Słodkawy zapach migdałów przywiódł Davidowi na myśl powieść Agathy Christie, którą czytał na studiach po ćwiczeniach w kostnicy. Zapach unoszący się w szpitalu zawierał mdławe wspomnienie dawnej lektury i wywołał uporczywą potrzebę zbadania tego pozornie absurdalnego tropu.
Skończył pobieżne oględziny zwłok, przekazując współpracownikom, aby dostarczyli ciało do sali, gdzie zazwyczaj przeprowadza analizy znalezionych szczątków, a sam udał się do kolejnej znajomej.
Dwie znajome mu kobiety, teraz powiązane ze sobą przez niego oraz zapach, który łączy dwa miejsca. Nie podobało mu się, że musi mieszać do tego Allison, ale tylko ona zna się na woni otaczającej człowieka jak nikt inny. Gdy tylko wkroczył do jej perfumerii, otoczył go delikatny aromat kwiatów. Słodki, ale nienachalny. Dziewczęcy, jak pierwszy flakon dla dorastającej nastolatki. Z pewnością zatrzymywał klientki, pozwalając pracownicom Ally na zachęcenie do kupna perfumowanych balsamów pasujących do już zainwestowanej buteleczki o dziwnym dla niego kształcie. Sam wolał nuty piżma i drzewa sandałowego, które właśnie dotarło do jego nozdrzy:
- Wiedziałam, że się tu zjawisz, jak tylko przeczytałam nagłówek porannej gazety o przerażającym znalezisku na terenie szpitala – powiedziała Allison rozpylając przed nim bazę jego ulubionej wody kolońskiej.
Wyniki wspólnej pracy z dawną koleżanką wprawiły go w osłupienie.
Oby tylko dowód olfaktoryczny został dopuszczony w sądzie jako kluczowa wskazówka dotycząca tożsamości mordercy…

Słodkawy zapach migdałów przywiódł Davidowi na myśl powieść Agathy Christie, którą czytał na studiach po ćwiczeniach w kostnicy. Zapach unoszący się w szpitalu zawierał mdławe wspomnienie dawnej lektury i wywołał uporczywą potrzebę zbadania tego pozornie absurdalnego tropu.
Skończył pobieżne oględziny zwłok, przekazując współpracownikom, aby dostarczyli ciało do sali, gdzie...

Do jednej z londyńskich kostnic dostarczono ciała dwóch młodych ludzi.Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to iż nocą tego samego dnia zaczęło tam straszyć.Na miejsce wezwany został Harris Fox nowy partner Davida Huntera,który ma mu pomagać w codziennej pracy detektywa,jak również służyć pomocą przy rozwiązywaniu mrożących krew w żyłach kryminalnych zagadek.
Przybyły na miejsce Harris Fox przekonał się,że przekazane mu informacje okazały się prawdziwe.Harris Fox od razu zabrał się do pracy.Zaczął przyglądać się ofiarom ,gdy w pewnym momencie jedna z nich -mężczyzna zaczęła się bardzo dziwnie zachowywać.
Mężczyzna wyglądał jakby był pogrążony w głębokim śnie,nie oddychał jednak z jego otwartych ust wydobywał się dziwny dźwięk wręcz nazwałbym ten głos krzykiem.Harris doszedł do wniosku iż po śmierci w mężczyźnie zaszła jakaś zmiana.Daje to do myślenia,a krzyk jaki wydobywa się z jego ust to jakiś znak,informacja dla świata którą chce przekazać pomyślał Fox.To tak jakby w jego ciele zamieszkała druga dusza.Muszę z nią porozmawiać pomyślał nowy partner Huntera,i w tym momencie ofiara wydała taki okrzyk że Fox ze strachu stracił przytomność.
W wyniku czego detektyw Fox został przewieziony do szpitala,a do sprawy włączył się znany w całej Anglii i Londynie detektyw David Hunter.
Po przybyciu do kostnicy Hunter wyznał,że sprawa ta może mieć związek z państwem islamskim,z jakimś planowanym zamachem na Wielką Brytanię.To pierwsza taka sprawa w jego detektywistycznej karierze pomyślał-trzeba dać z siebie wszystko.jednak jego głowę w tym momencie zajmował też stan zdrowia jego nowego kolegi Harrisa Foxa.Miał tylko nadzieję,że wszystko dobrze się skończy.Postanowił jednak na niego nie czekać,i naświetlić mu całą sprawę jak wróci,ponieważ widział w nim świetnego współpracownika i detektywa.Na razie postanowił działać sam - nie tracąc ani chwili.

Do jednej z londyńskich kostnic dostarczono ciała dwóch młodych ludzi.Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to iż nocą tego samego dnia zaczęło tam straszyć.Na miejsce wezwany został Harris Fox nowy partner Davida Huntera,który ma mu pomagać w codziennej pracy detektywa,jak również służyć pomocą przy rozwiązywaniu mrożących krew w żyłach kryminalnych zagadek.
Przybyły...

Siedzimy w samochodzie i obserwujemy go z daleka. Udaje zatroskanego i zrozpaczonego. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że ten jeden błąd kosztował go zdemaskowanie. Gdyby nie to nigdy byśmy nie znaleźli sprawcy. Jest wspaniałym aktorem. Nawet jego najbliżsi nigdy by nie podejrzewali, że to właśnie on. Że to on zabił i poćwiartował swoją żonę. Wywiady z rodziną i przyjaciółmi ukazywały go w bardzo dobrym świetle. Przykładny mąż, kochający ojciec i oddany przyjaciel tak widzieli go bliscy. Nikt nawet nie podejrzewał, że to bezlitosny i bezwzględny morderca. Nawet my jego przyjaciele nigdy nie podejrzewalibyśmy, że funkcjonariusz policji może posunąć się do takiego okrucieństwa. Szukaliśmy go pięć lat a on był tak blisko. Siedzimy i patrzymy na niego z niedowierzaniem. Przyjechaliśmy go aresztować, ale żaden z nas nie ma odwagi by podejść do niego i założyć mu kajdanki. Odwlekamy tą chwilę jak tylko się da, ale nie możemy dłużej zwlekać. Już czas....

Siedzimy w samochodzie i obserwujemy go z daleka. Udaje zatroskanego i zrozpaczonego. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że ten jeden błąd kosztował go zdemaskowanie. Gdyby nie to nigdy byśmy nie znaleźli sprawcy. Jest wspaniałym aktorem. Nawet jego najbliżsi nigdy by nie podejrzewali, że to właśnie on. Że to on zabił i poćwiartował swoją żonę. Wywiady z rodziną i przyjaciółmi...

David wyszedł, trzaskając drzwiami. Miał rację, tak histryczny wspólpracownik jak ja jest mu więcej niż zbędny. Stałam z twarzą ukrytą w dłoniach i poczuciem kompletnej porażki. Weź się w garść idiotko... odgarnęłam włosy z twarzy i przejrzałam się w zmatowiałej szybie, która oddzielała szpitalną poczekalnię od niegdysiejszej wieloosobowej sali. Spojrzały na mnie zmęczone oczy na poszarzałej twarzy... tylko nie byly to moje oczy ani moja twarz. Zamiast mojego odbicia widziałam w szybie obcą dziewczynę tylko nieznacznie podobną do mnie. Nie odrwałyśmy od siebie wzroku. Czułam jak paraliżuje mnie strach i nie mogłam przestać. Uśmiechnęła się lekko. Uniosła dłoń. I dotknęła mojej twarzy, wolno przesuwając palcami od skroni przez policzek aż do brody. A ja nadal nie mogłam się ruszyć, choć salę wypełnił duszący odór rozkładu. Położyła dłoń na moim policzku, czułam jej lepkość i chłód. Drugą dłonią dotknęła swojej twarzy, nadal się uśmiechała, nawet kiedy wbiła palce głęboko tuż pod swoją kość policzkową i wolnym ruchem oderwała cały płat skóry i sporą część swojego uśmiechu. Usłyszałam wrzask. Chyba mój. Chybą nigdy nie przestanę krzyczeć. David znowu będzie rozczarowany...

David wyszedł, trzaskając drzwiami. Miał rację, tak histryczny wspólpracownik jak ja jest mu więcej niż zbędny. Stałam z twarzą ukrytą w dłoniach i poczuciem kompletnej porażki. Weź się w garść idiotko... odgarnęłam włosy z twarzy i przejrzałam się w zmatowiałej szybie, która oddzielała szpitalną poczekalnię od niegdysiejszej wieloosobowej sali. Spojrzały na mnie zmęczone...

Panie Davidzie musimy sprawdzić jeden trop. Jeśli to, co mi się przyśniło okaże się prawdą, to w mieście zacznie roić się od dziennikarzy. Opowiem Panu...
Młoda kobieta chciała uciec ze szpitala po tym jak odkryła salę, o której nikt, nigdy miał się nie dowiedzieć. To się działo tak szybko.. Ona wiedziała, że nie powinna tam wchodzić, ale widocznie ciekawość zwyciężyła. Tylko przez chwilę zawahała się, gdy zobaczyła strome schody. Jednak nawet zaawansowana ciąża nie powstrzymała jej przed wejściem na górę i dostaniem się za drzwi z napisem: "nieupoważnionym wstęp wzbroniony". Wyjęła wsuwkę z włosów, pokręciła nią w zamku, pchnęła drzwi i stanęła jak wryta. Jej oczom ukazały się dziesiątki łóżek, ludzkich ciał, ogromna ilość aparatur, narzędzi i różnych akcesoriów. Ciała wyglądały jak manekiny, żadne się nie poruszało. Zapewne specyficzny zapach wdarł się w jej nozdrza, bo złapawszy się za nos, zwymiotowała. Wtedy pojawił się on. Powiedział tylko: "nie powinno cię tu być", po czym wbił strzykawkę w jej ciało. To leżało bezwiednie na podłodze jeszcze przez kilka chwil. Mężczyzna ewidentnie ucieszył się z niezapowiedzianej wizyty. Wyjął notes, w którym napisał: "dwa ciała w jednym, tego jeszcze nie przerabiałem; przeprowadzę eksperyment, o jakim świat nie słyszał". Spojrzał w kalendarz, do jego dyżuru w szpitalu pozostało 12 godzin.
Czy ty wiesz co to znaczy?
Jedziemy tam!

Panie Davidzie musimy sprawdzić jeden trop. Jeśli to, co mi się przyśniło okaże się prawdą, to w mieście zacznie roić się od dziennikarzy. Opowiem Panu...
Młoda kobieta chciała uciec ze szpitala po tym jak odkryła salę, o której nikt, nigdy miał się nie dowiedzieć. To się działo tak szybko.. Ona wiedziała, że nie powinna tam wchodzić, ale widocznie ciekawość zwyciężyła....

Zawsze wiedziałam,że z tym szpitalem jest coś nie halo.Kiedy tylko koło niego przechodziłam,słyszałam płacz dziecka.Nie wiedziałam dlaczego.Tymczasem okazuje się,że tutaj mieściło się lebensborn czyli "produkcja" czystych rasowo dzieci,czystej krwi aryjczyków. Jeśli któreś urodziło się nie daj Boże upośledzone,od razu je uśmiercano. Jezu drogi,w tych salach nadal są kobiety.Nie z przeszłości... Syn byłego gestapowca postanowił stworzyć IV Rzeszę i więzi tu kobiety,które mają rodzić czystych rasowo obywateli Niemiec. A co się dzieje z tymi kobietami,gdy spełnią już swoją rolę?... I tu jest dla nas mroczna zagadka do rozwiązania.

Zawsze wiedziałam,że z tym szpitalem jest coś nie halo.Kiedy tylko koło niego przechodziłam,słyszałam płacz dziecka.Nie wiedziałam dlaczego.Tymczasem okazuje się,że tutaj mieściło się lebensborn czyli "produkcja" czystych rasowo dzieci,czystej krwi aryjczyków. Jeśli któreś urodziło się nie daj Boże upośledzone,od razu je uśmiercano. Jezu drogi,w tych salach nadal są...

Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia. Jesteśmy w obskurnym, betonowym pokoju. Dookoła nie ma nic - ciemność. Zimno mi i jestem przerażony.
- Zawsze jest jakieś wyjście, do jasnej cholery! - wścieka się David.
- Wpadliśmy w pułapkę, stary. Powinniśmy byli się domyślić, że to miejsce nie jest normalne. - odpowiedziałem.
- Musimy coś wymyślić. Tylko dzięki rozsądkowi i odwadze możemy wyjść z tego cało... Coś tu strasznie cuchnie! - usłyszałem przerażony głos Davida.
- O mój Boże... Tu jest chyba jakieś ciało! - wymacałem na podłodze coś lepkiego i miękkiego, przypominającego ciało ludzkie.
- Niczego nie dotykaj!
Nie mieliśmy pomysłu, jak stąd uciec. Zachciało nam się rozwikłać tą zagadkę, to teraz mamy nauczkę. Po chwili usłyszeliśmy kroki.
- Ktoś tu idzie! Musimy udawać, że jesteśmy nieprzytomni. - rzekłem.
Drzwi otworzyły się z hukiem.
- To wasze ostatnie chwile. Trzeba było nie wtykać nosa w nie swoje sprawy! - wykrzyczał jakiś głos.
Gdy postać podeszła do Davida, odwracając się do mnie tyłem, przystąpiłem do ataku. Wycelowałem gwoździem znalezionym na podłodze w jego tętnice szyjną...

CDN.

Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia. Jesteśmy w obskurnym, betonowym pokoju. Dookoła nie ma nic - ciemność. Zimno mi i jestem przerażony.
- Zawsze jest jakieś wyjście, do jasnej cholery! - wścieka się David.
- Wpadliśmy w pułapkę, stary. Powinniśmy byli się domyślić, że to miejsce nie jest normalne. - odpowiedziałem.
- Musimy coś wymyślić. Tylko dzięki rozsądkowi i...

Zapach śmierci[bookLink]4883467|Zapach śmierci[/bookLink]

Zapach śmierci[bookLink]4883467|Zapach śmierci[/bookLink]

 [bookCover]4883467|Zapach śmierci[/bookCover]