Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anksunamun
Bury
Jolanta
PonuryDziadyga
Avenoth

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anksunamun
Bury
Jolanta
PonuryDziadyga
Avenoth

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W miejscowości sąsiadującej z moją jest cmentarz. Znajduje się pod lasem, a do lasu i na cmentarz prowadzi polna droga. Po obu stronach drogi jest dość spory rów, więc postawiono tam (jeszcze za czasów pruskich) most z cegieł, znany jako Czerwony Most.
Wiele lat temu moja ciocia wraz ze swoim mężem wybrali się wieczorem do lasu na rowerową przejażdżkę. W pewnym momencie ciocia zauważyła z oddali, że na moście siedzi pełno ludzi. Nie byłoby w tym pewnie nic dziwnego - był ciepły, letni wieczór, więc pewnie postanowiła się tam spotkać młodzież - gdyby nie to, że wujek absolutnie nikogo tam nie widział... Co więcej, po zbliżeniu się do mostu okazało się, że... rzeczywiście nikogo tam nie ma! Nigdzie w pobliżu nie było ani śladu żywej duszy (haha :/).
No i może nie byłoby w tej historii nic AŻ TAK przerażającego - w końcu cmentarz + las + pola + późna pora + stary most = dreszczyk grozy, więc i zjawy mogą się pojawić... Ale musicie poznać pewien fakt... Wtedy, gdy ciocia i wujek wybrali się na przejażdżkę, cmentarza jeszcze nie było - jest on tam zaledwie od jakichś 15 lat...
Co więcej, ja również widziałam kiedyś coś dziwnego na wzgórzu za cmentarzem... A było to jeszcze zanim usłyszałam tę historię z mostem. Wyobraźcie sobie moje przerażenie, gdy mama, z którą wówczas byłam, oznajmiła, że nie widzi tam żadnej wysokiej postaci w fosforyzującym płaszczu do ziemi... A nie był to na pewno żaden z pijaczków, których można nieraz spotkać siedzących wieczorami przy drodze...

W miejscowości sąsiadującej z moją jest cmentarz. Znajduje się pod lasem, a do lasu i na cmentarz prowadzi polna droga. Po obu stronach drogi jest dość spory rów, więc postawiono tam (jeszcze za czasów pruskich) most z cegieł, znany jako Czerwony Most.
Wiele lat temu moja ciocia wraz ze swoim mężem wybrali się wieczorem do lasu na rowerową przejażdżkę. W pewnym momencie...

San Martino, mroźna zima, rok 2001, północne Włochy. Pamiętam jak sam wracałem z lokalnej kawiarni. Grzane wino wprowadziło mnie w świat radosnej zgody na otaczającą rzeczywistość. Pod nosem nuciłem pierwsze słowa refrenu ponadczasowej " Felicita ". Tysiące gwiazd, niczym cekiny, rzucały blask pod moje nogi. Nagle przystanąłem. Pomimo mrozu, zmroziło mnie. Poczułem ogromny niepokój i dziwny rodzaj smutku z dzieciństwa. Jakieś trzydzieści metrów, od miejsca w którym się zatrzymałem, po prawej stronie drogi, ujrzałem wolnostojący budynek. Był to jednopiętrowy dom w kolorze brudnego seledynu. Jednoskrzydłowe, czerwone drzwi, wydawały się uchylone. W trzech frontowych oknach panowała ciemność. Jedynie na parterze, boleśnie białe i uciążliwe dla oczu światło jarzeniówki, pulsacyjnie dogorywało. Ruszyłem. Lęk i ciekawość pchały mnie w kierunku mrocznego budynku. Czar baśniowego wieczoru nagle prysł. Dwadzieścia metrów, dziesięć metrów, pięć metrów..., i nagle stało się coś niespotykanego. Kiedy struchlały i spocony chwyciłem za telefon aby uwiecznić groteskowy i straszny dom, znalazłem się dokładnie w tym samym miejscu, w którym kilka chwil wcześniej ujrzałem budynek po raz pierwszy. Stałem jakieś trzydzieści metrów przed jednopiętrowym, domem w kolorze brudnego seledynu. Moje zmysły wypełniła pauza. Napięcie i ciszę przerwał dzwonek. Oszołomiony i wystraszony spojrzałem na ekran telefonu. Ktoś dzwonił z zastrzeżonego numeru. Odruchowo przerwałem połączenie i pędem pobiegłem w drugą stronę. Biegłem tak szybko jakby od tego zależało moje życie.

San Martino, mroźna zima, rok 2001, północne Włochy. Pamiętam jak sam wracałem z lokalnej kawiarni. Grzane wino wprowadziło mnie w świat radosnej zgody na otaczającą rzeczywistość. Pod nosem nuciłem pierwsze słowa refrenu ponadczasowej " Felicita ". Tysiące gwiazd, niczym cekiny, rzucały blask pod moje nogi. Nagle przystanąłem. Pomimo mrozu, zmroziło mnie. Poczułem ogromny...

Wieś ma do siebie to, że niewiele się dzieje. Dzieci zaś posiadają ogromną wyobraźnię, więc gdy połączyć je ze wsią - dzieje się magia.

Do dziadków przyjeżdżałam na każde wakacje, dlatego doskonale znałam tamtejszych rówieśników. Poza graniem w podchody na terenie całej wsi czy w piłkę na szkolnym boisku, snuliśmy przeróżne fantazje. Co więcej, wierzyliśmy w nie. W ten oto sposób, wieś zwana Rychtalem, dorobiła się nie jednego „nawiedzonego domu”, a całej masy przerażających obiektów.

Jest tam szkoła, w której okna całymi godzinami wpatrywaliśmy się tylko dlatego, że w pod odpowiednim kątem można było dostrzec w jego odbiciu demona. Oczywiście wydawało się to całkiem logiczne biorąc pod uwagę, że podstawówka była niegdyś placówką sióstr zakonnych, a pod ich fundamentami znajduje się tunel, którym przenoszono zmarłych po chorobach.

Naprzeciwko domu wójta był od wielu lat opuszczony budynek, do którego raz zakradliśmy się nocą. Chociaż od dawna stał pusty, posiadał wszystko potrzebne do zamieszkania. Nad łóżkiem wciąż wisiał ślubny obraz ostatnich mieszkańców. Pamiętam, że znaliśmy nawet mrożący krew w żyłach powód śmierci mieszkającego tam mężczyzny. Oczywiście wyssany z palca.

Był też stary, poniemiecki, zarośnięty cmentarz. To stamtąd kiedyś zabrałam dziwny, kamienny celtycki krzyżyk, który rodzicielka kazała odnieść, bo „umarli nie lubią, kiedy zabieramy, co do nich należy”.

Było tego oczywiście dużo więcej, ale dziecięca wyobraźnia przekracza 1500 znaków :)

Wieś ma do siebie to, że niewiele się dzieje. Dzieci zaś posiadają ogromną wyobraźnię, więc gdy połączyć je ze wsią - dzieje się magia.

Do dziadków przyjeżdżałam na każde wakacje, dlatego doskonale znałam tamtejszych rówieśników. Poza graniem w podchody na terenie całej wsi czy w piłkę na szkolnym boisku, snuliśmy przeróżne fantazje. Co więcej, wierzyliśmy w nie. W ten oto...

Kiedy chodziłam do szkoły, koledzy z klasy opowiadali mi, że w domu obok, którego przechodziłam codziennie w drodze do szkoły mieszka zabójczyni. Podobno codziennie obserwowała z okna dzieci i potem goniła ich z nożem w ręku. Była starszą kobietą, dlatego też można było ją rozpoznać po przygarbionej sylwetce i czerwonym berecie. Kiedy widziałam tę starszą Panią z daleka, przechodziły mi ciarki po plecak. Kiedy przechodziłam obok jej domu, przyspieszałam kroku i spoglądałam w okno, obawiając się, że jestem obserwowana, bałam się również, że któregoś dnia wyskoczy na mnie z nożem i zabije.

Kiedy chodziłam do szkoły, koledzy z klasy opowiadali mi, że w domu obok, którego przechodziłam codziennie w drodze do szkoły mieszka zabójczyni. Podobno codziennie obserwowała z okna dzieci i potem goniła ich z nożem w ręku. Była starszą kobietą, dlatego też można było ją rozpoznać po przygarbionej sylwetce i czerwonym berecie. Kiedy widziałam tę starszą Panią z daleka,...

Zawsze lubiłam klimat tajemnicy – od dziecka oglądałam programy o duchach, pochłaniałam książki o ludowych obrządkach. Jak zaczarowana czytałam II część „Dziadów”. Wyobraźcie więc sobie, jak zafascynowała mnie historia nawiedzonego szpitala znajdującego się nieopodal mojego domu. Gdy już przeczytałam o nim wszystkie dostępne w sieci informacje, wsiedliśmy ze znajomym w samochód i pojechaliśmy do miejsca, które od dłuższego czasu rysowaliśmy oczyma wyobraźni. Było wczesne popołudnie – uznaliśmy, że nie ma co przesadzać z atmosferą strachu. Szpital wyglądał tak, jak go sobie wyobrażaliśmy – majestatyczny, ogromny, z mnóstwem starych, wysokich drzew naokoło. Od budynków grających pierwsze skrzypce w horrorach odróżniały go tylko tektury zasłaniające niektóre okna. Samo wejście na posesję sprawiło, że słońce jakby straciło część swojego blasku. Z mojej odwagi pozostały drobne okruchy, które jednak postanowiłam wykorzystać, aby choć na kilka sekund zanurzyć się w posępne mury. Weszliśmy przez uchylone drewniane, odrapane z białej farby drzwi i jedno spojrzenie na farbę olejną na ścianach wystarczyło, abym przypomniała sobie wspomnienia pielęgniarki pracującej w tym budynku przed laty. Krzyki pacjentów, przeciągi biorące się znikąd, przedmioty zmieniające położenie. Wtedy w nie nie wierzyłam, jednak teraz wydały się więcej niż prawdopodobne. Nie chciałam sprawdzać wiarygodności internetowych historii . Stchórzyłam i moja noga więcej tam nie postanęła.

Zawsze lubiłam klimat tajemnicy – od dziecka oglądałam programy o duchach, pochłaniałam książki o ludowych obrządkach. Jak zaczarowana czytałam II część „Dziadów”. Wyobraźcie więc sobie, jak zafascynowała mnie historia nawiedzonego szpitala znajdującego się nieopodal mojego domu. Gdy już przeczytałam o nim wszystkie dostępne w sieci informacje, wsiedliśmy ze znajomym w...

Zawsze lubiłam klimat tajemnicy – od dziecka oglądałam programy o duchach, pochłaniałam książki o ludowych obrządkach. Jak zaczarowana czytałam II część „Dziadów”. Wyobraźcie więc sobie, jak zafascynowała mnie historia nawiedzonego szpitala znajdującego się nieopodal mojego domu. Gdy już przeczytałam o nim wszystkie dostępne w sieci informacje, wsiedliśmy ze znajomym w samochód i pojechaliśmy do miejsca, które od dłuższego czasu rysowaliśmy oczyma wyobraźni. Było wczesne popołudnie – uznaliśmy, że nie ma co przesadzać z atmosferą strachu. Szpital wyglądał tak, jak go sobie wyobrażaliśmy – majestatyczny, ogromny, z mnóstwem starych, wysokich drzew naokoło. Od budynków grających pierwsze skrzypce w horrorach odróżniały go tylko tektury zasłaniające niektóre okna. Samo wejście na posesję sprawiło, że słońce jakby straciło część swojego blasku. Z mojej odwagi pozostały drobne okruchy, które jednak postanowiłam wykorzystać, aby choć na kilka sekund zanurzyć się w posępne mury. Weszliśmy przez uchylone drewniane, odrapane z białej farby drzwi i jedno spojrzenie na farbę olejną na ścianach wystarczyło, abym przypomniała sobie wspomnienia pielęgniarki pracującej w tym budynku przed laty. Krzyki pacjentów, przeciągi biorące się znikąd, przedmioty zmieniające położenie. Wtedy w nie nie wierzyłam, jednak teraz wydały się więcej niż prawdopodobne. Nie chciałam sprawdzać wiarygodności internetowych historii . Stchórzyłam i moja noga więcej tam nie postanęła.

Zawsze lubiłam klimat tajemnicy – od dziecka oglądałam programy o duchach, pochłaniałam książki o ludowych obrządkach. Jak zaczarowana czytałam II część „Dziadów”. Wyobraźcie więc sobie, jak zafascynowała mnie historia nawiedzonego szpitala znajdującego się nieopodal mojego domu. Gdy już przeczytałam o nim wszystkie dostępne w sieci informacje, wsiedliśmy ze znajomym w...

Mieszkam w Lasku Złotoryjskim,gdzie znajduje się częściowo zrujnowany, ogromny obiekt poszpitalny,który najpierw służył żołnierzom Wermachtu a potem Armii Radzieckiej,stacjonującej w Legnicy. Często zapuszczam się w las,idąc na spacer z psem i mijam ten budynek.Moja 11-letnia córka na jego widok przerażająco płacze i omija go szerokim łukiem. A mnie coś ciągnie w tamtą stronę. Pamiętam czasy,gdy tętnił życiem,a teraz jest pogrążony w mroku. Niedaleko tego obiektu popełniła samobójstwo bohaterka filmu "Mała Moskwa",która jest postacią autentyczną. Od dawna marzę aby samotnie zwiedzić ten obiekt w środku.Wiem,że można dogadać się z pilnującymi go strażnikami i za opłatą zwiedzić go dokładnie. Nie wiem co i kogo tam zastanę,ile tajemnic zechce przede mną odkryć. I czy taka wizyta nie odciśnie jakiegoś piętna,które potem będzie ciężko zrzucić.Ale chyba zaryzykuję

Mieszkam w Lasku Złotoryjskim,gdzie znajduje się częściowo zrujnowany, ogromny obiekt poszpitalny,który najpierw służył żołnierzom Wermachtu a potem Armii Radzieckiej,stacjonującej w Legnicy. Często zapuszczam się w las,idąc na spacer z psem i mijam ten budynek.Moja 11-letnia córka na jego widok przerażająco płacze i omija go szerokim łukiem. A mnie coś ciągnie w tamtą...

W okolicy jest taki budynek, którego historia zniechęca do zbliżania się choćby na krok. Brrrr.
Właścicielem tego domu był bogaty rolnik, jednak jego bogactwo powstalo nie z ciężkiej pracy, ale z licznych oszustw. Wiele razy wykorzystywał ludzi chcących mu pomóc lub wykonujących dla niego jakieś prace, nie płacąc za nie. Podobna sytuacja miała miejsce podczas budowy domu - firma budowlana, która wzniosła budynek nie otrzymała za to wynagrodzenia.
Że względu na to, że nie udało się odzyskać uczciwie zarobionych pieniędzy, budowlaniec zemscil się zamurowując w budynku jaja. Efekt był taki, że dom przez wlele lat nie został ukończony z uwagi na panujący w nim odór rozkladajacych się jaj.
Niedługo potem rolnik stracił nogę, nikt nie wie w jakich okolicznościach... A w ciągu kilku miesięcy zmarł. Do dziś ludzie powtarzają historie o msciwym budowlańcu, który pozbawił życia rolnika.
Staram się nie zbliżać do tego domu, ponieważ wzbudza u mnie okropny strach, moja bujna wyobraźnia tworzy wtedy straszne obrazy... A budynek bez okien sam w sobie wygląda upiornie.

W okolicy jest taki budynek, którego historia zniechęca do zbliżania się choćby na krok. Brrrr.
Właścicielem tego domu był bogaty rolnik, jednak jego bogactwo powstalo nie z ciężkiej pracy, ale z licznych oszustw. Wiele razy wykorzystywał ludzi chcących mu pomóc lub wykonujących dla niego jakieś prace, nie płacąc za nie. Podobna sytuacja miała miejsce podczas budowy domu -...