Serdecznie dziękuję i gratuluję pozostałym:-).

Serdecznie dziękuję i gratuluję pozostałym:-).

Dziękuję za docenienie i gratuluję wszystkim pozostałym.

Dziękuję za docenienie i gratuluję wszystkim pozostałym.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata
Jędrek
Marookko
kasiace
CicheBaBum

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Beata
Jędrek
Marookko
kasiace
CicheBaBum

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dla mnie ekspresowym kursem dojrzewania stała się ciąża i narodziny syna. Musiałam diametralnie zmienić styl życia, z powodu zagrożonej ciąży. Z pracoholika zamieniłam się w "podkocowego" leniuszka, dla dobra maluszka, rozwijającego się we mnie. Myślałam, że wrócę szybko do pracy. Czekałam na to. Planowałam, że zaraz po trzymiesięcznym urlopie macierzyńskim wrócę do harówy, za którą strasznie tęskniłam. Leniuchowanie doprowadzało mnie do szaleństwa. I dostałam niezłą orkę na ugorze! Już dzień po narodzinach syna musiałam nieźle wziąć siebie w obroty. Koniec z wolnym czasem w nadmiarze. I nawet nie wiedziałam, że o to mi chodziło! Miłość do syna przewartociowała moje priorytety. Już nie byłam najważniejsza dla siebie, tylko on.

Dla mnie ekspresowym kursem dojrzewania stała się ciąża i narodziny syna. Musiałam diametralnie zmienić styl życia, z powodu zagrożonej ciąży. Z pracoholika zamieniłam się w "podkocowego" leniuszka, dla dobra maluszka, rozwijającego się we mnie. Myślałam, że wrócę szybko do pracy. Czekałam na to. Planowałam, że zaraz po trzymiesięcznym urlopie macierzyńskim wrócę do harówy,...

Sama natura przygotowuje kobietę do dojrzewania do zmian. Nie ma wspanialazej zmiany niż urodzenie dziecka. Ta wyjątkowa sytuacja zmienia nie tylko nasze ciało, ale przede wszystkim psychikę, sposób myślenia, zmienia cały nasz świat. Kiedy dziecko rozwija sie w łonie matki sama kobieta dojrzewa do nowej roli, do misji, która towarzyszyć będzie jej do końca życia. A misja te jest tym bardziej niezwykła, ze dotyczy stworzenia nowego człowieka, pojawienia sie nowego życia. Podjęcie tego wyzwania to najwieksza zmiana, na jaka można sie zdecydować. I warto to zrobić, bo macierzyństwo na najlepsza forma dojrzałej kobiecości.

Sama natura przygotowuje kobietę do dojrzewania do zmian. Nie ma wspanialazej zmiany niż urodzenie dziecka. Ta wyjątkowa sytuacja zmienia nie tylko nasze ciało, ale przede wszystkim psychikę, sposób myślenia, zmienia cały nasz świat. Kiedy dziecko rozwija sie w łonie matki sama kobieta dojrzewa do nowej roli, do misji, która towarzyszyć będzie jej do końca życia. A misja te...

Wydaje mi się, że najbardziej zmienił się mój charakter na przestrzeni lat. Wcześniej byłam zalęknioną, nieśmiałą nastolatką. Każdy mnie wykorzystywał, mógł mi powiedzieć, co chce, a ja na wszystko grzecznie przytakiwałam i posłusznie wykonywałam prośby, nawet wtedy, kiedy nie miałam czasu czy ochoty. W gronie osób wolałam się nie odzywać, tylko stać gdzieś z boku i słuchać, nawet jeżeli się z tym nie zgadzałam. Tak było łatwiej. Aż do czasu, kiedy przeprowadziłam się na studia do innego miasta. Byłam sama, nie znałam nikogo. Musiałam ze wszystkim radzić sobie sama. Prędzej z każdym problemem czy dylematem zwracałam się do rodziców. Teraz zdarzało się, że czas mnie naglił i nie było czasu się kontaktować. Nie mogłam być uległa, zawstydzona itp. Musiałam przełamać wstyd i odezwać się, przekazać ważne informacje, szybko podjąć decyzje czy nawet przeforsować swoje zdanie. Kilka razy chciałam już zrezygnować i wracać do domu. Jednak się nie poddałam, choć czasami było trudno. Te studia wiele mi dały. Nauczyły mnie samodzielności, walki o swoje, asertywności i mówienia "nie", kiedy coś mi nie pasuje. Odczuwam większy szacunek do mojej osoby i liczenia się z moim zdaniem. Teraz wiem, że dam sobie radę ze wszystkim. Nie boję się chcieć więcej i przemieszczać się jak najdalej.

Wydaje mi się, że najbardziej zmienił się mój charakter na przestrzeni lat. Wcześniej byłam zalęknioną, nieśmiałą nastolatką. Każdy mnie wykorzystywał, mógł mi powiedzieć, co chce, a ja na wszystko grzecznie przytakiwałam i posłusznie wykonywałam prośby, nawet wtedy, kiedy nie miałam czasu czy ochoty. W gronie osób wolałam się nie odzywać, tylko stać gdzieś z boku i...

Moja drogą do szczęścia okazało się być porzucenie zmartwień. Niby taka prosta rzecz a sprawiła mi niebywałą trudność i, na ironię, stała się kolejnym zmartwieniem. Postanowiłam więc nie żegnać zmartwień raz na zawsze, bo są one nieodłączną częścią naszego jestestwa. Stwierdziłam, że niektóre, błahe można porzucić, ale z niektórymi trzeba się pogodzić i żyć z nimi dźwigając ich brzemię. Wyrzuciłam z głowy przejmowanie się opiniami innych ludzi na swój temat. Trzeba przyznać, że długo mi zajęło takie przeistoczenie. Jak każdy remont, ten także pozostawił po sobie mnóstwo bałaganu, ale efekt był warty zachodu.

Moja drogą do szczęścia okazało się być porzucenie zmartwień. Niby taka prosta rzecz a sprawiła mi niebywałą trudność i, na ironię, stała się kolejnym zmartwieniem. Postanowiłam więc nie żegnać zmartwień raz na zawsze, bo są one nieodłączną częścią naszego jestestwa. Stwierdziłam, że niektóre, błahe można porzucić, ale z niektórymi trzeba się pogodzić i żyć z nimi dźwigając...

Jestem przykładem osoby, która ciągle walczy. Stawiam sobie zawsze wysoką poprzeczkę, której nie zawsze mogę sprostać.
Wiele razy w życiu czułam, że w moim myśleniu, podejściu do pewnych spraw nastąpił przełom.
Jednak najbardziej odczułam zmianę w podejściu do samej siebie.
Nigdy nie potrafiłam siebie docenić. Zawsze czułam się gorsza od innych, próbowałam się dostosować, bo wydawało mi się, że nikt mnie nie polubi za to jaka jestem.
To było bardzo błędne myślenie. I zaprowadziło mnie wielokrotnie w ślepy zaułek. Zawodziłam się na ludziach, na przyjaźniach. Wypalałam się i pozwalałam sobą manipulować.
Aż do pewnego momentu.
Byłam w związku ze starszym o 10 lat mężczyzną. To nie był dobry związek i nie przetrwał. Ale to właśnie ten człowiek wielokrotnie powtarzał mi że muszę samą siebie docenić, uwierzyć, pokochać. Że jestem więcej warta niż mi się wydaje, tylko muszę to w sobie dostrzec.
To były słowa, które długo od siebie odpychałam, one we mnie dojrzewały jeszcze długo po rozstaniu z tym mężczyzną. Tak naprawdę sens tych słów zrozumiałam całkiem niedawno.
I coś we mnie pękło.
Jestem ważna, jestem mądra, jestem kimś. To sobie powtarzam. I życie ma inny smak.

Jestem przykładem osoby, która ciągle walczy. Stawiam sobie zawsze wysoką poprzeczkę, której nie zawsze mogę sprostać.
Wiele razy w życiu czułam, że w moim myśleniu, podejściu do pewnych spraw nastąpił przełom.
Jednak najbardziej odczułam zmianę w podejściu do samej siebie.
Nigdy nie potrafiłam siebie docenić. Zawsze czułam się gorsza od innych, próbowałam się dostosować,...

niedawno napisana przeze nie rymowanka "Rzucanie"
Rzuciłam palenie
Rzuciłam męża
Rzucę siebie
- będę lepsza
;)

niedawno napisana przeze nie rymowanka "Rzucanie"
Rzuciłam palenie
Rzuciłam męża
Rzucę siebie
- będę lepsza
;)

W swoim krótkim życiu przeżyłam wiele wzlotów i upadków. Jednak to właśnie upadki utwierdziły mnie w przekonaniu,że po burzy wychodzi słońce. Nigdy się dobrze nie uczyłam,totalnie olewałam szkołę ku coraz większej i niestety uzasadnionej obawie moich rodziców o moją przyszłość. Byłam zbyt pewna siebie. Co ja nie zdam? Zdam! Z dwójami,ale zdane,nie? Jest się z czego cieszyć! Na studia i tak przecież nie pójdę! Nie ma mowy!Nie będę się uczyć a potem i tak za najniższą krajową! Już lepiej od razu po lo iść na ten zasiłek! Tak. Nie zdałam matury. I wtedy coś we mnie pękło. Było mi bardzo wstyd. Wszystkie moje siostry cioteczne z mojego rocznika zdały,dostały się na studia a ja? A ja w miejscu. I wtedy zaczęło coś się zmieniać. Zaczęłam pracować nad sobą,ćwiczyć,później,gdy już nie dawałam rady sama,zapisałam się na korepetycje. Zdałam tą maturę. Dałam radę. I wiecie co? Poszłam na studia. Na pielęgniarstwo. Jestem dumna z siebie. Wywalczyłam to wszystko sama. Ze sobą. Ze swoim lenistwem,"niechciejstem". Zrobiłam to dla siebie. Taki nieuk jak ja! Kiedyś śmiałam się z mamy pielęgniarki,że studiowała coś by opiekować się starymi ludźmi. Dziś robię to samo. I jestem z tego powodu dumna. Z siebie,z mojej mamy,z nas. Wygrałam nowe życie.

W swoim krótkim życiu przeżyłam wiele wzlotów i upadków. Jednak to właśnie upadki utwierdziły mnie w przekonaniu,że po burzy wychodzi słońce. Nigdy się dobrze nie uczyłam,totalnie olewałam szkołę ku coraz większej i niestety uzasadnionej obawie moich rodziców o moją przyszłość. Byłam zbyt pewna siebie. Co ja nie zdam? Zdam! Z dwójami,ale zdane,nie? Jest się z czego cieszyć!...