Tak. To Ty. Moja wielka Miłości sprzed lat.
Swoim stanowczym spojrzeniem przeszywałeś rzeczywistość, Twoje gęste czarne rzęsy sprawiały, że w mojej głowie szalał wiatr, tak intensywny, że wszystkie myśli rozsypywały się i grały ze sobą w berka.
Twój uśmiech jak tęcza, sprawiał, że rodziła się we mnie nadzieja tak wielka i niepokonana jak bestia.
A Twój głos... ciepły i słodki jak karmel.
Tak, zdecydowanie byłeś moją wielką Miłością.
Jednak Ty... ciągle coś goniłeś, ciągle za czymś gnałeś.
Sala gimnastyczna, hala, stadion. To Twoja Miłość. Podziwiałam Ciebie i Twoje osiągnięcia.
Z trybun patrząc na napięte mięśnie, ze świadomością, że po treningu z Twoich ust nie wyleci moje imię, a jedynie dym papierosa.
Tak, moja wielka Miłości sprzed lat. Nie znajdziesz mnie już.

Tak. To Ty. Moja wielka Miłości sprzed lat.
Swoim stanowczym spojrzeniem przeszywałeś rzeczywistość, Twoje gęste czarne rzęsy sprawiały, że w mojej głowie szalał wiatr, tak intensywny, że wszystkie myśli rozsypywały się i grały ze sobą w berka.
Twój uśmiech jak tęcza, sprawiał, że rodziła się we mnie nadzieja tak wielka i niepokonana jak bestia.
A Twój głos... ciepły i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza szkolna miłość (pewnie ciężko będzie wam uwierzyć) zdarzyła się dopiero na początku liceum. Chodziliśmy do tej samej szkoły, ale do innych klas, łączył nas jednak… autobus. Wspólnie dojeżdżaliśmy na lekcje i szczerze powiem, że nigdy tak dobrze nie wstawało mi się o 5.00, aby się ładnie ubrać i umalować! Codziennie biegałam na autobus jak szalona i nie przeszkadzała mi nieludzko wczesna pora! Na początku obserwowałam go zaglądając co chwilę przez ramię podczas jazdy, potem stopniowo zaczynałam przysiadać się bliżej, aż wreszcie ktoś nas sobie przedstawił i od tamtej pory siedzieliśmy razem i rozmawialiśmy. Nigdy wcześniej i chyba nigdy potem nie spędzałam tak interesująco czasu, ponieważ okazało się, że mamy ze sobą naprawdę wiele wspólnego! Codzienne pół godziny w podróży do i ze szkoły stały się dla mnie jedynym elementem dnia, na jaki czekałam, a stara, zatęchła puszka, jaką był nasz autobus stała się dla mnie najmilszym i najcieplejszym miejscem na ziemi… Pamiętam, jak pewnego zimowego dnia obiekt moich westchnień wsadził niespostrzeżenie dłonie do moich rękawiczek i splótł je z moimi. Było to dla mnie szokujące doznanie, tym bardziej, że w tamtym okresie naprawdę unikałam kontaktu z ludźmi i byłam bardzo wycofana. Poczułam wtedy fantastyczne ciepło i chciałam, żeby tak chwila trwała wieczność. Miał piękne i mocne ręce, właściwie po latach tylko tą rzecz z jego wizerunku zapamiętałam. Byliśmy razem, ale czas nas pokonał bardzo szybko, o wiele za szybko!

Moja pierwsza szkolna miłość (pewnie ciężko będzie wam uwierzyć) zdarzyła się dopiero na początku liceum. Chodziliśmy do tej samej szkoły, ale do innych klas, łączył nas jednak… autobus. Wspólnie dojeżdżaliśmy na lekcje i szczerze powiem, że nigdy tak dobrze nie wstawało mi się o 5.00, aby się ładnie ubrać i umalować! Codziennie biegałam na autobus jak szalona i nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą miłość wspominam ze łzami w oczach. Kiedy miałam 11 lat, poznałam w szkole muzycznej chłopaka o imieniu Kacper. Bardzo dobrze się z nim dogadywałam. Co tydzień przychodziłam szybciej na zajęcia, aby móc spojrzeć w jego niebieskie oczy. Uwielbiałam wyjazdy do filharmonii i teatru, bo miałam okazję spędzić z nim więcej czasu. Przez wiele miesięcy kryłam swoje uczucia bojąc się odrzucenia. Któregoś dnia stwierdziłam, że 4 lata czekania to stanowczo za dużo. Jednak pomyliłam się. W trakcie jednej z przerw między próbą do koncertu, Kacper poprosił mnie o chwilę rozmowy. Kiedy zostaliśmy sami w jednej chwili złapał mnie za rękę, przyciągnął do siebie i pocałował. Byłam zdezorientowana, ale mimo to bardzo szczęśliwa. Po przesłuchaniach zaprosił mnie na spacer. Chodząc w blasku księżyca przy zamarzniętej zatoce, wyznał co do mnie czuje. To był najwspanialszy dzień w moim życiu. Jednak jak każda pierwsza miłość, szybko się skończyła, pozostawiając piękne wspomnienia, które będą towarzyszyły mi do końca życia.

Moją pierwszą miłość wspominam ze łzami w oczach. Kiedy miałam 11 lat, poznałam w szkole muzycznej chłopaka o imieniu Kacper. Bardzo dobrze się z nim dogadywałam. Co tydzień przychodziłam szybciej na zajęcia, aby móc spojrzeć w jego niebieskie oczy. Uwielbiałam wyjazdy do filharmonii i teatru, bo miałam okazję spędzić z nim więcej czasu. Przez wiele miesięcy kryłam swoje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza miłość chodziła do innej klasy – E, klasy łobuzów, z przewagą liczebną chłopaków. Tak czy siak, dalej nawet nie wiem jak miał na imię – byłam chorobliwie nieśmiała. Miał trochę za długie włosy, szatyn, wysoki jak na swój wiek, dłuższy niż szerszy w każdym razie, chropowaty głos poniekąd, no i ten specyficzny rodzaj chodzenia – jakby się kołysał na boki (wiecie, tak po kowbojsku). Strasznie mnie to brało, naprawdę, aż mi się ręce trzęsły z wrażenia a oczy nie chciały patrzeć w innym kierunku... Nigdy chyba nie zapomnę, jaka się czułam zachwycona sobą gdy dostałam pierwsze dżinsy i przedefilowałam korytarzem, na którym koczowała jego klasa... Ach, jak ja się denerwowałam (częściowo dlatego, że wracałam od higienistki, ech)! A nuż popatrzy i gromem miłości legnie rażony! I to nieustanne spoglądanie w jego kierunku, jak najlepszej klasy szpieg! Motyle w brzuchu były, ale przyznaję, że strasznie mnie wytrącało z równowagi to moje zainteresowanie – zawsze, zawsze wiedziałam jakimś szóstym zmysłem gdzie on jest i że może akurat patrzy – a to ogromnie stresuje, prawda? Człowiek się czuje jak na poligonie - albo jak kołek, albo zaczyna błaznować (chichranie, machanie łapami... no dziewczyńskie zagrywki z wołaniem niemym 'spójrz na mnie') i robić z siebie idiotkę...
Nigdy z nim nie rozmawiałam. I nigdy go nie spotkałam po skończeniu podstawówki... Może to i lepiej – realia nie zdążyły dopaść i zgnieść mnie i tej mojej pierwszej miłości.

Moja pierwsza miłość chodziła do innej klasy – E, klasy łobuzów, z przewagą liczebną chłopaków. Tak czy siak, dalej nawet nie wiem jak miał na imię – byłam chorobliwie nieśmiała. Miał trochę za długie włosy, szatyn, wysoki jak na swój wiek, dłuższy niż szerszy w każdym razie, chropowaty głos poniekąd, no i ten specyficzny rodzaj chodzenia – jakby się kołysał na boki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza szczenięca miłość, bo jeszcze z podstawówki. Pewnie byśmy nawet się nie zaprzyjaźnili, gdyby nie wspólne kontakty naszych rodziców: najpierw czysto biznesowe, a potem już także na gruncie prywatnym. I tak zaczęły się wspólne wypady nad morze, w góry na narty, na weekendy na działkę i przeróżne imprezy, a my coraz lepiej się dogadywaliśmy i lubiliśmy spędzać razem czas.
Nasi rodzice rysowali dla nas wspólną przyszłość. Ba! Zostaliśmy nawet sąsiadami. Jednak mimo ich ogromnych nadziei, chęci i niezliczonych prób, nic z ich planów nie wyszło. Dlaczego? Nie wiem. Czy dziecięce zauroczenie po prostu przeminęło czy może zabrakło nam odwagi?

Moja pierwsza szczenięca miłość, bo jeszcze z podstawówki. Pewnie byśmy nawet się nie zaprzyjaźnili, gdyby nie wspólne kontakty naszych rodziców: najpierw czysto biznesowe, a potem już także na gruncie prywatnym. I tak zaczęły się wspólne wypady nad morze, w góry na narty, na weekendy na działkę i przeróżne imprezy, a my coraz lepiej się dogadywaliśmy i lubiliśmy spędzać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Świetnie pamiętam swoją pierwszą miłość... Był dwa lata starszy, niesamowicie przystojny, błyskotliwy. Często się śmiał, miał mnóstwo energii, a jego oczy aż błyszczały z daleka. Byłam w szoku, kiedy to właśnie mnie zaprosił na spacer, a kiedy po raz pierwszy złapał mnie za rękę o mało nie przeżyłam zawału. Później spacery były coraz dłuższe, spojrzenia w oczy coraz głębsze, coraz śmielsze deklaracje. Koleżanki czerwieniały ze złości, kiedy pojawiał się pod szkołą nieoczekiwanie, zawsze z bukietem polnych kwiatków, pewnie zerwanych naprędce po drodze. Coś chyba jest w tej pierwszej miłości, że mimo upływu tylu lat, człowiek ma wrażenie jakby to było wczoraj.

Świetnie pamiętam swoją pierwszą miłość... Był dwa lata starszy, niesamowicie przystojny, błyskotliwy. Często się śmiał, miał mnóstwo energii, a jego oczy aż błyszczały z daleka. Byłam w szoku, kiedy to właśnie mnie zaprosił na spacer, a kiedy po raz pierwszy złapał mnie za rękę o mało nie przeżyłam zawału. Później spacery były coraz dłuższe, spojrzenia w oczy coraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ojej, pierwsze szkolne miłości... Najzabawniejsza jest ta z "zerówki". Miałam w swojej grupie takiego Czarka.. Oj jak on potrafił zaCzarować! Jako dojrzała 6-latka zawsze marzyłam, żeby spędzić z nim resztę życia, miał w końcu takie piękne niebieskie oczy i długie rzęsy. Niestety moja miłość się rozpadła, kiedy rodzeństwo zobaczyło moje potajemne listy miłosne. Nie mogłam znieść żartów ze strony starszej siostry, więc musiałam to zakończyć.
Kolejne moje miłości nie były już tak emocjonujące. Ktoś mi się podobał, ja podobałam się innym chłopcom, którzy nie byli w moim guście i trwało to tak przez całą szkołę podstawową i pół gimnazjum.
Do czasu aż poznałam pewnego pana, który tak mnie zauroczył, że od klasy 2 gimnazjum się z nim spotykam. Mówi się, że miłość między nastolatkami jest nietrwała. Owszem, takie też się zdarzają. Ale kiedy trafi na siebie para odpowiednich osób to nic nie powstrzyma tego, aby byli ze sobą szczęśliwi przed długie lata. A ja i mój chłopak mieliśmy wiele przeciwności na drodze. Rodzice, szkoła, znajomi, otoczenie, kłótnie, wzajemne docieranie się - wszystko stało na przeszkodzie, ale mimo naszego młodego wieku udało nam się to pokonać. Każdego dnia wspominam kiedy spotykaliśmy się wieczorami, chodziliśmy na długie spacery, chłopak grywał mi na gitarze, ogrzewał ciepłem swoich słów. Po 4 latach związku nic się nie zmieniło. Dalej zerkamy na siebie z miłością i czułością. Oby nasze motyle z brzuchów nigdy nie postanowiły odlecieć.

Ojej, pierwsze szkolne miłości... Najzabawniejsza jest ta z "zerówki". Miałam w swojej grupie takiego Czarka.. Oj jak on potrafił zaCzarować! Jako dojrzała 6-latka zawsze marzyłam, żeby spędzić z nim resztę życia, miał w końcu takie piękne niebieskie oczy i długie rzęsy. Niestety moja miłość się rozpadła, kiedy rodzeństwo zobaczyło moje potajemne listy miłosne. Nie mogłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W szóstej klasie szkoły podstawowej podkochiwałam się w koledze z klasy. Był on w porządku kolegą , zawsze lubiłam z nim rozmawiać.
Niestety kiedy zaczęło się gimnazjum on przeniósł się do innej klasy.
Powiedziałam sobie ,, Dobra , może jakoś się odkocham ''. Jednak nie było to takie łatwe. Zaczęłam więc chodzić na wszystkie zajęcia dodatkowe na , które on uczęszczał. W tym samym czasie moim koleżanką spodobali się chłopcy z innych klas.
Wracając do mnie , chłopak zaczął mnie odprowadzać pod mój dom. Było to bardzo miłe. Jednak nie spotkaliśmy się nigdy po szkole.
Zauroczenie minęło.

W szóstej klasie szkoły podstawowej podkochiwałam się w koledze z klasy. Był on w porządku kolegą , zawsze lubiłam z nim rozmawiać.
Niestety kiedy zaczęło się gimnazjum on przeniósł się do innej klasy.
Powiedziałam sobie ,, Dobra , może jakoś się odkocham ''. Jednak nie było to takie łatwe. Zaczęłam więc chodzić na wszystkie zajęcia dodatkowe na , które on uczęszczał. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą i jedyną miłością jest mój obecny chłopak. Chodziliśmy do jednego technikum na różne profile, ale często mieliśmy wspólne zajęcia. Zawsze między nami dochodziło do kłótni i nasi znajomi zawsze twierdzili ,że nas do siebie ciągnie, a my temu przeczylismy naszymi kolejnymi kłótniami. Po dwóch latach wyjechałam do Anglii by tam odzyskać sprawność w kolanie, więc musiałam porzucić wszystko co tu miałam. Gdy wróciłam po roku wiele się zmieniło, gdyż mój ukochany stał się miłym chłopcem i jako pierwszy przywitał mnie po powrocie do szkoły. Jego zmiana trochę mnie odstraszała, dlatego do końca szkoły technikum unikałam go jak tylko mogłam. Myślałam że na tym nasza historia się skończy. Jednak dostaliśmy się na te same studia i od tej pory staliśmy się nierozłączni. Po kilku miesiącach staliśmy się parą i tak do tej pory jesteśmy razem. Co prawda kłóciliśmy się wiele razy, kilka razy zrywaliśmy i wracaliśmy do siebie, ale po największej tragedii, którą była strata dziecka w wypadku,które nosiłam w sobie to wtedy zrozumieliśmy że jesteśmy dla siebie wszystkim co mamy i za żadne skarby tego nie oddamy. Bo nasza miłość to nie tylko słowa, ale to także czyny i wydarzenia, które umocniły nasze uczucia.

Moją pierwszą i jedyną miłością jest mój obecny chłopak. Chodziliśmy do jednego technikum na różne profile, ale często mieliśmy wspólne zajęcia. Zawsze między nami dochodziło do kłótni i nasi znajomi zawsze twierdzili ,że nas do siebie ciągnie, a my temu przeczylismy naszymi kolejnymi kłótniami. Po dwóch latach wyjechałam do Anglii by tam odzyskać sprawność w kolanie, więc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej