- Halo Monika? To ja... Cii ... czemu szepce? Słuchaj potrzebuję Twojej pomocy! Przegrałam zakład z moją siostrą i musiałam posprzątać strych. Tak, tak TEN strych. Cicho, nie mam czasu. Słuchaj uważnie, znalazłam kryształową lampę. Wiesz ja lubię... do rzeczy. Chciałam ją zabrać do siebie i wtem ŁUPU CUPU! Nie.... nie zbiła się, ale pojawiła się tajemniczy cień na ścianie i moim oczom ukazała się ogromna, tęczowa ćma! Nie piłam nic, cicho bądź i słuchaj!Podobno jest z równoległego świata w którym są olbrzymy. Ogromne, szare i smutne olbrzymy. Powiedziała, że wróciła na ziemie po wszystkie neonowe napisy żeby nimi walczyć ... Nie żartuje, słuchaj mnie uważnie! Siedzę teraz w szafie i nie wiem ile czasu mi jeszcze zostało. Musisz natychmiast dostać się do mojego pokoju i schować mój podświetlany napis " princess", rozumiesz? To bardzo ważne. Weź też gwiazdki fluorescencyjne z sufitu. To ważne! Bez tego nasz świat stanie się szary, bury i ponury. Ja nie mogę bo siedzę w szafie...

- Halo Monika? To ja... Cii ... czemu szepce? Słuchaj potrzebuję Twojej pomocy! Przegrałam zakład z moją siostrą i musiałam posprzątać strych. Tak, tak TEN strych. Cicho, nie mam czasu. Słuchaj uważnie, znalazłam kryształową lampę. Wiesz ja lubię... do rzeczy. Chciałam ją zabrać do siebie i wtem ŁUPU CUPU! Nie.... nie zbiła się, ale pojawiła się tajemniczy cień na ścianie i...

Zapaliłam knot. Wszystko na próżno - szkło pęknięte! Zrezygnowana... poczułam czyjś wzrok i usłyszałam ciepły głos: ktoś mnie szuka? Z potłuczonej lampy patrzyły łagodne oczy Dżina!
- Ja..ja szukałam tylko lampy, a Ty co tu...?
- Siedzę i czekam, aż ktoś mnie znajdzie. Jestem Duchem Prawdy. Niestety rzadko ktoś mnie szuka! A sam nie wychodzę...Taki mój los: zapomniany i pogardzany. Patrzę zdumiona. Co On gada? Ciepły głos: to szukałaś czy nie? Teraz pojęłam sens słów. Potrząsnęłam głową. Chyba nie...Jak to w ogóle jest z Prawdą? Oczy patrzyły mówiąc: Jak to jak? Zapomniana, schowana między starocie, nieużywana. Ja mam teraz przechlapane! Nie wychodzę spod kurzu, nikt mnie nie kocha, nie lubi...W Oku zabłysła łza. Powiedziałam: Nie martw się, na pewno nie jest tak żle...
- Jak to nie! Prawda jest niemodna, poza tym kosztuje! Nikt nie chce za nią płacić! Jest niewygodna! Dlatego tkwię jak zaklęty w cholernym kurzu! Ale wiem co zrobię! Wielkie oczy zajaśniały nadzieją: Wejdę w spółkę z Duchem Walki i Odwagi, i zawojujemy świat! Poczułam przypływ energii i... ekscytację. Może być ciekawie. Pomyślałam o cwaniakach z Amber Gold i o Olku - zdrajcy. Do dzieła! - powiedziałam i podniosłam potłuczoną lampę czułym gestem.

Zapaliłam knot. Wszystko na próżno - szkło pęknięte! Zrezygnowana... poczułam czyjś wzrok i usłyszałam ciepły głos: ktoś mnie szuka? Z potłuczonej lampy patrzyły łagodne oczy Dżina!
- Ja..ja szukałam tylko lampy, a Ty co tu...?
- Siedzę i czekam, aż ktoś mnie znajdzie. Jestem Duchem Prawdy. Niestety rzadko ktoś mnie szuka! A sam nie wychodzę...Taki mój los: zapomniany i...

Mówiłam im, żeby nie wchodzili na strych, ale kto by mnie słuchał. Stoję przy włazie, jak przystało na nadopiekuńczą koleżankę i słyszę jak deski trzeszczą pod ich nieostrożnymi stopami. Docierają do mnie nieprzyjemne dźwięki szurania, pewnie coś przesuwają, głupki jedne, choć prosiłam, żeby niczego nie ruszali. Chcę już odejść, kiedy dochodzi do mnie podniesiony głos Maćka (to chyba było ‘Uważaj!’), a po nim coś ciężkiego uderzającego o podłogę. Potem nie słyszę już nic.
Stawiam prawą stopę na pierwszy szczebel drabinki.
- Chłopaki, wszystko w porządku?
Cisza.
- Dość tych głupot, wchodzę na górę – drugi i trzeci krok przychodzi mi z trudem, bo wiem, że tam gdzie idę jest ciemno i brudno. Przy czwartym, wzbiera we mnie złość na chłopaków, że przez nich muszę tam wchodzić.
Na górze niewiele widać, ale z łatwością zauważam delikatne światło przewróconej lampy. Domyślam się, że to ona odpowiada za wcześniejszy hałas, może spadła z szafy? Kiedy biorę ją do ręki, światło przybiera na sile, a mnie jakaś siła odrzuca do tyłu. Lądując na podłodze orientuję się, że wciąż trzymam lampę, z której teraz, wydostaje się coś, co formuje się w wielką twarz. Która nagle zaczyna mówić.
- Czego wszyscy pchacie łapska, gdzie nie trzeba?! Wystarczy podmuchać, nie trzeba dotykać! Czy ja Was macam nieproszony? Jestem demonem czystości i, na boga, co tu tak śmierdzi? Jak tu oddychać takim po.. odorem? I co to za paskudztwo masz na twarzy? Czy ja trafiłem do świata brudasów?! Porządek tu zrobię raz, dwa!

Mówiłam im, żeby nie wchodzili na strych, ale kto by mnie słuchał. Stoję przy włazie, jak przystało na nadopiekuńczą koleżankę i słyszę jak deski trzeszczą pod ich nieostrożnymi stopami. Docierają do mnie nieprzyjemne dźwięki szurania, pewnie coś przesuwają, głupki jedne, choć prosiłam, żeby niczego nie ruszali. Chcę już odejść, kiedy dochodzi do mnie podniesiony głos Maćka...

… a gdy tylko zdmuchnąłem z niej kurz usłyszałem dziwny śmiech. Natychmiast zacząłem się rozglądać, poszukując wzrokiem osoby, która by ukradkiem mnie podglądała zaczajona za jakimś kartonem. Ale właśnie wtedy uświadomiłem sobie, ze ten śmiech wydobywał się z lampy. Chwilę po tym, jak śmiech ustał usłyszałem „Przestań! To łaskocze!” Przetarłem dłonią resztki kurzu z abażuru i w tej chwili z miejsca, w które wkręca się żarówkę wydobył się słup jasnego światła i wraz z nim przed moimi oczami pojawił się Gin. Stanowczym głosem oznajmił: „Jam jest Lubuski. Gin Lubuski! W zamian za uwolnienie spełnię Twe życzenie!”. Oniemiałem, poczułem się jak mały chłopiec, który pierwszy raz słyszał opowieść o złotej rybce. Ileż to razy w życiu rozmyślałem o co poprosiłbym w takiej sytuacji… Lecz teraz umysł dziecka pełen fantazji stał się umysłem dorosłego pełnym problemów dnia codziennego. Bez dłuższego zastanawiania się powiedziałem: „Jesteś Ginem z lampy – obniż rachunki za prąd!” Wszystkie faktury zniknęły a w ich miejscu pojawił się tonik, cytryna i butelka z imieniem i nazwiskiem mojego Gina.

PS. Myślicie, że żona uwierzy w tę historię?

… a gdy tylko zdmuchnąłem z niej kurz usłyszałem dziwny śmiech. Natychmiast zacząłem się rozglądać, poszukując wzrokiem osoby, która by ukradkiem mnie podglądała zaczajona za jakimś kartonem. Ale właśnie wtedy uświadomiłem sobie, ze ten śmiech wydobywał się z lampy. Chwilę po tym, jak śmiech ustał usłyszałem „Przestań! To łaskocze!” Przetarłem dłonią resztki kurzu z abażuru...

-Ehekhm! Ehekhm! Hykhm! - nie mogłam złapać oddechu w tych tumanach kurzu.
-Bardzo mi miło panno Ehekhm, jestem Dustin, kurzy demon - oczywiście nie mam nic wspólnego z kurami, po prostu zalęgam się wszędzie tam, gdzie jest kurz. Jestem kolejną formą w procesie ewolucji, którą tak pięknie ludzkość usystematyzowała jako: „przykurzyło się” -> „ale zapuszczone” -> „koty z kurzu” -> demon Dustin! To ja! Dzień dobry!
-Ale przecież... Ehekhm! Hyhm! - aż mi się zakręciło w głowie, gdy dusząc się i kaszląc ujrzałam to małe, szare "coś" w kamizelce z kłaków i stylowym meloniku z.… chyba wolałam się nie zastanawiać, z czego był melonik.
-Panno Ehekhm, widzę, że jest panienka troszeczkę zaskoczona. Pozwolę sobie zatem wytłumaczyć moje najwidoczniej nieoczekiwane przybycie. Otóż lampa panienki służy od lat jako coś w rodzaju inkubatora dla kolejnych demonów Dustinów. Trudno się ją czyści i dzięki temu tak pięknie nadaje się dla nas (tak, tak, jest nas więcej) jako portal dla Dustinów.
-Ehehm! Ale co Ty tutaj …hyygghh… robisz? Khem! – pomiędzy nieartykułowanymi chrząknięciami skleciłam w końcu w miarę sensowne pytanie. No brawo, jak na doktora literatury przystało. Elokwencja pełną (kurzu) gębą.
-No cóż, ja tu teraz będę studiował.
-Ccccsssooo? Khehm!
-Oczywiście kurzoznawstwo! Jestem niezwykle biegły w tej dziedzinie i ręczę, że wniosę powiew kurzości w ludzką edukację.
-Chyba świeżości?
-Psst! Proszę się tak brzydko nie wyrażać! To nie przystoi panience. Widzę, że będę miał tu mnóstwo pracy…

-Ehekhm! Ehekhm! Hykhm! - nie mogłam złapać oddechu w tych tumanach kurzu.
-Bardzo mi miło panno Ehekhm, jestem Dustin, kurzy demon - oczywiście nie mam nic wspólnego z kurami, po prostu zalęgam się wszędzie tam, gdzie jest kurz. Jestem kolejną formą w procesie ewolucji, którą tak pięknie ludzkość usystematyzowała jako: „przykurzyło się” -> „ale zapuszczone” -> „koty z...

Stara lampo ,stara lampo co w sobie ukrywasz ?Jeśli ktoś w tobie mieszka niech ukarze się światu wzywa do tego Wasz Mag Jan- znany kolekcjoner starych rzeczy,który sławi się tym ,iż potrafi rozmawiać z przedmiotami.
-Drogi Janie spróbuj jeszcze raz
-No dobrze mój sługo
Stara lampo Co tam w sobie ukrywasz.Jestem dobrym duchem Alanem.Mieszkam u Ciebie w domu na strychu i chronię Cię przed wszystkim co jest złe.
-Ok Alanie .Ale powiedz mi jakie masz plany wobec świata?
Zamierzam stworzyć świat którym rządzili by ludzie żyjący na Ziemi , a tradycja ta przechodziłaby z pokolenia na pokolenie.Tworzyli by oni świat dla swoich dzieci i wnuków, pisząc swoje ustawy ,które w życie w prowadzałby Sejm Rzeczypospolitej Polskie, a zadanie to powierzyliby im rządzący Polską politycy.Ponieważ uważam ,że każda grupa obywateli powinna dostać szansę zrobienia czegoś dla siebie i kraju.Chciałbym aby podobnie rządzono na całym globie ,ale z godnie z pewnymi zasadami przyjętymi przez rządzących danym państwem.
- Mag Jan
Alanie masz cudowny plan dla Polski,i świata.Mam nadzieję,że pozwolisz mi go ujawnić i przekazać odpowiednim ludziom.
Alan . Jasne ruszaj do działania.Zróbmy coś dobrego dla całego świata .Do dzieła.

Stara lampo ,stara lampo co w sobie ukrywasz ?Jeśli ktoś w tobie mieszka niech ukarze się światu wzywa do tego Wasz Mag Jan- znany kolekcjoner starych rzeczy,który sławi się tym ,iż potrafi rozmawiać z przedmiotami.
-Drogi Janie spróbuj jeszcze raz
-No dobrze mój sługo
Stara lampo Co tam w sobie ukrywasz.Jestem dobrym duchem Alanem.Mieszkam u Ciebie w domu na strychu i...

Z lampy wyszedł demon!! Albo raczej coś co wygląda jak dziecko demona.
-W końcu w świecie ludzi! Moje kości już zaczynały rdzewieć.
Faktycznie wygląda jak pognieciona koszula po praniu.
-Czym ty jesteś?
-Cóż należałoby zapytać czym NIE jestem, a na pewno nie jestem takim wątłym i żałosnym stworzonkiem jak człowiek. Jestem wielki Badum Tss.
- Dobra, po pierwsze to daleko ci do bycia wielkim a po drugie Badum Tss? Jak dźwięk perkusji po dobrym żarcie?
-Wielkość nie zawsze leży w fizyczności dziewczynko! I tak, stąd pochodzi moje imię. Zostałem stworzony aby wprowadzić trochę humoru w twoim smutnym świecie. Moim zadaniem jest podszeptywanie komikom śmiesznych tekstów, robienie kawałów.... tak w tajemnicy to jest najlepsze w mojej robocie, reakcje niektórych ludzi są po prostu nie z tej ziemi, a tak poza tym moim planem jest obrona słabszych przed wyśmiewaniem. Najpodlejszą cechą niektórych ludzi, jest właśnie chęć sprawienia przykrości innym, tacy ludzie czerpią energię z poniżania innych. To zazwyczaj właśnie tym ludziom robię najlepsze żarty.

Z lampy wyszedł demon!! Albo raczej coś co wygląda jak dziecko demona.
-W końcu w świecie ludzi! Moje kości już zaczynały rdzewieć.
Faktycznie wygląda jak pognieciona koszula po praniu.
-Czym ty jesteś?
-Cóż należałoby zapytać czym NIE jestem, a na pewno nie jestem takim wątłym i żałosnym stworzonkiem jak człowiek. Jestem wielki Badum Tss.
- Dobra, po pierwsze to daleko...

…zaciekawiona zdmuchnęła kurz z lampy. Z pudełka wyjęła zapałkę, zapaliła ją i przystawiła do knota. Lampa po chwili zajęła się niebieskim blaskiem. Kolor był na tyle intensywny, że Nati musiała zmrużyć oczy by cokolwiek widzieć. Kiedy przyzwyczaiła już się do nowego źródła światła zobaczyła, że do wewnętrznej ścianki lampy jest coś przyczepione. Jakiś groszek, a może pinezka. W ostatniej chwili zdążyła zgasić zapałkę i wrzuciła spalone drewienko do doniczki. Wskazującym palcem delikatnie popukała lampę. Nic się nie stało. Groszek nadal trzymał się ścianki. Postukała mocniej i dodatkowo potrząsnęła lampą. Płomień zamigotał i zgasł. Strych spowiła ciemność. Natalia chciała już sięgnąć po kolejną zapałkę, gdy nagle pomieszczenie rozświetlił potrójny błysk pioruna. Na moment nastała cisza, a potem lampa rozpaliła się ponowie, a z jej wnętrza wyleciała skrzydlata istota, która do złudzenia przypominała biedronkę. Biedronkę, tyle że czarną w czerwone kropki.
-No ładnie. Znowu trafiłem na Ziemię.
Przestraszona Nati puściła lampę i plecami przywarła do ściany.
-Nie bój istotko. Nic Tobie nie zrobię. Będziesz mi potrzebna do czarowania. Jak widzę, kuzyni załatwili mnie na amen.
-To Ty mówisz? Kim Ty jesteś? – Nati zdobyła się na odrobinę odwagi.
-O przepraszam, gdzie moje maniery. Jam jest Bulgur – demon burzy. Obecnie biedronka polna. Strach się bać.
-Bulgur jak ta kasza co zawsze czwartek na obiad.
-Możliwe choć Kaszą mnie jeszcze nie zwali.
-To ohyda. Jesteś okropny.

…zaciekawiona zdmuchnęła kurz z lampy. Z pudełka wyjęła zapałkę, zapaliła ją i przystawiła do knota. Lampa po chwili zajęła się niebieskim blaskiem. Kolor był na tyle intensywny, że Nati musiała zmrużyć oczy by cokolwiek widzieć. Kiedy przyzwyczaiła już się do nowego źródła światła zobaczyła, że do wewnętrznej ścianki lampy jest coś przyczepione. Jakiś groszek, a może...

- O, a ty co za stwór? – pytam niewzruszona, patrząc na stworzenie, które właśnie wyszło ze starej karbidówki pradziadka. Małe, czarne, okrągłe… już zdążyło zabrudzić wszystko dookoła. Do złudzenia przypomina bryłkę węgla, tyle że ma otwór gębowy. I oczy. Które właśnie patrzą na mnie z niekłamanym oburzeniem.
- Stwór?! Cóż za zniewaga! Jam jest Węglik von Kopalnik Trzeci!
- Co?! Wąglik?! – Krzyczę z przestrachem, odrzucając od siebie lampę.
- Węglik, marna istoto ludzka! Ty wiesz w ogóle, co to węgiel?!
- No, takie nieekologiczne paliwo… mamy go dużo, ale w sumie częściej ogrzewa się gazem.
Stworek zamarł z na wpół otwartą buzią.
- Nabierasz mnie…
- Nie, ze spalania węgla zostaje za dużo pyłów, a potem wiesz, smog i te sprawy…
- Nienienienienie… - mamrocze stworek. – A byłem już tak blisko całkowitej dominacji nad światem! Cały przemysł na mnie polegał! Kto miał węgiel, ten miał władzę! Żyłem sobie spokojnie, w cieple żarzącego się w piecach ognia, z dumą patrząc, jak moje dzieci rządzą dosłownie wszystkimi aspektami gospodarki… Co się stało?!
- Nie wiem, ale wciąż mamy stary piec na węgiel, dogrzewamy nim, gdy jest bardzo zimno. Chcesz zobaczyć?
- Tak! Nieś mnie do bram raju!
- Skoro nalegasz…
Przeszłam na drugi koniec pomieszczenia i otworzyłam drzwi do kotłowni. Stworek zamruczał zadowolony na widok pieca. Uchyliłam więc drzwiczki i wrzuciłam go do ognia. Usłyszałam pisk i jakieś przekleństwa.

Od tamtej pory nie musimy dorzucać do pieca, a w domu i tak jest zawsze ciepło.

- O, a ty co za stwór? – pytam niewzruszona, patrząc na stworzenie, które właśnie wyszło ze starej karbidówki pradziadka. Małe, czarne, okrągłe… już zdążyło zabrudzić wszystko dookoła. Do złudzenia przypomina bryłkę węgla, tyle że ma otwór gębowy. I oczy. Które właśnie patrzą na mnie z niekłamanym oburzeniem.
- Stwór?! Cóż za zniewaga! Jam jest Węglik von Kopalnik Trzeci!
...