Moja babcia Ania urodziła się w czasie II Wojny Światowej i żyje tylko dzięki temu, że wychowywała ją jej babcia a moja praprababka Aniela, ponieważ rodzice musieli uciekać przed Niemcami. Na szczęcie po wojnie wszystko wróciło do normy i pradziadkowie mogli się zając małą Anią, a potem także piątką jej młodszego rodzeństwa. Babcia skończyła sześć klas podstawówki, nauczyła się tylko czytać i pisać, choć chciała się dalej uczyć to domowy budżet na to nie pozwolił. Musiała iść jak najszybciej do pracy, żeby pomóc wyżywić rodzeństwo. Latem pomagała przy zbiorze ziemniaków, buraków i przy żniwach a zimą, kiedy nie było pracy w polu, sąsiadka babci, która była z zawodu krawcową i obiecała, że spełni babci marzenie i nauczy ją nauczy szyć a nawet jak będzie babci dobrze szło to robić na drutach takie cuda jak swetry, kamizelki, czy skarpety. Dlatego też babcia każdy wolny grosz zarobiony u gospodarza odkładała na kawałek materiału i włóczkę, by móc się zimą uczyć. Z czasem uczeń przerósł mistrza i babcia do dziś szyje piękne garsonki, sukienki, bluzki i inne części garderoby oraz robi na drutach ciepłe skarpetki a przede wszystkim uczy mnie cierpliwości i sztuki, jaką jest w dzisiejszych czasach krawiectwo.

Moja babcia Ania urodziła się w czasie II Wojny Światowej i żyje tylko dzięki temu, że wychowywała ją jej babcia a moja praprababka Aniela, ponieważ rodzice musieli uciekać przed Niemcami. Na szczęcie po wojnie wszystko wróciło do normy i pradziadkowie mogli się zając małą Anią, a potem także piątką jej młodszego rodzeństwa. Babcia skończyła sześć klas podstawówki, nauczyła...

Moi pradziadkowie ze strony mamy żyli na przełomie XIX i XX wieku. Nosili imiona Piotr i Rozalia, mieszkali na wsi. Mówiło się, że ich dom był najpiękniejszy i najbogatszy w całej okolicy. Gdy inni mieli w izbach klepisko, podłogi w domu Piotra i Rozalii były drewniane. Sąsiedzkie domy kryto słomą, a moi pradziadkowie swój pokryli dachówką. Za domostwem rozciągał się ogromny sad, którego ozdobą były jabłonie, grusze i śliwy. Nie brakowało też orzechów, wiśni i czereśni. Pradziadek był nauczycielem. Dzieci przychodziły do jego domu, aby uczyć się czytać i pisać. Poza tym doskonale znał się na gospodarstwie, stolarce i pracy w kuźni. Prababcia Rozalia zajmowała się domem i dziećmi.
Pamiętam dwie rodzinne anegdoty. Pierwsza dotyczy pradziadka. Wystarczyło, że odmówił trzy zdrowaśki przy zmarłym, a bez mierzenia umiał zrobić idealnie dopasowaną trumnę. Był w tej dziedzinie samoukiem. Druga historyjka wiąże się z prababcią. Pewnego razu stanęła w progu domu i zobaczyła dziewczynę, którą w pierwszej chwili wzięła za cygankę. Dopiero po jakimś czasie poznała w niej swoją córkę Mariannę wywiezioną jako dziecko na Syberię, powracającą z „nieludzkiej ziemi”. Z tych emocji prababcia zemdlała i wybiła sobie dwa przednie zęby.

Moi pradziadkowie ze strony mamy żyli na przełomie XIX i XX wieku. Nosili imiona Piotr i Rozalia, mieszkali na wsi. Mówiło się, że ich dom był najpiękniejszy i najbogatszy w całej okolicy. Gdy inni mieli w izbach klepisko, podłogi w domu Piotra i Rozalii były drewniane. Sąsiedzkie domy kryto słomą, a moi pradziadkowie swój pokryli dachówką. Za domostwem rozciągał się...

Jako dziecko miałam to szczęście, że zdążyłam poznać moje obydwie prababcie. Jedna z nich była nawet jeszcze obecna na mojej komunii jako całkiem żwawa staruszka. Prababcia Maria - bo tak miała na imię - była jedną z tych kobiet, które przeżyły obydwie wojny. Pierwszą wojnę przeżyła jako dziecko, drugą zaś już jako młoda kobieta. Prababcia Maria miała na przedramieniu tatuaż z numerem, który był świadectwem tego, że przebywała w jednym z hitlerowskich obozów koncentracyjnych. Piekła, które widziała i przeżyła niestety nigdy nie opisała, dlatego jej historia jest żywa tylko wśród tych, którzy zdążyli o niej posłuchać. Prababcia była pielęgniarką, zawsze pomocną i życzliwą, choć bywały momenty, gdy popadała w nostalgię, jakby wracała pamięcią do okresu lat wojennych. Z tego co opowiadała, kiedy trafiła do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu pierwszej nocy umarła starsza kobieta, która godzinę wcześniej powiedziała do niej słowa: TY STĄD WYJDZIESZ. Później prababcia dowiedziała się od innych kobiet, że kobieta ta była cyganką pochodzenia żydowskiego. Jak się później okazało słowa te były prorocze. Prababcia została przydzielona do pomocy akuszerce, która odbierała porody kobiet, których dzieci nie miały prawa żyć. Prababcia po kryjomu zawiązywała dzieciom pępowiny kawałkami materiału i chowała je pod koce matek. W ten sposób próbowała je ratować, choć wiedziała, że ich los jest przesądzony.

Jako dziecko miałam to szczęście, że zdążyłam poznać moje obydwie prababcie. Jedna z nich była nawet jeszcze obecna na mojej komunii jako całkiem żwawa staruszka. Prababcia Maria - bo tak miała na imię - była jedną z tych kobiet, które przeżyły obydwie wojny. Pierwszą wojnę przeżyła jako dziecko, drugą zaś już jako młoda kobieta. Prababcia Maria miała na przedramieniu...

Pewnie, że znam historię swoich pradziadków ;-)Pradziadek piekarz, prababcia gospodyni domowa. Przeżyli trudne czasy wojny. Wielokrotnie opowiadali mi historię swojej młodości. Zdjęcia z czasów ich świetności mają prawdziwą duszę. Dzięki nim ocaliłam, to co w życiu najważniejsze wspomnienia i historię naszego rodu. Takie osoby były prawdziwym skarbem. Życzę wszystkim takich wspomnień i bliskich osób, których kochamy ;-) Pozdrawiam ;-)

Pewnie, że znam historię swoich pradziadków ;-)Pradziadek piekarz, prababcia gospodyni domowa. Przeżyli trudne czasy wojny. Wielokrotnie opowiadali mi historię swojej młodości. Zdjęcia z czasów ich świetności mają prawdziwą duszę. Dzięki nim ocaliłam, to co w życiu najważniejsze wspomnienia i historię naszego rodu. Takie osoby były prawdziwym skarbem. Życzę wszystkim takich...

Doskonale pamiętam swoich pradziadków. Właściwie gdyby na nich spojrzeć niektórym mogliby się wydawać komiczną parą... Prababcia była kobietą dosyć - nazwijmy to delikatnie - dużą i zawsze nosiła na sobie mnóstwo złotej biżuterii, nie wspominając o złotych zębach. Za to pradziadek był bardzo szczupły i nosił się skromnie no i był pantoflarzem... Moja prababcia Franciszka nie dawała sobie w kaszę dmuchać...wszystko było tak jak ona chce, a poza tym wiele razem przeszli i jakoś zawsze to ona ratowała sytuację. Podczas wojny pracowali u jakiegoś Niemca na polu i to właśnie moja prababcia zdecydowała że uciekną, szczęśliwie im się to udało. Mieli dużo dzieci, chociaż nie wszystkie żyły długo i szczęśliwie to bardzo się o nich troszczyli. Moja cioteczna babka wyszła za Ukraińca i na weselu tamta rodzina ich obgadywała po ukraińsku myśląc że nikt ich nie rozumie, wtedy prababcia wstała i powiedziała w ich języku że doskonale wszystko rozumie i wyszła, oczywiście tamtym zrobiło się głupio... Z wspomnień które ja mam, bo tamte to były tylko opowieści, to pamiętam że jak do nich przychodziłam to siedziałam pradziadkowi na kolanach i huśtaliśmy się w fotelu bujanym, no i zawsze wychodząc dostawałam 20zł "na czekoladę". Poza tym bardzo się kochali. Kiedy moja prababcia zmarła to pradziadek bardzo mało jadł i popadł w depresję i też niedługo zmarł... Główne wspomnienie jakie o nich mam (co wynika z tego co napisałam) to było to że byli ludźmi którzy dużo przeżyli i byli też odważni.

Doskonale pamiętam swoich pradziadków. Właściwie gdyby na nich spojrzeć niektórym mogliby się wydawać komiczną parą... Prababcia była kobietą dosyć - nazwijmy to delikatnie - dużą i zawsze nosiła na sobie mnóstwo złotej biżuterii, nie wspominając o złotych zębach. Za to pradziadek był bardzo szczupły i nosił się skromnie no i był pantoflarzem... Moja prababcia Franciszka...

Na uznanie według mnie zasługuje moja prababcia. W czasie wojny została sama( pradziadek zginął w pierwszych dniach wojny) z piątką dzieci i całą rolą do uprawiania. Musiała się o wszystko zatroszczyć, a czasy w których żyła tego nie ułatwiały, pod byle pretekstem można było trafić do obozu, zwłaszcza, że był po sąsiedzku z wsią, gdzie mieszkała. Zmarła jako staruszka, ze świadomością, że każde z jej dzieci ułożyło sobie życie. Niestety ja nie miałam okazji jej spotkać, ale pozostaje dla mnie bohaterką, która nie poddała się przeciwnością losów ze wszystkim dała sobie radę, a ja mam zaszczyt nosić jej imię.

Na uznanie według mnie zasługuje moja prababcia. W czasie wojny została sama( pradziadek zginął w pierwszych dniach wojny) z piątką dzieci i całą rolą do uprawiania. Musiała się o wszystko zatroszczyć, a czasy w których żyła tego nie ułatwiały, pod byle pretekstem można było trafić do obozu, zwłaszcza, że był po sąsiedzku z wsią, gdzie mieszkała. Zmarła jako staruszka, ze...

Znamy się tylko z drzewa. Tego genealogicznego, skrupulatnie malowanego i rozbudowywanego przez mojego wujka.
Wiemy o sobie niewiele. Tzn oni o mnie- wszystko, w końcu spoglądają na mnie z najlepszej, niebnej perspektywy, przed którą nic się nie ukryje. Ja o nich- strzępy słów, opisy reakcji na jakieś wydarzenia, kawałki życia z których nie da się opisać KIM i JAKIM ktoś był.
Jacy byli? Nie wiem. Kim byli? Dawcami wyglądu, cech charakteru, umiejętności kogoś takiego jak ja- mozaika 8 prababć i 8 pradziadków w jednej postaci.

Znamy się tylko z drzewa. Tego genealogicznego, skrupulatnie malowanego i rozbudowywanego przez mojego wujka.
Wiemy o sobie niewiele. Tzn oni o mnie- wszystko, w końcu spoglądają na mnie z najlepszej, niebnej perspektywy, przed którą nic się nie ukryje. Ja o nich- strzępy słów, opisy reakcji na jakieś wydarzenia, kawałki życia z których nie da się opisać KIM i JAKIM ktoś...

Pamiętam tylko babcię, będącą zielarką. Pamiętam wakacje i czas spędzany z nią. To niezapomniane chwile. Ludzie przychodzący po zioła i porady. Była kimś więcej niż szanowaną i mądrą kobietą. Zawsze wiedziała o moich bólach, mimo że nasze drogi rozeszły się i dzieliły nas setki kilometrów. Była dla mnie wyjątkowa. Przeżyła ciężkie czasy. Wojny, bandy UPA. Urodziła sześcioro dzieci, a czworo zmarło za jej życia. Ona sama jednak zawsze miała silną psychikę. Nigdy nie zapomnę jej pobożności. Siadała wieczorami przed oknem, otwierała książeczkę do nabożeństwa i składała litery. Lubiłem patrzeć jak jej wargi układają się w szepty pobożnych słów. Dodam, ze sama nauczyła się czytać. Bardzo ją kochałem i kocham. Nasze uczucia nigdy nie zmalały. Była dla mnie przykładem dobroci i ofiarności, a także cierpliwości.

Pamiętam tylko babcię, będącą zielarką. Pamiętam wakacje i czas spędzany z nią. To niezapomniane chwile. Ludzie przychodzący po zioła i porady. Była kimś więcej niż szanowaną i mądrą kobietą. Zawsze wiedziała o moich bólach, mimo że nasze drogi rozeszły się i dzieliły nas setki kilometrów. Była dla mnie wyjątkowa. Przeżyła ciężkie czasy. Wojny, bandy UPA. Urodziła sześcioro...

Powoli zaczynam poznawać historię swojej rodziny, ale z racji miejsca zamieszkania bardziej ze strony ojca niż matki.
Nigdy u siebie nie miałam "męskiej" głowy rodziny. Jeden z moich dziadków zmarł kiedy miałam kilka miesięcy, drugi 30 lat przed moim narodzeniem. To był tata mojego taty, i o jego tacie niedawno dowiedziałam się ciekawych rzeczy.
Mieszkam w średniej wielkości mieście, które zbudowało swoje "imperium" na wydobyciu siarki (które została kilkanaście lat temu bezsensownie wstrzymane). Zawsze wiedziałam, że moje miasto było kiedyś mniejsze, ale nie spodziewałam się, że aż tak i to względnie niedawno. Otóż okazało się, że mój dziadek był... wójtem mojego miasta (wtedy wsi)! Nigdy nie wiedziałam o nim zbyt wiele, bo jak już mówiłam nigdy nie poznałam mojego dziadka (syna tegoż pradziadka), a także mój tata był bardzo malutki gdy zmarli. Teraz oboje zaczynamy odkopywać to na nowo :) A raczej od początku.
Dowiedziałam się także, że mój pradziadek był działaczem wówczas szanowanej partii PSL (który nie ma nic wspólnego z dzisiejszym PSL-em, tylko wspólną nazwę), działaczem politycznym i wydawał własną, poczytną gazetę! Ponadto wychował razem z moją prababką swoje dzieci (mimo wszystko nie byli bogaci) na bardzo porządnych ludzi. Na razie jestem na początku drogi, ale dążę dalej.
I mam mały apel do wszystkich to czytających: Tak, historia świata, a w szczególności naszego pięknego kraju jest ważna, ale najważniejsza jest historia waszej rodziny.

Powoli zaczynam poznawać historię swojej rodziny, ale z racji miejsca zamieszkania bardziej ze strony ojca niż matki.
Nigdy u siebie nie miałam "męskiej" głowy rodziny. Jeden z moich dziadków zmarł kiedy miałam kilka miesięcy, drugi 30 lat przed moim narodzeniem. To był tata mojego taty, i o jego tacie niedawno dowiedziałam się ciekawych rzeczy.
Mieszkam w średniej...