Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wika123
Recai
Trefny
takemebacktohell
krosciucha

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wika123
Recai
Trefny
takemebacktohell
krosciucha

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Od podstawówki byłam szaleńczo zakochana w Edgardzie. Wiecznie zmierzwione włosy, zawadiacki uśmiech i intrygujące brązowe oczy. Wydawało mi się, że rozumie wszystko wokół znacznie lepiej, niż inni ludzie. Gdy na niego patrzyłam, czułam nieodpartą chęć do wgłębienia się w jego umysł. A założę się, że byłam jedyną osobą, która zwracała na niego uwagę. Żaden inny człowiek nie wzbudzał we mnie takich emocji.
Pewnego dnia widziałam jak wybiega ze szkoły. Kierowana silnym impulsem pobiegłam jego śladem.
Cała zdyszana zatrzymałam się w pobliżu dwóch walczących wilków.
Czułam się zagrożona,ale moja obecność tutaj nie była przypadkowa.
W tym samym czasie szaro-czarny wilk rzucił się na białego. Stałam w szoku i zastanawiałam się jak ja mam stąd uciec, wtedy nasze spojrzenia spotkały się.
W jednej chwili serce mi szybciej zabiło, poznałam te wilcze brązowe oczy. Wszystko stało się bardzo szybko. Wiem, że widziałam jak biały chce rzucić się od tyłu na Edgarda. Wpadłam na oniemiałego wilka, w tym samym czasie wbijając mu w żebro patyk. Oczywiście nie dość ostry ,bo zaraz potem rozwścieczony wilk skupił całą swoją nieutraconą siłę na mnie. Ból przeszył mi ciało.
Potem widziałam tylko jak Edgard atakuje swojego wroga wbijając mu zęby w szyję.

- Jesteś... dla mnie ważny - ledwo zdołałam to wykrztusić, ale chciałam, żeby wiedział.
- To nie miało tak być... - powiedział, w desperackim odruchu, przyciskając mnie mocno do siebie - Przepraszam... - czułam jak szloch wstrząsa jego ciałem.
- Już dobrze, Edgard - powiedziałam w nagłym uczuciu błogiego spokoju. Powieki mi opadły.

Od podstawówki byłam szaleńczo zakochana w Edgardzie. Wiecznie zmierzwione włosy, zawadiacki uśmiech i intrygujące brązowe oczy. Wydawało mi się, że rozumie wszystko wokół znacznie lepiej, niż inni ludzie. Gdy na niego patrzyłam, czułam nieodpartą chęć do wgłębienia się w jego umysł. A założę się, że byłam jedyną osobą, która zwracała na niego uwagę. Żaden inny człowiek nie...

Pogrążony w myślach Ian nie zauważył, że do jego klasy dołączyła nowa dziewczyna. Dostrzegając ruch w swoim najbliższym otoczeniu Ian spojrzał w górę.Ich spojrzenia się spotkały. Świat przestał istnieć. Chłopak próbował skupić się na lekcji, lecz jego wzrok ciągle wędrował w jej stronę. To była najpiękniejsza dziewczyna jaką kiedykolwiek spotkał. Z czasem Ian przekonał się, że jej mądrość dorównuje urodzie. Spędzał całe dnie z Jane. To co pojawiło się między nimi podczas pierwszego spotkania, rozwijało się z godziny na godzinę. To była prawdziwa miłość.
Chcąc spędzić z ukochaną trochę czasu sam na sam zaprosił ją do siebie, gdy jego rodzice wyszli na bal. Wieczór był wspaniały, do czasu powrotu rodziców Iana. Byli oni bardzo konserwatywni i nie pozwalali mu zapraszać dziewczyn pod ich nieobecność. Dlatego też przerażony chłopak kazał Jane się schować.
Przestraszona dziewczyna nie mogła znaleźć kryjówki, rodzice byli coraz bliżej.Gdy weszli do pokoju Ian był sam. Widząc kupkę ubrań na podłodze zaczął się zastanawiać co stało się z Jane.
Na jego policzku usiadła mucha, zirytowany zabił ją szybkim ruchem.
Następnego dnia Jane nie było w szkolę, Ian postanowił ją odwiedzić. Gdy chłopak wszedł do domu przybiegła zapłakana matka. Opowiedziała mu o zaginięciu Jane, a on o ich kolacji.
Matka spojrzała na niego przerażona.
- Zabiłeś Jane?-spytała.
-Nie, zabiłem muchę- odpowiedział zirytowany chłopak.
-Jane była zmiennokształtna. To na pewno była ona. Ty bydlaku!-wykrzyczała zapłakana.

Pogrążony w myślach Ian nie zauważył, że do jego klasy dołączyła nowa dziewczyna. Dostrzegając ruch w swoim najbliższym otoczeniu Ian spojrzał w górę.Ich spojrzenia się spotkały. Świat przestał istnieć. Chłopak próbował skupić się na lekcji, lecz jego wzrok ciągle wędrował w jej stronę. To była najpiękniejsza dziewczyna jaką kiedykolwiek spotkał. Z czasem Ian przekonał się,...

Jest podłym krwiopijcą, ale mimo to jest przystojny. Od kilku lat wpajano mi zasady mające na celu nauczyć mnie, co zrobić, aby zabić wampira. Nigdy nie spierałam się dlaczego ich usuwamy, ale teraz mam ochotę się kłócić. Mijam uschnięte ciało. Nigdy nie sprawiało mi problemu zabijanie ich. Każda misja była zakończona pomyślnie. Tym razem oficer kazał mi znaleźć i pozbyć się Mordercy. Morderca, czyli Wiktor, jest moją piętą Achillesa. Jest piękny, sprytny i ma nienasycone pragnienie krwi. Jeżeli strzelę specjalnymi nabojami w jego serduszko zdobędę sławę, ale choć ścigam go już od kilku miesięcy i miałam wiele okazji, żeby go usunąć on dalej nie nie żyje. Nie potrafiłam go zabić, ale dzisiaj będzie inaczej.

Stoję z nim twarzą w twarz. Cały jest pokryty krwią, ja nie wyglądam lepiej. Dyszymy, choć jestem zmęczona nie poddam się póki nie zobaczę jego ciała na ziemi.
-Kiedy zaczęłaś mnie nienawidzić piękna dziewczyno? – pyta z krzywym uśmiechem.
Chcę odpowiedzieć, ale nagle on znika i pojawia się za mną. Chwyta moją prawą dłoń i wyrzuca broń, chwyta moje ręce i przyszpila je do muru. Kopię go i próbuję się wyrwać. Jest o wiele silniejszy niż myślałam. Nic nie mogę zrobić. Jestem sama, przycisnął mnie do ściany i może ze mną zrobić co chce. Dyszę, walczę, to na nic.
- I co teraz zrobisz piękna dziewczyno?
Nie odpowiadam, bo drań przyciska swoje usta do moich. Pocałunek jest namiętny. Zatracam się i nie czuję nic poza jego wargami, dopóki nie przyciska kłów do mojej szyi.

Jest podłym krwiopijcą, ale mimo to jest przystojny. Od kilku lat wpajano mi zasady mające na celu nauczyć mnie, co zrobić, aby zabić wampira. Nigdy nie spierałam się dlaczego ich usuwamy, ale teraz mam ochotę się kłócić. Mijam uschnięte ciało. Nigdy nie sprawiało mi problemu zabijanie ich. Każda misja była zakończona pomyślnie. Tym razem oficer kazał mi znaleźć i pozbyć...

Wymykam się co wieczór z domu. Biorę trójrurkę, naboje i psa – rodzicom mówię że idę postrzelać. Burka puszczam samopas po lesie; to husky, zakumplował się z jedną watahą w pobliżu.
Księżyc maluje ścieżki srebrzyście, a mi serce omal nie wybucha – zaraz zobaczę moje kochanie. Spotykamy się nad jeziorem – kiedyś wpadłem tam przypadkiem goniąc młodego rogacza, gdy na drogę wybiegł mi potężny kapelusznik. Uratowała mnie dziewczyna – wyskoczyła prawie jak z jeziora, z włosami do pasa, wciągając mnie w krzaki. Pachniała lasem... Złościła się, że napadłem na jej brata – tak mówiła o jeleniu – coś o wodzie zmieniającej w zwierzę... Straciłem głowę kompletnie.
Jestem. Siedzi na kamieniu – czesze włosy.
- Kochanie... - zaczynam. Padam na kolana. - Wyjdziesz za mnie?
Uśmiecha się ponuro – Ale czy będziesz mnie stały? - pyta. Zasycha mi w ustach. I gdy sięga w moją stronę powoli - z krzaków wypada największy kobylarz jakiego w życiu widziałem i rzuca się w jej stronę – niewiele myśląc złożyłem się do strzału... Huknęło, echem zadrżały drzewa. Dziewczyna krótko krzyknęła, osuwając się w ciemną toń – chybiłem! Byłem przerażony! Trafiłem ją a nie potwora!
Który okazał się Burkiem...
*
Policjant przyglądał mi się jak nienormalnemu: - Jest Pan pewien że trafił jakąś kobietę?
- Tak, przecież mówię! Jest w jeziorze, wpadła tam! Musicie mi pomóc...
- Jakaś rusałka chyba – zachichotał inny, dodając: - Młodzieniec strzelcem był z boru –
- A kto dziewczyna?
- Ja... ja nie wiem.

Wymykam się co wieczór z domu. Biorę trójrurkę, naboje i psa – rodzicom mówię że idę postrzelać. Burka puszczam samopas po lesie; to husky, zakumplował się z jedną watahą w pobliżu.
Księżyc maluje ścieżki srebrzyście, a mi serce omal nie wybucha – zaraz zobaczę moje kochanie. Spotykamy się nad jeziorem – kiedyś wpadłem tam przypadkiem goniąc młodego rogacza, gdy na drogę...

Cześć, jestem Charlie. Witam was w moim świecie. Mam 17 lat i mieszkam w Anglii. Jestem zwykłym nastolatkiem , który co dzień wstaje rano i podąża drogą do londyńskiego liceum, jestem na ogół nieśmiały i zamknięty w sobie.Ok, przejdzmy do rzeczy. Pewnego razu wracając ze szkoły spotkałem dziewczynę z którą chodzę na angielski. Miała na sobie zieloną spódniczkę i białą koszulkę w kratę. Ma na imię Kathie. Pasuje to do niej, to naprawdę ładne imię.Ukradkiem na nią spoglądałem. Nie mogłem odwrócić od niej wzroku. Była taka piękna i cały czas się usmiechała. Chyba nigdy nie widziałem takiej dziewczyny jak ona. Wracała do domu. Szła tą samą drogą co ja więc mogłem iść i wpatrywać się w nią . Codziennie wracając ze szkoły napotykałem ją na drodze. Była jak światło, które oświecało mi drogę, trochę dla mnie dziwne to uczucie , ale gdy ją widzę serce przyśpiesza mi szybciej, nie mogę przestać o niej myśleć. Myślę,że ta dziewczyna zawróciła mi w głowie. Niestety nigdy nie próbowałem do niej zagadać. Niekiedy raz jak upuściła długopis na lekcji podałem go jej i nasze spojrzenia przez chwilę się spotkały. To było coś niesamowitego choć trwało przez chwilę. Któregoś dnia po lekcjach niespodziewanie zagadała do mnie. Poprosiła abym pomógł jej z matma, bo jutro ma sprawdzian ,a nic nie umie. Oczywiście zgodziłem się. Poszliśmy do mnie i zacząłem ją uczyć. I tak od tamtego dnia mijały dnie. Coraz więcej rozmawialiśmy , dobrze mi z nią było. Spotykaliśmy się codziennie po szkole. Zwykle nie na długo , bo po godzinie mówiła , że musi iść , a gdy spytałem czemu denerwowała się i nie odpowiadała więc zaprzestałem , ale z czasem zaczęło to się robić dziwne. Nie rozumiałem dlaczego tak szybko znika chociaż czuję, że jej też jest dobrze ze mną, myślę że może też jej się spodobałem. Tylko czemu tak szybko znika?... Któregoś dnia w szkole znalazłem ją w szkole i zapytałem co się dzieje, dlaczego tak szybko idzie do domu bez jakiegokolwiek wyjaśnienia. Wtedy znów popatrzyła na mnie ze zdenerwowana miną. Przez chwilę milczała ale w końcu powiedziała : - Przepraszam cię , to nie ma związku z tobą ani znikim. Poprostu muszę szybko wracać zawsze do domu.. Ta codzienna godzina to naprawdę wyjątek. Zawsze po szkole wracałam szybko do domu, ale odkąd kiedy zaczęliśmy się spotykać pozwoliłam sobie na godzinę czasu z tobą. Lubię cię, nawet bardzo. Dobrze mi w twoim towarzystwie , nawet zaczyna mi zależeć na tobie ale.. Nie możesz oczekiwać ode mnie nic więcej. Nie jestem osobą , która nadaje się by być w związku. Więcej ci nie mogę powiedzieć. A teraz sorki , ale muszę iść cześć. Po tych słowach odeszła. Nie rozumiałem nic z tego. Nie nadaje się by być z związku? Czemu? Zakochałem się w niej i szczerze odkąd zaczęliśmy rozmawiać czuje , że to jest naprawdę to. Chciałbym z nią być. Czuje też, że ona coś ukrywa.. Nie wiem co to jest, ale muszę się tego dowiedzieć bo nie zniose chwili dłużej. Muszę pójść do niej wieczorem i porozmawimnieI zrobiłem to. Było przed 20 kiedy w końcu odważyłem się wyjść z domu. Szlem z różnymi myślami, co będzie, co się wydarzy. Gdy już byłem prawie pod jej domem coś mnie zatrzymało. W oddali zobaczyłem postać. Nie widziałem jej z daleka bo było ciemno ale z ciekawości zacząłem biec za nią. Dotarłem za nią do jakiegoś zaułku. W końcu zabrakło mi sił i nie mogłem już biec. Postać też się poddała. Chwilę milczałem żeby złapać oddech ale w końcu zapytałem kim jest, dlaczego przede mną uciekała. Długo nie odpowiadała , ale w końcu spostrzegłem zaczyna się do mnie odwracać bo wcześniej stała do mnie tyłem co mnie też dziwiło. Odwróciła się.. Byłem w szoku. Ujrzałem postać dziewczyny która wyglądała jak monstrum. Miała zdeformowaną twarz, policzki miała bardzo blade, a włosy były kruczoczarne i wyglądały jakby Alberta Einsteina tylko, że to było jeszcze gorsze. Przerażał mnie ten widok. Przypominała mi Cathie. Ale czy to mogła być ona? Dlatego zawsze znikała tak szybko? Odezwała się do mnie cicho, ale słyszałem każde słowo. Powiedziała : - Wiedziałam że kiedyś to wyjdzie na jaw. Wiem. ,że to co teraz widzisz przeraża cie. Dlatego ukrywałam to , ukrywam moją twarz przed wszystkimi , a zwłaszcza przed tobą. Dla mnie też to straszny widok.. Co wieczór staje się właśnie tym, obleśnym monstrum który musi co noc ukrywać się przed światem. Nienawidzę tego, przeżywam to już od urodzenia. Zawsze po szkole musiałam szybko wracać , bo nie mija chwila i jestem tym czymś. Ale odkąd poznałam ciebie zaczęłam to zaniedbywać , bo zaczęło mi zależeć na tobie. Jesteś naprawdę wyjątkowym chłopakiem , ale jak widzisz nie możemy być razem. Nie pasuje do roli dziewczyny. Jestem przerażającym potworem.. Po tych słowach spłynęły po jej policzkach łzy. Nie były to zwyczajne łzy, wyglądały jak krew , która powoli spadała na podłogę. Nie wytrzymałem i w końcu podszedłem do niej. Byłem przerażony tym co powiedziała, ale mimo wszystko wiedziałem że nie mogę ją stracić. Kocham ją. Podszedłem do niej i pocałowałem ją, najpierw jej czerwone jak krew łzy a potem jej blade miękkie usta. Oddałem jej całego siebie, całą miłość do niej. Wiedziałem że odtąd życie nie będzie z nią łatwe , ale w tamtej chwili nie liczyło się to dla mnie. Kochałem ją jak nigdy dotąd. Nieważne jak wygląda, czy to normalna dziewczyna w dzień ,a w nocy przerażający potwór. To moja Kathie i zawsze będzie dla mnie piękna, mądra i wspaniała. Czuję , że z nią moje życie będzie magiczne tak jak nasza miłość. Od tamtej pory jesteśmy razem i nie opuszczamy się na krok. Jesteśmy ze sobą na zabój i nie mamy zamiaru niczego zmieniać. Nie żałuje żadnej chwili z nią. Dziś myślę , że dobrze zrobiłem , że w tamtej chwili nie poddałem się i podjąłem się wyzwaniu. Jestem szczęśliwy , bo mam przy sobie wyjątkową dziewczynę z którą każdy dzień stawia nowe wyzwania, ale mimo tego nie boję się, wiem , że nie poddam się nigdy.

Cześć, jestem Charlie. Witam was w moim świecie. Mam 17 lat i mieszkam w Anglii. Jestem zwykłym nastolatkiem , który co dzień wstaje rano i podąża drogą do londyńskiego liceum, jestem na ogół nieśmiały i zamknięty w sobie.Ok, przejdzmy do rzeczy. Pewnego razu wracając ze szkoły spotkałem dziewczynę z którą chodzę na angielski. Miała na sobie zieloną spódniczkę i białą...

- Coś taka nie w sosie, Meduzo?
- Uuu, ma problemy z chłopakiem!
- Tym co chodzi w tej śmiesznej niebieskiej pelerynie i żółtej kamizelce? Piękny i Bestia!
Meduza syknęła wężowymi włosami. - Jest romantykiem. Czyta mi coś o jakimś Locie.
Steno i Euriale zamilkły zafrapowane. - Tym z Sodomy...?
Westchnęła: Zrobił się męczący z tymi deklaracjami miłości, z tym pistoletem i banjo...
Nagle coś łupnęło w okno potężnie rozbijając szybę i rozlało ambrozję po obrusie.
- Co do dia...!
- Meduzo! - usłyszały drżący falset zza okna. Meduza zasyczała ze złości, ukazując się w oknie.
- Co za blask strzelił tam z okna! Ono jest wschodem, a Meduza jest słońcem!
- Jak znalazłeś mój dom?!
- Miłość, co mi go doradziła szukać... – Meduza wywróciła oczami: Zaczyna się. - Przerwała mu: Po co tu przylazłeś?
- Chciałbym być biednym ptaszkiem w twoim ręku. - wykrzyknął młodzian zakutany w zwoje szalików, z pokaźnym futerałem pod ręką. - Zaśpiewam dla ciebie, luba.
Siostry dusiły się ze śmiechu. - Co on tak gada?
- Cytuje Szekspira.
- Kogo?
- Tego fana elfów. No wiesz – Steno zniżyła głos dramatycznie – tego od Puk-ania!
- Ukarz mi się, kochana! Nie lękaj się! Ładnie oczy masz, komu je dasz~
Meduza napięła się wściekła: Jak chcesz, do stu piorunów, ale będziesz tego żałował! (była przewrażliwiona na punkcie urody)(i nie lubiła Czerwonych Gitar)
I wyszła w blask latarni przed balkonem. Młodzian zakrzyknął głośno i skamieniał momentalnie.
Euriale cmoknęła z niesmakiem: Kolejny zakochany na zabój.

- Coś taka nie w sosie, Meduzo?
- Uuu, ma problemy z chłopakiem!
- Tym co chodzi w tej śmiesznej niebieskiej pelerynie i żółtej kamizelce? Piękny i Bestia!
Meduza syknęła wężowymi włosami. - Jest romantykiem. Czyta mi coś o jakimś Locie.
Steno i Euriale zamilkły zafrapowane. - Tym z Sodomy...?
Westchnęła: Zrobił się męczący z tymi deklaracjami miłości, z tym pistoletem i...

Co takiego złego zrobiłem? Dlaczego akurat mnie się to przytrafiło? Przecież tamtego wieczora mogłem zostać w domu. Coś jednak podpowiadało mi, żeby tam pójść. Do niepozornego parku. Zwykłego, nie wyróżniającego się tak naprawdę niczym. Może poza jedną rzeczą. Ona. Tam ją spotkałem. Była piękna. Była tajemnicza. Była idealna. Lecz nie była człowiekiem, tylko wiedźmą. W jej urodzie krył się mrok. Odkryłem to po chwili, lecz niestety było już za późno. Zakochałem się w niej. A ona we mnie. Wiem to. Jestem pewien. Tylko, że jest potworem. Bardzo złym i okrutnym. Ale nawet to nie jest w stanie mi przemówić do rozumu. Ciągle o niej myśle, a to jest silniejsze ode mnie. Dlatego jestem gotowy zrobić wszystko by być razem z nią. Naprawdę wszystko...

Co takiego złego zrobiłem? Dlaczego akurat mnie się to przytrafiło? Przecież tamtego wieczora mogłem zostać w domu. Coś jednak podpowiadało mi, żeby tam pójść. Do niepozornego parku. Zwykłego, nie wyróżniającego się tak naprawdę niczym. Może poza jedną rzeczą. Ona. Tam ją spotkałem. Była piękna. Była tajemnicza. Była idealna. Lecz nie była człowiekiem, tylko wiedźmą. W jej...

Pod starym dębem na ławce siedziała dziewczyna. Jej długie ciemne włosy uczesane już w nieco chaotyczny warkocz opadały na szczupłe blade ramiona. Zielone oczy wodziły po horyzoncie, nie zatrzymując się dłużej na żadnym elemencie krajobrazu. Czekała, nie trwało to długo gdy na żwirowej ścieżce pojawiła się zakapturzona postać. Z każdą chwilą zbliżała się do drzewa pod którym siedziała dziewczyna.
- Witaj kochanie. - powiedział. - Długo na mnie czekasz?
Dziewczyna nie odpowiedziała ani słowem.
- Przepraszam, słońce ty moje, pogoda straszna, korki jeszcze gorsze. A ty tu przeze mniej jeszcze musiałaś moknąć. - Spojrzał na gołe ramiona dziewczyny i po plecach przebiegł mu dreszcz. - Choć odprowadzę cię do domu. Wysuszysz się ugrzejesz i jak jeszcze będziesz miała ochotę zrobię ci twoje ulubione naleśniki. - Chłopak próbował wkupić się w łaski swojej niewiasty.
Magicznym słowem musiały być "naleśniki", gdyż na wzmiankę o nich spojrzała w jego stronę i chyba się uśmiechnęła. Kiedy dotarli do jej mieszkania było już ciemno, mężczyzna zabrał się do robienia naleśników.
Usłyszał za sobą ciche kroki do kuchni weszła jego wybranka, nie zdążył się nawet odwrócić kiedy zęby wbiły się w jego skórę i z szarpnięciem wyrwały kawałek ciała. Kiedy się odwrócił dziewczyna już planowała kolejny atak. Po upływie godziny z mężczyzny został tylko szkielet a dziewczyna z uśmiechem oblizywała krew z palców.
- Coraz trudniej ich w sobie rozkochać - pomyślała - na szczęście jestem...

Pod starym dębem na ławce siedziała dziewczyna. Jej długie ciemne włosy uczesane już w nieco chaotyczny warkocz opadały na szczupłe blade ramiona. Zielone oczy wodziły po horyzoncie, nie zatrzymując się dłużej na żadnym elemencie krajobrazu. Czekała, nie trwało to długo gdy na żwirowej ścieżce pojawiła się zakapturzona postać. Z każdą chwilą zbliżała się do drzewa pod...