Moją pierwszą miłością był mój najbliższy sąsiad. Kochałam się w nim odkąd pamiętam!! W moich oczach był idealny i wysportowany.
Nasze siostry przyjaźniły się ze sobą więc miałam częsty kontakt z nim.
Potajemnie do niego wzdychałam, każdy jego uśmiech wywoływał we mnie radość.
Byłam tak w nim zakochana, że każdego ranka czekałam aż razem pójdziemy do szkoły, przez niego zawsze spóźniałam się na pierwsze lekcje!

Moją pierwszą miłością był mój najbliższy sąsiad. Kochałam się w nim odkąd pamiętam!! W moich oczach był idealny i wysportowany.
Nasze siostry przyjaźniły się ze sobą więc miałam częsty kontakt z nim.
Potajemnie do niego wzdychałam, każdy jego uśmiech wywoływał we mnie radość.
Byłam tak w nim zakochana, że każdego ranka czekałam aż razem pójdziemy do szkoły, przez niego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od pewnego czasu miałam cichego wielbiciela,który obdarowywał mnie słodkościami. Codziennie na moim stoliku pojawiało się pyszne ciasteczko lub inny smakołyk.Byłam ciekawa, kto jest moim adoratorem.Bardzo chciałam, żeby to był Wojtek, nasz przystojniaczek klasowy.Na samą myśl o nim czułam, jakbym miała skrzydła u ramion.Pewnego dnia wraz z czekoladką otrzymałam liścik z podpisem "Kocham Cię moja códowna Ewo".Od razu wpadłam na genialny pomysł. Poprosiłam chłopaków, by napisali parę wyrazów, wśród nich było cudowna.Byłam zaskoczona,gdy okazało się,że tylko Rafał popełnił w nim błąd.Spojrzałam na mego sąsiada z ławki i zobaczyłam jego maślany wzrok.Byłam pewna,że to on darzył mnie uczuciem.Kiedy po lekcjach wracaliśmy do domu podałam mu czekoladkę i wyznałam,że wiem kto daje mi słodycze.Od tego czasu byliśmy nierozłączną parą.Szkoda,że tak późno odkryłam, iż Rafał jest naprawdę słodki.Miłość była tak blisko,a ja jej nie dostrzegałam.

Od pewnego czasu miałam cichego wielbiciela,który obdarowywał mnie słodkościami. Codziennie na moim stoliku pojawiało się pyszne ciasteczko lub inny smakołyk.Byłam ciekawa, kto jest moim adoratorem.Bardzo chciałam, żeby to był Wojtek, nasz przystojniaczek klasowy.Na samą myśl o nim czułam, jakbym miała skrzydła u ramion.Pewnego dnia wraz z czekoladką otrzymałam liścik z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy to bajka czy nie bajka,
Myślcie sobie co tam chcecie,
A ja teraz Wam opowiem skąd mam moją miłość,
Najlepszą na świecie.
Lat 14 wtedy miałam,
Gdy przyjaciółki wujka poznałam
I piorun mnie trafił,
Bo strzała Amora to mało,
Oczarował mnie strasznie,
Śnić o nim co noc to mało.
Wtedy jako małolat się go wstydziłam,
Na jego widok oczy spuszczałam i się czerwieniłam.
On był już dorosły a ja gówniara,
Ale serce do niego się rwało bez mała.
Lecz życie nasze się różnie potoczyło…
Na 15 lat nas rozłączyło,
Ale przeznaczenie zadziałało i …
Oj wtedy się działo :)
Raz dwa się połączyliśmy,
teraz już na nic uwagi nie zwracaliśmy.
I tak nam życie teraz cudownie płynie,
Wspólnie, szczęśliwie, jak pełnej miłości krainie.
Łączy nas moc niesamowita,
Połączenie dusz i magia znakomita.
Zawsze razem, przy sobie, obok siebie,
Kochamy się i jest nam jak w niebie :)

Czy to bajka czy nie bajka,
Myślcie sobie co tam chcecie,
A ja teraz Wam opowiem skąd mam moją miłość,
Najlepszą na świecie.
Lat 14 wtedy miałam,
Gdy przyjaciółki wujka poznałam
I piorun mnie trafił,
Bo strzała Amora to mało,
Oczarował mnie strasznie,
Śnić o nim co noc to mało.
Wtedy jako małolat się go wstydziłam,
Na jego widok oczy spuszczałam i się czerwieniłam.
On był...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsza miłość? Szczerze mówiąc, to nie zastanawiałam się nad tym zbyt wiele, bo uważam, że to ta ostatnia jest najważniejsza, ale pomyślmy...
Tak, to bez wątpienia było w pierwszej gimnazjum. Szalone lata. Byłam nieśmiała, cicha i płaczliwa. On nieprzyjemny, opryskliwy i... w sumie taki zwyczajny.
Między nami nic nie było, do czasu, gdy podczas jednej z klasowych wycieczek dowiedziałam się, że ma jakąś tajemnicę.
To zaczęło mnie fascynować.
Tajemnica okazała się mało ważna, ale zaimponowałam mu śledząc go i wygrzebując fakty spod ziemi. Dzięki temu dowiedziałam się, że jego siostra ma kłopoty z natarczywym facetem i udało mi się jej pomóc. W sumie razem to rozwiązaliśmy i to nas do siebie zbliżyło. Spotykaliśmy się jeszcze przez jakiś czas, a potem każde poszło w swoją stronę. Jednak do dziś, gdy się spotkamy lubimy porozmawiać i cieszymy się, gdy temu drugiemu dobrze się układa.

Pierwsza miłość? Szczerze mówiąc, to nie zastanawiałam się nad tym zbyt wiele, bo uważam, że to ta ostatnia jest najważniejsza, ale pomyślmy...
Tak, to bez wątpienia było w pierwszej gimnazjum. Szalone lata. Byłam nieśmiała, cicha i płaczliwa. On nieprzyjemny, opryskliwy i... w sumie taki zwyczajny.
Między nami nic nie było, do czasu, gdy podczas jednej z klasowych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsza miłość.
Byłam wtedy w 3 gimnazjum moja przyjaciółka w 1,wraz z jej rodzicami wyjechałyśmy na Mazury.
Jej ciocia miała działkę w Giżycku, pojechaliśmy do niej. Była to rozrywkowa kobieta, która często wyciągała nas wieczorami na
dyskoteki, szanty itp. My oczywiście byłyśmy zachwycone, nowi ludzie,urokliwe miejsce...nic tylko się zakochać.I tak dwie nieszczęsne niewiasty rozglądały się za ewentualnymi partnerami. Szybko się okazało, że z jej ciocią nie miałyśmy szans,wyrywała wszystkich swoimi kocimi ruchami począwszy od małolatów po panów w średnim wieku, sama mając już wtedy blisko czterdziestki... Dyskoteki więc nie przynosiły rezultatów. Niezapomniana i pierwsza miłość musiała chwilowo zaczekać.Ostatniego dnia naszego pobytu, kiedy opalałyśmy się na kocach znajdujących się blisko wody zauważyłyśmy,że przygląda nam się dwóch niewiele starszych chłopaków. Również i my nie spuszczałyśmy maślanych oczu z naszych "obiektów" Był jednak jeden minus tych wakacji, krok w krok towarzyszyli nam jej rodzice..Nasi "adoratorzy" nie mieli chyba na tyle odwagi by do nas podejść.Wieczorem przyszłyśmy ponownie, jej mamę zostawiłyśmy przy gofrach a same popędziłyśmy nad wodę.
O dziwo!byli!
Podeszłyśmy, żeby zagadać. Bardzo krótka rozmowa pozwoliła nam na zdobycie informacji skąd są- a byli z tamtych okolic oaz imion- jeden z nich miał na imię Irek, a drugi?no cóż nie mogłyśmy sobie przypomnieć, więc dla ułatwienia między sobą nazywałyśmy go Igor. Niestety po kilkuminutowej rozmowie musiałyśmy już wracać.Do tej pory wspominamy tych chłopaków.Na szczęście konfliktu między nami nie było gdyż ja zakochana byłam w wyższym i krótko obciętym "Igorze" ona natomiast wybrała długowłosego blondyna.
Długo przeżywałyśmy tamten dzień, szukałyśmy ich na portalach internetowych, ale nic z tego, w końcu miałyśmy tak mało informacji, że odnalezienie ich było po postu niemożliwe. Obiecywałyśmy sobie, że co roku będziemy tam wracać.Na obietnicach się skończyło.
I tak oto zakończyła się nasza jakże krótka i szalona miłość do Mazurskich Chłopaków.;)

Pierwsza miłość.
Byłam wtedy w 3 gimnazjum moja przyjaciółka w 1,wraz z jej rodzicami wyjechałyśmy na Mazury.
Jej ciocia miała działkę w Giżycku, pojechaliśmy do niej. Była to rozrywkowa kobieta, która często wyciągała nas wieczorami na
dyskoteki, szanty itp. My oczywiście byłyśmy zachwycone, nowi ludzie,urokliwe miejsce...nic tylko się zakochać.I tak dwie nieszczęsne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje pierwsze zauroczenie które pamiętam było w zerówce. Bez pamięci zakochałam się w koledze z grupy, był zabawny i miły. Niestety "miłość" skończyła się równie szybko jak się zaczęła, gdy stwierdził podczas ganiania za sobą po stołówce, że mam duże czoło. Wiece urażona, jak tylko potrafi sześciolatka, uznałam, że nie mogę z nim być skoro tak twierdzi i zostaliśmy przyjaciółmi :)

Moje pierwsze zauroczenie które pamiętam było w zerówce. Bez pamięci zakochałam się w koledze z grupy, był zabawny i miły. Niestety "miłość" skończyła się równie szybko jak się zaczęła, gdy stwierdził podczas ganiania za sobą po stołówce, że mam duże czoło. Wiece urażona, jak tylko potrafi sześciolatka, uznałam, że nie mogę z nim być skoro tak twierdzi i zostaliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oj ciągnęło się to za mną długo, zbyt długo. Od podstawówki kochałam jedną osobę, wiem, że to było coś, co zdarza się raz, coś tak szczególnego. Pierwsza miłość, pierwsze spacery, pocałunki, trzymanie za rękę. Pamiętam każdą chwilę, mimo iż miną już 4 lata odkąd ostatni raz rozmawialiśmy. Wszystkie chwile, emocje, gesty, spojrzenia, znajomość każdego centymetra Jego ciała. Poznaliśmy się w szkole, były rozstania i powroty, ale chwila, gdy zaprosił mnie do kina zdawała się być najpiękniejszym dniem! Moje zaślepienie, bezgraniczne oddanie, poświęcenie, oceany (bo nie morza!) łez... Złamane serce, łamane na kawałki w chwili, gdy całował inną. Nie chciałabym więcej się tak czuć. A mama mówiła: "On nie jest dla ciebie, to nie twój świat, nie twoje sfery". Stracone, wycięte lata z życiorysu, zamknięcie się na każde inne uczucie skierowane do mnie. Niepotrzebny smutek i ból. Spotkanie, gdy czułam się naprawdę jak ptak, gdy z przystanku niemalże "frunęłam", czułam się lekko i cudownie! Nie wierzyłam, że można osiągnąć taki stan, tak się czuć dzięki jednej osobie... I ostatni raz, pocałunek, czułam, że na pożegnanie, że TAK już nie będzie, że NIKT INNY nie da mi tego samego albo po prostu JA nie odczuję tego w TAKI sposób. Dwuletnie zamknięcie się na świat, zwątpienie, by odrodzić się na nowo, z nowymi skrzydłami, ale psychicznie, bo tak lekko już się nie poczuję. Teraz to rozum góruje nad sercem, to dobre, bo nauczyło, ale zatracić się w miłości jest pięknie. KOCHAĆ i BYĆ KOCHANYM.

Oj ciągnęło się to za mną długo, zbyt długo. Od podstawówki kochałam jedną osobę, wiem, że to było coś, co zdarza się raz, coś tak szczególnego. Pierwsza miłość, pierwsze spacery, pocałunki, trzymanie za rękę. Pamiętam każdą chwilę, mimo iż miną już 4 lata odkąd ostatni raz rozmawialiśmy. Wszystkie chwile, emocje, gesty, spojrzenia, znajomość każdego centymetra Jego ciała....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza miłość pozostała niespełniona. To było w 7. klasie podstawówki. Miłość, jak to w tym wieku, jest niezwykle emocjonalna. Wydawało mi się, że kocham go nad życie. Całymi dniami stałam przy oknie i patrzyłam, gdy wraca ze szkoły. A jak widziałam, że idzie, to zaraz biegłam po coś do sklepu, żeby niby przypadkiem spotkać się z nim na dole. Zapisałam się nawet z nim na angielski. Ale niewiele udało mi się nauczyć, bo główną atrakcją lekcji był on. Te lekcje trochę nas do siebie zbliżyły. Byliśmy kumplami, tak jemu się wydawało. Bo ja nie miałam odwagi powiedzieć mu, że go kocham. Kiedy pewnego dnia powiedział mi, że umówił się z dziewczyną do kina, a niestety nie byłam to ja, runął mój cały świat. Myślałam, że tego nie przeżyję, nie potrafiłam mu powiedzieć, co czuję i że jest całym moim życiem... Nasze drogi się rozeszły. Po kilku dobrych latach dowiedziałam się od jego mamy, że się żeni. To dziwne, ale poczułam ukłucie w sercu. Może liczyłam, że jeszcze się spotkamy i coś z tego wyniknie, niczym pięknie opisana historia prosto z romansu, bo przyszłość nie umiera w nas tak łatwo i... szybko, jak byśmy sobie tego życzyli. Myślę, że tak jak ze wszystkimi uczuciami w nas, których albo kiedyś nie rozpoznaliśmy ale nie zostały przeżyte do końca. Po prostu któregoś dnia wracają ze zdwojoną siłą i trzeba sobie z tym poradzić....

Moja pierwsza miłość pozostała niespełniona. To było w 7. klasie podstawówki. Miłość, jak to w tym wieku, jest niezwykle emocjonalna. Wydawało mi się, że kocham go nad życie. Całymi dniami stałam przy oknie i patrzyłam, gdy wraca ze szkoły. A jak widziałam, że idzie, to zaraz biegłam po coś do sklepu, żeby niby przypadkiem spotkać się z nim na dole. Zapisałam się nawet z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie spotkałam idealnego chłopaka w podstawówce, nie stało się to też w gimnazjum. Były oczywiście jakieś zauroczenia i miłostki, ale z perspektywy czasu, bez większego znaczenia. Wszystko zmieniło się w liceum. Nowa szkoła, środowisko, twarze, a wśród nich on, z brązowymi włosami, czarnymi oczami i pięknym uśmiechem. Zwrócił moją uwagę, bo był inny niż chłopaki, których znałam.
Miał swój zespół, w którym śpiewał i grał na gitarze. Należały do niego wszystkie szkolne uroczystości. Był kulturalny i dobrze wychowany: otwierał mi drzwi, zdrabniał moje imię... Małe gesty, a tak cieszyły. Gdyby tylko nie wykonywał ich wobec wszystkich dziewcząt! Dość szybko zdałam sobie sprawę, że nie mam u niego szans, bo traktuje mnie tylko, jak koleżankę. Choć być może sama sobie tych szans nie dałam. Przez 3 lata siedział za mną w ławce, a ja nigdy nie pozwoliłam, by zorientował się, co czuję. Nie wiem czy postępowałam tak ze strachu, czy nie chciałam zniszczyć naszej koleżeńskiej relacji, czy może czułam, że tak naprawdę to nic poważnego. Z czasem przywykłam do sytuacji i uznałam ją za normalną. Po skończeniu szkoły kontakt się urwał i każde z nas poszło w swoją stronę.
Choć teraz traktuję to już tylko, jak szkolne zauroczenie, to wspominam je z pewnym sentymentem. Kilka razy zastanawiałam się, co by było, gdybym jednak zaryzykowała. Nie umiem też pozbyć się ołówka, na którym napisał swoje imię, a które do tej pory nie zblakło. Ale tak to już jest, gdy chemia serca przegrywa z głosem rozsądku.

Nie spotkałam idealnego chłopaka w podstawówce, nie stało się to też w gimnazjum. Były oczywiście jakieś zauroczenia i miłostki, ale z perspektywy czasu, bez większego znaczenia. Wszystko zmieniło się w liceum. Nowa szkoła, środowisko, twarze, a wśród nich on, z brązowymi włosami, czarnymi oczami i pięknym uśmiechem. Zwrócił moją uwagę, bo był inny niż chłopaki, których...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi pamiętniczku!
Nigdy nie myślałam, że będę tak na prawdę zakochana. Ale teraz jestem pewna, że to właśnie to. Spotkaliśmy się dziś drugi raz. Siedzieliśmy w parku na ławce. Nic nie mówiliśmy, onieśmieleni swoim towarzystwem. Przez SMSy jest łatwiej. Można napisać, co się myśli. Ale kiedy tylko jesteśmy obok siebie, to żadne nie potrafi nic powiedzieć. Ale on dziś powiedział! Powiedział "Przytul się do mnie". A ja tak bardzo się wstydziłam! Czułam jak objął mnie ramieniem. Czułam zapach jego perfum mieszany z wonią wypalonego przez niego papierosa. Nigdy nie lubiłam przebywać w towarzystwie palących. Ale teraz nie wyobrażam sobie bez tego jego zapachu. To najpiękniejszy zapach na świecie...
Jestem jego dziewczyną. Choć spotkaliśmy się dwa razy. Przepisaliśmy czternaście nocy. Wiem o nim już tyle, a wciąż czuję, że pragnę wiedzieć więcej. Kiedy patrzy na mnie w szkole, czuje się jakby obraz w jego oczach się zatrzymał. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale patrzy na mnie w zawieszeniu - to chyba dobre określenie. Tak chyba patrzą na siebie zakochani. Wiem, że nie spodobałby się moim rodzicom. Powiedzieliby: "Co to za chłopak? 15 lat i pali? Pewnie pije jeszcze więcej!", ale co oni tam wiedzą... Ja na prawdę jestem zakochana. Nikt nigdy nie nazywał mnie Skarbem. Nikt nigdy tyle dla mnie nie znaczył.

Drogi pamiętniczku!
Nigdy nie myślałam, że będę tak na prawdę zakochana. Ale teraz jestem pewna, że to właśnie to. Spotkaliśmy się dziś drugi raz. Siedzieliśmy w parku na ławce. Nic nie mówiliśmy, onieśmieleni swoim towarzystwem. Przez SMSy jest łatwiej. Można napisać, co się myśli. Ale kiedy tylko jesteśmy obok siebie, to żadne nie potrafi nic powiedzieć. Ale on dziś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej