Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiedenka
Tina
Mija
tosieńka
PaniNibelungowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiedenka
Tina
Mija
tosieńka
PaniNibelungowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czasy PRL- U były ciężkie dla moich dziadków. Moi dziadkowie nie poddawali się nigdy podczas tych czasów. Mój dziadek bardzo lubił robić zakupy. Opowiem Wam pewną historię jaką zapamiętałam jako mała dziewczynka. Moja babcia potrzebowała kilku rzeczy ze sklepu i zawsze jak miała załatwienia zapisała dziadkowi na kartce. Oczywiście dziadek wszystko załatwiał z uśmiechem. Pewnego dnia moja babcia nie zapisywała, że potrzebuje słodyczy, ale dziadek jej kupił. Babcia zapytała dlaczego on je kupił? Dziadek z uśmiechem odpowiedział:
"Kupiłem, abyś nie musiała się męczyć i za każdym razem piec moje ulubione ciasto". Dziadkowie moi zawsze cieszyli się z każdych zakupów jakie dziadek zrobił. Gdy dziadek przychodził z zakupami czekała na niego ulubiona parzona kawa. Puenta jest taka,że dziadek za każdym razem kupował ulubione słodycze typu czekolada, batoniki.

Czasy PRL- U były ciężkie dla moich dziadków. Moi dziadkowie nie poddawali się nigdy podczas tych czasów. Mój dziadek bardzo lubił robić zakupy. Opowiem Wam pewną historię jaką zapamiętałam jako mała dziewczynka. Moja babcia potrzebowała kilku rzeczy ze sklepu i zawsze jak miała załatwienia zapisała dziadkowi na kartce. Oczywiście dziadek wszystko załatwiał z uśmiechem....

Życie w PRL-u było trudne. Podobnie jak zakupy. Właśnie dlatego historia opowiedziana przez moją mamę wydaję się tak... niezwykła.
Pewnego jesiennego ranka moja babcia wysłała swoją córkę po sprawunki. Był koniec miesiąca, więc kobieta dała dziecku wszystkie pozostałe kartki. Moja mama już wielokrotnie chodziła do sklepu i doskonale wiedziała jak długie mogą być kolejki. Ale tego dnia... kolejki nie było. Mama była przekonana, że wszystko jest już wykupione, ale z ciekawości zajrzała do środka. Wielkie było jej zdziwienie, po tym jak okazało się, że sklep ma prawie wszystko na stanie. A w domu była już po 15 minutach, dumnie dzierżąc zakupy.

Życie w PRL-u było trudne. Podobnie jak zakupy. Właśnie dlatego historia opowiedziana przez moją mamę wydaję się tak... niezwykła.
Pewnego jesiennego ranka moja babcia wysłała swoją córkę po sprawunki. Był koniec miesiąca, więc kobieta dała dziecku wszystkie pozostałe kartki. Moja mama już wielokrotnie chodziła do sklepu i doskonale wiedziała jak długie mogą być kolejki....

Mama przestępowała z nogi na nogę trenując cierpliwość. Przed nią kolejka, za nią kolejka, a i tak gdzieś w duszy brzmiała nieśmiało trąbka radości: rzucili herbatę. Mama dostała cynk od sąsiadki , która miała sprawdzone informacje od siostry której kuzynka pracowała w sklepie… W zakupy zaangażowała się cała rodzina: najwytrwalsza była szyja rodu: nasza rodzicielka , ze mną pod pachą (dla lepszego efektu) stała już kolejną rundę: skoro rzucili to trzeba było maksymalnie skorzystać, toć miło będzie obdzielić rodzinę taką niespodzianką. Wszyscy w sklepie byli podenerwowani, żeby tylko starczyło.
- Maaamo, a tata mówi że jest już tyle herbaty że w wersalce się nie mieści i nie wie gdzie wkładać – krzyknął na cały głos mój 10 letni brat wbiegając do sklepu – Pod wpływem gromów rzucanych przez pozostałych „współkolejkowiczów” mama czerwona wzięła nas pod rękę i szybkim krokiem ewakuowała się ze sklepu.
Druga historia dotyczy taty. Ojciec inżynier mechanik, miał spore uznanie w pracy. Podwładni cenili go za sprawiedliwość , szefostwo za kwalifikacje. Wszystko wskazywało na pewien awans: niestety tata miał poważną rysę w CV: był apolityczny. Pewnego dnia odebrał telefon od dyrekcji:
- Panie Kazimierzu, czas objąć dyrektorski stołek, Panie kolego…. Tylko wie Pan wypadałoby się do Partii zapisać. Taka kariera przed panem, no i jak kiedy się pan zapisze?
- Zapiszę się, jak tyko poczuje ku temu WOLĘ BOŻĄ ... – jak pewnie się domyślacie tata woli nie poczuł i awansu nie dostał.

Mama przestępowała z nogi na nogę trenując cierpliwość. Przed nią kolejka, za nią kolejka, a i tak gdzieś w duszy brzmiała nieśmiało trąbka radości: rzucili herbatę. Mama dostała cynk od sąsiadki , która miała sprawdzone informacje od siostry której kuzynka pracowała w sklepie… W zakupy zaangażowała się cała rodzina: najwytrwalsza była szyja rodu: nasza rodzicielka , ze...

Moją ulubioną historią z tamtych czasów jest ta, którą często opowiada teściowa podczas spotkań rodzinnych. Po "zakrapianej" imprezie - imieninach bodajże - mój trzy, może czteroletni wówczas mąż wyjątkowo chętnie pomagał sprzątać ze stołu. Teściową to zdziwiło, poobserwowała go przez chwilę...i co się okazało??? Dziecko zlewało resztki alkoholu i szybciutko wypijało! Jak zabawa, to zabawa :)
Mąż się śmieje, że o alkohol nie było łatwo, więc nic nie mogło się marnować.

Moją ulubioną historią z tamtych czasów jest ta, którą często opowiada teściowa podczas spotkań rodzinnych. Po "zakrapianej" imprezie - imieninach bodajże - mój trzy, może czteroletni wówczas mąż wyjątkowo chętnie pomagał sprzątać ze stołu. Teściową to zdziwiło, poobserwowała go przez chwilę...i co się okazało??? Dziecko zlewało resztki alkoholu i szybciutko wypijało! Jak...

Ani babcia ani dziadek ani mama ani tata nigdy nie opowiadali mnie ani mojej siostrze żadnych przezabawnych absurdalnych historii z życia w PRL. Po części dlatego, że chcieli nam w miarę możliwości zaoszczędzić tego nonsensu w domu, po części dlatego, że te historie – małe i duże – rozgrywały się na naszych oczach. Życie w PRL nie było fajne, nie było zabawne, nie było ciekawe, było trudne, a każdy, kto z rozrzewnieniem wspomina te czasy, ma nie po kolei w głowie albo nie ma pojęcia, czym był PRL, bo jest na to za młody. Z mojego dzieciństwa pamiętam rzeczy, które dziś wydają się być nieprawdopodobne albo kojarzą się z krajami trzeciego świata. Powszechny alkoholizm, pijacy na każdym rogu ulicy, samogon w co drugim domu, częste zgony po wypiciu metanolu. Podróże pociągami w warunkach, w których dziś nie przewozi się nawet bydła. 300-kilometrowa podróż w WC z jedną nogą w klozecie i walizką z setką jajek i świńską półtuszą, wiezionymi od rodziny ze wsi, na plecach. Brak wszystkiego z żywnością włącznie. Brak pozaradzieckiej technologii. Pamiętam, jak w latach 80-tych zobaczyłam w TV pilota zdalnej obsługi i telefon Centertel i byłam święcie przekonana, że takie technologiczne cuda trafią do nas pewnie dopiero za 50 lat, jeśli w ogóle. Szarzyzna, brak perspektyw i ogólny marazm. I w tym wszystkim człowiek. No właśnie, człowiek był wtedy o wiele bardziej człowiekiem niż dzisiaj.

Ani babcia ani dziadek ani mama ani tata nigdy nie opowiadali mnie ani mojej siostrze żadnych przezabawnych absurdalnych historii z życia w PRL. Po części dlatego, że chcieli nam w miarę możliwości zaoszczędzić tego nonsensu w domu, po części dlatego, że te historie – małe i duże – rozgrywały się na naszych oczach. Życie w PRL nie było fajne, nie było zabawne, nie było...

Mój tata bawił się na podwórku z kolegami. Grali w berka lub chowanego, tata nie może sobie przypomnieć. Ich rowery leżały nieopodal w kompletnym nieładzie. Nagle podjechał ich kumpel mieszkający nieopodal.
-Żółty Ser!!!- wrzasnął.
Nie oznaczało to nic innego niż pojawienie się żółtego sera w pobliskim sklepie. Wszyscy chłopcy bawiący się na podwórku, zamarli. Zawahali się tylko przez moment. Potem, jak korki od szampana, równocześnie wylecieli do swoich domów. Mój tata, skacząc co dwa stopnie, wpadł do swojego mieszkania. Przywitała go niebotycznie zdziwiona babcia. Co się stało?, zdążyła zapytać.
-Żółty ser...-wydusił zmęczony.
Babcia zrozumiała natychmiast. Dała tacie wszystko co potrzebne na wyprawę do sklepu. Popychając go do drzwi, szepnęła:
-Kup go dużo!
Tata wydostał się najszybciej poza klatkę schodową i popędził do roweru. Jechał jak najszybciej, chcąc zająć miejsce w kolejce. Obok pędzili jego koledzy, wysłani przez swoje mamusie.
Udało się. Tego dnia tata wracał do domu jak bohater ze zwycięskiej bitwy. Z serem w siatce zawieszonej na kierownicy roweru.

Mój tata bawił się na podwórku z kolegami. Grali w berka lub chowanego, tata nie może sobie przypomnieć. Ich rowery leżały nieopodal w kompletnym nieładzie. Nagle podjechał ich kumpel mieszkający nieopodal.
-Żółty Ser!!!- wrzasnął.
Nie oznaczało to nic innego niż pojawienie się żółtego sera w pobliskim sklepie. Wszyscy chłopcy bawiący się na podwórku, zamarli. Zawahali się...

- Kim był twój tata, zanim odszedł na rentę? - Często słyszałam to pytanie i zawsze odpowiadałam zgodnie z prawdą.
- Był listonoszem.
- Serio?
- I kierownikiem sklepu.
- Aha? - to już nie brzmiało przekonująco, a zatem dodałam jeszcze zgodnie z prawdą, że był salowym.
- Nie wierzę!
- A ja tak. Czapkę listonosza wkładałam na głowę zawsze kiedy rysowałam na pergaminie przytachanym przez tatę ze sklepu. Czapka z torbą zostały w domu, tak jak on w ostatnim dniu służby. Papier i piwo na kredyt też skutecznie pozbawiły go etatu kierownika, a salowy? Po siedmiu klasach podstawówki? Takie czasy. Dowodem na to jestem ja. Jak opowiada mi tata tam poznał swoją przyszłą szwagierkę, a w końcu przez nią moją mamę. Zawsze był dumny z tego, że był "niebieskim ptakiem". Dowód - ja:-).

- Kim był twój tata, zanim odszedł na rentę? - Często słyszałam to pytanie i zawsze odpowiadałam zgodnie z prawdą.
- Był listonoszem.
- Serio?
- I kierownikiem sklepu.
- Aha? - to już nie brzmiało przekonująco, a zatem dodałam jeszcze zgodnie z prawdą, że był salowym.
- Nie wierzę!
- A ja tak. Czapkę listonosza wkładałam na głowę zawsze kiedy rysowałam na pergaminie...

Majtki. Nic specjalnego, prawda? Rzadko przywiązujemy do nich wagę, chyba że w tak zwanej sytuacji intymnej. Jednak w PRL-u nawet tak prozaiczna część garderoby mogła utrudniać życie. Gumki nie były wszyte w majtki na stałe - przewlekało się je agrafką, a potem zszywało. Szybko parciały albo po prostu pękały, co było kłopotliwe, zwłaszcza dla kobiet. Zwłaszcza w lecie.
Było gorące popołudnie. Lila wracała z pracy, kiedy nagle poczuła, że majtki opadają jej aż do kostek. Przeklęta gumka pękła na środku ulicy. Chcąc zachować twarz, Lila rozejrzała się, czy nikt nie patrzy, po czym wyszła z majtek, zostawiając je na chodniku i odchodząc z kamienną twarzą.
- Proszę pani! Coś pani zgubiła!
Odwróciła się i zobaczyła zdyszanego mężczyznę, wymachującego jej porzuconymi majtkami. Niewiele myśląc, rzuciła się do ucieczki, myśląc, że to wariat albo zboczeniec i nie mając ochoty na konfrontację z człowiekiem, który znalazł jej bieliznę. Miała nadzieję, że go zgubi, ale na próżno. Co gorsza nie mogła znaleźć kluczy i w końcu "wariat i zboczeniec" dopadł ją na klatce schodowej, zdesperowany, by oddać jej majtki.
Niedługo potem zostali małżeństwem.

Majtki. Nic specjalnego, prawda? Rzadko przywiązujemy do nich wagę, chyba że w tak zwanej sytuacji intymnej. Jednak w PRL-u nawet tak prozaiczna część garderoby mogła utrudniać życie. Gumki nie były wszyte w majtki na stałe - przewlekało się je agrafką, a potem zszywało. Szybko parciały albo po prostu pękały, co było kłopotliwe, zwłaszcza dla kobiet. Zwłaszcza w lecie.
Było...