Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miś
kazi
cauchy
Magdalena Komorowska
Lolanda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

miś
kazi
cauchy
Magdalena Komorowska
Lolanda

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Pewnego dnia będąc na strychu zauważyłem coś świecącego w malutkim kartonie. Moja ciekawość wzięła za wygraną i podszedłem do kartonu. Ku mojemu zdziwieniu zauważyłem tam pamiątki z dzieciństwa moich rodziców,a to co widziałem z daleka to była cudowna złota lampa, lecz delikatnie zakurzona.Byłem nią oszołomiony i szybko popędziłem po ścierkę i zacząłem nią wycierać. Nagle lampa stała się wrząca,upuściłem ją na podłogę i nagle usłyszałem znajomy głos odwróciłem się i zobaczyłem starą wersję siebie, która była bardzo smutna.
-Dlaczego jesteś taki przerażony?Przecież jestem Tobą za 50lat.
-Ale jak to możliwe?Dlaczego jesteś smutny?
-Powiadają ludzie,że przed śmiercią doceniamy dopiero to co mamy.
-W takim razie niczego w życiu nie będę miał?
-Będziesz miał mnóstwo pieniędzy,samochodów,domów i kobiet.
-Ja chyba źle rozumiem i dlaczego niby miałbym być z tego powodu smutny?
-Nie jest wartością to co posiadamy,lecz to co przeżyliśmy i to czego nie da się kupić to nasze wspomnienia.Nigdy nie zaznałem prawdziwej miłości,ponieważ uważałem,że żadna kobieta na mnie nie zasługuje.A co w życiu osiągnąłem oprócz pieniędzy?Nic.Nigdy nie spełniłem swoich marzeń i dlatego jestem smutny,nie robiłem niczego co sprawia mi przyjemność,a życie trzeba się cieszyć i najważniejsze jest spełnianie marzeń.Jestem tu po to by dopilnować żebyś spełniał marzenia,ponieważ kiedy zaczniesz spełniać marzenia będziesz lepszym człowiekiem i będziesz czynił dobro na świecie.

Pewnego dnia będąc na strychu zauważyłem coś świecącego w malutkim kartonie. Moja ciekawość wzięła za wygraną i podszedłem do kartonu. Ku mojemu zdziwieniu zauważyłem tam pamiątki z dzieciństwa moich rodziców,a to co widziałem z daleka to była cudowna złota lampa, lecz delikatnie zakurzona.Byłem nią oszołomiony i szybko popędziłem po ścierkę i zacząłem nią wycierać. Nagle...

Skrzynia, którą znalazłem na strychu, zawierała ciekawe przedmioty. Zgadywałem, że to pamiątki po moich przodkach. Od razu postanowiłem zapalić lampę oliwną. Kiedy tylko pojawił się płomień, z lampy buchnął fioletowy dym, który po chwili zaczął przybierać ludzką postać i ujrzałem demona…w kontuszu i żupanie.
- Gdzie on jest? – ryknął demon.
- Kto? – zapytałem.
- Ten łajdak, imć Halicki!
- Nie znam nikogo takiego!
- Ejże, to pewnie pan jesteś! Dalej, utnę Ci głowę! – rzekł demon i chwycił za szablę leżącą w skrzyni.
- Nie! – krzyknąłem i schowałem się za szafą. – To naprawdę nie ja!
- En garde, nicponiu! – wrzasnął i ciął szablą, która wbiła się w szafę. Korzystając z okazji, uciekłem w stronę schodów. W tym czasie duch zmienił się w dym, przyjął ludzką postać tuż przede mną i uwięził mnie w zaskakująco materialnym uścisku.
- Mam waćpana!
- Ale ja naprawdę nie jestem Halicki!
Demon przyjrzał mi się i rzekł:
- W istocie, pan nie jest Halicki. Ten łajdak ma grubo ponad 50 lat. Kim waść jest?
- Janek Sroka, panie duchu.
- Co robisz we dworze w Koziach?
- Gdzie?
- A to gdzie jesteśmy?
- U mojego dziadka, w Opolu.
- W Opolu? Na pruskiej ziemi?
- Nie, nie, w Polsce!
- Który mamy rok?
- 2018.
Demon zrobił wielkie oczy, puścił mnie i wyjąkał:
- Rany Boskie, ja przed 1726 miałem ubić Halickiego, żeby Lipnicki zamiast niego został kasztelanem, a później królem… Tak mu przepowiedziała wróżka i przywołała mnie z zaświatów, bym mu w tym pomógł. Ale teraz nic tu po mnie. Do widzenia! – pożegnał się i zniknął.

Skrzynia, którą znalazłem na strychu, zawierała ciekawe przedmioty. Zgadywałem, że to pamiątki po moich przodkach. Od razu postanowiłem zapalić lampę oliwną. Kiedy tylko pojawił się płomień, z lampy buchnął fioletowy dym, który po chwili zaczął przybierać ludzką postać i ujrzałem demona…w kontuszu i żupanie.
- Gdzie on jest? – ryknął demon.
- Kto? – zapytałem.
- Ten łajdak,...

Gdy znalazłam na strychu tą starą lampę, nie spodziewałam się, że to co w niej mieszka doprowadzi do czegoś takiego. Zresztą, kogo ja oszukuje, nie spodziewałam się ze w ogóle coś w niej mieszka! Potężny i przerażający dżin, który był w niej zamknięty miał okropne plany co do naszej rzeczywistości. Mogły one zmienić nasze życie nie do poznania (w negatywny sposób oczywiście). I kto zawinił? Oczywiście ja i moja ciekawość. Co mnie pokusiło, żeby spróbować zapalić tą lampę? Trzeba było zostawić ją jak leżała, wśród innych staroci, kurzu i pająków.
Teraz, dzięki MNIE, ten rozrzucający wokół siebie tony jakiegoś magicznego brokatu (od którego strasznie chce się kichać) dziwak, zakochał się w kawie i czekoladzie. Jego miłość, tak jak jego magia, okazała się bezgraniczna i planuje on zebrać zapas tych wspaniałych produktów z każdego zakątka naszej planety, nie zostawiając już nic dla nas. Jak mogłam uwolnić takiego potwora ja się pytam, jak?! Za co mnie tak los pokarał?

Gdy znalazłam na strychu tą starą lampę, nie spodziewałam się, że to co w niej mieszka doprowadzi do czegoś takiego. Zresztą, kogo ja oszukuje, nie spodziewałam się ze w ogóle coś w niej mieszka! Potężny i przerażający dżin, który był w niej zamknięty miał okropne plany co do naszej rzeczywistości. Mogły one zmienić nasze życie nie do poznania (w negatywny sposób...

"Niech ja tylko dorwę tego..." mruczałam pod nosem i rozcierałam palec u nogi. Koncertowo w coś kopnęłam (czy tylko moje palce mają magiczną moc wyszukiwania z impetem przeszkód?). Palec się nie złamał (musi być z gumy), więc zwróciłam uwagę na cholerstwo na podłodze. Wśród nieznanych mi drobiazgów znalazłam tajemniczą lampę. Nie wiem co mnie podkusiło, żeby ją sprawdzić...
- Nareszcie... - usłyszałam, lecz nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Przede mną pojawił się duch.
- Co jest... - mruknęłam, a stwór wyglądał jakby się... gimnastykował. Rozejrzałam się i krzyknęłam. - Krzysiek, to twoja sprawka?!
- Nie potrzebuję cię, ale skoro to ty mnie uwolniłaś zdradzę ci mój plan... - powiedział duch, jakby w ogóle mnie nie słyszał.
- Poczekaj, a gdzie moje trzy życzenia czy coś?
- Plan powstał setki lat temu... - a mnie z jednej strony przeszedł dreszcz. Co ja w ogóle tu robię? - Cała wiedza będzie zamknięta w jednym miejscu. W niewidzialnym miejscu. I dostęp do niej będą mięć tylko wybrani! A i nawet ci, będą mieli problem z jej poskromieniem i mogą postradać rozum...
Zanim parskęłam śmiechem zdążyłam tylko wydukać:
- To wszystko? Nic więcej nie chcesz? I wrócisz do swojej sosjerki?
- A czy to mało? - odparł wyraźnie niezadowolony. O sosjerce chyba nie usłyszał.
- Świetnie. W takim razie muszę cię zmartwić, bo już mamy coś takiego. Nazywa się Internet.
Przysięgłabym, że duch otworzył usta ze zdziwienia. Sekundę później już go nie było. I wiecie co? Nawet palec przestał mnie boleć!

"Niech ja tylko dorwę tego..." mruczałam pod nosem i rozcierałam palec u nogi. Koncertowo w coś kopnęłam (czy tylko moje palce mają magiczną moc wyszukiwania z impetem przeszkód?). Palec się nie złamał (musi być z gumy), więc zwróciłam uwagę na cholerstwo na podłodze. Wśród nieznanych mi drobiazgów znalazłam tajemniczą lampę. Nie wiem co mnie podkusiło, żeby ją sprawdzić...
...

Gdy wszedłem na strych pierwsze co zobaczyłem to jakiś stary zakurzony czajnik. Podszedłem i potarłem, żeby zobaczyć bez tony kurzu. Nagle okazało się, że pobiłem rekord świata w najszybszej zmianie koloru włosów. Z lampy wyskoczyła jakaś dziwna postać.
- Kim jesteś i czego chcesz? - spytałem. Mów, bo zaraz zadzwonię po policję.
- I co im powiesz? "Mobilki, mobilki, pełna mobilizacja. Dżin będzie zawracał mi gitarę."
Nie wiedziałem kim są mobilki, ale jedno było pewne. To była zniewaga. W tym wypadku krwi nie wymaga, bo ducha nie zabijesz.
- A więc jesteś dżinem - zagadnąłem. I pewnie znając życie zaraz będę miał 3 życzenia w pakiecie i jedno gratis.
- Jestem innym dżinem. Chcę zmienić świat - odpowiedział.
- Proszę Cię, oby nie na gorsze. Zresztą takich czarodziejów to ja widzę codziennie nawet bez twojej lampy. Więc jeśli chcesz narozrabiać to spadaj.
- Nic z tych rzeczy. Chcę po prostu odzyskać wolność.
- Jak to odzyskać? Gościu, możesz robić co ci się tylko zechcesz i śmiesz twierdzić, że nie masz wolności?
Opowiedział swoją historię. Wszystko wina kobiety. Spoko, to nie była jego żona, tylko jej mamusia. Żona chciała kiedyś zrobić remont, ale on nie chciał. Ona wyciągnęła broń ostateczną. Teściową. Ona też go nie przekonała. Dlatego się zemściła. Wypowiedziała jakieś zaklęcie "Archa, parcha" czy jakoś tak. W każdym razie on stał się dżinem z czajnika. Sorki, z lampy. Warunkiem odzyskania wolności jest kupno dużego kebaba z sosem mieszanym.
Pomogę mu. Najwyżej stracę 15 zł.

Gdy wszedłem na strych pierwsze co zobaczyłem to jakiś stary zakurzony czajnik. Podszedłem i potarłem, żeby zobaczyć bez tony kurzu. Nagle okazało się, że pobiłem rekord świata w najszybszej zmianie koloru włosów. Z lampy wyskoczyła jakaś dziwna postać.
- Kim jesteś i czego chcesz? - spytałem. Mów, bo zaraz zadzwonię po policję.
- I co im powiesz? "Mobilki, mobilki, pełna...

Mikołajki. Tego dnia obudziłam się wcześnie i odkryłam poduszkę, spodziewając się maleńkiego upominku od Mikołaja, a tymczasem...
- Co to jest?! - krzyknęłam.
Moja siostra, śpiąca na łóżku obok, zbudziła się, przetarła oczy i głosem pełnym zdumienia szepnęła:
- To lampa... Znalazłam ją wczoraj na strychu wśród pamiątek po babci. Lubisz antyki, więc postanowiłam Ci ją dać. Zapal ją!
Zdmuchnęłam z niej warstwę kurzu i zrobiłam to, o co prosiła. Nagle z lampy zaczęły wydostawać się kłęby szarego dymu, który pachniał jak wiosenne kwiaty. Nad nami zawisnął maleńki duszek w żółtym bereciku.
- Witajcie! - krzyknął - Jestem Dżinem z lampy i spełnię Wasze jedno życzenie, po czym wrócę do lampy na kolejne lata!
- Ojej! - obie byłyśmy w szoku - Jesteśmy bardzo ciekawe Twojej historii, jak trafiłeś do lampy?!
- To długa opowieść... - odetchnął Dżin - Zaczęło się od małżeństwa. Moja żona wymyśliła sobie, że kupimy nowe łóżko! Po nocy musiałem kłaść się na podłodze, żeby odpocząć! Bardzo mi dokuczała. Przesalała zupę lub czepiała się o skarpetki pod łóżkiem. Gdy oznajmiła, że czas odpocząć i gdzieś wyjechać w weekend to z ulgą zamknąłem jej drzwi przed nosem i krzyknąłem ,,Do zobaczenia w poniedziałek!". Ciągle mnie męczyła, że chce futro, a mnie nie było na nie stać. Znalazłem ofertę pracy i od tamtej pory pracuję jako demon magicznej lampy.
Po długiej opowieści Dżin rozpłakał się. Moja siostra postanowiła go pocieszyć, a ja zażyczyłam sobie... nową żonę dla naszego nowego przyjaciela!

Mikołajki. Tego dnia obudziłam się wcześnie i odkryłam poduszkę, spodziewając się maleńkiego upominku od Mikołaja, a tymczasem...
- Co to jest?! - krzyknęłam.
Moja siostra, śpiąca na łóżku obok, zbudziła się, przetarła oczy i głosem pełnym zdumienia szepnęła:
- To lampa... Znalazłam ją wczoraj na strychu wśród pamiątek po babci. Lubisz antyki, więc postanowiłam Ci ją dać....

Odskoczyłam przestraszona, gdy stara lampa, którą przecierałam na strychu prababki zabłysła dziwnym, oślepiającym światłem. Chwilę później zobaczyłam najsłodsze stworzenie w moim życiu. Kobieta-kot, niczym z bajki dla dzieci patrzyła na mnie dużymi, błyszczącymi oczami... Chyba śniłam.
- Witaj - zwierzo-człowiek przemówił wyginając pyszczko-usta w coś na kształt usmiechu - Dziękuję, że mnie uwolniłaś.
- Kim jesteś? - zapytałam zaciekawiona.
- Jestem istotą stworzoną z magii, mam moc spełniania życzeń, jednak zawsze robię to na odwrót. To budzi w ludziach przerażenie, tak jak me imię...
- Jak się nazywasz? - spodziewałam się wszystkiego, ale już po chwili śmiałam się wniebogłosy.
- Kizia Mizia Pyzia! -ryknęłam śmiechem, gdy stworzenie prychnęło.
- Radzę ci uważać. Jestem groźna - prychnęła znowu...
Oczywiście, o tym przekonałam się niebawem. W sumie przekonywałam się o tym przez nastepne kilka dni, gdy ten denerwujący stwór nie odstępował mnie na krok i opacznie rozumiał każde moje słowo. Tak oto spóźniałam się na autobus, rozlewałam kawę, a mojemu chłopakowi wyrosły psie uczy...
Na szczęście, gdy pewnego wieczora koto-człowiek zasnął udało mi się spakować go do tej starej lampy.
Dopiero później zorientowałam się, że wystarczyło mówić na opak, a może spełniły by się moje pragnienia? Nie miałam jednak odwagi po raz kolejny wypuścić z lampy Kizi Mizi Pyzi...

Odskoczyłam przestraszona, gdy stara lampa, którą przecierałam na strychu prababki zabłysła dziwnym, oślepiającym światłem. Chwilę później zobaczyłam najsłodsze stworzenie w moim życiu. Kobieta-kot, niczym z bajki dla dzieci patrzyła na mnie dużymi, błyszczącymi oczami... Chyba śniłam.
- Witaj - zwierzo-człowiek przemówił wyginając pyszczko-usta w coś na kształt usmiechu -...

Otwieram wieko drewnianej skrzyni. Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to stara lampa naftowa. Wyciągam pudełko zapałek i zapalam lampę.
- Ekhem!
- Jest to kto?
- Czy TU ktoś JEST?! J-jak, j-jak śmiesz?! Jestem Wielki Ar-Mah, Demon Lampy Pradziadka Hieronima, najsprytniejszy, najwspanialszy, najodważniejszy. Postrach ludzkich umysłów i serc.
- …
- Wielki Ar-Mah!
- To już słyszałam. Gdzieś jesteś?
- Nie widać mnie?
- Tak właściwie to... nie?
- Do diabła! Musiałaś coś popsuć. Zawsze dotkną nie tu, gdzie trzeba, coś nacisną, coś ułamią i potem mają pretensje, że nie widać, że źle słychać, że jakieś zakłócenia na linii, szmery... Czy to moja wina?! Próbujemy iść z biegiem czasu, ale najwidoczniej... nie podołaliśmy. Lepiej mi powiedz, czego ode mnie oczekujesz. Wzywasz mnie tu w środku nocy, jakby nigdy nic...
- Mamy południe... - wtrącam.
- Wywalasz ślepia jak wół na malowane wrota i rozdziawiasz buzię jak ta ze „Zmierzchu”. Jak jej tam było?
- Bella.
- Słuchaj, Bella...
- Nie jestem żadna Bella!
- Zapaliłaś lampę, wezwałaś mnie, znaczy się: czegoś chciałaś. Załatwmy to szybko i będzie po sprawie.
- …
- Miałem kiedyś plan, by objąć ten świat w posiadanie, ale może i dobrze, że nie wyszło. Jak tak na ciebie patrzę, to sobie myślę, że...
- Przeginasz!
- Słuchaj, Bella, masz rację. Sam się wezwałem. Jestem samotny. Zależy mi tylko na przyjaźni między ludźmi a demonami. Na niczym więcej.
- To zacznij pracować nad kulturą! - gaszę płomień i wychodzę na zewnątrz.

Otwieram wieko drewnianej skrzyni. Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to stara lampa naftowa. Wyciągam pudełko zapałek i zapalam lampę.
- Ekhem!
- Jest to kto?
- Czy TU ktoś JEST?! J-jak, j-jak śmiesz?! Jestem Wielki Ar-Mah, Demon Lampy Pradziadka Hieronima, najsprytniejszy, najwspanialszy, najodważniejszy. Postrach ludzkich umysłów i serc.
- …
- Wielki Ar-Mah!
- To już...