Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MałaCiutWiedźma
Broken
ConQuERor
Kammaell
Natka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MałaCiutWiedźma
Broken
ConQuERor
Kammaell
Natka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Powiem tak,że w moim codziennym życiu pomaga mi to,że zapoznaję się światem bohaterów i to mi pomaga stać się sobą w każdej sytuacji. Postawa bohatera książkowego czyni nas lepszym w zależności od sytuacji czy przejmujemy się opiniami osób trzecich. Wyobraźnia ma zadanie towarzyszyć nam kiedy występuje brak siły na przetrwanie. Lubię ten świat zawirowania - wyobraźni ze względu,że można cały czas odkrywać siebie na nowo. Pozytywne myślenie daje poczucie działania i chęci działania poprzez tą naszą wyobraźnię, która ma nam pomóc.

Powiem tak,że w moim codziennym życiu pomaga mi to,że zapoznaję się światem bohaterów i to mi pomaga stać się sobą w każdej sytuacji. Postawa bohatera książkowego czyni nas lepszym w zależności od sytuacji czy przejmujemy się opiniami osób trzecich. Wyobraźnia ma zadanie towarzyszyć nam kiedy występuje brak siły na przetrwanie. Lubię ten świat zawirowania - wyobraźni ze...

Czasami odpływam. Tak po prostu. Gorące kakao, słuchawki w uszach, noc, gwieździste niebo – i jestem w swoim żywiole. Albo zachód słońca. Czy obserwowałeś kiedyś, jak ta - będąca źródłem życia i wszelkiej nadziei – ognista tarcza powoli przepływa coraz niżej po swoim niebiańskim łuku, aby finalnie schować się za widnokręgiem? Ale tak od początku do końca – nie poprzestając na chwilowym zachwycie zapierającego dech w piersiach widoku. Takie cudy, dokonujące się każdego dnia, co więcej – cudy, których ja – jeden z wielu miliardów szarych istot, stąpających w danym wycinku czasu po ziemi – mogę być świadkiem, działają na moją wyobraźnię najbardziej. Uświadamiają mi, że nie wszystko jest takie, na jakie wygląda. Nie wszystko musi takie być. To, że znalazłam się w danym miejscu o danym czasie, zostało mi narzucone mimowolnie. Bez mojej aprobaty także każdego dnia wtłaczana jestem w coraz to nowsze, społecznie pożądane role – przykładnej córki, wzorowej studentki… I kiedy przygniatają mnie te konwencje, kiedy mam już dość niejednokrotnie udawania kogoś, kim być powinnam – wtedy uciekam do swojego świata. Mojego osobistego, dostępnego tylko dla mnie, najświętszego sacrum. Tylko dzięki temu mogę normalnie funkcjonować. Mam na to siłę.

Czasami odpływam. Tak po prostu. Gorące kakao, słuchawki w uszach, noc, gwieździste niebo – i jestem w swoim żywiole. Albo zachód słońca. Czy obserwowałeś kiedyś, jak ta - będąca źródłem życia i wszelkiej nadziei – ognista tarcza powoli przepływa coraz niżej po swoim niebiańskim łuku, aby finalnie schować się za widnokręgiem? Ale tak od początku do końca – nie poprzestając...

Nie wiem czy wyobraźnia, akurat moja bardziej mi przeszkadza, czy sprzyja. Jednym z moich większych problemów jest paniczny strach przed ciemnością i głośnym dźwiękiem. Codziennie przejeżdża obok jakiś samochód, jakieś dziecko krzyknie, żeby matka zabrała je z placu zabaw; codziennie. Często wyobrażam sobie, jak wkładam tym dzieciom słomki w oko. Ale to chyba nie o ten rodzaj wyobraźni chodzi.
Kiedy zasypiam nie zawsze odróżniam sen od rzeczywistości, wtedy najczęściej mój umysł przypomina sobie o najstraszniejszych rzeczach, jakie znam. Wszystkie zmory, nie do końca zapamiętane zarysy, załamania, blizny, wszystko tworzy koszmarną całość przed samym snem, tym samym zmieniając go w piekło.
Sytuacja, która wpłyneła bezpośrednio na mnie i w jakimś stopniu mnie skrzywiła to nocne wychodzenie zimą z domu. Kładłam głowę wraz z dłońmi na maski samochodów i obserwowałam jak sinieją mi palce, myślałam o postaciach, których cienie wydawało mi sie widzieć z dala. Później, po wszystkim bałam się sama wracać do domu, zaczepiałam obcych ludzi i pytałam o droge kłamiąc, że nie jestem stąd. Gdy szliśmy wraz z moim nowym towarzyszem często bałam sie patrzeć mu w oczy, bałam sie, że zobacze na tej twarzy coś dziwnego. Ostatnio boję się dnia, mam lęk przed lustrem i odbiciem czegoś, co moje oczy zechcą zobaczyć. Wtedy mówię do siebie na głos i staram sie zaplątać wszystkie myśli i nie skupiać sie na żadnej.

Wyobraźnia jest straszną dziwką, nie wiadomo kiedy może zdradzić.

Nie wiem czy wyobraźnia, akurat moja bardziej mi przeszkadza, czy sprzyja. Jednym z moich większych problemów jest paniczny strach przed ciemnością i głośnym dźwiękiem. Codziennie przejeżdża obok jakiś samochód, jakieś dziecko krzyknie, żeby matka zabrała je z placu zabaw; codziennie. Często wyobrażam sobie, jak wkładam tym dzieciom słomki w oko. Ale to chyba nie o ten...

Wychowałam się na powieściach i filmach grozy, co z perspektywy lat uznaję za oczywisty dar. Bogata wyobraźnia w wielu sytuacjach nasuwa mi mroczne wizję, ale setki takich wyobrażeń sprawiają też, że człowiek się na nie uodparnia. Dzięki temu jako 11letni dzieciak bez obaw wychodziłam po moją starszą siostrę bojącą się ciemności na przystanek, gdy zimową porą wracała ze szkoły. Oczywiście były też sytuacje, gdy przez moją wybujałą wyobraźnie bałam się pójść w nocy do toalety:D Pamiętam też dokładnie pewien spacer z psami, podczas którego poczułam zapach zgnilizny docierający z krzaków i myślę sobie "o cholera! to trup, jak Boga kocham znalazłam zwłoki, wooow", faktycznie były to zwłoki, ale nie ludzkie tylko końskie...no cóż, tak to już z tą wyobraźnią bywa...Bogata to dar, który tylko czasem, tak troszeczkę potrafi nam zjeżyć włosy na głowie. Ale bez niej jacy bylibyśmy nudni i nieciekawi!

Wychowałam się na powieściach i filmach grozy, co z perspektywy lat uznaję za oczywisty dar. Bogata wyobraźnia w wielu sytuacjach nasuwa mi mroczne wizję, ale setki takich wyobrażeń sprawiają też, że człowiek się na nie uodparnia. Dzięki temu jako 11letni dzieciak bez obaw wychodziłam po moją starszą siostrę bojącą się ciemności na przystanek, gdy zimową porą wracała ze...

"Nie da się żyć zbyt długo w realnym świecie. W każdym razie istota ludzka nie potrafi. Większa część życia spędzamy śniąc, przede wszystkim na jawie." Wyobraźnia pozwala nam przetrwać codzienne trudy i rutynowe zadania. Życia może być piękne, ale pod warunkiem, że damy sobie szanse na marzenia. Wtedy nawet nudne mycie naczyń może nie być takie straszne. Bo może przecież tam, w wodzie małe stworki pomagają ci doczyścić brudny talerzyk. Wystarczy puścić wodze niebiańskiego rydwanu i dać się ponieść do innej krainy.

"Nie da się żyć zbyt długo w realnym świecie. W każdym razie istota ludzka nie potrafi. Większa część życia spędzamy śniąc, przede wszystkim na jawie." Wyobraźnia pozwala nam przetrwać codzienne trudy i rutynowe zadania. Życia może być piękne, ale pod warunkiem, że damy sobie szanse na marzenia. Wtedy nawet nudne mycie naczyń może nie być takie straszne. Bo może przecież...

Wyobraźnia jest moją siłą.

Codziennie spoglądam w lustro i widzę słabą, małą dziewczynę z pozoru niepozorną, której serce wybrzusza koszulę i która wszystko odczuwa stanowczo zbyt mocno. I wtedy przychodzi wyobraźnia. Otwieram ją, mocno trzymając się okładki, w środku miękka, jak karta papieru i widzę siebie na nowo; odważną, przekraczającą granice w butach ulepionych z marzeń i snów... Staję się lepsza.

Czasem świat upada. Staje się to nieoczekiwanie; grunt usuwa się spod nóg, a słońce zakrywa cień. Książki stają się masą bezładnych liter, nie ma mnie, jest tylko cierpienie, a ten, kto wie, coś o szczęściu, nie wie nic. I wtedy zamykam oczy. Widzę drzewa o palcach powykrzywianych pragnieniem nieba i ludzi, którzy podążają równym szeregiem. To ja jestem wyobraźnią, nowym światem, który mogę budować od podstaw, gdy zawali się ten dobrze znany. To ja jestem pragnieniem, które dotyka nieba.

Na koniec dodam, iż imaginacja czyni ambitnym. Człowiek rozwija się w sobie, jak wąż, oddycha marzeniami i... po nie sięga.

Wyobraźnia jest moją siłą.

Codziennie spoglądam w lustro i widzę słabą, małą dziewczynę z pozoru niepozorną, której serce wybrzusza koszulę i która wszystko odczuwa stanowczo zbyt mocno. I wtedy przychodzi wyobraźnia. Otwieram ją, mocno trzymając się okładki, w środku miękka, jak karta papieru i widzę siebie na nowo; odważną, przekraczającą granice w butach ulepionych z...

Moja wyobraźnia to taki mały azyl.Dzięki niej codzienność staje się łagodniejsza, łatwiejsza do życia.Wspomaga chyba w każdej chwili.Stany wyobrażone to nie ucieczka, lecz zawór bezpieczeństwa.A i wielokrotnie wspomaga!Często muszę "coś" napisać - tekst do wygłoszenia.Powiem szczerze - nie wiem czy tak wiele bym stworzył gdyby nie ta zdolność.W imaginacji często miewam pomysły jak pójść dalej czy wręcz CO NAPISAĆ.

Moja wyobraźnia to taki mały azyl.Dzięki niej codzienność staje się łagodniejsza, łatwiejsza do życia.Wspomaga chyba w każdej chwili.Stany wyobrażone to nie ucieczka, lecz zawór bezpieczeństwa.A i wielokrotnie wspomaga!Często muszę "coś" napisać - tekst do wygłoszenia.Powiem szczerze - nie wiem czy tak wiele bym stworzył gdyby nie ta zdolność.W imaginacji często miewam...

Chyba każdy człowiek czuje się trochę inny od pozostałych. Przynajmniej mam taką nadzieję, bo tragedią byłoby mieć wrażenie, że jest się kopią, że nie ma się w sobie nic swojego.
Nauczyłam się czytać w wieku czterech lat i uwielbiałam to, ale również bawiłam się swoją wyobraźnią, imaginując różne historie. Jako dziecko często spędzałam czas sama ze sobą, jednak wcale nie czułam się samotna. Miałam w sobie wewnętrzny głos, wymyślonego przyjaciela, z którym omawiałam wszystko, co mnie spotykało, którego pytałam się o radę, gdy wstydziłam się spytać kogoś innego (czyli prawie zawsze). Kłóciliśmy się. Był dla mnie tak realny, że kochałam go, chciałam móc kiedyś spotkać go naprawdę – bo gdzieś tam ciągle wierzyłam, że on przecież istnieje. Był moim bratem bliźniakiem, o którym wiedziałam tylko ja. Jednocześnie im byłam starsza, tym bardziej się bałam. Wydawało mi się, że to nie jest normalne, że wymyślonego przyjaciela można mieć jako dziecko, ale później wypada o nim zapomnieć. Mnie się nie udawało, bo było to zbyt prawdziwe. Myślałam, że coś ze mną jest nie tak.
Z opresji uratowała mnie jedna z książek S. Kinga, w której pisarz wytłumaczył, że prawie wszyscy ludzie obdarzeni wyobraźnią mają podobnie. Słyszą coś, czego nie można do końca opisać jako myśli, bardziej właśnie jako głosy ciągle towarzyszące człowiekowi.
Chociaż teraz wiem, że są miliony osób podobnych do mnie, dzięki mojej wyobraźni wciąż czuję się trochę inna, bo przecież żadna historia nie jest taka sama.

Chyba każdy człowiek czuje się trochę inny od pozostałych. Przynajmniej mam taką nadzieję, bo tragedią byłoby mieć wrażenie, że jest się kopią, że nie ma się w sobie nic swojego.
Nauczyłam się czytać w wieku czterech lat i uwielbiałam to, ale również bawiłam się swoją wyobraźnią, imaginując różne historie. Jako dziecko często spędzałam czas sama ze sobą, jednak wcale nie...

Myślę, że wyobraźnia ma swoje dobre jak i złe strony. Jako zapalona miłośniczka kryminałów często wyobrażam sobie historie czy sytuacje podobne do tych czytanych przeze mnie w książkach. Gdy wracam późnym wieczorem do domu, co chwila oglądam się bojaźliwie za siebie, czy nie idzie za mną jakiś mężczyzna. Jestem wyczulona na puste kamienice czy obszary za miastem. W nocy nigdy tamtędy nie idę. Choćby to była droga na skróty. Wolę iść zdecydowanie dłużej, ale uniknąć ryzyka i niebezpieczeństwa. Ta ostrożność ma swoje zalety. Jednak wyobraźnia ma też wady. Będąc nastolatką czytałam książki, które zawsze dobrze się kończyły, zakochani żyli "długo i szczęśliwie", a dobro i sprawiedliwość zawsze na końcu zwyciężała. Żyłam wtedy w poczuciu bezgranicznej wolności i takiej bezdyskusyjnej, bezapelacyjnej miłości. Kiedy stanęłam z "realnym" światem, a było wtedy, gdy wyjechałam na studia do innego miasta, przeżyłam szok. Okazało się, że nie wszyscy są mili i kochani, nie wszyscy są w stanie mi wybaczyć. Mężczyźni nie rozwijali przede mną czerwonego dywanu, nie kłaniali się w pas, nie rozsypywali płatków czerwonych róż i nie byli gotowi zrezygnować dla mnie ze wszystkiego w imię miłości. Wyobraźnia sprawiła, że moje życie było usłane różami, a tymczasem okazało się, że róże mają też i kolce. Nie neguję wyobraźni. Czasami może ona wnieść wiele dobrego i kreatywnego do naszego życia, ale zawsze trzeba zachować dawkę realizmu.

Myślę, że wyobraźnia ma swoje dobre jak i złe strony. Jako zapalona miłośniczka kryminałów często wyobrażam sobie historie czy sytuacje podobne do tych czytanych przeze mnie w książkach. Gdy wracam późnym wieczorem do domu, co chwila oglądam się bojaźliwie za siebie, czy nie idzie za mną jakiś mężczyzna. Jestem wyczulona na puste kamienice czy obszary za miastem. W nocy...