Rany są różne - są takie, które znikną za kilka dni, ale i takie po których zostaje blizna. Mimo wszystko każdą ranę leczy czas.
Należę do osób pamiętliwych, a w szczególności jeśli ktoś wyrządzi mi krzywdę tak wielką, że nie potrafię wymazać bólu, który mi sprawił. W końcu mimo wszystko jesteśmy kruchymi istotami. Od najmłodszych lat uczymy się podnosić po tym jak upadniemy, tylko, że im dalej idziemy przez życie tym więcej otrzymujemy ran - ale to nie znaczy, że któregoś dnia z tymi bliznami nie uporamy się sami. Bywa przecież i tak, że to ktoś potrafi sprawić, że leczy nasz ból.
Staram się pozwolić zagoić ranom na swój własny sposób, dlatego że przecież nie mamy na wszystko wpływ w naszym życiu, prawda?

Rany są różne - są takie, które znikną za kilka dni, ale i takie po których zostaje blizna. Mimo wszystko każdą ranę leczy czas.
Należę do osób pamiętliwych, a w szczególności jeśli ktoś wyrządzi mi krzywdę tak wielką, że nie potrafię wymazać bólu, który mi sprawił. W końcu mimo wszystko jesteśmy kruchymi istotami. Od najmłodszych lat uczymy się podnosić po tym jak...

Rana to rana zagoi się ale po każdej ranie zostaje blizna. To nie rana nas uwiera i przypomina o bólu po latach, to wszystkie nasze blizny majaczące w naszej pamięci. Są jak węzeł który przypomina nam o czymś co musimy pamiętać . Bo musimy pamiętać to gwarantuje nam przetrwanie. Zbieramy doświadczenia niektóre z nich są bolesne inne tworzą rany a rany tworzą blizny a blizny tworzą ludzi.
Możecie udawać i pisać o przebaczeniu i zapomnieniu krzywd. Ale mówienie osobie pobitej że do wesela się zagoi jest jak cios w policzek. Blizna w mózgu nie pozwoli mu o tym wydarzeniu zapomnieć, już zawsze będzie oglądał się za siebie a serce automatycznie przyspieszy gdy zobaczy postać w mroku. Witam marzycieli na planecie ziemia.

Rana to rana zagoi się ale po każdej ranie zostaje blizna. To nie rana nas uwiera i przypomina o bólu po latach, to wszystkie nasze blizny majaczące w naszej pamięci. Są jak węzeł który przypomina nam o czymś co musimy pamiętać . Bo musimy pamiętać to gwarantuje nam przetrwanie. Zbieramy doświadczenia niektóre z nich są bolesne inne tworzą rany a rany tworzą blizny a blizny...

Rana?
Fizycznie- uszkodzenie ciała, wynik upadku, choroby a często agresji ze strony drugiej osoby. O ile drobne uszkodzenie ciała spowodowane upadkiem szybko zniknie, rana spowodowana chorobą czy też będąca skutkiem przemocy pozostawia po sobie ślad. Ślad nie tylko ten, który sami widzimy na ciele, którego się wstydzimy, ten schowany pod długimi swetrami. Przede wszystkim ślad w środku, psychiczny ślad, który zostaje i który boli, mimo że go nie widać. Ślad, który nie pozwala na swobodne funkcjonowanie w społeczeństwie, bo jak swobodnie funkcjonować wśród ludzi? Kiedy to właśnie człowiek jest sprawcą tej wewnętrznej rany. Każdy wygląda tak samo podejrzanie, każdy wygląda tak samo niewinnie, jak Twój oprawca, jeszcze zanim wyrządził Ci krzywdę. Ranę pozostawia płacz Twojego otyłego syna, z którego naśmiewają się koledzy, dziwne spojrzenia i komentarze przechodniów, kiedy spacerujesz z niepełnosprawną córką, czy napis „pedał” na drzwiach samochodu Twojego homoseksualnego brata. Każdy przejaw nienawiści, braku szacunki i zrozumienia pozostawia ranę. Nie rańmy. Ponośmy odpowiedzialność z nasze słowa, dla nas to tylko krótka wypowiedź czy komentarz- dla osoby obok może być ciosem prosto w „serce”, który zostawi ranę na zawsze.

Rana?
Fizycznie- uszkodzenie ciała, wynik upadku, choroby a często agresji ze strony drugiej osoby. O ile drobne uszkodzenie ciała spowodowane upadkiem szybko zniknie, rana spowodowana chorobą czy też będąca skutkiem przemocy pozostawia po sobie ślad. Ślad nie tylko ten, który sami widzimy na ciele, którego się wstydzimy, ten schowany pod długimi swetrami. Przede wszystkim...

Czym różni się rana odniesiona fizycznie od rany psychicznej? Właśnie tym, że ta pierwsza prędzej czy później się zabliźni. Choć przez pewien czas ją widać, każdy ci jej współczuje to znika, a pozostają tylko złe wspomnienia, które szybko staramy się odsunąć w kąt. Rana psychiczna jest ukryta, mało kto o niej wie i wierci nam tzw. dziurę w brzuchu. Mam takich kilka ran co wyjść ze mnie nie potrafią, mało kto o nich wie, gdyż nie lubię się dzielić z innymi swoimi trudnymi przeżyciami. Stały się częścią mojego życia. Owszem są dni gdy staram się je wyprzeć, zapomnieć, wyrzucić, ale zwyczajnie się nie da. Te rany cały czas mnie uczą, bym więcej nie pozwalała sobie na to by ktoś wyrządził mi krzywdę. Bym nie była tak naiwna, łatwowierna i beztroska. Czy jak zatniemy się podczas krojenia warzyw nożem, przy kolejnym sięgnięciu po niego nie przypomni nam się ta sytuacja? Jasne, że tak. Będziemy ostrożniejsi. Warto o ranach pamiętać - to wielka nauka.

Czym różni się rana odniesiona fizycznie od rany psychicznej? Właśnie tym, że ta pierwsza prędzej czy później się zabliźni. Choć przez pewien czas ją widać, każdy ci jej współczuje to znika, a pozostają tylko złe wspomnienia, które szybko staramy się odsunąć w kąt. Rana psychiczna jest ukryta, mało kto o niej wie i wierci nam tzw. dziurę w brzuchu. Mam takich kilka ran co...

Każdy człowiek inaczej reaguje na krzywdę. Jedni potrafią bardzo szybko się otrząsnąć, inni całe życie zmagają się z cierpieniem. Rana to nie tylko fizycznie wyrządzona krzywda ale to także ból serca, który potrafi towarzyszyć człowiekowi do końca jego dni. Każdy na swój sposób radzi sobie z bólem. Komuś wystarczy bliskość drugiej osoby, dobra książka, wino, wsparcie rodziny, ktoś inny będzie wolał swoje smutki dusić w sobie.

Każdy człowiek inaczej reaguje na krzywdę. Jedni potrafią bardzo szybko się otrząsnąć, inni całe życie zmagają się z cierpieniem. Rana to nie tylko fizycznie wyrządzona krzywda ale to także ból serca, który potrafi towarzyszyć człowiekowi do końca jego dni. Każdy na swój sposób radzi sobie z bólem. Komuś wystarczy bliskość drugiej osoby, dobra książka, wino, wsparcie...

Myślę, że nie każda rana się zagoi, gdy nie będziemy potrafili dojrzeć do tego by danej osobie wybaczyć, wtedy nasze negatywne uczucia znikną i rana się zagoi. Musimy przejść przez pewne etapy w życiu , by w końcu móc dalej żyć i zapomnieć o wyrządzonych nam krzywdach. Najpierw zaprzeczamy i nie dopuszczamy myśli, że wyrządzono nam krzywdę, następnie czujemy gniew. Kolejnym etapem jest chęć zemsty i obwinianie się. By tego uniknąć musimy uniknąć chęci oceniania sprawcy naszej krzywdy. Nie możemy wartościować co jest czym zdrada jest zdradą a przestępstwo jest nadal przestępstwem. Tutaj pomoże nam rozmowa z kimś, kto oceni sytuację z boku . Ostatnim etapem jest akceptacja. Zapewniamy wszystkich, że jest w porządku, czujemy się ok, chowamy swoje emocje nakładamy maski . Nie musimy niczego udawać i realnie oceniamy sytuację. Nigdy nie zapomnimy wyrządzonej nam krzywdy. lecz nauczymy się z nią żyć. Może w pewnym momencie zobaczymy pozytywy bo może dzięki temu co się wydarzyło zmieniliśmy pracę na lepszą. Musimy wybaczyć by móc szczęśliwie żyć, tak było ze mną . Nadal walczę niektóre rany się zagoiły a niektóre dalej krwawią ale ciągle walczę..

Myślę, że nie każda rana się zagoi, gdy nie będziemy potrafili dojrzeć do tego by danej osobie wybaczyć, wtedy nasze negatywne uczucia znikną i rana się zagoi. Musimy przejść przez pewne etapy w życiu , by w końcu móc dalej żyć i zapomnieć o wyrządzonych nam krzywdach. Najpierw zaprzeczamy i nie dopuszczamy myśli, że wyrządzono nam krzywdę, następnie czujemy gniew. Kolejnym...

Myślę, że są rany które zostaną z nami do końca życia. Nie o wszystkim da się zapomnieć, choć pogodzimy się z tym to zawsze będzie to do nas w jakiś sposób wracać. Możliwe, że nie w takiej postaci jak na początku czyli raniącej nas do samego serca ale w postaci wspomnień. Jedną z moich ran jest śmierć mojego psa przy której mnie nie było. Do dzisiaj jestem na siebie o to zła, choć było to parę ładnych lat temu, samo jego odejście jest blizną. Wspomnienia, zdjęcia na pewno nie dadzą mi zapomnieć czyli dać zabliźnić się ranie która kiedyś otwarta dzisiaj zaklejona plastrem akceptacji i usprawiedliwiania się wciąż tam jest.

Myślę, że są rany które zostaną z nami do końca życia. Nie o wszystkim da się zapomnieć, choć pogodzimy się z tym to zawsze będzie to do nas w jakiś sposób wracać. Możliwe, że nie w takiej postaci jak na początku czyli raniącej nas do samego serca ale w postaci wspomnień. Jedną z moich ran jest śmierć mojego psa przy której mnie nie było. Do dzisiaj jestem na siebie o to...

Są rany, które się nie zabliźniają, których "nie leczy czas". Mam wrażenie, że takie rany pochodzą najczęściej od najbliższych nam osób, od tych, których kochamy najbardziej. Miłość powoduje, ze odsłaniamy się, nic nas nie chroni, więc rany są wyjątkowo głębokie. Trudno zapomnieć, a więc trudno również ponownie zaufać. Brak zaufania skutkuje trudnością w budowaniu nowych relacji, a to powoduje ciągłe rozdrapywanie starych ran. I powstawanie nowych.
Może są osoby, które radzą sobie z takim bólem, u których te rany się goją. Ja z całą pewnością do takich ludzi nie należę.

Są rany, które się nie zabliźniają, których "nie leczy czas". Mam wrażenie, że takie rany pochodzą najczęściej od najbliższych nam osób, od tych, których kochamy najbardziej. Miłość powoduje, ze odsłaniamy się, nic nas nie chroni, więc rany są wyjątkowo głębokie. Trudno zapomnieć, a więc trudno również ponownie zaufać. Brak zaufania skutkuje trudnością w budowaniu nowych...

Rzeczywiście, niektórzy mówią, że czas leczy rany. Ale myślę, że jest to duże uproszczenie. Ponieważ to czy nasze niewidoczne gołym okiem zranienia się zagoją zależy także od nas. Jeśli wybaczamy tym, którzy zadali nam ból, to na pewno ułatwimy sobie proces gojenia. Oczywiście często przebaczanie tym, którzy nas ranią jest trudne, jednak jest to pierwszy krok ku przepracowaniu urazu. Trzeba też pamiętać, że zagojenie rany nie oznacza zapomnienia o zadanym cierpieniu, w końcu niektóre rany pozostawiają paskudne blizny. Ale z nimi żyje się o wiele łatwiej niż z krwawiącą dziurą w duszy. Będąc człowiekiem niestety nie da się uniknąć bycia ranionym, a życie z ranami nie należ do najłatwiejszych. Właśnie dlatego powinniśmy nauczyć się trudnej sztuki przebaczania, być choć trochę ułatwić sobie proces leczenia ran.

Rzeczywiście, niektórzy mówią, że czas leczy rany. Ale myślę, że jest to duże uproszczenie. Ponieważ to czy nasze niewidoczne gołym okiem zranienia się zagoją zależy także od nas. Jeśli wybaczamy tym, którzy zadali nam ból, to na pewno ułatwimy sobie proces gojenia. Oczywiście często przebaczanie tym, którzy nas ranią jest trudne, jednak jest to pierwszy krok ku...

Dla jednych rany pozostawiają po sobie ślad na zawsze, dla innych goją się i nie dają już znać o swoim istnieniu. Ja jestem zwolenniczką pierwszej teorii. Człowiek w głębi duszy to krucha istota. Czasem nie zdajemy sobie sprawy jak wielką krzywdę wyrządzamy sobie nawzajem. Jedne rany są głębsze inne płytsze, niemniej jednak jest to mniejsza lub większa ingerencja, która dotyka nas w samo sedno. Każdy człowiek został kiedyś zraniony przez drugą osobę. Ja należę do osób, które są dość emocjonalne i wrażliwe. Niełatwo przychodzi mi przebaczanie, a kiedy już to zrobię na pewno nie zapomnę. Moje rany długo się bliźnią i pozostawiają po sobie dotkliwe ślady. Myślę, że żyłoby mi się łatwiej gdybym była twardsza i silniejsza, lecz z drugiej strony uczę się na błędach. Moje rany przypominają mi o tym, że kiedyś się sparzyłam i dlaczego nie powinnam po raz kolejny popełniać tej samej gafy. Zaakceptowałam je i nauczyłam się z nimi żyć. Mimo, iż nie było to łatwe. Z perspektywy czasu wiem, że każda rana zostawia po sobie jakiś ślad.

Dla jednych rany pozostawiają po sobie ślad na zawsze, dla innych goją się i nie dają już znać o swoim istnieniu. Ja jestem zwolenniczką pierwszej teorii. Człowiek w głębi duszy to krucha istota. Czasem nie zdajemy sobie sprawy jak wielką krzywdę wyrządzamy sobie nawzajem. Jedne rany są głębsze inne płytsze, niemniej jednak jest to mniejsza lub większa ingerencja, która...