Prawda jest taka, że chyba niewiele o Goyi i jego potomkach mogę powiedzieć. Nie będę udawała, że wiem o nich tak wiele, przeszukując internet w dzikim szale, by znaleźć jakieś ciekawe informacje.
Jedyne, co pamiętam z gimnazjalnych lekcji woku, to to, że obrazy w większości niosły jakieś tragiczne przesłanie.
Czyli tak naprawdę wiem cokolwiek jedynie o postaci Francisco Goyi, ale z wielką chęcią przeczytałabym książkę Jacka Dehnela :)

Prawda jest taka, że chyba niewiele o Goyi i jego potomkach mogę powiedzieć. Nie będę udawała, że wiem o nich tak wiele, przeszukując internet w dzikim szale, by znaleźć jakieś ciekawe informacje.
Jedyne, co pamiętam z gimnazjalnych lekcji woku, to to, że obrazy w większości niosły jakieś tragiczne przesłanie.
Czyli tak naprawdę wiem cokolwiek jedynie o postaci Francisco...

"Goya:sen wyuzdany, zmora niepojęta,
płód ludzki podczas sejmów szatańskich warzony
staruchy ze zwierciadłami i gołe dziewczęta
wdziewające pończoszkę, by kusić demony"

Tak o Goyi pisał sam Charles Baudelaire, mi do słów mistrza, pozostaje dodać tylko moje własne stwierdzenie, można jego malarstwa nie lubić i nie umieć się nim zachwycić, ale jedno jest pewne, nie można przejść obok jego prac obojętnie.
Mnogość motywów, jakie możemy zobaczyć na jego płótnach, są w stanie zachwycić nie tylko nas, szarą masę odbiorców, ale także zachwyciły tak wielkich artystów jak Delacroix czy sam Picasso.
W sposób idealny i wyrafinowany łączył treści epok - klasycyzmu i baroku. Jak nikt używał ekspresji jako narzędzia, a niektóre z jego obrazów w niebezpieczny sposób balansują na granicy surrealizmu a rzeczywistości.
Moim absolutnym faworytem, jeśli chodzi o Jego prace jest mniej popularny obraz pt." Czyżbym to była ja?(Que tal?)" ("Czas" to także tytuł tego obrazu, z którym możemy się spotkać.)
Na pierwszym planie widzimy siedzące na krzesłach, dwie staruchy, oglądające swe twarze z niedowierzaniem. Prezentują się po prostu odrażająco, choć widać, że dbają o swój ubiór.
Są pomarszczone, skulone, Goya ewidentnie podkreślił fakturę skór bohaterek obrazu oraz ich rzucającą się w oczy wątłość. Aż ma się ochotę powiedzieć, że mógł zrobić to na złość...
I można śmiało tak powiedzieć, dlatego, że urocza pani po prawej stronie to podobno Maria Luiza Parmeńska, która przyczyniła się do upadku Hiszpanii. Wcześniej Goya ją malował, na obrazie pt. "Rodzina Karola IV", gdzie w jej włosach możemy zauważyć taką samą szpilę jak w tym prześmiewczym obrazie. Za paniami widzimy mężczyznę, który został uchwycony w dość wrogo wyglądającym geście. Symbolizuje on Czas, który czyha na staruchy i sądząc po jego srogim wyglądzie, wcale nie zamierza być dla dam łaskawy...



PS. Pragnę tylko sprostować wypowiedź jednej z użytkowniczek - seria rozebranej i ubranej Mai, to nie był żaden chichot. Był to obraz robiony na zamówienie, a mężczyzna, który zamówił sobie obydwa obrazy (a konkretniej premier, Manuel de Godoya), wersję ubraną miał "na widoku", a rozebraną za specjalną kotarą, aby oko cieszyć w samotności i bez skrępowania, ponieważ akt z Mają jest to drugi w historii malarstwa hiszpańskiego moment, w którym możemy podziwiać kobietę w stroju Ewy. Warto też dodać, że sam premier, miał potem całkiem sporo nieprzyjemności, gdy znaleziono u niego tę mniej ubraną wersję....;)

"Goya:sen wyuzdany, zmora niepojęta,
płód ludzki podczas sejmów szatańskich warzony
staruchy ze zwierciadłami i gołe dziewczęta
wdziewające pończoszkę, by kusić demony"

Tak o Goyi pisał sam Charles Baudelaire, mi do słów mistrza, pozostaje dodać tylko moje własne stwierdzenie, można jego malarstwa nie lubić i nie umieć się nim zachwycić, ale jedno jest pewne, nie można...

Z twórczością Goi zetknęłam się bliżej przy okazji przeczytanego w niemieckiej prasie artykułu o tym, iż rzekomo słynny "Kolos" nie wyszedł spod jego pędzla. Informacja ta spowodowała, iż postanowiłam przyjrzeć się bliżej jemu samemu oraz obrazom hiszpańskiego mistrza.
"Kolos" to moim zdaniem jeden z ciekawszych obrazów Goi, powstały w latach 1808-1810, na przykładzie którego widać pasję z jaką ów artysta pracował. Tytułowy kolos objawia się uczestnikom karawany, siejąc przy tym strach, panikę i przerażenie. Postać olbrzyma jest wiernie oddana, zwłaszcza jeśli chodzi o cechy fizyczne (Goya z
niezwykłą starannością namalował jego groźną twarz), podobnie jak dramat ludzi rzucających się do ucieczki i szukających schronienia. Dobór kolorów, zachowane kontrasty, dynamika i klimat obrazu budzą zachwyt nawet wśród najbardziej wybrednych znawców.
Do dzieł o zupełnie innej tematyce, które również przypadły mi do gustu należy bez wątpienia "Mleczarka z Bordeaux" z roku 1827. Jest to namalowany rok przed śmiercią portret młodej kobiety, o której pochodzeniu nic nie wiadomo. Na pierwszym planie pozostaje owa tajemnicza kobieta, a dalej rozpościera się świetliste tło, zapowiadające nadchodzący, uwielbiany przeze mnie impresjonizm (być może stąd mój wybór). Rozświetlony szal i nakrycie głowy podkreślają
urodę dziewczyny, jej delikatne rysy, zaróżowione policzki i ciemne oczy. Po prostu arcydzieło!
Muszę przyznać, że łatwiej opisuje się malarstwo Goi, rozpływając się nad jego wieloma walorami (dzieła te cechują nieprzeciętny talent i siła wyrazu, gdyż to na nich często lęk przeplata się z wdziękiem i pięknem ludzkiego ciała), trudniej zaś mówić o jego życiu osobistym, naznaczonym cierpieniem, odrzuceniem i licznymi romansami.
Goya był ojcem pieciorga dzieci, z których przeżyło jedynie jedno - ostatni syn Javier urodzony 3 grudnia 1784 roku (być może z powodu tej bolesnej straty artysta namalował wiele portretów dziecięcych). Z informacji do których dotarłam wynika, iż stosunki między nimi panujące nie należały do najlepszych. Ich kontakty były rzadkie i nie zabarwione uczuciem. Śladowe spotkania to te, gdy Javier na początku XIX wieku zakupił cykl niewielkich obrazów ojca, tzw. temperowych miniatur, gdy rodzic znajdował się w finansowych tarapatach oraz po śmierci matki, kiedy dokonano spisu majątku małżonków Goya. W jego wyniku Javier otrzymał obrazy, ryciny i księgozbiór, a ojciec meble, srebra stołowe, pościel i gotówkę. W roku 1815 powstał autoportet Goi świetnie dokumentujący cierpienie i ślady depresji wywołane nieporozumieniami w rodzinie.
Inaczej rzecz się miała z wnukiem, Mariano Goyą, którego malarz bardzo kochał, czemu dał wyraz poświęcając mu jeden z najpiękniejszych swoich portetów "Portret Mariano Goi", nad którym pracował w latach 1813-1815. W 1823 roku Francisco podarował wnukowi swój dom na wzgórzu San Isidro, zwany Quinta del Sordo, a w 1827 roku powstał ostatni jego portet, cechujący mistrzowską technikę hszpańskiego malarza.
17 stycznia 1828 roku Goya napisał list do Javiera, informując go o swojej chorobie. 28 marca przybył do dziadka Mariano, niestety bez ojca. 1 kwietnia wysłał kolejny list błagając syna o spotkanie i pojednanie, które miało dać mu prawdziwe szczęście. W nocy z 15 na 16 kwietnia Francisco Goya zmarł w otoczeniu przyjaciół i rodziny.

Z twórczością Goi zetknęłam się bliżej przy okazji przeczytanego w niemieckiej prasie artykułu o tym, iż rzekomo słynny "Kolos" nie wyszedł spod jego pędzla. Informacja ta spowodowała, iż postanowiłam przyjrzeć się bliżej jemu samemu oraz obrazom hiszpańskiego mistrza.
"Kolos" to moim zdaniem jeden z ciekawszych obrazów Goi, powstały w latach 1808-1810, na przykładzie...

Francisco José Goya y Lucientes...

Cóż pojawia się w mej głowie, gdy słyszę to nazwisko? Jakie zdanie nie daje mi wtedy spokoju? Skąd ta fascynacja?...

Kiedy rozum śpi, budzą się upiory....

Goya ma na swoim koncie dzieła bardziej znane, bardziej szanowane, a mnie przychodzi na myśl właśnie owo zdanie, po którym zaraz pojawia się rycina z cyklu Kaprysy obrazująca te słowa... Magnetyzm tej pracy nie daje mi spokoju: oto człowiek, bezradny - skrył głowę w dłoniach - a za jego plecami czają się demony, stworzenia nocy, niechybnie kojarzące się ze złem, ale i zaciemnieniem... Bo jakże tu znaleźć miejsce na jasność umysłu, kiedy rozum śpi? Artyście udało się osiągnąć tajemniczy nastrój niczym z horroru...
I w dodatku nazwa całej serii - Kaprysy! Od razu widać, iż ów twórca posiadł charakter. Kaprysy! Kaprysy, które w dodatku mogły go drogo kosztować!
Z drugiej strony jednak zdaje mi się, że Goya musiał mieć poczucie humoru... Maluje nieznaną bliżej Maję: raz - http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/Goya_Maja_naga2.jpg/800px-Goya_Maja_naga2.jpg, raz - http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a6/Goya_Maja_ubrana2.jpg/800px-Goya_Maja_ubrana2.jpg. Znów łamie konwenanse, jednakże jak to czyni? Przecież owa kobieta na obydwu obrazach przybiera tę samą pozę - wydaje się, że można by owe obrazy (bez zwracania uwagi na szczegóły) nałożyć na siebie, a postaci pokryłyby się idealnie... Czyż nie czai się tu jakiś chichot?

O życiu samego samego Goi wiem bardzo niewiele, by nie rzec - prawie nic. Nie znałam imienia jego syna, nie słyszałam o wnuku... Do tej pory bardziej przemawiała do mnie twórczość Goi, i to na tyle - by znać te najważniejsze obrazy, zachwycić się niektórymi...

Chętnie chciałabym dowiedzieć się więc czegoś o jego życiu prywatnym - spojrzeć na artystę z innej strony; tym bardziej, że widok pozycji u góry strony zaostrza apetyt (czytelniczy)... Cenię twórczość Pana Dehnela, a w dodatku ta okładka wraz z tytułem - czy nie jest dowodem błyskotliwości? Saturn pożerający swoje dzieci i tematyka podjęta przez Pana Dehnela - czyżby jakaś zapowiedź, czego możemy się spodziewać, wyraźna aluzja? Wydaje się to doprawdy wymowne... I tym bardziej interesujące!

Francisco José Goya y Lucientes...

Cóż pojawia się w mej głowie, gdy słyszę to nazwisko? Jakie zdanie nie daje mi wtedy spokoju? Skąd ta fascynacja?...

Kiedy rozum śpi, budzą się upiory....

Goya ma na swoim koncie dzieła bardziej znane, bardziej szanowane, a mnie przychodzi na myśl właśnie owo zdanie, po którym zaraz pojawia się rycina z cyklu Kaprysy obrazująca te...

"Taki malarz trafia się raz na sto lat" - tak pisał o Goi Pablo Picasso. I miał rację. Zaczynając od obrazów a kończąc na grafikach, dzieła te są wyrazem jego przemyśleń, poglądów i obserwacji. Są swoistą zabawą stylami, kolorem, światłem, technikami. Dzięki swojej postawie zmienił oblicze sztuki . Z jego dorobku czerpali tacy świetni malarze jak Munch czy wspomniany już Picasso.
Jeżeli choć o życie prywatne, Goi to nie wiem na jego temat zbyt dużo. Oprócz tego,że z pierwszego małżeństwa z piątki dzieci przeżył tylko syn Javier. Natomiast z drugiego miał córkę, która pomagała mu przy grafikach. I do dzisiaj nie wiadomo, które prace wykonał sam artysta, które wraz z nią, a które ona sama. Podobno świetnie umiała naśladować styl swojego ojca.

"Taki malarz trafia się raz na sto lat" - tak pisał o Goi Pablo Picasso. I miał rację. Zaczynając od obrazów a kończąc na grafikach, dzieła te są wyrazem jego przemyśleń, poglądów i obserwacji. Są swoistą zabawą stylami, kolorem, światłem, technikami. Dzięki swojej postawie zmienił oblicze sztuki . Z jego dorobku czerpali tacy świetni malarze jak Munch czy wspomniany już...

Nazwisko "Goya" oczywiście było mi znane. Gdzieś po głowie plątały mi się jakieś grafiki, słynne "Rozstrzelanie powstańców"... Ale prawdziwe zainteresowanie przyszło po usłyszeniu piosenki "Sad nad Goyą", mojego ukochanego poety, Jacka Kaczmarskiego. Nagle zapragnęłam zrozumieć, o czym śpiewa artysta. Przejrzałam więc obrazy Goyi w internecie... i nie zrobiły na mnie wrażenia.
Piosenka Kaczmarskiego wróciła jak bumerang, gdy będąc w Madrycie poszłam do muzeum Prado. Stanęłam w sali zawierającej wyłącznie serię Czarnych Obrazów Goyi i nie mogłam z niej wyjść. Potem zresztą w trakcie zwiedzania wracałam do niej jeszcze kilkakrotnie. Przedstawiony apokaliptyczny świat, szaleństwo, depresja wstrząsnęły mną bardziej, niż jakikolwiek inny obraz wcześniej. Nagle zrozumiałam różnicę między oglądaniem reprodukcji a prawdziwego obrazu. Największe wrażenie zrobił na mnie chyba bardzo oszczędny w środkach "Pies zagrzebany w piachu". Tytułowy pies wystawia tylko głowę z piasku, a nad nim nie ma nic, tylko cicha, świetlista przestrzeń. Uważa się, że ten obraz, w przeciwieństwie do innych, jest wyrazem nadziei, ale nie umiem się z tym zgodzić. Dla mnie w przestrzeni nad zwierzęciem nie ma lepszego losu - jest nieubłagany, obojętny, milczący wszechświat, a czarna masa i tak psa pochłonie.
Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła przeczytać książkę Dehnela. Wrażenie, które zrobiły na mnie obrazy w Prado, nadal nie minęło a Goya jest artystą, o którym chciałabym czytać jak najwięcej.

Nazwisko "Goya" oczywiście było mi znane. Gdzieś po głowie plątały mi się jakieś grafiki, słynne "Rozstrzelanie powstańców"... Ale prawdziwe zainteresowanie przyszło po usłyszeniu piosenki "Sad nad Goyą", mojego ukochanego poety, Jacka Kaczmarskiego. Nagle zapragnęłam zrozumieć, o czym śpiewa artysta. Przejrzałam więc obrazy Goyi w internecie... i nie zrobiły na mnie...

Francisco Goya, nie umniejszając pozostałych prac, jest mi znany praktycznie tylko z jednego obrazu, który natychmiast przywołałam gdzieś z głowy, mianowicie chodzi mi o "Rozstrzelanie powstańców madryckich 3 maja 1808". Nie jestem ani znawcą, ani krytykiem sztuki, ale jako przeciętny odbiorca widzę,że ten obraz ma w sobie dużo tragizmu, na pierwszym planie widzimy w rozpaczliwym geście mężczyznę, który kolorystycznie wyróżnia się z tłumu anonimowych rebeliantów, jest jak gdyby symbolem tego całego zajścia, godzi się na ten moment, zostanie przecież zaraz rozstrzelany. Żołnierze, którzy strzelają do mężczyzn z bliskiej odległości również robią niemałe wrażenie. Zajście jest niemalże intymne, nie mamy tutaj przedstawionego całego pola bitwy, jest to jedynie wycinek konkretnego wydarzenia, jeszcze bardziej katastrofalnego, widzimy tragiczny koniec wybranych jednostek, którzy w imię obranych wartości stracą zaraz życie.
Tak, ten obraz pozostaje w pamięci.

Francisco Goya, nie umniejszając pozostałych prac, jest mi znany praktycznie tylko z jednego obrazu, który natychmiast przywołałam gdzieś z głowy, mianowicie chodzi mi o "Rozstrzelanie powstańców madryckich 3 maja 1808". Nie jestem ani znawcą, ani krytykiem sztuki, ale jako przeciętny odbiorca widzę,że ten obraz ma w sobie dużo tragizmu, na pierwszym planie widzimy w...

Uwielbiam, wręcz do szaleństwa grafiki. Wszystkie cykle rycin Goi mogę smakować godzinami. Uwielbiam w nich to nieprawdopodobne zaangażowanie artysty w problemy społeczne i polityczne. Dał wyraz w swojej sztuce zarówno swojej niechęci do Inkwizycji jak i do okupacji napoleońskiej. Artysta zaangażowany, artysta, którego sztuka rodzi się z niezgody, artysta walczący czyli definicja artyzmu na najwyższym światowym poziomie.

Ta książka to prawdziwy rarytas dla takich "sztukolubów" jak ja. Zatem gorąco się polecam.

Uwielbiam, wręcz do szaleństwa grafiki. Wszystkie cykle rycin Goi mogę smakować godzinami. Uwielbiam w nich to nieprawdopodobne zaangażowanie artysty w problemy społeczne i polityczne. Dał wyraz w swojej sztuce zarówno swojej niechęci do Inkwizycji jak i do okupacji napoleońskiej. Artysta zaangażowany, artysta, którego sztuka rodzi się z niezgody, artysta walczący czyli...

Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya[bookLink]85357|Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya[/bookLink]

Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya[bookLink]85357|Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya[/bookLink]

 [bookCover]85357|Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya[/bookCover]