Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

male22
tomaszka
Stokrotka
Michael
Owca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

male22
tomaszka
Stokrotka
Michael
Owca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pradziadków nie miałam okazji poznać, kiedy się urodziłam już nie żyli. Doskonale natomiast pamiętam mojego dziadka Stasia, starszy Pan ale jakże wyluzowany, moje koleżanki Go uwielbiały za poczucie humoru, za pieczenie dla nas ciast z cynamonem, a i za kieliszeczek koniaku na rozgrzewkę, którego tak naprawdę żadna z nas nie lubi a którym się delektowałyśmy w towarzystwie Staszka...
Imprezy dla seniorów ? zawsze mnie zabierał ze sobą jako osobę towarzyszącą, bo przecież nikt tak nie tańczył jak dziadek :)
I doskonale pamiętam dzień kiedy trafił do szpitala, gdy do Niego pojechałam żeby prosić by walczył usłyszałam "ja już nie wrócę"... ból, łzy, bezsilność... i żal kiedy byliśmy umówieni na kolejne odwiedziny w szpitalu a On za mną nie zaczekał... odszedł, gdy ja byłam w drodze do Niego... zostawił mnie samą, ale z masą cudownych wspomnień, które nigdy nie wyblakną...
Kocham Cię dziadku

Pradziadków nie miałam okazji poznać, kiedy się urodziłam już nie żyli. Doskonale natomiast pamiętam mojego dziadka Stasia, starszy Pan ale jakże wyluzowany, moje koleżanki Go uwielbiały za poczucie humoru, za pieczenie dla nas ciast z cynamonem, a i za kieliszeczek koniaku na rozgrzewkę, którego tak naprawdę żadna z nas nie lubi a którym się delektowałyśmy w towarzystwie...

O mojej prababci najwięcej wiem z relacji mojej mamy, żony jej wnuka. Prababcia Janina była kobietą niezwykłą - o filigranowej, kruchej sylwetce, lecz imponującej sile charakteru. Zawsze uśmiechnięta, z nadzieją i radością patrzyła w przyszłość, na co dzień ceniła proste, zwyczajne życie i czerpała przyjemność z rzeczy małych - piekła pachnące domem ciasta, którymi obdarowywała liczną rodzinę, klomby w jej ogrodzie rozkwitały coraz to innymi barwami, w zależności od pory roku, a każdego gościa witała z szerokim uśmiechem.
Przeżyła dwie światowe wojny, pochowała troje z ośmiorga dzieci, jedyną córkę straciła, gdy ta miała osiem lat. Jak wspomina moja mama, na wszystkie swe straty miała jedno wytłumaczenie: "Bóg dał, Bóg wziął", w pełni godząc się na kapryśny los.
W każde wakacje jeździliśmy z rodzicami do M., odwiedzić prababcię, sprawdzić, jak się miewa, zapewnić, że o niej pamiętamy. W dniu, gdy widziałam ją po raz ostatni, miała dziewięćdziesiąt trzy lata. Włosy srebrne, kręcone, zebrane w kok, twarz pomarszczoną jak rodzyneczka, chabrowe oczy okryte bielmem, dłonie maleńkie, czułe i uważne. Miałam wtedy osiem lat. Dotykała mojej twarzy, sprawdzając, kto ją odwiedził. Zmarszczyła brwi, zachmurzyła się nieco, a zaraz potem jej twarz rozjaśnił uśmiech - "Wróciłaś, Marysiu", nazwała mnie imieniem córki.
Pachniało maciejka, ostatnie czerwone promienie zachodzącego słońca tworzyły w ogrodzie aurę nierzeczywistości.
Tydzień później znów pojechałam do M., tym razem na pogrzeb.

O mojej prababci najwięcej wiem z relacji mojej mamy, żony jej wnuka. Prababcia Janina była kobietą niezwykłą - o filigranowej, kruchej sylwetce, lecz imponującej sile charakteru. Zawsze uśmiechnięta, z nadzieją i radością patrzyła w przyszłość, na co dzień ceniła proste, zwyczajne życie i czerpała przyjemność z rzeczy małych - piekła pachnące domem ciasta, którymi...

Moi pradziadkowie podobno darzyli się wielką miłością.
Cierpieli trudny dla nich czas wojny, ale wytrwali do końca w przyjaźniach sąsiedzkich.
Zarazili miłością później swoje dzieci, a potem moich przyszłych dziadków. Siła miłości i chęcią bycia razem zwyciężyła ciężkie chwile.
Żałuje ,że ich nie poznałam, ale za to wiem jedno, że wiedzę historyczną mam w genach po nich i za to im dziękuję.
Pamięć o Was zawsze zachowana będzie w mojej pamięci dzięki dziadkom i moim rodzicom.

Moi pradziadkowie podobno darzyli się wielką miłością.
Cierpieli trudny dla nich czas wojny, ale wytrwali do końca w przyjaźniach sąsiedzkich.
Zarazili miłością później swoje dzieci, a potem moich przyszłych dziadków. Siła miłości i chęcią bycia razem zwyciężyła ciężkie chwile.
Żałuje ,że ich nie poznałam, ale za to wiem jedno, że wiedzę historyczną mam w genach po nich...

Zapewne, tak jak wiele osób, nie poznałam swoich pradziadków. Tak samo było z dziadkami ze strony mojej mamy - odeszli tuż przed moimi narodzinami. Moja jedyna babcia mieszka w Niemczech i niestety widziałyśmy się dosłownie kilka razy w życiu. Jednak regularnie utrzymujemy kontakt telefoniczny. Przez te wszystkie lata usłyszałam od babci wiele historii, w tym także o moich pradziadkach. Może i nie brali udziału w wojnie czy nie zostali rozdzieleni przez los, ale na pewno byli dobrymi ludźmi. Z tego co się dowiedziałam, prowadzili coś na podobę schroniska, tylko że piesków nie było aż tak dużo. Wierzę, że miłość do zwierząt odziedziczyłam właśnie po nich :) Babcia zawsze wspomina ich z uśmiechem na twarzy. Za każdym razem uświadamia mi też, że dobro to jeden z najważniejszych darów, który każdy człowiek powinien w sobie pielęgnować, a dobre uczynki wracają do nas ze zdwojoną siłą. Wiem, że takie poglądy zaszczepili w babci moi pradziadkowie: Franciszek i Irena, a babcia pragnie przekazywać je z pokolenia na pokolenie.

Zapewne, tak jak wiele osób, nie poznałam swoich pradziadków. Tak samo było z dziadkami ze strony mojej mamy - odeszli tuż przed moimi narodzinami. Moja jedyna babcia mieszka w Niemczech i niestety widziałyśmy się dosłownie kilka razy w życiu. Jednak regularnie utrzymujemy kontakt telefoniczny. Przez te wszystkie lata usłyszałam od babci wiele historii, w tym także o moich...

Moi dziadkowie często się sprzeczają się które z nich pochodzi z bogatszego domu.
Dziadek zawsze wygrywa stwierdzeniem że:
-My byliśmy bogatsi, bo u nas w domu w piecu paliło się sianem a u was babciu słomą.

Moi dziadkowie często się sprzeczają się które z nich pochodzi z bogatszego domu.
Dziadek zawsze wygrywa stwierdzeniem że:
-My byliśmy bogatsi, bo u nas w domu w piecu paliło się sianem a u was babciu słomą.

Moi dziadkowie często się sprzeczają się które z nich pochodzi z bogatszego domu.
Dziadek zawsze wygrywa stwierdzeniem że:
-My byliśmy bogatsi, bo u nas w domu w piecu paliło się sianem a u was babciu słomą.

Moi dziadkowie często się sprzeczają się które z nich pochodzi z bogatszego domu.
Dziadek zawsze wygrywa stwierdzeniem że:
-My byliśmy bogatsi, bo u nas w domu w piecu paliło się sianem a u was babciu słomą.

Niestety nie miałem szczęścia poznać żadnego z pradzidków, większość umarła grubo przed moimi urodzinami. Jednak są mi bardzo bliscy dzięki licznym opowieściom - babci, rodziców oraz pozostałej rodziny. Pradziadek Jakub umarł 20 lat przed moimi narodzinami, a jego żona Julia jeszcze 7 lat wcześniej. Wychowałem się jednak w domu, którym spędzili większość swojego życia i ich duch po dziś dzień jest w nim obecny. Pradziadek był chłopem bez wykształcenia, skończył zaledwie dwie klasy podstawówki, dlatego też nie umiał czytać ani pisać. Bardzo szybko stracił rodziców dlatego jak to często bywało na przełomie XIX i XX wieku zatrudnił się jako pastuch bydła. Prababcia byłą nieślubnym dzieckiem, które jeszcze przed narodzinami straciło swojego biologicznego ojca ( utopił się). Jej matka nie umiała poradzić sobie z wychowaniem dziecka, dlatego też oddała ją pod opiekę dalekiej rodziny.Jednak już jako odrośnięte dziecko wróciła pod opiekę matki. Jak poznali się z pradziadkiem? Dlaczego osiedlili się w podkrakowskim Prokocimiu? Do dziś pozostaje zagadką. Razem przeżyli dwie wojny światowe oraz poczęli 11 potomstwa. Dziadek był zielarzem, sam zbierał dziko rosnące zioła oraz skupował je od miejscowej ludności, następnie suszył, przygotowywał mikstury, które sprzedawał na krakowskich placach targowych. Stworzył przepiękny sad, który doskonale pamiętam ze swojego dzieciństwa, dziś jest niestety tylko wspomnieniem. Przeważały w nim grusze, które owocowały najczęściej około imienin pradziadka czyli końcem lipca. Prababcia opiekowała się domem oraz dziećmi. Po drugiej wojnie światowej pradziadek bardzo długo nie wracał do domu nie dając przy tym znaku życia. Wszyscy myśleli o najgorszym, on jednak silny podkrakowski chłop wrócił cały i zdrowy, przyprowadzając do domu zapoznanego w tułaczce psa.Prababcia dożyła wieku 70 lat, pradziadek 83. Spoczywają w jednym grobie, 2 minuty drogi od swojego ukochanego domu. Mnie tylko czasem się wydaje, że razem przychodzą do swojego ogrodu sprawdzać jak wiele się tutaj zmieniło przez te długie 50 lat.

Niestety nie miałem szczęścia poznać żadnego z pradzidków, większość umarła grubo przed moimi urodzinami. Jednak są mi bardzo bliscy dzięki licznym opowieściom - babci, rodziców oraz pozostałej rodziny. Pradziadek Jakub umarł 20 lat przed moimi narodzinami, a jego żona Julia jeszcze 7 lat wcześniej. Wychowałem się jednak w domu, którym spędzili większość swojego życia i ich...

Moja Prababcia Anna miała niebiesko – brązowe dobre oczy, siwy warkocz i spracowane ręce. W oczach miała ocean tęsknoty, w siateczce zmarszczek wokół nich złapane smutki i niewypłakane łzy, w wypukłościach żył na spracowanych rękach godziny, dni, tygodnie, lata ciężkiej pracy, w pochyleniu pleców piętno przygniatającej samotności. Kojącymi słowami odmierzała dobroć i gorzko opłaconą życiową mądrość. Nigdy nikomu nie złorzeczyła, a wypowiadane w gniewie sądy były jedyną rzeczą, za którą mogła się na mnie śmiertelnie zezłościć. Czasem, gdy pozwalała sobie na wspomnienia, w jej naznaczonej czasem i cierpieniem twarzy widziałam młodą kobietę, którą była, gdy w wieku dwudziestu kilku lat została wdową z trójką dzieci, najmłodszym zaledwie tygodniowym.. Pradziadek umarł na zapalenie opon mózgowych. Dla mnie Pradziadek, a dla niej ten przystojny młody mężczyzna w mundurze z jedynego zachowanego zdjęcia… Ten, wspominając którego płakała nawet mając ponad osiemdziesiąt lat… Moja Prababcia była wojowniczką zaprawioną w ciężkich bojach z najbardziej dokuczliwą i brutalną prozą życia samotnej matki mającej na utrzymaniu gromadkę dzieci w trudnych czasach międzywojnia i wojennej zawieruchy. Była ścianą nośną delikatnej konstrukcji naszej rodziny, zaprawą cementującą nas we wspólnotę. Jestem szczęściarą, bo mogłam ją dość dobrze poznać. Jako jedyna w całej rodzinie odziedziczyłam jej niebiesko – brązowe oczy…

Moja Prababcia Anna miała niebiesko – brązowe dobre oczy, siwy warkocz i spracowane ręce. W oczach miała ocean tęsknoty, w siateczce zmarszczek wokół nich złapane smutki i niewypłakane łzy, w wypukłościach żył na spracowanych rękach godziny, dni, tygodnie, lata ciężkiej pracy, w pochyleniu pleców piętno przygniatającej samotności. Kojącymi słowami odmierzała dobroć i gorzko...

Ze swoich pradziadków dane było mi poznać tylko prababcie, była mamą mojej babci od strony taty. Miała dwójkę starszego rodzeństwa: siostrę i brata, ona jednak przeżyła najdłużej. Jej życie nie było kolorowe, kiedy zmarła siostra Aniela, moja prababcia wzięła pod opiekę trójkę dzieci, chociaż miała już czworo własnych zawsze zastanawiałam się jak sobie dała radę. Brat zginął w obozie koncentracyjnym sama miała 16 lat kiedy wybuchła wojna, jednak mimo tylu trudnych chwil w życiu zawsze była pogodna, chętnie wysłuchała, porozmawiała. Cieszę się, że mogłam ją poznać, w mojej pamięci będzie zawsze silną i niezwykle dobrą kobietą, która jest wrażliwa na krzywdę innych.

Ze swoich pradziadków dane było mi poznać tylko prababcie, była mamą mojej babci od strony taty. Miała dwójkę starszego rodzeństwa: siostrę i brata, ona jednak przeżyła najdłużej. Jej życie nie było kolorowe, kiedy zmarła siostra Aniela, moja prababcia wzięła pod opiekę trójkę dzieci, chociaż miała już czworo własnych zawsze zastanawiałam się jak sobie dała radę. Brat...