Właśnie jestem na takim etapie, w którym powiedziałam stop i postanowiłam wszystko zmienić. Jest to cholernie trudne. Jednak, kiedy dusisz wszystko w sobie to w pewnym momencie wybuchasz i to nie na te osoby, które powinny to usłyszeć, które doprowadziły do tego stanu tylko an najniższych na tych, których masz blisko siebie. Jak widzę najlepszym rozwiązaniem jest się na chwile od wszystkich odpiąć. Od tych, którzy zranili i od tych, których nie chcesz niepotrzebnie zranić. Uwiadamiasz sobie, że niczego nie zmienisz, bo nie dasz rady, więc należy pomyśleć, ustalić nowy plan. Przestać myśleć o tym co było i nie gdybać nad tym co się wydarzyło. Pogodzić się z tym co było, bo nic nie zmienisz.A prze de wszystkim odgonić od siebie złość i wybaczyć. Życzyć im wszystkim szczęścia. I zacząć budować siebie.

Właśnie jestem na takim etapie, w którym powiedziałam stop i postanowiłam wszystko zmienić. Jest to cholernie trudne. Jednak, kiedy dusisz wszystko w sobie to w pewnym momencie wybuchasz i to nie na te osoby, które powinny to usłyszeć, które doprowadziły do tego stanu tylko an najniższych na tych, których masz blisko siebie. Jak widzę najlepszym rozwiązaniem jest się na...

Byłam wychowywana w świecie, w którym najważniejsze jest to, aby osiąść w jednym miejscu, aby mieć jedną stałą pracę całe życie, aby mieć męża, dzieci i żyć co dzień tak samo. Tak mocno miałam to wbite w głowę, że sądziłam, że sama tego chcę, jednocześnie bardzo bałam się rutyny. Dodatkowo będąc raczej outsaiderką, starałam się być taka jak inni, zabawna jak inni, wesoła jak inni. Ukrywałam, że czytam dużo i grube książki, bo dla innych było to dziwne. W końcu zaczęłam pracę, która mnie zabijała od środka. Wytrzymałam tam 3 lata i przez te 3 lata powtarzano mi, że mogę wszystko, że rozwój osobisty jest ważny, że dzięki nim tak dużo się nauczę. Ładnie brzmiało, było jednak dalekie od tego, czym być powinno. W końcu, namówiona przez przyjaciół postanowiłam to zmienić. Z dnia na dzień rzuciłam pracę, złożyłam CV do firmy, co do której byłam pewna, że mnie odrzucą, co okazało się nieprawdą. Zdarzyło się jeszcze kilka drobnych rzeczy, które ułożyły się w całość, poznałam nowe sooby, przeprowadziłam się, dzięki czemu zrozumiałam kilka bardzo ważnych rzeczy: zrozumiałam, że nie muszę pasować do kwadratowego pudełka, które dla mnie przygotowano; nie muszę spełniać oczekiwań innych; zrozumiałam, że rzeczywiście wiele mogę - poznałam różnicę miedzy tym, że "wiem", a tym, że "rozumiem". Przeszłam na drugi koniec liny. Obecnie staram się o wyjazd do USA, aby przeżyć roczną przygodę życia. I tego, że tą długą bo kilkuletnią drogę, od tego że "wiem" do tego, że "rozumiem", przeszłam, jestem najbardziej dumna.

Byłam wychowywana w świecie, w którym najważniejsze jest to, aby osiąść w jednym miejscu, aby mieć jedną stałą pracę całe życie, aby mieć męża, dzieci i żyć co dzień tak samo. Tak mocno miałam to wbite w głowę, że sądziłam, że sama tego chcę, jednocześnie bardzo bałam się rutyny. Dodatkowo będąc raczej outsaiderką, starałam się być taka jak inni, zabawna jak inni, wesoła...

Moja zmiana polega na wyswobodzeniu się.
Zrezygnowałam z wygodnej i bezpiecznej pracy. Pracuję na własny rachunek. Jestem wolna.
Rzuciłam palenie.
Spłaciłam kredyty, nie zaciągam kolejnych.
Zrezygnowałam z wielu innych wiążących mnie w rożny sposób umów.
Wywaliłam telewizor. Nie wciągam się w cały ten komercyjny śmietnik.
Sama decyduję o sobie.
Pracuję, kiedy mi wygodnie i w dowolnym miejscu. Nie mam przymusu kupowania sobie ciągle czegoś nowego. Nie zbieram przedmiotów. Nawiązuję znajomości. Prowadzę rozmowy.
Zmiany te nie były dla mnie łatwe, ponieważ oznaczały rezygnację z wielu wygód, technologicznych dóbr i po prostu komfortu. Odwaga granicząca z głupotą- tego potrzebowałam, aby w pełni przeprowadzić powyższe zmiany. Mimo wielu trudności, czasem przykrości i niezrozumienia ze strony innych nie żałuję żadnego ze swoich kroków.
Teraz jestem wolna.

Moja zmiana polega na wyswobodzeniu się.
Zrezygnowałam z wygodnej i bezpiecznej pracy. Pracuję na własny rachunek. Jestem wolna.
Rzuciłam palenie.
Spłaciłam kredyty, nie zaciągam kolejnych.
Zrezygnowałam z wielu innych wiążących mnie w rożny sposób umów.
Wywaliłam telewizor. Nie wciągam się w cały ten komercyjny śmietnik.
Sama decyduję o sobie.
Pracuję, kiedy mi wygodnie i...

W moim przypadku zmiana to proces, który się nigdy nie kończy. Szczerze mówiąc, wątpię, żeby kiedykolwiek nastąpił jego finał. Zmiany zaczęły się od uświadamiania sobie pewnych rzeczy. Najpierw trzeba było przyznać, że coś istnieje w moim życiu, potem próbować się z tym oswoić i jeżeli dochodziłam do wniosku, że trzeba to zmienić lub całkowicie w sobie zwalczyć, rozpoczynała się długa i trudna droga w tym kierunku. Najważniejsze to być cierpliwym i nie oczekiwać, że coś stanie się w ciągu pięciu minut. Prawdopodobnie nie będzie to nawet dzień, tydzień, czy miesiąc, mogą to być nawet lata. Zmiana wymaga czasu, chociaż niekiedy może w nas nastąpić w wyniku niespodziewanych, traumatycznych wydarzeń. Ale taka naprawdę chciana i przemyślana przez nas potrzebuje go naprawdę bardzo dużo. Ja cieszę się z każdej najmniejszej oznaki poprawy, które przychodzą nawet wtedy, gdy myślę, że więcej już zmienić nie dam rady. Wtedy czuję, że zbliżam się do upragnionego celu.

W moim przypadku zmiana to proces, który się nigdy nie kończy. Szczerze mówiąc, wątpię, żeby kiedykolwiek nastąpił jego finał. Zmiany zaczęły się od uświadamiania sobie pewnych rzeczy. Najpierw trzeba było przyznać, że coś istnieje w moim życiu, potem próbować się z tym oswoić i jeżeli dochodziłam do wniosku, że trzeba to zmienić lub całkowicie w sobie zwalczyć,...

Odkąd pamiętam zawsze bardzo się przejmowałam, WSZYSTKIM. W mojej głowie wiele się działo, odgrywałam milion scenariuszy i zadawałam sobie mnóstwo pytań: Co powiedzą nauczyciele? Co myślą koledzy/koleżanki?
Zawsze próbowałam być najlepsza, chciałam pokonać samą siebie i udowodnić innym, że stać mnie na więcej. W pewnym momencie doszłam do wniosku, że to wszystko przynosi mi więcej szkody niż pożytku. Postanowiłam odpuścić, a konkretnie trochę WYLUZOWAĆ - tak, to słowo klucz. I wiecie co? Dzięki temu odżyłam i stałam się zupełnie inną osobą. Zaczęłam częściej się uśmiechać, zdobyłam nowych przyjaciół, odkryłam co mnie w życiu naprawdę interesuje... Po prostu pozwoliłam sobie złapać oddech i naprawdę wszystkim to polecam. Ze światem nie wygrasz, czasami lepiej odpuścić ;)

Odkąd pamiętam zawsze bardzo się przejmowałam, WSZYSTKIM. W mojej głowie wiele się działo, odgrywałam milion scenariuszy i zadawałam sobie mnóstwo pytań: Co powiedzą nauczyciele? Co myślą koledzy/koleżanki?
Zawsze próbowałam być najlepsza, chciałam pokonać samą siebie i udowodnić innym, że stać mnie na więcej. W pewnym momencie doszłam do wniosku, że to wszystko przynosi...

Zmieniam się co chwilę. Samoświadomość jest dla mnie bardzo ważną rzeczą. Jednak za najtrudniejszą i najważniejszą uważam właśnie - walkę o swoje ego.
Uważałem się za osobę bezwartościową i wciąż zastanawiałem się nad swoją bezwartościowością. Stąd rodziła się nieśmiałość, strach, bezcelowość wszystkiego, co się robi.
Jednak nastąpił pewien impuls, który zmusił mnie do zmiany. Było to uznawane przez wielu za negatywne uczucie, jakim jest złość. Moja wychowawczyni powiedziała do mojej mamy, że ktoś musi być do łopaty. Nie zachowała się zgodnie z etyką zawodową, lecz powiedziała co myśli. Patrząc z perspektywy czasu, jestem jej wdzięczny, że nie zachowała się wtedy poprawnie. Złość popchała mnie do przodu. Zacząłem zmianę nie spektakularną, lecz powolną i długofalową. Obrałem sobie za cel, że się wobec mnie myli i w przyszłości, to ona będzie zmuszona mówić mi dzień dobry. Teraz studiuje dwa kierunki jednocześnie (z jednego w tym roku się bronie) i paradoksalnie idealnie odwracają tamto wydarzenie. Studiuje bowiem psychologię i zarządzanie.

Zmieniam się co chwilę. Samoświadomość jest dla mnie bardzo ważną rzeczą. Jednak za najtrudniejszą i najważniejszą uważam właśnie - walkę o swoje ego.
Uważałem się za osobę bezwartościową i wciąż zastanawiałem się nad swoją bezwartościowością. Stąd rodziła się nieśmiałość, strach, bezcelowość wszystkiego, co się robi.
Jednak nastąpił pewien impuls, który zmusił mnie do...

Może nie zabrzmi to oryginalnie, ale nic tak nie zmienia kobiety jak macierzyństwo.
Jeszcze dwa lata temu moje życie obracało się wokół mnie - moja praca, moje marzenia, ambicje i co najważniejsze moje poczucie wolności i niezależności. Robię co chcę i kiedy chcę.Staram się w życiu nie zmarnować ani chwili. Piątek wieczór w domu??? Nigdy. Projekt w pracy nieoddany na czas? Jak można być tak niezorganizowanym? Bałagan w domu? A gdzie tam. Typowa trzydziestolatka dzisiejszych czasów. A jednak nagle i ja i mąż zaczęliśmy czuć, że to nasze życie "tu i teraz", jakbyśmy zawsze mieli być piękni i młodzi przestaje nam wystarczać. No i zaczął się nasz największy projekt. Projekt DZIECKO.
Ja dziś - nie pamiętam kiedy ostatnio byłam na piwie ze znajomymi, ale jestem przeszczęśliwa jeśli wieczorem uda mi się z mężem wypić lampkę wina. Praca. Jaka praca? Drugi rok jestem z moim szkrabem na urlopie wychowawczym - pichcimy obiadki, chodzimy na spacerki i budujemy wieże z klocków. To pewnie i w domu porządek. Porządek? A kto by się tam przejmował takimi pierdołami.
Moje życie płynie sobie teraz bardzo powoli, wręcz sennie. Czy tęsknię za moim starym życiem? Ależ oczywiście! Jestem wiecznie niewyspana, nie mam czasu się umalować i z mistrzyni organizacji zmieniłam się w totalnego trzepaka. Ale jednocześnie nigdy w moim życiu nie było tyle śmiechu i radości z małych, prostych rzeczy. Nigdy nie czułam się tak spełniona i nigdy nie patrzyłam w przyszłość z takim spokojem.

Może nie zabrzmi to oryginalnie, ale nic tak nie zmienia kobiety jak macierzyństwo.
Jeszcze dwa lata temu moje życie obracało się wokół mnie - moja praca, moje marzenia, ambicje i co najważniejsze moje poczucie wolności i niezależności. Robię co chcę i kiedy chcę.Staram się w życiu nie zmarnować ani chwili. Piątek wieczór w domu??? Nigdy. Projekt w pracy nieoddany na czas?...

Czy zmiana jest prosta i łatwa? Z pewnością nie, a na pewno nie wtedy kiedy ma mieć długofalowe skutki czy też spowodować trwałe skutki w naszym życiu.
Sama przeszłam taki proces, a mianowicie pewnego dnia postanowiłam zmienić swoje życie na lepsze. Na początek postanowiłam się rozruszać i postawiłam sobie za cel regularne codzienne ćwiczenia. Nie było lekko, ale zaczynałam od prostych, krótkich ćwiczeń, w małych seriach, a wraz z upływem czasu zaczęłam zwiększać ilość powtórzeń, jak i stopień trudności. Ciężko było zmusić się codziennie do wysiłku fizycznego, a szczególnie gry inni wokół mnie w tym czasie leniuchowali, ale udało mi się :) Jestem wytrwała w tym postanowieniu.
Potem wzięłam się za poprawę nawyków żywieniowych. I tu chyba było jeszcze ciężej, bo jak odmówić sobie czekoladowych rozkoszy, kiedy jest się ich prawdziwym łasuchem? Ta zmiana nie zaszła z dnia na dzień, ale małymi kroczkami: coraz rzadziej sięgałam po sklepowe słodycze, zmniejszałam ilości, a dziś mogę się pochwalić, że ich nie jem w ogóle :)
Dokonując tak wielkich zmian w życiu, pomyślałam, że może warto by zmienić także siebie jako człowieka, z którym inni z mojego otoczenia na co dzień obcują. Dlaczego mam ich ranić swoim niewyparzonym językiem i kąśliwymi docinkami? Postanowiłam poskromić swój gorący temperament. Jednak i tu nie było łatwo: jestem osobą, która łatwo wybucha, więc wymagało to ode mnie ogromnego poświęcenia i opanowania. Małymi kroczkami i powoli się udaje. Co prawda zdarza mi się jeszcze niekiedy powiedzieć "jedno" słowo za dużo, ale wierzę, że będzie to coraz rzadsze :)

Czy zmiana jest prosta i łatwa? Z pewnością nie, a na pewno nie wtedy kiedy ma mieć długofalowe skutki czy też spowodować trwałe skutki w naszym życiu.
Sama przeszłam taki proces, a mianowicie pewnego dnia postanowiłam zmienić swoje życie na lepsze. Na początek postanowiłam się rozruszać i postawiłam sobie za cel regularne codzienne ćwiczenia. Nie było lekko, ale zaczynałam...

Żyje sobie na świecie dziewczyna, która jest uważana za egoistkę bez uczuć. Ta dziewczyna rok wcześniej zerwała kontakt ze swoją matką. Z matką, która samotnie wychowała, dbała, kochała, a ta beznadziejna dziewczyna, na starość zostawiła ją samą. Dlaczego dziewczyna to zrobiła? Bo miała dość bycia zawsze tą złą, mimo bycia najlepszą w klasie, bycia kulturalną i grzeczną, idącą przez całe dzieciństwo na oślep z matką, bo to przecież mama i musi mieć rację. Która nigdy nie piła, nie ćpała, nie paliła, nie wchodziła na imprezy, a ze spacerów z koleżanką wracała najpóźniej o 20. Która zimą, po powrocie ze szkoły o 17, zamiast odrabiać lekcje, siedziała w zimnym pokoju i próbowała napalić w piecu, żeby znowu nie było awantury, że mama wraca zmęczona z pracy i chce mieć w domu ciepło, a nie marznąć. Która w wieku 16 lat poznała chłopaka, który uratował ją i jej życie, dał siłę do walki i nadzieję na lepsze życie. Który wspierał przy każdej awanturze, prowadzał na terapię do psychologa, walczył o nią. Dziewczyna w wieku 19 lat wyprowadziła się od matki, ale i to nie pomogło, bo kontrola, pretensje i awantury trwały przy odwiedzinach czy podczas rozmów telefonicznych. Rok temu, po kolejnej awanturze zerwała całkowicie kontakt z matką. Miesiąc później z tamtym chłopakiem kupili własne mieszkanie. Kolejne trzy miesiące później wzięli ślub. Rok po pamiętnej awanturze czekają na swoje pierwsze dziecko. A dziewczyna? Ta zła egoistka jest szczęśliwa.

Żyje sobie na świecie dziewczyna, która jest uważana za egoistkę bez uczuć. Ta dziewczyna rok wcześniej zerwała kontakt ze swoją matką. Z matką, która samotnie wychowała, dbała, kochała, a ta beznadziejna dziewczyna, na starość zostawiła ją samą. Dlaczego dziewczyna to zrobiła? Bo miała dość bycia zawsze tą złą, mimo bycia najlepszą w klasie, bycia kulturalną i grzeczną,...

Kiedy miałam 10 lat, jedna z moich nauczycielek stwierdziła, że posiadam słuch absolutny. Kiedy rodzice dowiedzieli się o moim potencjale, postanowili zapisać mnie do szkoły muzycznej. Na początku nie byłam tym faktem zachwycona. Gra na skrzypcach okazała się trudniejsza niż myślałam. Nie miałam czasu na spotkania z przyjaciółmi i jakiekolwiek inne przyjemności. Była to bardzo ciężka praca. Po pięciu latach zapragnęłam czegoś więcej, nauka gry na fortepianie oraz lekcje śpiewu idealnie się sprawdziły. Dziś mając 16 lat mogę stwierdzić, że dojrzałam do tak wielkiej zmiany w moim życiu. Dzięki niej spełniły się moje marzenia. Jestem szczęśliwa, kiedy mogę wyjść na scenę i zaprezentować światu kawałek mojego serca. Muzyka zmieniłam moje życie na lepsze.

Kiedy miałam 10 lat, jedna z moich nauczycielek stwierdziła, że posiadam słuch absolutny. Kiedy rodzice dowiedzieli się o moim potencjale, postanowili zapisać mnie do szkoły muzycznej. Na początku nie byłam tym faktem zachwycona. Gra na skrzypcach okazała się trudniejsza niż myślałam. Nie miałam czasu na spotkania z przyjaciółmi i jakiekolwiek inne przyjemności. Była to...