Gdy światło gaśnie, miasto cichnie a wszyscy śpią, wtedy budzi się wyobraźnia. To ona powoduje, że to co jest człowiekowi najbardziej znane może stać się najstraszniejsze. Leżysz późną nocą w łóżku, a wokół rozbrzmiewa tylko głucha cisza. Na ścianach malują się lekko zarysowane cienie gałęzi tworzące najróżniejsze – najstraszniejsze – kształty. Słyszysz tykający zegarek, to powinien być jedyny dźwięk jaki wydobywa się ze śpiącego mieszkania. Niespodziewany dźwięk dochodzący z mieszkania budzi w tobie lęk. Spokojnie – myślisz, to nic takiego, może po prostu moja wyobraźnia. Więc kierujesz wzrok w inne miejsce. Tak gdzie w dzień stał fotel teraz widzisz niepokojący kształt. Serce zaczyna trochę mocniej bić, patrzysz jeszcze raz – Czy on jest bliżej? – myślisz. Niepokój, szybsze bicie serca i lekkie dreszcze, lęk narósł a to nim karmi się wyobraźnia późną nocą. Teraz rozglądasz się po pokoju, w cieniach gałęzi dostrzegasz obserwujące cię twarze. Co mam zrobić!? – myślisz i starasz się na nie nie patrzeć ale wiesz, że z innego kąta pokoju wolno zbliża się potwór o dziwnych kształtach. Co jeszcze czeka cię tej nocy? Myślisz, że jedynym rozwiązaniem jest zacisnąć powieki. Nakrywasz się więc szczelnie kołdrą, zamykasz oczy i czekasz, aż stworzenia przestaną cię obserwować. Zbyt się boisz, żeby spojrzeć czy nadal tam są. Chcesz tylko zapaść w sen aby one zniknęły. Ale jak zasnąć gdy w każdej chwili może skapnąć ci na czoło ślina jednego z tych stworzeń?

Gdy światło gaśnie, miasto cichnie a wszyscy śpią, wtedy budzi się wyobraźnia. To ona powoduje, że to co jest człowiekowi najbardziej znane może stać się najstraszniejsze. Leżysz późną nocą w łóżku, a wokół rozbrzmiewa tylko głucha cisza. Na ścianach malują się lekko zarysowane cienie gałęzi tworzące najróżniejsze – najstraszniejsze – kształty. Słyszysz tykający zegarek, to...

W moim domu wszystkie pomieszczenia są otwarte. Wyjątek stanowi były pokój mojego ojca. Drzwi do niego zawsze pozostają zamknięte i ani mnie, ani mojej mamie nawet nie przyjdzie do głowy, żeby je otworzyć. Ilekroć musimy na chwilę wejść do środka, żeby podlać kwiaty, robimy to niechętnie i z wahaniem, a po wyjściu z pomieszczenia, zamykamy je z pośpiechem, nerwowo, jak gdyby chcąc się odciąć od wszystkiego, co ten pokój symbolizuje.

A symbolizuje wiele. Pokój ojca bowiem od zawsze stanowił jakby osobny świat. Nigdy nie bywał otwarty: ani pod jego nieobecność, ani wtedy, gdy przebywał w środku. Po przyjściu z pracy ojciec od razu się w nim zamykał, a w wolne dni spędzał w nim całe godziny. Zawsze zastanawiało mnie, co tam robił, ale nigdy go o to nie spytałam. Nie zdążyłam. Gdy zachorował, słyszałam nocami jego ciężki oddech dobiegający zza ściany. To jak się dusił, nie mogąc swobodnie oddychać ze sparaliżowanym w połowie przełykiem. W końcu pewnej nocy coś się zmieniło. Gdy się obudziłam, w domu panowała nienaturalna, złowroga cisza. Ojciec już nie żył. Odtąd zamknięte drzwi jego pokoju nabrały nowego znaczenia. Sama myśl o pozostawieniu ich otwartych wywoływała we mnie i w mamie lęk.

I mimo że od śmierci ojca minęło już wiele lat, wciąż z uczuciem niepokoju mijam zamknięte drzwi jego pokoju w drodze do swojej sypialni. Starannie omijam je wzrokiem, jak gdybym spodziewała się, że lada chwila ujrzę, jak klamka powoli opada, a ojciec jako trup wychodzi na korytarz.

W moim domu wszystkie pomieszczenia są otwarte. Wyjątek stanowi były pokój mojego ojca. Drzwi do niego zawsze pozostają zamknięte i ani mnie, ani mojej mamie nawet nie przyjdzie do głowy, żeby je otworzyć. Ilekroć musimy na chwilę wejść do środka, żeby podlać kwiaty, robimy to niechętnie i z wahaniem, a po wyjściu z pomieszczenia, zamykamy je z pośpiechem, nerwowo, jak...

Jako dziecko bałem się wielu rzeczy, czasem nawet własny pokój po zgaszeniu świata wzbudzał lęk. Jako dorosły, nie powiem, że nie boję się niczego, gdyż bym skłamał, ale moje obecne lęki są rzeczywiste, strach o bliskich i "potwory" z urzędu skarbowego. Jednak jako dorosły bałem się raz strachem teoretycznie irracjonalnym, a jednak mrożącym krew w żyłach. Wybrałem się na wycieczkę rowerową na cmentarz z pierwszej wojny światowej. Mijałem ten cmentarz wielokrotnie autem, nie ma tam nic szczególnego, ot trochę kamiennych nagrobków i parę pordzewiałych krzyży, dokoła rosną dęby, może nie olbrzymie, ale już dość stare, pewnie w wieku grobów.

Był piękny słoneczny dzień, zostawiłem rower w przydrożnych krzakach i wszedłem na teren nekropoli, było dość cicho, auta żadko tamtędy jeździły. Przeżegnałem się i wziąłem się za oglądanie mogił wreszcie dotarłem do końca cmentarza, stoi tam pamiątkowy krzyż, wysoki drewniany, stanąłem blisko niego, nie wiem po co dotknąłem drzewa nic się nie działo. A potem popatrzyłem w górę na jego ramiona. W jednej chwili poczułem się mały. Czułem się jakbym patrzył z wielkiej wysokości na coś w dole, ale to ja stałem na ziemi. W głowie mi się zakręciło, serce rozszalało się do niewiarygodnego tempa. Miejsce przed chwilą pełne śpiewu ptaków i słońca, chociaż na pozór się nie zmieniło, nagle stało się nieprzyjazne. Wręcz biegiem opuściłem cmentarz, wyszarpałem rower z krzaków i uciekłem.

Potem byłem tam jeszcze parokrotnie, ale nigdy więcej nic podobnego mi się nie przytrafiło, do dziś nie wiem, co o tym myśleć.

Jako dziecko bałem się wielu rzeczy, czasem nawet własny pokój po zgaszeniu świata wzbudzał lęk. Jako dorosły, nie powiem, że nie boję się niczego, gdyż bym skłamał, ale moje obecne lęki są rzeczywiste, strach o bliskich i "potwory" z urzędu skarbowego. Jednak jako dorosły bałem się raz strachem teoretycznie irracjonalnym, a jednak mrożącym krew w żyłach. Wybrałem się na...

Jest u mnie na wsi jeden udynek. Opuszczony spichlerz w którym dawno temu składowano żywność. Dziś nikt nie ma odwagi wejść o zmoku do tego budynku. Podobno słychać jęk i kroki tzw. białej damy, którą zazdrosny mąż zastrzelił przyłapując ją na zdradzie. Kiedyś bowiem spichlez i przylegający do niego pałac oraz zabudowania gospodarcze były własnością znanej habskiej rodziny. Gdy zaborczy hrabia przyłapał swoją żone na zdradzie bez namysłu pociągnął za spust przerywając sznur czerwonych korali zdobiących białą suknię hrabiny i zakończył w ten sposób żywot małżonki. Do dziś egenda głosi że duch kobieta snuje się po spichlerzu próbując skompletować na nowo rozsypany sznur korali. Podobni szuka zemsty na tym kto odważył się zabrać je ze spichlerza nie pozwalając jej duszy zaznać spokoju. Niby legenda, ale przawdziwie nikt nie ma odwagi by o zmroku wejść do budynku. A i świadków słyszących kroki i cichy jęk jest wielu...

Jest u mnie na wsi jeden udynek. Opuszczony spichlerz w którym dawno temu składowano żywność. Dziś nikt nie ma odwagi wejść o zmoku do tego budynku. Podobno słychać jęk i kroki tzw. białej damy, którą zazdrosny mąż zastrzelił przyłapując ją na zdradzie. Kiedyś bowiem spichlez i przylegający do niego pałac oraz zabudowania gospodarcze były własnością znanej habskiej...

Wielki gmach – tak potężny, że aby dostać się z jednego jego wejścia do innego, trzeba podjechać jeden przystanek. Wokół niego rozciągają się połacie parkingów. Pozbawiony jest okien, choć świeci ogromnymi neonami, obiecującymi młodość, urodę i szczęście. Pielgrzymują do niego całe tłumy ludzi, zbierające się szczególnie późnym popołudniem i w weekendy. Ludzie ci opętani są mamoną, jak dzicy rzucają się na wyprzedaże, promocje, rabaty. Gotowi są się popychać i tratować, byle tylko zdobyć kolejny nowy gadżet w atrakcyjnej cenie, który w ich mniemaniu podniesie im prestiż społeczny. Tym, których nie stać na nęcące luksusem przedmioty, pozostaje window shopping: snują się jak zombie długimi korytarzami, potrącani przez innych klientów, wbijając pełen chorego pożądania wzrok w piękne rzeczy, znajdujące się poza zasięgiem ich marzeń. Wśród tłumów przeciskają się ryczące dzieci, nauczone padać w histerii na posadzkę, gdy okazuje się, że ich opiekunów nie stać na modną zabawkę. Tu i tam przemyka banda złodziei albo pojedynczy kieszonkowiec, polujący jak lwy na sawannie, czyhające na nieuważne, stare albo schorowane zebry. Ekspedienci, z ustami wykrzywionymi w wymuszonych uśmiechach, ledwo pohamowują swoją frustrację ciężką pracą, niskimi zarobkami i codziennym kontaktem z klientami, którzy nierzadko bywają chamscy i roszczeniowi. Nad głowami ich wszystkich płyną piosenki o monotonnych melodiach, co chwila przerywane przez głos spikera, fałszywie wychwalającego kolejną super-okazję.

Wielki gmach – tak potężny, że aby dostać się z jednego jego wejścia do innego, trzeba podjechać jeden przystanek. Wokół niego rozciągają się połacie parkingów. Pozbawiony jest okien, choć świeci ogromnymi neonami, obiecującymi młodość, urodę i szczęście. Pielgrzymują do niego całe tłumy ludzi, zbierające się szczególnie późnym popołudniem i w weekendy. Ludzie ci opętani są...

Od kilku niezwiązanych ze sobą osób słyszałam różne opowieści o niewyjaśnionych zjawiskach. Wszystkie te historie łączył jeden człowiek.
Znajomi wynajmowali mieszkanie, w którym przesuwały się przedmioty, trzeszczała podłoga. Za życia właścicielem był pewien bogaty człowiek. Jak się okazało była to jedna z wielu jego nieruchomości. W domu córki tego człowieka ze ścian spadały obrazy. Wnuk tego człowieka, mieszkał w domu dziadka. Dziadek był dentystą i miał w tym domu swój gabinet. Podobno dziadek po śmierci był w domu stałym bywalcem. Często w domu słychać było jego kroki. W piwnicy pełno było starego sprzętu dentystycznego, jak w koszmarnym muzeum stomatologii. Wszystkie te opowieści traktowałam z przymrużeniem oka. Do czasu. Podczas jednej z wizyt u znajomego, kiedy wieczorem rozmawialiśmy, nagle usłyszeliśmy kroki i skrzypienie schodów. Zobaczyłam, że na korytarzu zapaliło się światło uruchamiane przez czujnik ruchu. A w momencie, gdy kroki zbliżały się i już ktoś powinien zapukać do drzwi lub je otworzyć, nic się nie wydarzyło. Cisza. Nagle w pokoju poczuliśmy powiew zimnego powietrza, zgasły świeczki. Nie byłam w stanie się ruszyć, chciałam uciec, ale przecież musiałabym otworzyć drzwi i zejść schodami. Wtedy uświadomiłam sobie, że znaki krzyża, które znajomy umieścił nad oknami i drzwiami, wcale nie stanowiły ochrony żeby to „coś” nie weszło do środka, bo to „coś” już tam było i nie mogło się wydostać.

Od kilku niezwiązanych ze sobą osób słyszałam różne opowieści o niewyjaśnionych zjawiskach. Wszystkie te historie łączył jeden człowiek.
Znajomi wynajmowali mieszkanie, w którym przesuwały się przedmioty, trzeszczała podłoga. Za życia właścicielem był pewien bogaty człowiek. Jak się okazało była to jedna z wielu jego nieruchomości. W domu córki tego człowieka ze ścian...

Jest ciemna noc. Niebo zasnute ciężkimi chmurami, które złowieszczo zawisły nad światem. Gdzieś między nimi niczym duch od czasu do czasu pojawia się księżyc.
Mój statek właśnie utonął. A ja samotnie dryfuję na tratwie naprędce skleconej z jakichś drzwi i kawałków drewnianego masztu. Czarna toń oceanu jest przerażająca. Pode mną wiele metrów słonej wody i gdzieś tam na końcu ponure dno. Za dnia może będzie łatwiej, ale noc w tym miejscu jest paraliżująca. Po prostu straszna.
Sięgam wzrokiem dookoła i widzę połyskujące w nikłym blasku księżyca płetwy rekinów krążących wokół tratwy...
Jestem skrajnie wyczerpana walką z żywiołem. Ostatkiem sił wdrapałam się na mój środek lokomocji, gdy rekin zwabiony moją krwią właśnie szykował się do ataku. Zastygam w bezruchu na dłuższą chwilę. Nagle czuję na ramieniu czyjąś dłoń. Odwracam się. Nikogo nie ma...
Panika sprawia, że czuję przenikliwe zimno. Niech ten sen wreszcie się skończy...

Jest ciemna noc. Niebo zasnute ciężkimi chmurami, które złowieszczo zawisły nad światem. Gdzieś między nimi niczym duch od czasu do czasu pojawia się księżyc.
Mój statek właśnie utonął. A ja samotnie dryfuję na tratwie naprędce skleconej z jakichś drzwi i kawałków drewnianego masztu. Czarna toń oceanu jest przerażająca. Pode mną wiele metrów słonej wody i gdzieś tam na...

W mojej rodzinnej miejscowość jest taki mały, opuszczony zamek, który na dodatek jest położony w lesie. Jak dla mnie mogli by tam kręcić jakiś horror, bo warunki są po prostu idealne. Byłam tam raz, jako mała dziewczynka i nie mam ochoty tam wracać. Mówi się że na wieżyczce tego zamku straszy i chyba faktycznie bo jak tam byłam to miałam wrażenie że ktoś mnie z tej wieżyczki obserwuje (tak na marginesie nie wiedziałam że chodzą takie plotki)

W mojej rodzinnej miejscowość jest taki mały, opuszczony zamek, który na dodatek jest położony w lesie. Jak dla mnie mogli by tam kręcić jakiś horror, bo warunki są po prostu idealne. Byłam tam raz, jako mała dziewczynka i nie mam ochoty tam wracać. Mówi się że na wieżyczce tego zamku straszy i chyba faktycznie bo jak tam byłam to miałam wrażenie że ktoś mnie z tej...

Jest w mojej okolicy jedno takie miejsce, od którego włosy stają mi dęba, zwłaszcza w nocy, i jest to również las. Bardzo stary las. Ogromne drzewa z gęstym poszyciem wyrastają tuż obok drogi przecinającej ten las na połowy, niestety, aby dostać się do najbliższego miasteczka należy tę drogę pokonać. Co gorsza, droga w owym lesie jest wąziutka, kręta, niczym nieoświetlona i bez pobocza. Zawsze, gdy tam przejeżdżam, szczególnie na rowerze, mam wrażenie, że w lesie coś jest, co chwilę słychać trzaski gałązek, bo las oczywiście roi się od saren, zająców i dzików, jednak mnie zawsze wydawało się, że czyha tam coś więcej. Niestety nic nie można zobaczyć, bo wszędzie jest ciemno, a poszycie jest zbyt gęste, żeby dostrzec coś wśród drzew, w takich chwilach moja wyobraźnia wariuje i podsuwa mi masę okropnych scenariuszy i odczuwam ogromny niepokój będąc na tamtej drodze w lesie. Ulga przychodzi dopiero, gdy wyjadę z lasu i dostanę się w krąg lamp ulicznych, zawsze wtedy myślę "UFF, UDAŁO SIĘ, CYWILIZACJA!" :D.

Jest w mojej okolicy jedno takie miejsce, od którego włosy stają mi dęba, zwłaszcza w nocy, i jest to również las. Bardzo stary las. Ogromne drzewa z gęstym poszyciem wyrastają tuż obok drogi przecinającej ten las na połowy, niestety, aby dostać się do najbliższego miasteczka należy tę drogę pokonać. Co gorsza, droga w owym lesie jest wąziutka, kręta, niczym nieoświetlona i...

Za dnia wszystko wydaje się piękne lub przynajmniej do przeżycia. Gorzej jak nadchodzi noc. W umyśle wszystko zmienia trybiki. Jakby mały złośliwy chochlik Ci przestawił strach na "odbiór". Te sygnały są najbardziej odczuwalne przy braku lamp ulicznych, bez świateł budynków.
Wtedy przechodzenie koło działek wytrwałych piechurów może nie wystraszyć, ale nie mnie. Mój złośliwy chochlik załączył "odbiór". Przechodząc szybszym krokiem, nagle usłyszałam warczenie za swoimi plecami. Zimny pot oblał mi plecy. Aby nie rozdrażnić zwierzęcia, podeszłam do bramy i spokojnie prześlizgnęłam się za bramę i jak trzasłam nimi to kundel uciekł, gdzie pieprz rośnie.
Dziwna sprawa, ale właśnie te działki są dla mnie przerażające. Teraz nawet jak w dniu usłyszę szczękanie lub zauważę psa to zawracam się po kogokolwiek, aby mnie wyprowadził z miejsca zagrożenia.

Za dnia wszystko wydaje się piękne lub przynajmniej do przeżycia. Gorzej jak nadchodzi noc. W umyśle wszystko zmienia trybiki. Jakby mały złośliwy chochlik Ci przestawił strach na "odbiór". Te sygnały są najbardziej odczuwalne przy braku lamp ulicznych, bez świateł budynków.
Wtedy przechodzenie koło działek wytrwałych piechurów może nie wystraszyć, ale nie mnie. Mój...