Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anita
jaro
Inka
Arsenal
pinezka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Anita
jaro
Inka
Arsenal
pinezka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Osobiście nie poznałam, choć podobno moja prababcia na chwilę przed śmiercią (umierała mając 92 lata) trzymała mnie na rękach i była bardzo szczęśliwa, bo mogła zobaczyć dziecko jej najkochanszego wnuka. Ojciec przy byle okazji mi o tym wspomina ☺.

Osobiście nie poznałam, choć podobno moja prababcia na chwilę przed śmiercią (umierała mając 92 lata) trzymała mnie na rękach i była bardzo szczęśliwa, bo mogła zobaczyć dziecko jej najkochanszego wnuka. Ojciec przy byle okazji mi o tym wspomina ☺.

Moi pradziadkowie odeszli kiedy byłam mała, ale doskonale ich pamiętam. Dla mnie, kilkuletniego brzdąca wydawali się być nie z tego świata, dostojni w swoim nobliwym wieku, z manierami niczym para z wyższych sfer. Pradziadek Franciszek walczył w I wojnie światowej we Francji. Ratując towarzysza broni został ranny i dostał się do niewoli. Kiedy już rodzina zaczęła go opłakiwać, wrócił szczęśliwie do domu. Później otrzymał medal za zasługi, który miałam okazję podziwiać. Z kolei prababcia Julianna posiadała talent godny najlepszego projektanta i szyła piękne ubrania na swojej maszynie Singer. Gdyby miała szansę, z pewnością zostałaby drugą Coco Chanel.

Pradziadkowie pomimo swojej wytworności byli bardzo ciepłymi i życzliwymi ludźmi. Ja byłam strasznym urwisem i pamiętam, jak mając 2 lata skakałam im po łóżkach, a innym razem pokazując prababci, że też mam dryg do szycia, pocięłam firankę w salonie w ząbki. Cóż to były za czasy :)

Moi pradziadkowie odeszli kiedy byłam mała, ale doskonale ich pamiętam. Dla mnie, kilkuletniego brzdąca wydawali się być nie z tego świata, dostojni w swoim nobliwym wieku, z manierami niczym para z wyższych sfer. Pradziadek Franciszek walczył w I wojnie światowej we Francji. Ratując towarzysza broni został ranny i dostał się do niewoli. Kiedy już rodzina zaczęła go...

Niestety z racji tego, że jestem dość "późnym dzieckiem" moich rodziców, nie miałam okazji poznać swoich pradziadków, a i babcia w momencie mojego urodzenia była już dość wiekową osobą. I choć zmarła, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, to jednak jedno ze wspomnień związanych z nią jest we mnie żywe do dziś.

Otóż babcia pod koniec swego życia była już bardzo schorowana. Oprócz typowych dla ludzi w tym wieku dolegliwości, przez postępującą jaskrę była również całkowicie niewidoma. Za każdym jednak razem, kiedy ja - mała dziewczynka - odwiedzałam ją z mamą (babcia przebywała wówczas pod opieką cioci), oprócz cudownego przytulania mnie (jej zapach pamiętam do dzisiaj), babcia kazała mi usiąść na małym stołeczku i zaplatała mi dwa warkoczyki przewiązując je wielkimi pięknymi kokardami. I choć były one nierówne i prezentowały się średnio to sam fakt, że babcia robiła je kompletnie nic nie widząc, wzrusza mnie ogromnie do dziś.

Co prawda jako kilkulatka średnio to doceniałam i siadałam do tej fryzury przede wszystkim po to, by to babci sprawić przyjemność, jednak kiedy po latach dotarło do mnie, jaki ogrom miłości mi tym sposobem przekazywała, za każdym razem na to wspomnienie w oczach kręcą mi się łzy wzruszenia.

Niestety z racji tego, że jestem dość "późnym dzieckiem" moich rodziców, nie miałam okazji poznać swoich pradziadków, a i babcia w momencie mojego urodzenia była już dość wiekową osobą. I choć zmarła, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, to jednak jedno ze wspomnień związanych z nią jest we mnie żywe do dziś.

Otóż babcia pod koniec swego życia była już bardzo schorowana....

Jeśli chodzi o pokolenie moich pradziadków – kiedy się urodziłam, czekały na mnie już tylko mogiły. Losy pradziadków są mi mniej lub bardziej znane. Ojciec mojej babci ze strony taty – Jan – wyemigrował w dwudziestoleciu międzywojennym za chlebem do Argentyny i słuch o nim zaginął. Nie wiemy nawet, czy tam dotarł. Pradziadek Feliks – ojciec mojego dziadka ze strony taty – spogląda na mnie poważnie ze zdjęcia z okresu I wojny światowej. Sumiasty wąs, rogatywka, żołnierski mundur. Walczył w obu wojnach, przeżył, dożył sędziwego wieku. Pradziadkowie z rodziny mojej mamy byli rolnikami, o ich życiu wypełnionym pracą, wiem niewiele, prawie nic. Ale groby nadal istnieją, pielęgnowane, zadbane. Babcia ze strony taty – Helena – zmarła w ubiegłym roku w wieku 91 lat. Zostawiła mi w spadku przepiękny album rodzinny, który zamierzam scyfryzować. W nim kilka jej zdjęć. Na jednym z nich moja 16-letnia wówczas babcia uśmiechnięta idzie w kolumnie pracownic z obozu pracy w Schrambergu do fabryki zegarków Gebrüder Junghans AG na swoją zmianę. Idzie boso, w nowej spódnicy, młoda, pełna życia, właśnie poznała mojego dziadka. Obecnie seniorką roku jest moja babcia ze strony mamy – Janina. W tym roku skończy 96 lat i mocno trzymamy za nią kciuki, ostrząc sobie zęby na 100 urodziny, które z pewnością będą świętem rodzinnym. Babcia gra w karty jak stary szuler, uwielbia sport, kibicuje naszej drużynie siatkarskiej (ogląda w TV wszystkie mecze), jest kuta na cztery nogi. A ja cieszę się, że JEST.

Jeśli chodzi o pokolenie moich pradziadków – kiedy się urodziłam, czekały na mnie już tylko mogiły. Losy pradziadków są mi mniej lub bardziej znane. Ojciec mojej babci ze strony taty – Jan – wyemigrował w dwudziestoleciu międzywojennym za chlebem do Argentyny i słuch o nim zaginął. Nie wiemy nawet, czy tam dotarł. Pradziadek Feliks – ojciec mojego dziadka ze strony taty –...

Prababcia

W przeciwieństwie do mojej młodszej siostry, miałam to szczęście i zdążyłam ją poznać. Co prawda bardziej znam ją z filmików, które moi rodzice namiętnie nagrywali, jak byłam mała niż własnej pamięci. W pamięci najbardziej zapadł mi filmik, na którym prababcia przygląda się mi i małym szczeniaczkom w trakcie zabawy na ogrodzie moich dziadków. Myślę, że też dzięki temu filmikowi tak bardzo w obecnych czasach cenie sobie stawanie po drugiej stronie kamery i kręcenie bliskich memu sercu osób. Uwielbiam łapać te ulotne chwilę, do których dzięki zaawansowanej technologii można szybko wrócić. Także można, powiedzieć, że moja prababcia miała swój własny wkład w jedną z moich pasji - kręcenie filmów i fotografię.

Prababcia

W przeciwieństwie do mojej młodszej siostry, miałam to szczęście i zdążyłam ją poznać. Co prawda bardziej znam ją z filmików, które moi rodzice namiętnie nagrywali, jak byłam mała niż własnej pamięci. W pamięci najbardziej zapadł mi filmik, na którym prababcia przygląda się mi i małym szczeniaczkom w trakcie zabawy na ogrodzie moich dziadków. Myślę, że też...

Najstarszymi osobami z mojej rodziny, które pamiętam są dwie prababcie i pradziadek. Jedna prababcia mieszkała w moim domu, jedyne wspomnienie jakie z nią mam to jak skakałam po jej łóżku, a ona mi zawsze na to pozwalała i nigdy nie skarciła. Druga prababcia i pradziadek mieszkali w rodzinnym domu mojego taty, często tam przyjeżdżaliśmy. Pradziadek umarł wcześnie i jedyne co pamiętam to jak trzymał mnie na kolanach, prababcia Rózia żyła trochę dłużej i ją pamiętam najlepiej ze swoich pradziadków. Jak przyjeżdżałam w odwiedziny zawsze miała dla mnie coś słodkiego.

Najstarszymi osobami z mojej rodziny, które pamiętam są dwie prababcie i pradziadek. Jedna prababcia mieszkała w moim domu, jedyne wspomnienie jakie z nią mam to jak skakałam po jej łóżku, a ona mi zawsze na to pozwalała i nigdy nie skarciła. Druga prababcia i pradziadek mieszkali w rodzinnym domu mojego taty, często tam przyjeżdżaliśmy. Pradziadek umarł wcześnie i jedyne...

Poznałam obie prababcie ze strony mojej mamy, ale nie byłam z nimi bardzo zżyta – jedna z nich zmarła, gdy miałam cztery czy pięć lat, a druga jakieś trzy lata później. Prababcia Wandzia była dość pulchną, zawsze uśmiechniętą osobą o idealnie gładkiej cerze (którą szczęśliwie odziedziczyłam), bardzo rodzinną i ciepłą. Właściwie pamiętam tylko, że na święta dostałam od niej czerwony sweterek robiony na drutach. Umarła na zawał po ataku na World Trace Center – jej syn mieszkał w tym czasie w Nowym Jorku i przeraziła się, że coś mu się stało...
Za to prababcię Marychnę pamiętam doskonale, mimo że byłam młodsza, gdy zmarła. Była lekarzem i osobą o wyjątkowo silnym charakterze. Muszę przyznać, że się jej bałam – na starość stała się chuda, nadal tapirowała włosy, a nos, dawniej piękny i klasyczny, z biegiem lat stał się niepokojąco duży... wstyd przyznać, ale przez to przypominała mi czarownicę z bajek dla dzieci. W dodatku źle słyszała i bardzo głośno mówiła, a ja, nieprzyzwyczajona do podniesionego głosu, odbierałam to jako krzyk i tym bardziej się bałam. Mieszkała na piętrze w domu dziadków i jej pokój, a właściwie małe mieszkanie, było dla mnie niczym jaskinia skarbów. Stare zdjęcia, filiżanki, ale przede wszystkim piękny flakon na perfumy z pompką, który do dziś mi ją przypomina. Jej mąż zginął w Katyniu, a ona sama przez długi czas utrzymywała szesnaście osób – swoich dwóch synów, siostry z dziećmi i innych krewnych, którzy bez niej by sobie nie poradzili. Wyjątkowa osoba.

Poznałam obie prababcie ze strony mojej mamy, ale nie byłam z nimi bardzo zżyta – jedna z nich zmarła, gdy miałam cztery czy pięć lat, a druga jakieś trzy lata później. Prababcia Wandzia była dość pulchną, zawsze uśmiechniętą osobą o idealnie gładkiej cerze (którą szczęśliwie odziedziczyłam), bardzo rodzinną i ciepłą. Właściwie pamiętam tylko, że na święta dostałam od niej...

Najstarszym członkiem mojej rodziny, którego zdążyłem poznać i z którym mam jakiekolwiek wspomnienia jest mój dziadek. Miał na imię Józef, a przez fakt, że zmarł dopiero przed rokiem, mam z nim wiele wspomnień. Dziewięćdziesiąt trzy lata swojego życia spędził na wsi, dziewięćdziesiąt jeden z nich w tym dużym, białym domu, który ostatnio nie wydaje mi się już taki duży. Był rolnikiem, ale gdy się urodziłem na jego farmie nie było już żadnych zwierząt, sprzedał też las oraz pole. Był człowiekiem, który spoglądał przez okno, wyczekując przyjazdu swojej córki i wnuczków, których obdarowywał łakociami, sam je zresztą uwielbiał i jadł razem z nimi. Trudno wybrać mi jedno wspomnienie. Lecz tym, co najlepiej zobrazowałyby naszą relację były seanse Czterech pancernych, które często puszczałem na kasetach VHS. Zawsze, gdy byłem na wakacjach u moich dziadków nie mogło zabraknąć maratonu tego reżimowego serialu. Gdy tylko puszczałem pierwszą kasetę z nagraniem, gdy padały pierwsze strzały, słyszałem też charakterystyczny szur kapci mojego dziadka. Przychodził do pokoju, siadał na skraju łóżka i razem ze mną oglądał serial, milcząc. A ja zastanawiałem się tylko, co on myśli, widząc te obrazy.

Najstarszym członkiem mojej rodziny, którego zdążyłem poznać i z którym mam jakiekolwiek wspomnienia jest mój dziadek. Miał na imię Józef, a przez fakt, że zmarł dopiero przed rokiem, mam z nim wiele wspomnień. Dziewięćdziesiąt trzy lata swojego życia spędził na wsi, dziewięćdziesiąt jeden z nich w tym dużym, białym domu, który ostatnio nie wydaje mi się już taki duży. Był...

Nie udało mi sie rozmawiać z prababcią lub pradziadkiem. Lecz z opowieści wiem wiele. Moja prababcia jak słyszałam była bardzo sympatyczną starszą kobietą. Mieszkała na wsi. Nie miała zbyt dużo pieniedzy. Żyła głównie z uprawy rzodkiewek które sprzedawał mój pradziadek. Zawsze była bardzo hojna. Kochała bardzo moją mame lecz gdy moja mama miała 10 lat jej babcia zmarła. Bardzo to przeżywała.. Moja prababcia miała 3 córki które kochała ponad życie. Było jej trudno bo była Polką która wyjechała do Rosjii w czasie PRl'u. Ale powróciła do ojczystego narodu wraz z paro letnimi córkami. Przyjechały do woj. Pomorskiego. W tym samym małym miasteczy żyje ciagle ja :) i jak narazie sie to napewno nie zmieni.

Nie udało mi sie rozmawiać z prababcią lub pradziadkiem. Lecz z opowieści wiem wiele. Moja prababcia jak słyszałam była bardzo sympatyczną starszą kobietą. Mieszkała na wsi. Nie miała zbyt dużo pieniedzy. Żyła głównie z uprawy rzodkiewek które sprzedawał mój pradziadek. Zawsze była bardzo hojna. Kochała bardzo moją mame lecz gdy moja mama miała 10 lat jej babcia zmarła....