Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miłośniczkaksiążek
Karolina_B
kinvszka
Beata-Chiara
Mollinka_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miłośniczkaksiążek
Karolina_B
kinvszka
Beata-Chiara
Mollinka_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Jeszcze tylko trochę, jeszcze tylko odrobinkę… Millie stanęła na palcach i wyciągnęła ręce najdalej, jak tylko mogła. Prowizoryczna drabina stworzona z krzesła, dwóch pudełek po butach i stercie starych książek zachwiała się niebezpiecznie…
Udało się!
Złapała stare, zakurzone pudełko z wizerunkiem baletnicy w białym tu-tu i zeskoczyła na podłogę. Książki i pudełka po butach rozsypały się dookoła, ale Millie nie zwracała na to uwagi.
Osiągnęła swój cel.
Razem ze znaleziskiem wczołgała się pod stół w salonie babci, aby dłużej pozostać nieuchwytna dla oczu i niecierpliwie otworzyła pudełko. Wiedziała, co tam znajdzie – w takim pięknym pudełku, babcia musiała trzymać jakieś naprawdę pyszne cukierki, a może nawet lizaki!
W twarz buchnął jej kurz, Millie zaczęła kasłać i prychać. Przetarła oczy, zamrugała. I jej twarz wykrzywił grymas niezadowolenia.
- Papiery… - mruknęła. Stare, poskładane kartki, zapisane pochyłym, wyblakłym już, nieczytelnym pismem. Nigdzie ani jednego, najmniejszego nawet cukiereczka. Zaczęła rozgarniać kartki na boki. Może gdzieś pod spodem znajdzie chociaż gumę do żucia… jej ręce natrafiły na kopertę. Była niewielka, biała, z czterema kolorowymi znaczkami, naklejonymi w równym rzędzie.
- A to ciekawe… nieotwierana?
Pewnie babcia włożyła ją tutaj i zapomniała o niej! Musi zawołać babcię…
Albo…
Millie rozerwała kopertę. Ze środka wyciągnęła niewielką, zgiętą wpół karteczkę. Rozprostowała ją, i zaczęła czytać, sylaba po sylabie.

"Najdroższa Anne!
Wiem, że Cię bardzo skrzywdziłem. Wiem, że kochasz teraz innego. Wiem, że…"

- MILLIE! Co ty tutaj robisz?!

Jeszcze tylko trochę, jeszcze tylko odrobinkę… Millie stanęła na palcach i wyciągnęła ręce najdalej, jak tylko mogła. Prowizoryczna drabina stworzona z krzesła, dwóch pudełek po butach i stercie starych książek zachwiała się niebezpiecznie…
Udało się!
Złapała stare, zakurzone pudełko z wizerunkiem baletnicy w białym tu-tu i zeskoczyła na podłogę. Książki i pudełka po...

Po śmierci babci mojej mamie, mnie i mojej siostrze przyszło zweryfikować jej rzeczy, zabrać pamiątki, wyrzucić co nikomu się nie przyda. W jej domu był niewielki pokój z kuchnią i drugi pokoik, więc wiele wszystkiego nie było. Niemniej jednak przez lata się trochę wszystkiego nagromadziło.
Podczas sprzątania w pokoju w ogromnej skrzyni, w której babcia trzymała wszystkie dokumenty, stare zdjęcia i rachunki starałyśmy się wszystko przejrzeć dokładnie, aby nie wyrzucić nic cennego, ani potrzebnego.
Właśnie w tej skrzyni znalazłyśmy na pożółkłej kartce napisany pochylonym pismem i już nieco wyblakniętym atramentem list, który do mojej babci napisał dziadek. List był z 1942 roku, rok przed ich ślubem. Dziadziuś w liście wyrażał ogromne uczucie do babci i niezmierne cierpienie z powodu ich rozstania. Niemniej jednak okres wojny był niezwykle trudny, ale ich miłość przetrwała. W rok po napisaniu tego listu moi dziadkowie wzięli ślub, spędzili ze sobą długie lata, aż do dnia śmierci dziadziusia, a ten list to dowód ich ogromnego uczucia, które nigdy nie zgasło!

Po śmierci babci mojej mamie, mnie i mojej siostrze przyszło zweryfikować jej rzeczy, zabrać pamiątki, wyrzucić co nikomu się nie przyda. W jej domu był niewielki pokój z kuchnią i drugi pokoik, więc wiele wszystkiego nie było. Niemniej jednak przez lata się trochę wszystkiego nagromadziło.
Podczas sprzątania w pokoju w ogromnej skrzyni, w której babcia trzymała wszystkie...

Po śmierci babci nadszedł czas uporządkowania Jej rzeczy. W drewnianej komodzie,  głęboko schowane stało stare pudełko. Były tam listy pisane przez dziadka do babci, w czasie Jego pobytu w wojsku. W czasie gdy ich miłość rozkwitała młodzieńczą energią. Samo  zderzenie się z pismem osoby której już przy Tobie nie ma, pozwala Ci zbliżyć się do niej choć w ten sposób. Czytając nakreślone na papierze słowa dziadka, niemal słyszałem Jego głos. To było naprawdę głębokie, wzruszające przeżycie. Z samej lektury dało się jasno wywnioskować, że sama miłość była zupełnie inna w czasach naszych dziadków. Wyznawanie wtedy miłości w listach było czymś doniosłym, w jakiś sposób  udokumentowaną celebracją. To nie był tylko pusty frazes, a coś więcej  ubrane w potok barwnych słów. To pudełko z listami uświadomiło mi, że cywilizacja ograbiła nas dziś z tak pięknych rzeczy. Znikają tak wartościowe zwyczaje jak wyrażanie swoich uczuć za pomocą listów. I to w imię czego? Pośpiechu, łatwości, lapidarności w każdej dziedzinie.

Po śmierci babci nadszedł czas uporządkowania Jej rzeczy. W drewnianej komodzie,  głęboko schowane stało stare pudełko. Były tam listy pisane przez dziadka do babci, w czasie Jego pobytu w wojsku. W czasie gdy ich miłość rozkwitała młodzieńczą energią. Samo  zderzenie się z pismem osoby której już przy Tobie nie ma, pozwala Ci zbliżyć się do niej choć w ten sposób. Czytając...

Zamarłam. W powietrzu dało się wyczuć coś w rodzaju zapachu wspomnień jeśli takowy w ogóle istnieje. Zapach który nasunął mi na myśl jego. Chłopaka z długimi ciemnymi włosami i niebieskimi oczami. Przypomniałam sobie moment w którym dotykał mojego kolana niby przypadkiem zrzucając z niego jakiś okruch. I ten list. List który trzymam teraz w ręku i choć wiem, bo pamiętam czym jest, nie potrafię sobie przypomnieć czym był wtedy. On zniknął z mojego życia tuż po tym jak postanowiłam zlekceważyć jego starania i dać mu do zrozumienia iż wybieram inne miasto i inne życie. Pozwolił mi na to co napisał w tym liście. Teraz sobie przypominam jak bardzo bolały mnie te spisane słowa. Tak bardzo że nie dokończyłam czytania. Zwinęłam ten list w najmniejszą z możliwych kosteczkę i wsunęłam głęboko na dno pudełka do butów z pamiątkami. Nie przeczytałam, nie odpisałam... zapomniałam. Dziś jego moc znów mnie dopadła. Rozwinęłam zawiniątko i przeczytałam ostatnie zdanie:
Kocham Cię. Jeśli to dla Ciebie coś znaczy, zostań, albo przynajmniej powiedz że wrócisz...
Nie powiedziałam.

Zamarłam. W powietrzu dało się wyczuć coś w rodzaju zapachu wspomnień jeśli takowy w ogóle istnieje. Zapach który nasunął mi na myśl jego. Chłopaka z długimi ciemnymi włosami i niebieskimi oczami. Przypomniałam sobie moment w którym dotykał mojego kolana niby przypadkiem zrzucając z niego jakiś okruch. I ten list. List który trzymam teraz w ręku i choć wiem, bo pamiętam...

Moi rodzice są jak ogień i woda, czerń i biel- tak bardzo różni. O ile mama jest osobą silną, mądrą i dobrą, mój biologiczny ojciec jest słaby psychicznie, raczej cwany niż mądry i na pewno nie jest dobrym człowiekiem.
W dzieciństwie zbierałam pocztówki- przypadało ono na czas szarych lat osiemdziesiątych, więc wszystko "z zagranicy" było szczególnie cenne. W mojej kolekcji miałam jedną pocztówkę trójwymiarową- wtedy były one rzadkością. Przedstawiała dwa kangury i jakiś step. Uwielbiałam tę pocztówkę, wysłaną z Australii. Kiedy nauczyłam się czytać, przypadkowo przeczytałam kiedyś co było napisane na odwrocie kartki z kangurami. Zaadresowana była do mojego ojca, pisała "Tylko Twoja Aśka". A w treści- ku mojemu zdziwieniu- było wyznanie "Jureczkowi" miłości i wspomnienia, jak tęskni za jego dotykiem i zapachem. Byłam zbulwersowana, choć ojciec już z nami nie mieszkał. Jakiś rok wcześniej odszedł do innej kobiety.
Gdy dziś wspominam tę sytuację, widzę, że małżeństwo moich rodziców było z góry skazane na niepowodzenie. Ojciec zbyt "kochał kobiety, wino i śpiew", i nie zasługiwał na miłość mojej mamy. Widziałam jednak, że bywa Jej ciężko. Któregoś dnia pokazałam mamie pocztówkę, ale nie zrobiła na Niej wrażenia. Być może- jak wiele z nas- myślała, że mężczyzna, "uleczony miłością", zmieni się?

Moi rodzice są jak ogień i woda, czerń i biel- tak bardzo różni. O ile mama jest osobą silną, mądrą i dobrą, mój biologiczny ojciec jest słaby psychicznie, raczej cwany niż mądry i na pewno nie jest dobrym człowiekiem.
W dzieciństwie zbierałam pocztówki- przypadało ono na czas szarych lat osiemdziesiątych, więc wszystko "z zagranicy" było szczególnie cenne. W mojej...

Niedawno temu robiłam spore porządki. Przeglądałam moje stare podręczniki i zeszyty szkolne. Natknęłam się również na jeden wyjątkowy zeszyt. Tak zwany brudnopis. Zeszyt do wszystkiego. Zeszyt, który odzwierciedla mój wewnętrzny bałagan. Zaczęłam go uważnie kartkować. Tyle wspomnień się we mnie obudziło. Chaotyczne notatki z historii, którą prowadziła moja ulubiona nauczycielka. Źle rozwiązane równania matematyczne, które próbował mi wytłumaczyć kolega. Szlaczki i esy-floresy, które pozwalały przetrwać największą nudę na chemii.
W końcu doszłam do czegoś w rodzaju listu, a raczej skromnego liściku. Widziałam go po raz pierwszy raz w życiu. Osoba, która go do mnie napisała w moim zeszycie to moja szkolna przyjaciółka. Moja pierwsza prawdziwa przyjaźń...
Julię bawiło to, że wraz z innymi zeszytami dałam jej przez przypadek mój brudnopis. Pisała, że dzięki temu przepisywanie zaległych lekcji było przyjemniejsze, bo wreszcie miała pełen wgląd do zeszytu, którego nigdy nikomu nie udostępniałam. Nawet jej. Już teraz nie miałam przed nią żadnych tajemnic. Na końcu podziękowała za to, że jestem taką fajtłapą, bo dzięki temu dwie fajtłapy mogą razem kroczyć przez życie i jest im raźniej. 'PS. Jesteś moją ulubioną idiotką! Przyjaciółki na zawsze❤'-dopisała na końcu.
Czytając tę wiadomość po tylu latach okropnie się wzruszyłam. Jeśli mam być szczera, to się rozpłakałam. Julia zmarła pięć lat temu. Zaraz po napisaniu do mnie tej wiadomości. To ostatnia wiadomość, jaką od niej dostałam. Kiedy pożyczyłam jej te zeszyty sześć lat temu nie sądziłam, że kiedyś będę przez to kiedyś taka szczęśliwa. Doceniajmy małe rzeczy! To one są w życiu najważniejsze.

Niedawno temu robiłam spore porządki. Przeglądałam moje stare podręczniki i zeszyty szkolne. Natknęłam się również na jeden wyjątkowy zeszyt. Tak zwany brudnopis. Zeszyt do wszystkiego. Zeszyt, który odzwierciedla mój wewnętrzny bałagan. Zaczęłam go uważnie kartkować. Tyle wspomnień się we mnie obudziło. Chaotyczne notatki z historii, którą prowadziła moja ulubiona...

Nie cierpię strychów, stryszków, ciemnych poddaszy, bo mam poczucie, że zdarzyło się lub zdarzy tam coś złego...
Właściwie to wiem, że na strychu w domu rodziców mogę co najwyżej spotkać malą, polna myszkę dlatego czasem zdarza mi się tam zapuścić. Będąc nastolatką weszłam na strych by odnaleźć stary zimowy korzuch należący kiedyś do dziadka. Ku mojemu zdumienie w jego kieszeni znalazłam karteczke złożona kilka razy tak, że powstała z niej malutka kosteczka. Jakież było moje zdziwienie, kiedy po jej rozłożeniu odczytałem piękny, przepełniony miłością i smutkiem wiersz podpisany imieniem Bronek. Do dziś pamiętam tytuł: "Czemu tak". Po jego odczytania zrobiło mi się niezwykle smutno, wynikało z niego, że Bronek był nieszczęśliwie zakochany. Uznałam, że taki wiersz to bardzo intymne wyznanie, wiec nie drazylam kim jest Bronek, ale jedno wiem na pewno - to było piękna i bolesna miłość.

Nie cierpię strychów, stryszków, ciemnych poddaszy, bo mam poczucie, że zdarzyło się lub zdarzy tam coś złego...
Właściwie to wiem, że na strychu w domu rodziców mogę co najwyżej spotkać malą, polna myszkę dlatego czasem zdarza mi się tam zapuścić. Będąc nastolatką weszłam na strych by odnaleźć stary zimowy korzuch należący kiedyś do dziadka. Ku mojemu zdumienie w jego...