Była jedna taka chatynka nieopodal mojej szkoły. Drewniana, od kilkudziesięciu lat opuszczona, w stanie już właściwie agonalnym.
Do tego dookoła wyrosła masa krzaków, a światło latarni nie dochodziło do wejścia. Do tej pory nie wiem, co to był za budynek, wiem tylko, że był znacznie, znacznie starszy, niż wszystko, co stało w promieniu kilometra. Jak tak teraz o tym myślę, to ten domek mógł mieć związek ze stacjonującym nieopodal pólkiem strzelców konnych.
I chociaż wszyscy wiedzieli, że najgroźniejszymi lokatorami na początku XXI wieku są tam dwaj żule, to ilość "historii z dreszczykiem" na ich temat przechodziła najśmielsze pojęcie. Przez jakiś czas święcie wierzyłem, że to kanibale.
Kogo bym nie zapytał wtedy, to wszyscy przyznawali, że instynktownie przyspieszali kroku przechodząc obok tego domu. Mi się zdarzyło przebiec kilka razy, byle szybciej to minąć.
Kilka lat temu zburzono go zupełnie, ale nawet teraz zezuję w to puste miejsce, ilekroć przejeżdżam obok.
Wiem, że to irracjonalne, że nie było w nim nic groźnego, ale gdyby stał do tej pory, to przechodząc obok po zmroku i tak bym szedł krokiem Roberta Korzeniowskiego.

Była jedna taka chatynka nieopodal mojej szkoły. Drewniana, od kilkudziesięciu lat opuszczona, w stanie już właściwie agonalnym.
Do tego dookoła wyrosła masa krzaków, a światło latarni nie dochodziło do wejścia. Do tej pory nie wiem, co to był za budynek, wiem tylko, że był znacznie, znacznie starszy, niż wszystko, co stało w promieniu kilometra. Jak tak teraz o tym myślę,...

W miejscu mojego zamieszkania jest wiele budynków opuszczonych i ulegających degradacji jest to dość smutne gdyż stare budownictwo mogło by zostać wykorzystane przez miasto w pożyteczny sposób. Jednak władze mają w dalekim poważaniu wiekowe zabudowania zaś tacy ludzie jak ja mają okazję dostrzec w nich starodawną mroczną duszę. Jednym z tego rodzaju budynków jest stara dwupiętrowa szkoła zbudowana z czerwonej cegły i otoczona zardzewiałą siatką. Kiedy przechodzi się koło niej w nocy powybijane okna wyglądają jak puste oczodoły które swym mrokiem były by w stanie pochłonąć wszystko co znajduje się w pobliżu. W wietrzne wieczory słychać śpiew wiatru hulającego po korytarzach i salach. Stara furtka choć zabezpieczona kłódką powyginała się groteskowo i jest dowodem na wtargnięcie nie proszonych gości. Szkoła ma znamiona licznych pożarów co dodatkowo podkreśla jej smętny, przerażający charakter. Mrocznego uroku dodaje też zaniedbana posesja na której po za nieopanowaną roślinnością oraz drzewami rzucającymi upiorne cienie w świetle księżyca, krajobraz dopełniają liczne kupki śmieci. Gdy patrze na ten budynek widzę w jego wnętrzu duch przeszłości przemierzające korytarze będące nieodłącznym elementem jego historii.

W miejscu mojego zamieszkania jest wiele budynków opuszczonych i ulegających degradacji jest to dość smutne gdyż stare budownictwo mogło by zostać wykorzystane przez miasto w pożyteczny sposób. Jednak władze mają w dalekim poważaniu wiekowe zabudowania zaś tacy ludzie jak ja mają okazję dostrzec w nich starodawną mroczną duszę. Jednym z tego rodzaju budynków jest stara...

Kilka lat temu byłam umówiona na seans halloweenowy ze swoimi znajomymi w mieście położonym 20 km od mojego rodzinnego domu. Gdy przyszłam na przystanek autobusowy to było grubo po 18. Nigdy nie zapomnę tego wieczoru – było bardzo zimno, spadł już pierwszy śnieg, straszliwie wiało, słońce już dawno zaszło za horyzont. Tego dnia nikt nie czekał ze mną na przystanku, ale ja nigdy się tym nie przejmowałam – ze słuchawkami w uszach byłam pewniejsza siebie nie słysząc przeraźliwego odgłosu wiejącego wiatru i próbowałam ustawić się tak, żeby zauważyć nadjeżdżający autobus i nie obrywać w twarz podmuchami. Autobus był spóźniony, jak zwykle bywało to w mojej okolicy. To teren górzysty, więc miałam nawet obawy, czy dojadę w miejsce docelowe. Marznąc zaczynałam się niecierpliwić i zdjęłam słuchawki, próbując nasłuchiwać autobusu. Minuty mijały jak godziny a autobusu nadal nie było. Przez myśl przeszło mi, że może pomyliłam godziny odjazdu i wychodząc poza przystanek pod tablicę z rozkładem usłyszałam jakieś warknięcie dochodzące gdzieś zza przystanku. Boję się dzikich psów, więc od razu zaczęłam rozglądać się z przerażeniem po pustej okolicy. Apogeum było nagłe zgaśnięcie latarni i tak mocny podmuch wiatru, że aż zabrało mi to oddech. Przerażona pobiegłam na drugą stronę ulicy do najbliższego domu chcąc chować się za furtką obcych ludzi. Na szczęście w oddali zobaczyłam wtedy autobus, dlatego kilka minut później już bezpiecznie jechałam do swoich znajomych, nie patrząc się w ogóle przez okno autobusu. Tego dnia zdecydowałam się nie wracać w nocy do domu. Miałam złe obawy.

Kilka lat temu byłam umówiona na seans halloweenowy ze swoimi znajomymi w mieście położonym 20 km od mojego rodzinnego domu. Gdy przyszłam na przystanek autobusowy to było grubo po 18. Nigdy nie zapomnę tego wieczoru – było bardzo zimno, spadł już pierwszy śnieg, straszliwie wiało, słońce już dawno zaszło za horyzont. Tego dnia nikt nie czekał ze mną na przystanku, ale ja...

W latach 80. babcia opowiadała mi, że kiedy sama była dzieckiem, uwielbiała chodzić do sąsiadki, nazywanej przez dzieci babcią Cybulską. Staruszka opowiadała niesamowite historie. Za jej chałupą znajdowały się ruiny domostwa lub budynku gospodarczego. Gawędziarka twierdziła, że w pogodne noce czort Dydko rozpala w tych ruinach miliony ognisk, tańcuje między nimi, zamiata ogonem i złowrogo chichoce.

Gdy moja babcia opowiedziała mi tę historię, a ja potem zobaczyłam ruiny budynku stojące w polu, nie chciałam obok przejść, ponieważ obawiałam się, że zobaczę złowrogiego diabła Dydko, a wokół wybuchną ni stąd ni zowąd ogniki. Do dzisiaj, gdy przechodzę lub przejeżdżam, a zobaczę jakiekolwiek ruiny, może już mniej, ale jeży mi się włos na głowie i wypatruje tańcującego wśród ogników Dydka, a w uszach dźwięczy jego jazgotliwy chichot.

W latach 80. babcia opowiadała mi, że kiedy sama była dzieckiem, uwielbiała chodzić do sąsiadki, nazywanej przez dzieci babcią Cybulską. Staruszka opowiadała niesamowite historie. Za jej chałupą znajdowały się ruiny domostwa lub budynku gospodarczego. Gawędziarka twierdziła, że w pogodne noce czort Dydko rozpala w tych ruinach miliony ognisk, tańcuje między nimi, zamiata...

Gdy byłam młodsza lękałam się wielu miejsc: strychu u dziadków, opuszczonego placu budowy w parku miejskim, starego cmentarza, podziemi kredowych... Mogłabym wymieniać chyba bez końca. Jednak dopiero jako dorosła osoba dowiedziałam się, co to strach.
W Lublinie, niemalże w centrum, znajduj się pewien budynek. Ludzie wchodzą na chwilę, ale nie mogą wyjść i przepadają na długie godziny. Po tych wizytach często nie mogą dojść do siebie. Czują się przybici, przygnębieni, a nawet rozwścieczeni, zupełnie jak nie oni, jakby ich ktoś podmienił. Po korytarzach suną się ni to zjawy ni ludzie, a w eterze słychać jęki, lamenty i biadolenie. Miejsce to potrafi pochłonąć też majątki, pieniądze znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Trudno się od niego uwolnić, nie wystarczy wyjść z budynku. Ono latami się upomina o swoje ofiary, na dodatek robi to cyklicznie, co miesiąc. To miejsce nazywa się Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Gdy byłam młodsza lękałam się wielu miejsc: strychu u dziadków, opuszczonego placu budowy w parku miejskim, starego cmentarza, podziemi kredowych... Mogłabym wymieniać chyba bez końca. Jednak dopiero jako dorosła osoba dowiedziałam się, co to strach.
W Lublinie, niemalże w centrum, znajduj się pewien budynek. Ludzie wchodzą na chwilę, ale nie mogą wyjść i przepadają na...

Ja od kiedy pamiętam bałem się opuszczonego domu stojącego na skraju mojej wsi. Dom ten nie jest typowym strasznym budynkiem z zabitymi oknami i skrzypiącymi drzwiami. Budzi we mnie niepokój bo wygląda jak by czas się w nim zatrzymał...Wykonany jest z czerwonej cegły i przykryty eternitem. Dwadzieścia lat temu rodzina, która w nim mieszkała opuściła go nagle i bez słowa. Obecnie ciężko go zauważyć, całe podwórko pokryły ogromne krzaki. Aby dostrzec wąską ścieżkę prowadzącą do domu trzeba mocno wytężyć wzrok. Rodzina wyprowadziła się wiele lat temu a dom sprawia wrażenie jakby cały czas ktoś w nim żył. Okna nie są brudne a firanki w nich wiszące są śnieżnobiałe, kwiaty na parapetach i w ogrodzie, mimo braku ingerencji człowieka, wyglądają lepiej niż na innych, pielęgnowanych podwórkach. Rdza nie pojawia się na żadnym elemencie konstrukcji czy ogrodzeniu. Nawet wcześniej wspomniana ścieżka… całe podwórko pokryły krzaki, a ścieżka prowadząca do drzwi, z których nie odpadł nawet kawałek farby, zdaje się być regularnie uczęszczana. Ilekroć przechodzę obok tego domu mam wrażenie, że ktoś obserwuje mnie z okien albo stoi w głębi ścieżki. W wielu filmach jest motyw opuszczonego domu, który jak się później okazuje tylko na taki wygląda Mnie bardziej przeraża dom, który faktycznie jest opuszczony a na taki nie wygląda i sprawia wrażenie „żywego”. Jak porzucony przez właścicieli pies, który stara się przetrwać czekając na powrót pana, gotów wybaczyć rozstanie.

Ja od kiedy pamiętam bałem się opuszczonego domu stojącego na skraju mojej wsi. Dom ten nie jest typowym strasznym budynkiem z zabitymi oknami i skrzypiącymi drzwiami. Budzi we mnie niepokój bo wygląda jak by czas się w nim zatrzymał...Wykonany jest z czerwonej cegły i przykryty eternitem. Dwadzieścia lat temu rodzina, która w nim mieszkała opuściła go nagle i bez słowa....

Nigdy o tym nie opowiadam bo wiem jakie ludzie mają na ten temat zdanie. Niby są wierzący, wierzą w życie po śmierci w raj, anioły itd.. ale w duchy już nie. Wszystkie opowieści że gdzieś coś straszy uważają za krążące legendy i bajki wyssane z palca. Ale co w tedy kiedy na własnej skórze coś takiego się przeżyje? Kiedy byłam mała mieszkałam w starym dwurodzinnym domu poniemieckim. Dom był stary pewnie nie jedno widział, nie jeden człowiek w nim umarł czy nawet zginął w czasie wojny. Dom z zewnątrz nie wyglądał aż tak źle, ale to co działo się w środku mogło by przestraszyć nie jednego śmiałka. Babcia od dziecka powtarzała mi '' ... że duchów nie powinnam się bać ! Bo tylko żywi mogą nas skrzywdzić ...''. Mieszkanie miało trzy wielkie pokoje przechodnie, a w ostatnim byłam ja z rodzicami no i oczywiście do kompletu mieliśmy jeszcze ducha. Był wieczór w pokoju pod dywanem podłoga drewniana słychać było jak by się po niej ktoś przechadzał, obrazy które wisiały na ścianie często spadały, wazon na ławie sam się zbił tak po prostu roztrzaskał się na drobny mak, a z piecyka wlatywał węgiel, drzwiczki same się otwierały, czasem w pokoju samo zapalało się światło. Nie działo się to często, co jakiś czas duch chciał dać nam do zrozumienia że też tam jest. Mieszkałam w tym domu 13 lat i wszyscy z rodziny i znajomych wiedzieli że ostatni pokój jest nieco nawiedzony. Psa którego mieliśmy 9lat ani kroku przez tyle lat nie zrobił aby wejść do tamtego pokoju zapierał się łapami jak tylko mógł. Czasem się dziwnie przyglądał komuś? bądź czemuś? jeżąc się i szczekając. Ja natomiast lubiłam ten pokój siedziałam w nim wiele razy, spałam, oglądałam bajki mnie tam nic nie straszyło. Czasem robiło się zimno tak po prostu.... Ale moje wspomnienia o nim są zawsze ciepłe to dom moich dziadków i rodziców kochałam go bez względu na to z kim jeszcze zza światów dzieliłam się z nim.

Nigdy o tym nie opowiadam bo wiem jakie ludzie mają na ten temat zdanie. Niby są wierzący, wierzą w życie po śmierci w raj, anioły itd.. ale w duchy już nie. Wszystkie opowieści że gdzieś coś straszy uważają za krążące legendy i bajki wyssane z palca. Ale co w tedy kiedy na własnej skórze coś takiego się przeżyje? Kiedy byłam mała mieszkałam w starym dwurodzinnym domu...

W pewnej dzielnicy mojego miasta,która jest taką wioską jest dom,który jest nawiedzony. Nie jest to pogłoska, bo wiele jest osób,które potwierdzają,że w domu słychać dźwięki czyichś kroków czy odgłosy odkładanych naczyń. Dom wielokrotnie był wystawiany na sprzedaż jednak nikt nie jest chętny do zakupu. Przyznam,że też czułabym się nieswojo w pobliżu tego domu,ale jako osoba wierząca myślę,że ta biedna dusza potrzebuje modlitwy. Może wtedy zaznałaby spokój a budynek już by nie był nawiedzony.

W pewnej dzielnicy mojego miasta,która jest taką wioską jest dom,który jest nawiedzony. Nie jest to pogłoska, bo wiele jest osób,które potwierdzają,że w domu słychać dźwięki czyichś kroków czy odgłosy odkładanych naczyń. Dom wielokrotnie był wystawiany na sprzedaż jednak nikt nie jest chętny do zakupu. Przyznam,że też czułabym się nieswojo w pobliżu tego domu,ale jako osoba...

Duchów,może nie.Ale,mamy takie kamienice w rynku.Gdzie wieczorem strach iść.Alkohol,przemoc w tych miejsach.Bardziej przerażają niż zjawy paranormalne.

Duchów,może nie.Ale,mamy takie kamienice w rynku.Gdzie wieczorem strach iść.Alkohol,przemoc w tych miejsach.Bardziej przerażają niż zjawy paranormalne.