O godzinie jedenastej w nocy Deborah zadzwoniła do rodziców, którzy mieszkali w New Jersey po drugiej stronie rzeki. Powiedziała, że musi zostać w pracowni dłużej, aby skończyć zadanie, które miała przygotować na następny dzień rano.

(…) Choć podobała się kolegom, nie miała chłopaka. Nie paliła papierosów ani nie piła alkoholu. W szkole średniej była modelką i grała na klarnecie, ale na studiach skoncentrowała się wyłącznie na nauce. Mieszkała w domu z rodzicami i dojeżdżała na zajęcia. (…)

Rodzice często wyrażali zaniepokojenie, że ich bezpośrednia, ufna, nieco naiwna córka przesiaduje do późna w niebezpiecznej dzielnicy zachodniej Filadelfii. Deborah zapewniała, że budynek wydziału politechnicznego jest dobrze chroniony, a kiedy wychodzi z niego w nocy, zawsze prosi strażnika, aby odprowadził ją do samochodu.

Dwie i pół godziny później, o pierwszej trzydzieści w nocy, Deborah raz jeszcze zadzwoniła do domu i poinformowała rodziców, że ukończenie zadania zajmie jej dodatkową godzinę. Mieli się nie martwić, ponieważ w pracowni towarzyszył jej były chłopak, Kurt Rahner. Obiecał, że zaczeka i odprowadzi ją na parking.

W rzeczywistości stało się inaczej — Rahner opuścił pracownię niedługo potem. Wychodząc, poprosił głównego strażnika kampusu o zapewnienie Deborah ochrony w drodze do samochodu. Strażnik przekazał tę prośbę swojemu koledze, Davidowi Dicksonowi, który patrolował teren kampusu od północy do ósmej rano. (…)

Kilka minut po pierwszej trzydzieści Deborah została sama — właśnie wtedy morderca zaatakował. (…) Snyder przedstawił prawdopodobny przebieg zdarzeń: napastnik zaatakował Deborah, pobił ją, zmuszając do uległości, a następnie udusił przedłużaczem. Kabel znaleziono obok komputera; rowki na jego powierzchni pasowały do śladów na szyi Deborah.

(…) Morderca przeciągnął ją przez korytarze wielkiego, pustego, pogrążonego w ciemnościach budynku, następnie przez drzwi prowadzące na betonową klatkę schodową przylegającą do zewnętrznej ściany. U podnóża zimnych, niemych schodów zmasakrował zwłoki, uderzając w nie dwoma cegłami, metrowej długości deską i metalowym pałąkiem. Wszystkie te przedmioty znaleziono, zakrwawione, obok ciała. O dziewiątej rano dwóch studentów natknęło się na zwłoki na podeście schodów, jedenaście stopni poniżej poziomu ulicy. W trakcie prezentacji Fleisher rozdał słuchaczom dodatkowe zdjęcia ciała Wilson, plamy krwi znalezionej w pracowni, komputera, z którego korzystała w chwili śmierci, oraz typu tenisówek, które nosiła. Białe reeboki. Białe skarpetki.

Fleisher stanął obok Snydera za podium i otworzył dyskusję.

— Co wiadomo na temat strażnika? — rozpoczął. — Dickson od początku został uznany za podejrzanego — powiedział Snyder. Wiele wskazywało na jego winę. Podczas przesłuchań nie potrafił określić, gdzie dokładnie przebywał tamtej nocy. Przedstawił jednak alibi: drugiemu strażnikowi powiedział, że rozmawiał w tym czasie przez telefon z dziewczyną i zapomniał odprowadzić Wilson do samochodu. Mamy częściowo negatywny wynik badania wykrywaczem kłamstw, ale sądy nie pozwalają wykorzystywać wyników badania wariografem jako materiału dowodowego.

— Nie było podstaw, żeby go aresztować — przyznał Snyder. Zebrani zasypali Snydera pytaniami.

— Czy dozorca budynku był tamtej nocy na służbie?

Nie, pokręcił głową Snyder.

— Czy ktokolwiek włamał się tamtej nocy do jakiegoś budynku na terenie kampusu?

Nie.

(…) Pół godziny później Snyder oparł się zmęczony o mównicę. Dyskusja powoli zamierała. Wyglądało na to, że jedyną korzyścią, jaką wyniesie ze spotkania, będzie darmowy lunch, moralne wsparcie i kilka ciekawych pomysłów. Niespodziewanie głos zabrał Walter. Lubił włączać się do dyskusji na samym końcu, jakby występował na ostatniej zmianie sztafety. Zmarszczył brwi i poprawił okulary, które zsunęły się po orlim nosie.