te klika godzin w hotelu, gdzie ona pracuje na recepcji. Szefostwa nie było, to pod osłoną nocy poszłam do miejsca do celowego. Pokój z sześcioma łóżkami, a ja tam sama. Umyłam się, położyłam się spać, trochę drzemałam i co jakiś czas słyszałam dziwne szmery. Na szczęście były snem, a obawiałam się nawet najgorszego- szczurów.

Noc z 31 grudnia na 1 stycznia, czyli po prostu sylwester... Mieszkając po za miastem po imprezie u koleżanki na kawalerce musiałam gdzieś przenocować. Padła propozycja, żebym przespała się przez te klika godzin w hotelu, gdzie ona pracuje na recepcji. Szefostwa nie było, to pod osłoną nocy poszłam do miejsca do celowego. Pokój z sześcioma łóżkami, a ja tam sama. Umyłam...

Rok 2016. Marzec. Berlin.
Chłopak zarezerwował pokój na dość popularnym portalu internetowym. Niby sprawdzony gospodarz, niby warunki w porządku, to jedziemy.
Hotel, a raczej hostel, a raczej mieszkanie mieściło się w kamienicy. Starej kamienicy. Otwierając ciężkie, drewniane drzwi przywitał nas zapach stęchlizny. „Numer cztery, na drugim pietrze”. Wchodzimy dalej, a na podłodze zużyte materace i kołdry. Akurat nikt tam nie spał. W tamtym momencie. Dziura w schodach. Malunki na ścianach. Uwaga, druga dziura. Chciałam stamtąd uciekać, ale drzwi z numerem cztery wyglądały całkiem przyzwoicie. Pukamy, bo dzwonka brak. Otwiera roześmiany mężczyzna w samych bokserkach. Wciągnął nas do kuchni i oznajmił, że „jakby co” to jesteśmy znajomymi. W środku było kilka pokoi - wszystkie zajęte - dwie Chinki, jeden Francuz, trzech Belgów i gospodarz. Ogólnie nasz pokój był ładny - wysoki sufit, duże okna. Z lewej strony były drzwi do pokoju Chinek - obwiązane sznurkiem żeby nie można było ich otworzyć. Teoretycznie. Wspólna łazienka była jak z filmu „Parasite” i tu nie chodzi mi o ten super dom bogatego małżeństwa. W nocy było słychać dziwne odgłosy. Nad ranem jeszcze dziwniejsze. Nigdy więcej.

Rok 2016. Marzec. Berlin.
Chłopak zarezerwował pokój na dość popularnym portalu internetowym. Niby sprawdzony gospodarz, niby warunki w porządku, to jedziemy.
Hotel, a raczej hostel, a raczej mieszkanie mieściło się w kamienicy. Starej kamienicy. Otwierając ciężkie, drewniane drzwi przywitał nas zapach stęchlizny. „Numer cztery, na drugim pietrze”. Wchodzimy dalej, a na...

Kilka lat temu podczas majówki w Karkonoszach jeden z noclegów postanowiliśmy spędzić w Willi X.
Kiedy dojechaliśmy na miejsce naszym oczom ukazała się stara poniemiecka willa. Zwykle jadąc na wypoczynek w góry i widząc w nazwie „willa” oczekujemy pensjonatu w stylu domu wielorodzinnego. Zadzwoniliśmy do właściciela, który poinformował, że nie ma go w pensjonacie, ale drzwi wejściowe były otwarte, a pokój czekał na nas końcu korytarza. Przekraczając próg domu, czuliśmy się trochę jak włamywacze. Na początku rzuciły się w oczy schody biegnące na górę niczym w rezydencji z meksykańskiej telenoweli. W zabytkowym korytarzu dostrzegliśmy także wielki kominek okuty ceramicznymi kaflami.
Mając na uwadze, jak zabytkowy był korytarz, wchodząc do naszego pokoju oniemieliśmy: wąskie łózka niczym z sanatorium w Ciechocinku i odrapana fototapeta z palmami prosto z lat 90tych. Okazało się jednak, że ściana z palmami kryje w sobie drzwi do następnego pokoju. Była to przestronna sypialnia z dużym łożem z baldachimem i wysokimi na dwa metry inkrustowanymi kaloryferami. Jednak to nie było to, co nas zaskoczyło. W rogu sypialni, zaraz obok łóżka, była… kabina prysznicowa. Normalna, nowoczesna kabina prysznicowa z przezroczystą szybą. W pokoju.
Z rana dość wcześnie się wykwaterowaliśmy, więc nie mieliśmy nawet czasu poznać właściciela tego przedziwnego przybytku.
Z ciekawości zaczęłam szukać dziś tego budynku i z przykrością stwierdzam, że został wystawiony na sprzedaż. Uważam, że mimo dość osobliwych rozwiązań architektonicznych, ta willa kryje w sobie piękną historię i ma wiele elementów zachowanych w świetnym stanie (jak kominek czy kaloryfer). Dla bardzo ciekawskich polecam wpisać w wyszukiwarkę: „Stylowa poniemiecka willa w Karkonoszach”.

Kilka lat temu podczas majówki w Karkonoszach jeden z noclegów postanowiliśmy spędzić w Willi X.
Kiedy dojechaliśmy na miejsce naszym oczom ukazała się stara poniemiecka willa. Zwykle jadąc na wypoczynek w góry i widząc w nazwie „willa” oczekujemy pensjonatu w stylu domu wielorodzinnego. Zadzwoniliśmy do właściciela, który poinformował, że nie ma go w pensjonacie, ale drzwi...

Nigdy nie zapomnę hotelu na kolonii dwa lata temu. To było w Gdańsku, a ja niezmiernie się cieszyłam na wyjazd, bo kocham to miasto.

Na samym początku nie mogliśmy trafić do schroniska, gdzie mieliśmy nocować. Zamiast niego znaleźliśmy rozsypujący się budynek, z którego została... dosłownie jedna ściana. Na szczęście jednak miejsce naszego noclegu było niedaleko, bo jeszcze na tej samej ulicy.

Od samego początku wiedzieliśmy, że to nie będzie pięciogwiazdkowy hotel, a miejsce do przespania się, umycia i naładowania telefonów. Mimo to na widok budynku nas zamurowało. Otoczone małym ogrodem i placem nazywanym Placem Nauczycieli schronisko było stare i zbudowane z gołych cegieł. Szyld głosił, że jest to poradnia psychologiczna, a w oknach zamieszczone był kraty. Cóż, pierwsze wrażenie było raczej negatywne.

Później okazało się, że budynek z poradni psychologicznej został przerobiony na szkołę, by później stać się młodzieżowym schroniskiem. Choć pokoje były duże, nie mieściły żadnych szaf, a łóżka składały się z materaca rzuconego na stelaż. Mimo to nadal nie narzekaliśmy, w końcu cena była zaskakująco przystępna.

Haczyk tkwił w tym, że od 10.00 do 16.00 nie mogliśmy przebywać na terenie ośrodka. Pozostawało nam więc włóczyć się po nieznanym mieście sześć godzin dziennie. Jakoś to przeżyliśmy, a mnie długie wędrówki bardzo odpowiadały - miałam więcej czasu na bliższe poznanie Gdańska.

W nocy czasami coś hałasowało, ale to przecież był hotel, tutaj nigdy nie zazna się absolutnej ciszy. Dziwne było natomiast okno w naszym pokoju, które niejednokrotnie samo się otwierało w nocy, a my marzłyśmy.

Już wyjeżdżając, poznaliśmy historię Placu Nauczycieli. Nie pamiętam już, kto dokładnie nam to opowiedział, ale podobno dawno temu (prawdopodobnie podczas II wojny światowej) dokładnie w tamtym miejscu zginęli nauczyciele uczący w tej szkole wraz ze swoimi podopiecznymi.

Do dzisiaj zastanawiam się, co było nie tak z tym oknem.

Nigdy nie zapomnę hotelu na kolonii dwa lata temu. To było w Gdańsku, a ja niezmiernie się cieszyłam na wyjazd, bo kocham to miasto.

Na samym początku nie mogliśmy trafić do schroniska, gdzie mieliśmy nocować. Zamiast niego znaleźliśmy rozsypujący się budynek, z którego została... dosłownie jedna ściana. Na szczęście jednak miejsce naszego noclegu było niedaleko, bo...

Hotel wyglądał jak z bajki. Gdy tylko zobaczyłam gdzie przyjdzie nam mieszkać to nie posiadałam się z radości. Nawet paskudna ulewa nie mogła mi zepsuć humoru. Mój chłopak zaparkował przy samych drzwiach żebym nie zmokła i powiedział, że zaraz do mnie dołączy. Weszłam więc do pięknego hallu, rozglądając się za kimś z obsługi. Ale recepcja była pusta, a panująca cisza przyprawiała mnie o dreszcze. Stwierdziłam, że to nic takiego, pewnie zaraz ktoś do mnie przyjdzie. Czułam się jednak niepewnie, moja bojaźliwa strona dała o sobie znać. Pomyślałam, że czytam za dużo horrorów i dlatego popadam w paranoję. Nagle drzwi się otworzyły a ja wrzasnęłam (do dziś czuję zażenowanie). Weszła przez nie młoda dziewczyna. Miała ciemne włosy, przyklejone do twarzy, rozmazany makijaż i sine usta. W rękach trzymała świeże kwiaty. Chyba nie muszę wspominać, że przypominała mi topielca albo jakąś inną zjawę. Jeszcze nigdy tak głośno nie krzyczałam. Z pewnością słyszeli mnie wszyscy w promieniu dwóch kilometrów. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, ale nie mogłam wykrztusić z siebie słowa. Wtedy do środka wszedł mój chłopak, który uściskał mnie i życzył wszystkiego najlepszego z okazji naszej rocznicy. Okazało się, że umówił się z recepcjonistką, że zrobią mi małą niespodziankę. Nie przewidzieli tylko, że będzie taka ulewa. Dziewczyna podeszła do mnie i wręczyła bukiet róż. Kiedy zobaczyła się w lustrze, aż zaczęła się śmiać. Zapewniła mnie, że nie dziwi się ani trochę na moją reakcję ;)

Hotel wyglądał jak z bajki. Gdy tylko zobaczyłam gdzie przyjdzie nam mieszkać to nie posiadałam się z radości. Nawet paskudna ulewa nie mogła mi zepsuć humoru. Mój chłopak zaparkował przy samych drzwiach żebym nie zmokła i powiedział, że zaraz do mnie dołączy. Weszłam więc do pięknego hallu, rozglądając się za kimś z obsługi. Ale recepcja była pusta, a panująca cisza...

To działo się w Polsce, na lubelskim Roztoczu. Piękna, spokojna okolica, wszędzie w okół lasy, szumy strumyków, śpiew ptaków i malownicze widoki. Istnie idylliczny klimat. Po całym dniu chodzenia, pod wieczór zaczął padać deszcz więc przemoczeni z utęsknieniem szukaliśmy naszego pensjonatu. Znaleźliśmy. Miły domek z kominkiem, przeuroczy właściciele, z którymi czuliśmy się jakbyśmy pojechali do odległych wujków w odwiedziny. Po kolacji zmęczeni poszliśmy do pokoju. Pokój był skromny ale przyjemny. Dwa osobne łóżka, stolik i stara szafa w rogu. na 3 noce nic więcej nie trzeba. Zasnęliśmy.
Jeszcze nigdy nie spało mi się tak tragicznie. Ciągle czułam, że ktoś mnie obserwuje. Śniło mi się, że się obudziłam i zaczęłam rozglądać się po pokoju i wtedy na szafie zobaczyłam ją... na szafie siedziała jakaś dziwna czarna postać, wiedźma, strzyga? Nie wiem. Przez całą noc to tam siedziało i się patrzyło. Nie mogłam doczekać się poranka, bałam się, a nie mogłam się obudzić. Gdy w końcu słońce zaczęło świtać postać zniknęła, a ja się obudziłam. Od razu obudziłam partnera i opowiedziałam co mi się śniło.
Jemu śniło się dokładnie to samo. Z ogromną dokładnością opisał wygląd tej postaci, siedziała w tym samym miejscu gdzie i ja ją widziałam, i tylko się gapiła.
W końcu nie wiedzieliśmy czy to był sen. Nie chcieliśmy sprawdzać. Spakowaliśmy się i zwialiśmy do domu. To była moja najdziwniejsza noc w hotelu.

To działo się w Polsce, na lubelskim Roztoczu. Piękna, spokojna okolica, wszędzie w okół lasy, szumy strumyków, śpiew ptaków i malownicze widoki. Istnie idylliczny klimat. Po całym dniu chodzenia, pod wieczór zaczął padać deszcz więc przemoczeni z utęsknieniem szukaliśmy naszego pensjonatu. Znaleźliśmy. Miły domek z kominkiem, przeuroczy właściciele, z którymi czuliśmy się...

Wszystko działo się w Polsce, na lubelskim Roztoczu.
Rozr

Wszystko działo się w Polsce, na lubelskim Roztoczu.
Rozr

Wybraliśmy się ze znajomymi na wakacje w górach. Miejsca w hotelu były zarezerwowane. Miało być przyjemnie, spokojnie i elegancko! Jak się okazało nasz hotel, to był domek jednorodzinny z pokojami na piętrze, a ponieważ łazienka miała być w pokoju okazało się, że owszem i jest, ale jedna łazienka miała drzwi aż do trzech pokoi! No co, przecież każdy z pokoi miał łazienkę, a to że każdy tą samą to szczegół!

Wybraliśmy się ze znajomymi na wakacje w górach. Miejsca w hotelu były zarezerwowane. Miało być przyjemnie, spokojnie i elegancko! Jak się okazało nasz hotel, to był domek jednorodzinny z pokojami na piętrze, a ponieważ łazienka miała być w pokoju okazało się, że owszem i jest, ale jedna łazienka miała drzwi aż do trzech pokoi! No co, przecież każdy z pokoi miał łazienkę, a...