Ciekawe kto to ocenia bo te co wygrały wcale nie są najlepsze. Jest dużo ciekawszych prac

Ciekawe kto to ocenia bo te co wygrały wcale nie są najlepsze. Jest dużo ciekawszych prac

Ciekawe kto to ocenia bo te co wygrały wcale nie są najlepsze. Jest dużo ciekawszych prac

Ciekawe kto to ocenia bo te co wygrały wcale nie są najlepsze. Jest dużo ciekawszych prac

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wicia
Deutschland91
male22
FlapperGirl
Karolina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wicia
Deutschland91
male22
FlapperGirl
Karolina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kochali się. Naprawdę się kochali. Byli niczym papużki - nierozłączki. Znajomi zazdrościli im tego uczucia. Byli jednością. Razem na zawsze. Ale od pewnego czasu coś zaczęło się psuć. Ewelina nie rozstawała się z telefonem. Potrafiła też znikać na kilka godzin bez słowa wyjaśnienia. Stała się jakby nieobecna. Piotrek wiedział, co to oznacza. Siedem lat razem, chciał się jej oświadczyć. Ale ona kogoś ma. Był o tym przekonany. Czekał tylko na dzień, kiedy sama mu to wyzna. Jednak tygodnie mijały, a on stał w miejscu, nie wiedział co robić. Dlatego postanowił działać na własną rękę. Pewnego popołudnia wyszedł za Eweliną z mieszkania i postanowił ją śledzić. Nie było to w jego stylu, ale musiał dowiedzieć się prawdy. Piotrek był przekonany, że gdzieś za rogiem czai się jakiś facet z bukietem róż, któremu jego ukochana rzuci się na szyję, jednak Ewelina spotkała się z grupką ludzi, były tam nawet dzieci. Uznał to nawet za jeszcze dziwniejsze. Szli razem w jednym kierunku każdy zajęty swoim telefonem. Piotrek pobladł, od razu pomyślał, że to jakaś straszliwa sekta. Nie mógł tak dłużej. Podbiegł do Eweliny odciągając ją od reszty. Kazał jej wszystko wyjaśniać albo się rozstaną. Ta bardzo zdziwiona ale i rozbawiona reakcją Piotrka uspokoiła go i wszystko wyjaśniła, kwitując: "Kochanie, wspólnie z moimi znajomymi łapiemy pokemony. Wiesz ile gatunków czai się w tych małych uliczkach? Powinieneś do nas dołączyć!", po czym pocałowała go w policzek i razem poszli na spotkanie z Pikachu.

Kochali się. Naprawdę się kochali. Byli niczym papużki - nierozłączki. Znajomi zazdrościli im tego uczucia. Byli jednością. Razem na zawsze. Ale od pewnego czasu coś zaczęło się psuć. Ewelina nie rozstawała się z telefonem. Potrafiła też znikać na kilka godzin bez słowa wyjaśnienia. Stała się jakby nieobecna. Piotrek wiedział, co to oznacza. Siedem lat razem, chciał się jej...

Czy jesteś gotowy na nowe wyzwania ?- zapytała Jen.
Na jakie - odpowiedział John.
Związane z życiem - westchnęła po cichu Jen.
Wyglądam na takiego co kocha życie? - zapytał John.
Na to pytanie odpowiedz sobie sam. Nowym wyzwaniem będzie dla Ciebie czy pokochasz mnie wiedząc,że jestem chora i mając na uwadze odpowiedzialność za mnie jak mnie kochasz? - odpowiedziała pytająco Jen.
Tak Jen kocham ponad wszystko, ale wiesz,że jestem taki delikatny jak każdy mężczyzna pragnący kochać szczerze - powiedział z uśmiechem.
Naprawdę John kochasz mnie? - zapytała z łezką w oku Jen.
Tak naprawdę kocham Cię Jen odpowiedział delikatnie całując ją w dłoń.

Czy jesteś gotowy na nowe wyzwania ?- zapytała Jen.
Na jakie - odpowiedział John.
Związane z życiem - westchnęła po cichu Jen.
Wyglądam na takiego co kocha życie? - zapytał John.
Na to pytanie odpowiedz sobie sam. Nowym wyzwaniem będzie dla Ciebie czy pokochasz mnie wiedząc,że jestem chora i mając na uwadze odpowiedzialność za mnie jak mnie kochasz? - odpowiedziała...

-I co teraz będzie? - spytała Aśka, choć dobrze znała odpowiedź na to pytanie.Musieli się rozstać. To koniec ich miłości. Marek nie patrzył jej w oczy. Miał spuszczoną głowę i wzrok utkwiony w ziemię.
-Naprawdę wierzysz, że to był zamach? Przecież to niedorzeczne...
-Nie mogę być z osobą, która jest ślepa na prawdę. Poszukaj źródeł, obejrzyj filmy...
-Aśka, chyba cię pogięło. Wierzysz temu szaleńcowi-faszyście, pachołkowi prezesa?
-A może powinna uwierzyć koneserom ośmiorniczek? Nasza rozmowa do niczego nie prowadzi.
Dziewczyna odeszła na prawo, a chłopak skręcił w lewo.

-I co teraz będzie? - spytała Aśka, choć dobrze znała odpowiedź na to pytanie.Musieli się rozstać. To koniec ich miłości. Marek nie patrzył jej w oczy. Miał spuszczoną głowę i wzrok utkwiony w ziemię.
-Naprawdę wierzysz, że to był zamach? Przecież to niedorzeczne...
-Nie mogę być z osobą, która jest ślepa na prawdę. Poszukaj źródeł, obejrzyj filmy...
-Aśka, chyba cię...

Poznali się podczas wakacyjnego obozu na początku gimnazjum. Gosia znała większość osób, Michał był nowy. Cichy i spokojny, trzymał się na uboczu, ale chłopacy szybko wciągnęli go do paczki. Po wyjeździe wciąż utrzymywali kontakt, spotykali się całą grupą. Oboje większość przemyśleń zatrzymywali dla siebie, rzadko wychodzili z inicjatywą. Mimo to zostali przyjaciółmi. Spacerowali, oglądali filmy, pokazywali sobie nowe utwory i milczeli. Bardzo dużo milczeli, ale żadnemu z nich to nie przeszkadzało. Znajomi śmiali się, że będą parą, ale oni kręcili głowami i uśmiechali się do siebie. W liceum Gosia nieszczęśliwie się zakochała. Michał ją wspierał. Zakochała się po raz kolejny. Chłopak się denerwował, stale robił jej wyrzuty.
- Kim jest ten cały Michał? Nie uważasz, że to dziwne, że spędzasz z nim tyle czasu i to sama?
Ale ona nie widziała przeszkód, znali się przecież od lat, wiedzieli o sobie prawie wszystko. Mieli tan sam gust. Lubili te same filmy, muzykę. Nawet na zakupy chodzili razem. Minęły lata zanim Gosia zorientowała się ile Michał dla niej znaczy, kim dla niej jest. A właściwie kim chciałaby, żeby był. Właśnie wtedy Michał zaprosił ją do siebie i kiedy siedziała wygodnie pełna nadziei, otworzył drzwi.
- To jest Kuba.
Nie musiał mówić nic więcej.

Poznali się podczas wakacyjnego obozu na początku gimnazjum. Gosia znała większość osób, Michał był nowy. Cichy i spokojny, trzymał się na uboczu, ale chłopacy szybko wciągnęli go do paczki. Po wyjeździe wciąż utrzymywali kontakt, spotykali się całą grupą. Oboje większość przemyśleń zatrzymywali dla siebie, rzadko wychodzili z inicjatywą. Mimo to zostali przyjaciółmi....

- Marzenko, kochanie, musimy poważnie porozmawiać.
Te słowa nie zwiastują nigdy niczego dobrego. Marzena była o tym przekonana, ale wiedziała też, że musi wziąć na klatę to, o czym powie jej Tomek.
- Słucham, kochany, co się stało?
- Marzenko… ja… ja… nie wiem jak to powiedzieć – zaczął niezgrabnie Tomek.
- Wal prosto z mostu, nie ma czego owijać w bawełnę.
- No tak… kochanie, miałem badania i okazało się, że… że ja…
- No co?! – krzyknęła niecierpliwie dziewczyna. – Tomek, jesteś chory?
- Nie… tak… to nie to… ja… ech… ja jestem bezpłodny.
Są w życiu takie chwile, w momentach największego zagrożenia, kiedy w ułamku sekundy całe życie przelatuje przed oczami. Marzenie przypomniała się tylko jedna scena z własnego dzieciństwa – kiedy stała przed lustrem w nowej sukience i uśmiechała się do siebie. Czyżby miała nigdy nie ubierać tak swojej własnej córeczki? Do końca życia w ich wielkim domu będą tylko we dwójkę? We dwójkę…
Po chwili ciszy dziewczyna zaczęła pierwsza.
- Tomek, kocham cię. Bez względu na wszystko.
- Ale ja wiem, że przeze mnie wszystko się zawali, nasze wspólne marzenia, ten wielki dom – Tomek jakby czytał jej w myślach.
- Kochany, nie martw się, razem sobie poradzimy. Jest tyle innych możliwości, wszystko się ułoży, zobaczysz – powiedziała Marzena starając się nie rozpłakać. I po chwili dodała – A teraz, proszę, przytul mnie, uśmiechnij się i kochaj mnie. Nic nas nie złamie!
- Ale Marzenko, nie zrozumiałaś mnie – odezwał się Tomek – mi najbardziej szkoda tego 500+!

- Marzenko, kochanie, musimy poważnie porozmawiać.
Te słowa nie zwiastują nigdy niczego dobrego. Marzena była o tym przekonana, ale wiedziała też, że musi wziąć na klatę to, o czym powie jej Tomek.
- Słucham, kochany, co się stało?
- Marzenko… ja… ja… nie wiem jak to powiedzieć – zaczął niezgrabnie Tomek.
- Wal prosto z mostu, nie ma czego owijać w bawełnę.
- No tak…...

Cała w skowronkach otwarłam drzwi i wpadłam w objęcia mężczyzny za nimi. Byłam szczęśliwa, w końcu ze sobą zamieszkaliśmy. Gdy mój chłopak odłożył walizki ponownie mnie przytulił. Trwaliśmy tak ciesząc się naszym szczęściem do czasu aż Gustaw, mój kot głośnym miaukiem nie przypomniał o swojej obecności. Nie zwróciłam uwagi na grymas pojawiający się na twarzy ukochanego. Wzięłam na ręce białego persa, przytuliłam go i pokazałam Antkowi.
- Kochanie musimy coś jeszcze omówić – w tej chwili powinnam zdać sobie sprawę, że coś jest nie tak. Ale byłam zbyt szczęśliwa by zwrócić uwagę na jego chłodny ton. Położyłam Gustawa na fotelu, a sama poszłam zrobić coś do picia. Gdy wróciłam zobaczyłam jak obaj kot i Antek wpatrują się w siebie wrogim spojrzeniem.
- Kochanie musisz pozbyć się tego kociska jeśli chcesz bym z tobą mieszkał. Nie cierpię kotów – słysząc to ultimatów kubki wypadły z moich dłoni. Bez jakiegokolwiek słowa odwróciłam się i wyrzuciłam jego walizki na zewnątrz, potem jakimś cudem wypchałam i Antka za drzwi. Nie zważałam na jego krzyki, pytania czy walenie w drzwi, nie mogłam zrozumieć jak mógł postawić mnie przed takim wyborem wiedząc ile on i Gustaw dla mnie znaczą. Dopiero gdy usłyszałam jak klnie i odchodzi pozwoliłam sobie na płacz. Płakałam długo, a Gustaw mrucząc położył się na moich kolanach. Na swój koci sposób starała się mnie pocieszyć, za co byłam mu wdzięczna. Już spokojniejsza i przekonana o dobrym wyborze zasnęłam wtulając się w jego puchate futerko.

Cała w skowronkach otwarłam drzwi i wpadłam w objęcia mężczyzny za nimi. Byłam szczęśliwa, w końcu ze sobą zamieszkaliśmy. Gdy mój chłopak odłożył walizki ponownie mnie przytulił. Trwaliśmy tak ciesząc się naszym szczęściem do czasu aż Gustaw, mój kot głośnym miaukiem nie przypomniał o swojej obecności. Nie zwróciłam uwagi na grymas pojawiający się na twarzy ukochanego....

Ledwo stałam, szary szpitalny korytarz przerażał mnie. Nie mogłam płakać, nie byłam w stanie zrobić nawet kroku. Myślałam nad tym co się zdarzyło.
- To wszystko moja wina, gdybym mu pomogła, zatroszczyła się o niego. Nie musiałaby teraz walczyć o życie. Jestem cholerną egoistką, zajęłam się sobą w momencie kiedy mnie najbardziej potrzebował. – mówiłam sama do siebie.
Nagle przed oczami pojawiły mi się zdarzenia z dzisiejszego dnia. Nasza kłótnia. Mogłam go przytulić powiedzieć, że będzie dobrze pójść z nim na tą okropną imprezę. Zamiast okazania mu wsparcia, czułości. Powiedziałam mu, że się stoczył, że jest ćpunem.
- Zasługuję na kogoś lepszego. Ty ciągniesz mnie w dół – wykrzyczałam mu w twarz. Te słowa zapamiętam do końca życia.
Te słowa go zabolały. Na jego ślicznej buźce pojawił się wyraz bólu. Nie był to ból jaki u niego w ostatnim czasie widziałam – podawania sobie kolejnej dawki narkotyków. Trzasnął za sobą drzwiami. Widziałam, że nie powinnam tego mówić, mimo to nie poszłam za nim. Wróciłam do nauki. Jaka jak byłam głupia. Gdybym wtedy za nim wybiegła, złapała za rękę i porozmawiała. Chce być psychologiem, jak ja nawet nie umiem pomóc moim najbliższym. Po jakiejś godzinie poszłam go szukać. Wiedziałam dokładnie gdzie jest. Pojechałam do klubu, w którym się poznaliśmy. Wbiegłam tam jak postrzelona i zaczęłam go szukać. Znalazłam się na zapleczu klubu. Leżał tam nieprzytomny. Zadzwoniłam szybko po karetkę i sama zaczęłam go reanimować.
Tak właśnie się ty znalazłam. Z moich rozmyślań wyrwał mnie cichy szloch. Wiedziałam, że to już koniec historii miłosnej.

Ledwo stałam, szary szpitalny korytarz przerażał mnie. Nie mogłam płakać, nie byłam w stanie zrobić nawet kroku. Myślałam nad tym co się zdarzyło.
- To wszystko moja wina, gdybym mu pomogła, zatroszczyła się o niego. Nie musiałaby teraz walczyć o życie. Jestem cholerną egoistką, zajęłam się sobą w momencie kiedy mnie najbardziej potrzebował. – mówiłam sama do siebie.
...