24 grudnia 1916r.
Dostałam dziś aż trzy listy. Odpowiedź od Henia, od Zosi i od Luni. Naturalnie, ten mnie najwięcej ucieszył. Dziwne to, ale po każdym liście czuję taka straszną pustkę i żal do kogoś i za czymś... Choć sama nie wiem, co chcę właściwie. Tak mi jakoś niesporo idzie z tem pisaniem, ale już późno, więc trzeba prędko pisać.
List od Henia sprawił, że nie mogłam myśli zebrać. Troszkę się nad nim posmiałam, ale nie będę go tu opisywać, bo znów wpędziłabym się w ten ciemny nastrój. Pisze o tem, że powinnam zapomnieć, że za lat parę pomyślę o tym z drwiącym uśmiechem.
Straszne to życie na tem wygnaniu... . Tęsknię za nimi niemiłosiernie. Za Mamą, bratem, Lunią i Heniem.
Wieczorem wigilia w Domu Polskim. Tu w Woroneżu smutek taki mnie ogarnia. Tata stara się jak może, żeby mi tę pustkę jakoś wypełniać, a ja udaję, że częściowo mu się to udaje. Mamusia informuje, że z chłopakami jest zdrowa. Józek ukończył handlówkę, Bartek chodzi do gimnazjum. Boże, nie wiedziałam co zrobić z zazdrości. Przynajmniej na parę miesięcy będę miała siłę do znoszenia najrozmaitszych nieprzyjemności.
Dużo bym dała być razem z nimi, w Polsce. Poczuć zapach sianka pod obrusem i pierogów babci Józi.
Dziś przyszła ta nowa ochroniarka. Nawet dosyć sympatyczna. Obgadywałyśmy trochę panię Hendrige. I tak w ogóle o całym świecie.
Tak mało dzisiaj piszę, ale naprawdę nie chce mi się wprost. Zresztą i miejsca więcej nie ma.
Trochę jak w tej gospodzie...
Teraz w nowym zeszycie będę się starała pisać co dzień. Tylko nie wiem czy będę miała o czem.

Czemu mi smutno...
Pytasz, czemu smutna jestem,
czemu się nie śmieję?
Zgasło dla mnie moje słońce
Zamarły nadzieje
Pytasz, czemu wieczorne cienie
Legły na mej twarzy?
ja wciąż o kimś śnię i marzę
O mnie nikt nie marzy...
Nikt nie tęskni, nikt nie płacze
Nigdy za mną biedną
Ja... Ach! gdybyż to zapomnieć
Małą chwilkę jedną
Cóż więc dziwić się, że rozpacz
Szarpie moją duszę
Innym dane jest zapomnieć
A ja tęsknić muszę!
Zakończono w Woroneżu dnia 24 grudnia 1916r.

24 grudnia 1916r.
Dostałam dziś aż trzy listy. Odpowiedź od Henia, od Zosi i od Luni. Naturalnie, ten mnie najwięcej ucieszył. Dziwne to, ale po każdym liście czuję taka straszną pustkę i żal do kogoś i za czymś... Choć sama nie wiem, co chcę właściwie. Tak mi jakoś niesporo idzie z tem pisaniem, ale już późno, więc trzeba prędko pisać.
List od Henia sprawił, że nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7] [8] [5]

Wigilijny Drabble

Matka krzyczała płacząc lub płakała krzycząc nad omdlałą choinką, co ją kot przewrócił. Ojciec wyszedł pospiesznie, mówiąc, że po siano idzie. Trzasnął przy tym drzwiami. A babce, tej to dopiero żal było tych klusek z makiem, co je ciotka Helka rok temu przywiozła, ale w tym roku nie poje ich babcia, bo się ciotce zmarło jesienią. Dziadek chcąc rybę podjeść przed wieczerzą, ością się zadławił i tak pluł, tak sapał, że zapalone świece pogasły na stole. Krzyknęła matka, że świąt nienawidzi, że znów same problemy. A mnie nadzieja opuściła, że ludzkim głosem w ten jeden dzień w roku rozmawiać będziemy.

[7] [8] [5]

Wigilijny Drabble

Matka krzyczała płacząc lub płakała krzycząc nad omdlałą choinką, co ją kot przewrócił. Ojciec wyszedł pospiesznie, mówiąc, że po siano idzie. Trzasnął przy tym drzwiami. A babce, tej to dopiero żal było tych klusek z makiem, co je ciotka Helka rok temu przywiozła, ale w tym roku nie poje ich babcia, bo się ciotce zmarło jesienią. Dziadek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4][6][7]

Zbliżały się święta. Święty Mikołaj nadzorował w fabryce produkcję zabawek i innych prezentów. Renifery pracowały w pocie czoła, ale nie narzekały – każdemu z nich zależało na tym, aby wszyscy otrzymali swoje wymarzone prezenty!

Nagle stała się rzecz straszna! Huk! Wybuch! Kula ognia! Cała fabryka stanęła w płomieniach!
Ogień szybko się rozprzestrzeniał. Mikołaj z Elfami próbowali go ugasić, ale przegrali walkę z żywiołem. W końcu, załamani zaczęli wybiegać z fabryki.

Święty potknął się o próg. Wtedy dobiegł do niego stary przyjaciel, renifer Rudolf i wyciągnął go z płomieni.

- Fabryka zniszczona! Prezenty spalone, a święta za dwa dni! Co my teraz zrobimy?
- Spokojnie Mikołaju, mam pewien pomysł.

Rudolf zaczął się unosić w powietrzu i po chwili zniknął.

Nagle, gdzieś w Polsce, w siedzibie redakcji portalu „Lubimy Czytać” zaczęły dziać się dziwne rzeczy! Jak trzaski, blaski i rozbłyski!

Bach! Nagle renifer pojawił się znikąd i stanął przed wszystkimi!

Ludzie byli w szoku, nie wiedzieli co się stało. Wtedy Rudolf przemówił:

- Słuchajcie! Potrzebujemy Waszej pomocy! Fabryka Mikołaja spłonęła, a on złamał nogę! Ale możemy jeszcze uratować te święta! W tym roku podarujemy ludziom książki! Pomożecie mi?

Gdy opadł szok i zdumienie, wszyscy postanowili pomóc. Szybko zrobiono listę najlepszych książek. Nikt też nie wiedział lepiej kto lubi czytać jakie książki i o czym marzy najbardziej.

Prace ruszyły pełną parą. Wszyscy wzięli się za drukowanie, składanie i oprawianie książek. Byli jak w transie. Po kilku niezwykłych godzinach, w niewyjaśniony sposób (no bo skąd nagle się wzięło tyle papieru i czemu nie brakło tuszu?) wszystko było gotowe!

Rudolf wyruszył po Świętego Mikołaja. Znalazł go załamanego w jego własnym łóżku.

- Ubieraj się! Mamy prezenty do rozdania!
- Co? Jak to?

Potem Ci opowiem! Teraz musimy uszczęśliwić wszystkich ludzi na świecie!

Wyruszyli w drogę, by tak jak co roku rozdać prezenty. Święta zostały uratowane… a to wszystko dzięki WAM :)

[4][6][7]

Zbliżały się święta. Święty Mikołaj nadzorował w fabryce produkcję zabawek i innych prezentów. Renifery pracowały w pocie czoła, ale nie narzekały – każdemu z nich zależało na tym, aby wszyscy otrzymali swoje wymarzone prezenty!

Nagle stała się rzecz straszna! Huk! Wybuch! Kula ognia! Cała fabryka stanęła w płomieniach!
Ogień szybko się rozprzestrzeniał....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6],[1],[4]
Święta spędzałam zawsze z rodzicami, którzy mieszkali w urokliwej wsi położonej w górach. I tym razem stanęłam przed drzwiami ich domu wcześnie rano 24 grudnia. Otworzył tata ze zmartwioną i przestraszoną miną, mówiąc:
- Mama zniknęła!
- Jak to? Kiedy?
- Dzisiaj. Nie mogę jej znaleźć!
Pobiegłam czym prędzej do jej gabinetu. Jak detektyw obserwowałam detale jej wystroju. Nagle coś zwróciło moją uwagę. Książki w biblioteczce nie były ułożone alfabetycznie. Od lewej najpierw tytuły na Z, za nimi A, M, potem E i na końcu K...ZAMEK! Intuicyjnie udałam się w stronę najbliższych ruin średniowiecznego zamku- docelowego miejsca naszych spacerów, podczas których wywoływałyśmy marzenia. Przystanęłam na środku wielkiego pomieszczenia pod kopułą, gdy nagle poczułam spadający pył. Podniosłam wzrok na schody po prawej stronie biegnące do krat. Niepewnie skierowałam się do góry i za nimi... ujrzałam mamę w bieli, z pięknymi skrzydłami i złotymi włosami!Jej blask sprawił, że straciłam równowagę, lecz jej głos otoczył mnie aurą spokoju.
- Nie bój się. Zostałam zesłana na Ziemię, by uczyć ludzi dobra, życzliwości, wspierania innych, altruizmu i tolerancji. Teraz przyszedł czas na Ciebie. Musisz wypełnić misję naprawiania świata, obierając kierunek zmian, jaki chcesz, by zaistniał. Ja udaję się do Miasta Aniołów, gdzie będę na Ciebie czekać. Obserwuj dziś niebo nocą. Ono powie Ci, co dalej.
Po tych słowach zniknęła.
Wróciłam ze łzami w oczach do domu. Kochałam mamę bezwarunkowo, nie mogłam sobie wyobrazić dni mojego życia bez niej. Musiałam wypełnić przeznaczenie, uratować ludzi przed złem, smutkiem, tragedią, samotnością.
Przygotowałam kolację wigilijną, dając tacie do zrozumienia, że nie ma powodów do zmartwień.
A gdy pierwsza gwiazda pojawiła się na czarnej płachcie nieba, za nią jasno zaczęły błyszczeć kolejne, tworząc symbol delfina. W środku ukazały się pierwsze litery mojego imienia i nazwiska. Poczułam, jak delikatnie na moim nadgarstku tworzy się kontur znaku ułożonego z gwiazd.

[6],[1],[4]
Święta spędzałam zawsze z rodzicami, którzy mieszkali w urokliwej wsi położonej w górach. I tym razem stanęłam przed drzwiami ich domu wcześnie rano 24 grudnia. Otworzył tata ze zmartwioną i przestraszoną miną, mówiąc:
- Mama zniknęła!
- Jak to? Kiedy?
- Dzisiaj. Nie mogę jej znaleźć!
Pobiegłam czym prędzej do jej gabinetu. Jak detektyw obserwowałam detale jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [9] [4]
Ewa nie lubiła świąt. Choinki, przygotowywanie potraw wigilijnych, porządki, tłumy w centrach handlowych, przyprawiały ją o zawrót głowy. Święta spędzała sama, w swoim małym ale przytulnym mieszaniu ulokowanym w środku jednego z warszawskich blokowisk. Uwielbiała czytać, dlatego też właśnie w ten sposób postanowiła przetrwać najbliższy tydzień. Pełna lodówka była gwarancją, że nie zajdzie potrzeba opuszczenia bezpiecznej fortecy.
Nie zawsze tak było. Trzydzieści lat wcześniej w tym samym mieszkaniu unosił się aromat zupy grzybowej, czerwonego barszczu i smażonego karpia. Dzieci biegały od okna do okna wypatrując pierwszej gwiazdki i przekrzykując się nawzajem. Ewa starała się nie wspominać, bo takie wspomnienia bolały najbardziej. Nie przeglądała też albumów ze zdjęciami, zamknęła je w szufladzie staromodnego biurka. Na tegoroczną Wigilię wybrała wciągający kryminał, taki przy którym nie myśli się już o niczym innym jak tylko o tym, kto był mordercą. Z lektury wyrwał ją nagle dzwonek do drzwi. Kto to mógł być o tej porze, w takim dniu? …

[8] [9] [4]
Ewa nie lubiła świąt. Choinki, przygotowywanie potraw wigilijnych, porządki, tłumy w centrach handlowych, przyprawiały ją o zawrót głowy. Święta spędzała sama, w swoim małym ale przytulnym mieszaniu ulokowanym w środku jednego z warszawskich blokowisk. Uwielbiała czytać, dlatego też właśnie w ten sposób postanowiła przetrwać najbliższy tydzień. Pełna lodówka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [8] [1]

W jego niebieskich oczach odbijał się blask migających światełek choinkowych, a w głowie słychać było echo powarkiwania psa zmieszanego z ponurym krzykiem bezdechu. Stał nad matką i dał się uwieść jej czarującemu uśmiechowi, wpatrując się w nią jak w obrazek. ‘’Wśród nocnej ciszy…’’ - śpiewała spokojnie, mimo wciąż zaciskających jej szyję, jego dłoni. Oriona nie widział, ale słyszał dość głośne ujadanie dochodzące zza drzwi. Moment później wzrok utkwił mu w bombce, w której zauważył nieznaną mu wcześniej twarz. ‘’Za to, że jesteśmy razem, mamo’’ - powiedział, połykając swoją część opłatka. W tle znowu słyszalna była kolęda ‘’Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi…’’. Święta to niewątpliwie magiczny czas: zjednoczona rodzina, wspólne ubieranie choinki, czy też życzenia z pozytywnym wydźwiękiem. Oni teraz też byli razem. Błogi spokój przepoczwarzył się w przerażenie, gdy Orion wbił zębiska w jego ręce, a on sam zdał sobie sprawę ze swoich zaciśniętych dłoni na szyi matki. W głowie wciąż słyszał śpiewający głos: ‘’Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi. Wstańcie pasterze, śmierć nareszcie przychodzi’’. Krzyczał do matki, próbował ją ocucić. Wreszcie uderzył ją mocno w policzek, ale na nic się to zdało. Była drętwa, a oczy miała puste. Płakał, ryczał jak bóbr, gdy przytulał się do chłodnego ciała. Palcami dłoni mierzwił jej włosy, wyczuwając w nich igiełki świerku. Wtem lampki zgasły, a w pomieszczeniu zapanowała ciemność. Dukał z załamania, lecz ucichł, gdy z ust nieżyjącej już kobiety usłyszał tę kolędę: ‘’Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi. Wstańcie pasterze, śmierć nareszcie przychodzi’’. Potem spadać zaczęły bombki z choinki, a on sam zaczął się dusić. Ciało przeszedł dreszcz, które spowodowało, że się obudził. Teraz to on walczył o życie, czując dotyk obcych dłoni w czerwonych rękawiczkach na swojej szyi. Próbował wołać pomocy, jednak bezskutecznie. Wsłuchiwał się w dźwięki śpiewanej kolędy i odpływał...

[9] [8] [1]

W jego niebieskich oczach odbijał się blask migających światełek choinkowych, a w głowie słychać było echo powarkiwania psa zmieszanego z ponurym krzykiem bezdechu. Stał nad matką i dał się uwieść jej czarującemu uśmiechowi, wpatrując się w nią jak w obrazek. ‘’Wśród nocnej ciszy…’’ - śpiewała spokojnie, mimo wciąż zaciskających jej szyję, jego dłoni. Oriona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[5] [7] [3]

ZADANIE

Zakradł się do łazienki, jakby nie chciał go zbudzić. Na taborecie, który stał obok wanny, położył deskę. Wiedział, że z chwilą kiedy przekroczył próg łazienki nie było odwrotu. Żona uparła się, że daniem głównym na tegorocznej wigilii będzie karp według przepisu jej babci. Wyznaczyła mu jedno zadanie. Gdy mu to wczoraj oznajmiła, przyśnił mu się koszmar, w którym kobieta olbrzym próbowała go zgładzić.
Włączył światło. Karp łypał na niego spod wody. Miał dziwne oczy. Stał i patrzył na rybę. Nie mógł odgadnąć czy się boi, czy jest nieświadomy swego losu. Żona dała mu kwadrans. Słyszał jak krząta się w kuchni w rytm świątecznych przebojów z radia. Dłoń w której ściskał młotek kleiła się od potu. Wytrzeszcz oczu karpia… hipnoza?! Nim zdążył to sobie uświadomić, nie potrafił przestać wpatrywać się w jego puste ślepia. Napięcie rosło, a czas uciekał. Nie chciał dać plamy, nie potrzebował kolejnej na resztce swego męskiego honoru. Prawdziwym sensem tego zadania było udowodnienie żonie swojej męskości. Zegarek tykał coraz szybciej i głośniej. Z drugiej strony, nie miał nic do tego karpia, nie chciał go zabijać. Poczuł uderzenie gorąca. Podkoszulek przykleił mu się do pleców, ciśnienie rozsadzało gałki oczne. Karp wlepiał w niego nieodgadnione spojrzenie. Ani drgnął. Mierzyli się wzrokiem jak rewolwerowcy w westernach Sergio Leone. Miał wrażenie, że karp rośnie, jakby płynął w jego stronę. Wpatrywał się w tę wielką rybę, aż zdał sobie sprawę, że widzi siebie stojącego nad wanną.
Do łazienki weszła jego żona. Z tej perspektywy wyglądała jak kobieta olbrzym. Próbował krzyczeć, ale tylko bezgłośnie rozdziawiał paszczę. Zabrała mu młotek, wyjęła go z wody i jednym ciosem obucha wykonała jego zadanie. Z kuchni dobiegały pierwsze takty „Last Christmas”.
Co z ciałem, w którym znalazł się umysł karpia? Wszyscy myśleli, że miał wylew. Żona nie mogła sobie darować. Nazajutrz wymknął się ze szpitala. Tydzień później wyłowił go pewien wędkarz. Wydawał się szaleńczo szczęśliwy.

[5] [7] [3]

ZADANIE

Zakradł się do łazienki, jakby nie chciał go zbudzić. Na taborecie, który stał obok wanny, położył deskę. Wiedział, że z chwilą kiedy przekroczył próg łazienki nie było odwrotu. Żona uparła się, że daniem głównym na tegorocznej wigilii będzie karp według przepisu jej babci. Wyznaczyła mu jedno zadanie. Gdy mu to wczoraj oznajmiła, przyśnił mu się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[6] [8] [1]

Płomienie tańczyły w oczach cicho grającego na lutni Johana. Harold, bezskutecznie próbując skłonić swego brata do dołączenia do pozostałych, w końcu wrócił do biesiadującej przy świątecznym stole rodziny. Maczając chleb w potrawce, spoglądał na stojące w kącie izby przystrojone drzewko. Leżały tam dwie paczuszki. Już nie mógł doczekać się, aż rozpakuje swoją. Może w tym roku dostanie upragnione figurki rycerzy?
Wyjący za oknem wiatr zapuścił się w komin, a w sąsiedniej izbie trzasnęła okiennica. Harold zadrżał, dźwięki lutni w jednej chwili urwały się, a łyżki w rękach domowników zamarły.
– Idzie tu – odezwał się Johan. Lutnię trzymał na kolanach, jego palce muskały struny, lecz nie podjął gry.
Harold spojrzał na ojca.
– Kto idzie, tato? – zapytał.
– W wigilijną noc po ziemi chodzi Czarny Wędrowiec. Dlatego wedle tradycji pozostawiamy puste miejsce przy stole. Wędrowiec nigdy nie odwiedza tych, którzy go oczekują.
Zaniepokojony Harold zerknął na jedyny pusty talerz.
Wtem ktoś załomotał w drzwi.
Ojciec wstał i wdział kaftan. Gdy otworzył drzwi, wszyscy ujrzeli przybysza: był to mężczyzna w czarnym futrze, jego oblicze skrywał kaptur. Ojciec gestem zaprosił gościa, a obcy zatupał i wszedł.
– Tyle lat już chadzam po ziemi, a jeszcze nikt nigdy nie zaprosił mnie do swego domostwa – rzekł. – Wyście dobrzy ludzie, zasługujecie na łaskę Pana.
Usiadłszy przy stole, zdjął kaptur i zaczął częstować się potrawami. Harold nie mógł oderwać wzroku od jego dziwnych oczu – były całkowicie czarne.

[6] [8] [1]

Płomienie tańczyły w oczach cicho grającego na lutni Johana. Harold, bezskutecznie próbując skłonić swego brata do dołączenia do pozostałych, w końcu wrócił do biesiadującej przy świątecznym stole rodziny. Maczając chleb w potrawce, spoglądał na stojące w kącie izby przystrojone drzewko. Leżały tam dwie paczuszki. Już nie mógł doczekać się, aż rozpakuje swoją....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [4] [9]
- Jaka szkoda, że Maria nie mogła dotrzeć.
Zofia siedziała u szczytu stołu, a w powietrzu unosił się zapach wigilijnego barszczu. Miała 86 lat i tym, co nadawało jej życiu sens były spotkania z rodziną, ewentualnie obgadywanie rodziny przez telefon, więc nieobecność jej córki zirytowała ją.
- Mi również jest przykro – powiedział Adam, nakładając uszek na babciny talerz. Jego uśmiech zdecydowanie przeczył wypowiedzianym słowom.
- Adasiu, czym się teraz zajmujesz? – zapytała siostra Marii, Magda, która specjalnie na ten wieczór skrzętnie ukryła zmarszczki pod grubą warstwą podkładu.
- Oh, chyba odkryłem swoje powołanie – odparł nadal szeroko uśmiechnięty Adam – Ale chciałbym zrobić wam niespodziankę, zaczekam z tym do końca wieczoru.
- Zawsze był taki tajemniczy – westchnął z dezaprobatą mąż Magdy, Marian.
Adam zabrał się za rozlewanie zupy, a uśmiech nie schodził z jego twarzy. To była najlepsza wigilia w jego życiu.
- Co tak śmierdzi? – odezwała się nagle Karolcia, jego mała kuzynka, marszcząc ostentacyjnie nos.
- To tylko barszcz, kochanie. W smaku jest dużo lepszy – matka wręczyła jej łyżkę.
Niedługo później czerwona jak krew zupa zniknęła z talerzy, a stukanie łyżek o porcelanę zamieniło się w pełne zadowolenia westchnienia.
- Adasiu, nie każ nam czekać – zaszczebiotała Magda – Powiedz, dostałeś nową pracę?
- Dobrze, skoro nalegacie – wstał od stołu – A szkoda, przygotowałem karpia.
Podszedł do stojącej przy drzwiach salonu szafy. Cały czas uśmiechał się szeroko i dopiero teraz niektórym wydało się, że uśmiech ten jest trochę upiorny. Otworzył szafę.
Karolcia wrzasnęła, zaraz dołączyła do niej Magda. Na podłogę wypadło coś ciężkiego, skąpanego w brunatnej czerwieni i tak przerażającego, że Zofia poczuła, iż jej serce może odmówić posłuszeństwa. W zmasakrowanej twarzy wciąż dało się rozpoznać niebieskie oczy.
Była to Maria. A raczej to, co z Marii zostało.
Adam spojrzał na rodzinę z szerokim uśmiechem i przekręcił klucz w drzwiach. To była najlepsza wigilia w jego życiu.

[8] [4] [9]
- Jaka szkoda, że Maria nie mogła dotrzeć.
Zofia siedziała u szczytu stołu, a w powietrzu unosił się zapach wigilijnego barszczu. Miała 86 lat i tym, co nadawało jej życiu sens były spotkania z rodziną, ewentualnie obgadywanie rodziny przez telefon, więc nieobecność jej córki zirytowała ją.
- Mi również jest przykro – powiedział Adam, nakładając uszek na babciny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [4], [9]
Z roku na rok coraz mniej cierpię , a coraz więcej szydzę. I, z racji tego, że juniorem przestałem być już dawno, nie krępuję się w wytykaniu obłudy, hipokryzji i zwyczajnej głupoty, nawet najstarszym członkom rodziny. Czymże jest post? - pytam więc starą ciotkę Jolkę, gorliwą katoliczkę. "No, że mięsa jeść nie można" - odpowiada, a ja odsyłam ją po raz kolejny do słownika języka polskiego oraz do lektury pisma, które jest podstawą jej tak gorącej wiary. Pośćmy więc – wskazując na stół, na którym nie ma co prawda dwunastu p o s t n y c h potraw, może z dziewięć się uzbiera, jednak gdy to wszystko zsumować, to podczas postnej wieczerzy każdy z nas zje mniej więcej sześć, siedem tysięcy kalorii. Większość z nich będzie w postaci ryb, które przecież zwierzętami nie są, nie czują, nie mają rozumu. I to, że są tłuste, nikomu również w postnej wieczerzy nie przeszkadza. Po chwili przystąpimy do aktu kanibalizmu, czyli spożywania ciała Chrystusa, składając sobie fałszywe życzenia, chociaż wśród obecnych tyle jest antagonizmów, że gdyby dać każdemu pigułkę prawdy, to pewnie nikt żywy z tego najpiękniejszego dla wszystkich wieczoru żywy by nie wyszedł. Jeden utopiłby się w misce z barszczem, drugiego trafiłby szlag, wujek Zygmunt skończyłby natomiast pod stołem z ością karpia uniemożliwiającą oddychanie. Mniej więcej po czwartej potrawie gospodyni powiedzie okiem po stole, po tym bezmiarze kalorii i cierpienia i zada zwyczajne w takich sytuacjach pytanie: „I kto to wszystko zje?” „Wyposzczeni katolicy” - odpowiem, jak co roku, by ożywić nieco dyskusję. A około dwudziestej drugiej rozejdziemy się, każdy z wałówką od gospodyni i nową parą skarpetek, znalezionych pod choinką, by szykować żołądki na najbliższe dwa dni. Bo przecież po to są święta, by się dobrze najeść. A wujek Rycho i tak po północy sięgnie po kiełbachę i ćwiartkę, bo przecież cały dzień pościł...

[7], [4], [9]
Z roku na rok coraz mniej cierpię , a coraz więcej szydzę. I, z racji tego, że juniorem przestałem być już dawno, nie krępuję się w wytykaniu obłudy, hipokryzji i zwyczajnej głupoty, nawet najstarszym członkom rodziny. Czymże jest post? - pytam więc starą ciotkę Jolkę, gorliwą katoliczkę. "No, że mięsa jeść nie można" - odpowiada, a ja odsyłam ją po raz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej