Również dziękuję serdecznie i przesyłam gratulacje pozostałym zwycięzcom:)

Również dziękuję serdecznie i przesyłam gratulacje pozostałym zwycięzcom:)

Dziękuję i gratuluję wszystkim wygranym :)

Dziękuję i gratuluję wszystkim wygranym :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
Ewa
flameleaf
Kathima
Mimi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
Ewa
flameleaf
Kathima
Mimi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ze zgrozą patrzę, jak z pozoru sympatyczna pani z biblioteko bez mrugnięcia okiem tłumaczy się policji.
- Ależ nie miałam pojęcia, że ta książka... Gdybym tylko mogła przewidzieć... Kto by pomyślał? Takie rzeczy w mojej bibliotece!
Panowie pokiwali ze zrozumieniem głowami. Uwierzyli, że starsza kobieta nie mogła mieć niczego wspólnego z zatruciem stronic pewnej bardzo starej książki.
- Dziękujemy, to wszystko z naszej strony. - Po krótkim pożegnaniu policjanci wyszli. I dobrze, nic tu po nich.
- Dzień dobry – rzucam siląc się na uśmiech. Próbuję wziąć ją z zaskoczenia.
- Dzień dobry – pada odpowiedź, w której wyczuwam nutkę rezerwy. Czyżby wiedziała?
- Tak właśnie myślałam, że się tu pojawisz – podjęła świdrując mnie spojrzeniem. – Podejrzewam, że jesteś na mnie zła za to co się stało z Twoją… babcią?
Moje nienawistne spojrzenie musiało mówić wszystko. Bibliotekarka nie wyglądała jednak na przejętą. Jak gdyby nigdy nic ruszyła w kierunku półki, z której kilka dni temu podała mojej babce morderczą księgę.
- Zobaczmy – mruknęła pod nosem. – Ah tak!
Ze sterty niszczejących gazet wyciągnęła jeden ze starszych egzemplarzy. Machnęła ręką i gazeta podfrunęła do mnie, po czym zastygła w powietrzu przed moim nosem. Na okładce zobaczyłam zdjęcie babci. Nagłówek głosił
„Niebezpieczna wiedźma Vilian porwała jedyną córkę władców wszechlasów – maleńką Elodie i teleportowała się wraz z nią na planetę zwaną Ziemią. Poszukiwania trwają!”

Ze zgrozą patrzę, jak z pozoru sympatyczna pani z biblioteko bez mrugnięcia okiem tłumaczy się policji.
- Ależ nie miałam pojęcia, że ta książka... Gdybym tylko mogła przewidzieć... Kto by pomyślał? Takie rzeczy w mojej bibliotece!
Panowie pokiwali ze zrozumieniem głowami. Uwierzyli, że starsza kobieta nie mogła mieć niczego wspólnego z zatruciem stronic pewnej bardzo...

O jest ulica Rajska! - pomyślał Wojtek który znów miał do siebie pretensję że znów wypił o jeden kieliszek za dużo ale tak to już działa magia krakowskiego Starego Miasta.

Dzieliło go jeszcze jakieś 20 min drogi do mieszkania, minął budkę z kebabem, jednak musiał się obejść smakiem bowiem kieszenie miał już puste. Przyspieszył wiec kroku by nie czuć zapachu dobrze doprawionego mięsa, idąc lekko chwiejnym krokiem spoglądał na ciemne okna biblioteki jednak w jednak w jednej witrynie jarzyło się słabe światło co było dziwne bo na zegarku wskazówki wskazywały po 2 w nocy.

Kto wiec mógł być o tej porze w czytelni ? nie zastanawiając się podszedł do drzwi, lekko rozwarł je zachowując wszelką grację przy ich otwieraniu jednak tyko tak mu się zdawało.

I ruszył w szybkim susem udał się w stronę w stronę czytelni skąd z uchylonych drzwi dobiegała blada smuga światła. Będąc już w środku ujrzał sędziwego mężczyznę, to był pan Krzysztof emerytowany bibliotekarz.

Ale zaraz kto siedzi naprzeciwko niego? Wojtek wytężył wzrok i dostrzegł bladą poświatę Stiega Larssona, który dyktował słowo po słowie przy akompaniamencie stukotu maszyny piszącej pana Krzysztofa. Wojtek był jego wielkim fanem wiec wytężał jak mógł umysł by chłonąc każde jego słowo.

Chłodne powietrze napełniło jego nozdrza a on sam się przebudził leżąc pod ścianą czytelni zdezorientowany na wprost siebie ujrzał zwój kilkunastu kartek a na stronie tytułowej dostrzegł napis "4 cześć Milenium tytuł roboczy".

O jest ulica Rajska! - pomyślał Wojtek który znów miał do siebie pretensję że znów wypił o jeden kieliszek za dużo ale tak to już działa magia krakowskiego Starego Miasta.

Dzieliło go jeszcze jakieś 20 min drogi do mieszkania, minął budkę z kebabem, jednak musiał się obejść smakiem bowiem kieszenie miał już puste. Przyspieszył wiec kroku by nie czuć zapachu dobrze...

O jest ulica Rajska! - pomyślał Wojtek który znów miał do siebie pretensję że znów wypił o jeden kieliszek za dużo ale tak to już działa magia krakowskiego Starego Miasta.

Dzieliło go jeszcze jakieś 20 min drogi do mieszkania, minął budkę z kebabem, jednak musiał się obejść smakiem bowiem kieszenie miał już puste. Przyspieszył wiec kroku by nie czuć zapachu dobrze doprawionego mięsa, idąc lekko chwiejnym krokiem spoglądał na ciemne okna biblioteki jednak w jednak w jednej witrynie jarzyło się słabe światło co było dziwne bo na zegarku wskazówki wskazywały po 2 w nocy.

Kto wiec mógł być o tej porze w czytelni ? nie zastanawiając się podszedł do drzwi, lekko rozwarł je zachowując wszelką grację przy ich otwieraniu jednak tyko tak mu się zdawało.

I ruszył w szybkim susem udał się w stronę w stronę czytelni skąd z uchylonych drzwi dobiegała blada smuga światła. Będąc już w środku ujrzał sędziwego mężczyznę, to był pan Krzysztof emerytowany bibliotekarz.

Ale zaraz kto siedzi naprzeciwko niego? Wojtek wytężył wzrok i dostrzegł bladą poświatę Stiega Larssona, który dyktował słowo po słowie przy akompaniamencie stukotu maszyny piszącej pana Krzysztofa. Wojtek był jego wielkim fanem wiec wytężał jak mógł umysł by chłonąc każde jego słowo.

Chłodne powietrze napełniło jego nozdrza a on sam się przebudził leżąc pod ścianą czytelni zdezorientowany na wprost siebie ujrzał zwój kilkunastu kartek a na stronie tytułowej dostrzegł napis "4 cześć Milenium tytuł roboczy".

O jest ulica Rajska! - pomyślał Wojtek który znów miał do siebie pretensję że znów wypił o jeden kieliszek za dużo ale tak to już działa magia krakowskiego Starego Miasta.

Dzieliło go jeszcze jakieś 20 min drogi do mieszkania, minął budkę z kebabem, jednak musiał się obejść smakiem bowiem kieszenie miał już puste. Przyspieszył wiec kroku by nie czuć zapachu dobrze...

Była zimna, deszczowa noc... Wracałam jak najszybciej do domu, mając nadzieję, że zdążę przed burzą, aż tu nagle usłyszałam grzmot. Musiałam się gdzieś schować, ale wszystkie pobliskie budynki były zamknięte. Na końcu ulicy była jednak biblioteka, więc podbiegłam do niej sprawdzając czy będzie otwarta. Okazało się, że tak właśnie jest. W chwili gdy zaczął wiać gwałtowny wiatr byłam już w budynku. Były zapalone wszystkie światła, lecz w środku oprócz mnie nikogo nie było. Nigdy nie widziałam, biblioteki od wewnątrz, ponieważ nie czytam książek. To jest zwykłe marnotrastwo czasu. Postanowiłam, więc usiąść w jakimś przytulnym zakątku i przeczekać burzę. Było mi tam jednak strasznie nudno. Oglądałam ściany i wgapiałam się w grzbiety książek, aż jeden zwrócił moją uwagę. "Harry Potter". Widziałam filmy i muszę przyznać, że bardzo je lubię, dlatego z czystej ciekawości wyjęłam książkę z regału. Otworzyłam na pierwszej stronie pewna, że zaraz mi się znudzi, lecz po chwili zorientowałam się, że zaczynam czytać już trzeci rozdział. W sumie to i tak nie miałam nic do roboty, więc uznałam, że czemu by nie przeczytać jeszcze paru rozdziałów. Czytałam i czytałam, doszłam do ostatnich stron powieści, aż nagle usłyszałam czyjeś kroki. Była to bibliotekarka.
-Co tu robisz? Byłam pewna, że nikogo już nie ma.
-Weszłam, aby przeczekać burzę.
-Ale burza już dawno minęła.-odpowiedziała.
-Naprawdę? Nie zauważyłam.- zdziwiłam się. Jak długo w takim razie już tu siedziałam?
Bibliotekarka spojrzała na moje kolana na których leżała książka i uśmiechnęła się.
-Najwidoczniej sie zaczytałaś.-odparła ze śmiechem.
-Ja nie czytam - powiedziałam z pośpiechem, po czym dodałam - chociaż ta historia bardzo mi się podoba. Jest może drugi tom? Pytam tak na wszelki wypadek.
Kobieta uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
-Jasne, że jest. Tak na wszelki wypadek mogę ci założyć kartę biblioteczną, co ty na to?
Pokiwałam głową. Karta biblioteczna. Nie wiem co to, ale brzmi super.

Była zimna, deszczowa noc... Wracałam jak najszybciej do domu, mając nadzieję, że zdążę przed burzą, aż tu nagle usłyszałam grzmot. Musiałam się gdzieś schować, ale wszystkie pobliskie budynki były zamknięte. Na końcu ulicy była jednak biblioteka, więc podbiegłam do niej sprawdzając czy będzie otwarta. Okazało się, że tak właśnie jest. W chwili gdy zaczął wiać gwałtowny...

Stanąłem przy drzwiach z zamiarem zapukania, ale w ostatniej chwili się rozmyśliłem. Coś było nie tak. Lekko nacisnąłem klamkę i nie puszczając jej pchnąłem drzwi delikatnie, tak by nie zaskrzypiały. Rzędy półek, szeregi pełne książek, kurz osiadły na tych najmniej używanych- tak, tu wszystko się zgadzało. Chwilę później już wiedziałem czego mi brakowało. Biblioteki w godzinach szczytu szepczą głosem szukanych książek i wertowanych stron, teraz natomiast słyszałem tylko cichy stukot czegoś bliżej nieokreślonego. Ciekawość nie pozwalała mi nie podejść do źródła dźwięku.
-Witaj. Jestem Marvin i chętnie poznam twoje imię- odezwał się mężczyzna w granatowym garniturze, nie przestając stukać w maszynę.
-Gary-odpowiedziałem i mimowolnie uścisnąłem wyciągniętą do mnie rękę.
-Widzisz Gary, dobrze, że wpadłeś- odezwał się nieznajomy spojrzawszy na mnie przelotnie- krótkie brązowe włosy, zielone oczy, średniego wzrostu…
-Słucham?-zapytałem zdezorientowany.
-Dostąpiłeś zaszczytu bycia wpisanym w historię tej książki w moje miejsce- nieznajomy obdarzył mnie dziwnym uśmiechem- ubawisz się setnie, to ci gwarantuję, oczywiście jeśli przeżyjesz… - wyciągnął plik świeżo zapisanych kartek i włożył je do trzymanej w ręce książki.
Chciałem coś odpowiedzieć ,ale czas zamarł. Widziałem tylko jak jego chude dłonie przesuwają się po obwolucie książki powoli ją zamykając. Poczułem jak coś mnie ciągnie w jego stronę i ledwo zdążyłem pomyśleć, że nie przypuszczałem, iż książki mogą być tak wciągające.

Stanąłem przy drzwiach z zamiarem zapukania, ale w ostatniej chwili się rozmyśliłem. Coś było nie tak. Lekko nacisnąłem klamkę i nie puszczając jej pchnąłem drzwi delikatnie, tak by nie zaskrzypiały. Rzędy półek, szeregi pełne książek, kurz osiadły na tych najmniej używanych- tak, tu wszystko się zgadzało. Chwilę później już wiedziałem czego mi brakowało. Biblioteki w...

Też mi coś - pomyślała Ada - tak to świeci pustkami, a przychodzi szkolny dzień książki i wszystkim odwala. Jak teraz biedna pani Ela ma sobie z tym wszystkim poradzić?
Faktycznie pani Ela, bibliotekarka z biblioteki miejskiej najbliższej szkole dziewczyny, miała prawdziwe urwanie głowy. Od około trzynastej do biblioteki napływali kolejni uczniowie chcący wypożyczać pozycje na jutrzejszy dzień. Kolejka ciągnęła się niemiłosiernie. Uczniowie rozmawiali ze sobą, więc było głośniej niż zazwyczaj przez co osoby siedzące w czytelni patrzyły na grupę nastolatków spode łba.
Nie będę pani Eli dorabiać pracy - pomyślała Ada i udała się w miejsce, gdzie miała nadzieję znaleźć szukaną już od dawna książkę.
Kiedy trzy dni temu pani Ela przyszła na kawę do jej mamy, przyznała, że książka jest w bibliotece, tylko z tyłu i mało kto się tam zapuszcza.
Stanęła przed półką i zaczęła przeglądać grzbiety książek, które były to w lepszym to w gorszym stanie. Nagle zobaczyła, że spod zamkniętych niedaleko drzwi rozbłyska niebieskie światło. Dziewczyna wstrzymała oddech. Co to było? Ja to zwykle bywa w takich przypadkach ciekawość wzięła górę nad strachem i Ada postanowiła zajrzeć do środka. Drzwi były otwarte.
Pod przeciwległą ścianą stała wyjątkowo osobliwa aparatura i pobłyskując i mieniąc się. Na pierwszy rzut oka mogło to przypominać magiczne portale z książek lub gier i w rzeczywistości był to portal z tym że nie był magiczny, jego istnienie definiowała technologia, która przez swoje skomplikowanie mogła uchodzić za magię. Na podłączonym do portalu dziwnymi kablami pulpicie leżała książka otwarta mniej więcej w połowie. Ada zamknęła ją, żeby zobaczyć okładkę. Miała przed sobą "Hobbita". Spojrzała niepewnie na portal. Czy to możliwe, żeby... Nie to się kupy nie trzyma!
Wtedy do pokoju weszła pani Ela z Gandalfem, rozmawiali o czymś, ale kiedy zobaczyli dziewczyną nastała długa, niezręczna cisza.

Też mi coś - pomyślała Ada - tak to świeci pustkami, a przychodzi szkolny dzień książki i wszystkim odwala. Jak teraz biedna pani Ela ma sobie z tym wszystkim poradzić?
Faktycznie pani Ela, bibliotekarka z biblioteki miejskiej najbliższej szkole dziewczyny, miała prawdziwe urwanie głowy. Od około trzynastej do biblioteki napływali kolejni uczniowie chcący wypożyczać pozycje...

Zaraz..kiedy to się działo? Aha, wczoraj. Kiedy byłem w mojej bibliotece publicznej i szukałem książek do wypożyczenia ujrzałem "Władcę Pierścieni".
"Hmm, ok, mogę ją zabrać ze sobą". Kiedy ją otworzyłem z powieści wyszły olbrzymy, smoki, a nawet Gollum. "Skaaarb!", zawył i (nie wiem dlaczego) rzucił się na mój plecak. Był zaskakująco ciężki i przewrócił mnie na ziemię. Ała. Ujrzałem książkę leżącą 10 metrów dalej. Z powieści jednak zaczęło wychodzić coraz więcej potworów. Szeloba, orkowie...Lecz wypadł też jakiś patyk. Patyk? Nie, to laska. Wiedziałem co mam robić. Chwyciłem ją i uderzyłem nią w ziemię. Wydobyło się z niej oślepiające światło. Wszystkie potwory wciągnęło z powrotem do książki. Zamknąłem ją szybko i położyłem na półce. Nagle rozległ się krzyk bibliotekarki:"Proszę o ciszę!"
-Do widzenia!-powiedziałem i wróciłem do domu z duszą na ramieniu.
Wyniosłem morał z tej historii. Mianowicie: NIGDY nie denerwujcie bibliotekarek!

Zaraz..kiedy to się działo? Aha, wczoraj. Kiedy byłem w mojej bibliotece publicznej i szukałem książek do wypożyczenia ujrzałem "Władcę Pierścieni".
"Hmm, ok, mogę ją zabrać ze sobą". Kiedy ją otworzyłem z powieści wyszły olbrzymy, smoki, a nawet Gollum. "Skaaarb!", zawył i (nie wiem dlaczego) rzucił się na mój plecak. Był zaskakująco ciężki i przewrócił mnie na ziemię....