Moje najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa to chyba moje piąte urodziny. Pamiętam, że byłam wtedy ubrana w żółtą sukieneczkę z białymi kwiatkami. Mam urodziny w zimie więc od rana siedziałam w domu i zastanawiałam się, czy będę miała tort. Moja mama uwielbia przyjęcia niespodzianki, ale mnie nie tak łatwo oszukać. Mówiła mi, że w tym roku nie będę miała przyjęcia, ale coś w jej zachowaniu nie dawało mi spokoju. Cały dzień ją szpiegowałam, a miałam przy tym świetną zabawę. Aż w końcu odkryłam gdzie schowany jest tort i prezenty. W tym czasie akurat pojawili się goście, więc zaczynaliśmy przyjęcie. Z niespodzianki mamy nic nie wyszło, a ja przez kilka dni miałam satysfakcję, że byłam sprytniejsza od niej. Po tamtym wydarzeniu marzyłam, że w przyszłości zostanę detektywem. :) Dopóki nie zachciało się mi być weterynarzem i leczyć pluszaki.

Moje najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa to chyba moje piąte urodziny. Pamiętam, że byłam wtedy ubrana w żółtą sukieneczkę z białymi kwiatkami. Mam urodziny w zimie więc od rana siedziałam w domu i zastanawiałam się, czy będę miała tort. Moja mama uwielbia przyjęcia niespodzianki, ale mnie nie tak łatwo oszukać. Mówiła mi, że w tym roku nie będę miała przyjęcia, ale...

Podobno nie każdy pamięta swoje wczesne dzieciństwo - i tak też jest ze mną. Moje najwcześniejsze wspomnienia pochodzą z czasów, gdy chodziłam do zerówki. A najwcześniejsze z nich to ja, stojąca pod płotem na placu zabaw i zapłakana, machająca do taty, który mnie przyprowadził, a następnie pędził, by zdążyć do pracy. Być może wyda Wam się to niczym, ale dla mnie stanowi przykład tego, że już wtedy łączyła mnie z tatą silna więź, która do dziś tylko się umocniła. Lubię to wspomnienie :)

Podobno nie każdy pamięta swoje wczesne dzieciństwo - i tak też jest ze mną. Moje najwcześniejsze wspomnienia pochodzą z czasów, gdy chodziłam do zerówki. A najwcześniejsze z nich to ja, stojąca pod płotem na placu zabaw i zapłakana, machająca do taty, który mnie przyprowadził, a następnie pędził, by zdążyć do pracy. Być może wyda Wam się to niczym, ale dla mnie stanowi...

Jakiś czas temu dostałam od znajomego Niemca starą,oryginalna odznakę gwardyjską z czasów II wojny światowej (nieduża przypinka z wielką czerwoną gwiazdą pośrodku, otoczoną złotym wieńcem, a na górze czerwony sztandar). Przypatrywałam się jej z zainteresowaniem i gdy dłużej wpatrywałam się w czerwień gwiazdy i sztandaru to coś mnie za serce ścisnęło, skądś znałam ten odcień czerwieni. I było to miłe uczucie, takiego spokoju. Gdy moimi odczuciami podzieliłam się z mamą,sprawa się wyjaśniła. Otóż gdy byłam mała 2-3 lata, z racji biedy nie miałam dużo zabawek. Raz mama z targu przyniosła właśnie taką odznakę gwardyjską, którą Ruscy sprzedawali za śmieszny pieniądz.Stała się moją ulubioną zabawką-wpatrywałam się w nią godzinami. Fascynował mnie właśnie ten odcień czerwieni.

Jakiś czas temu dostałam od znajomego Niemca starą,oryginalna odznakę gwardyjską z czasów II wojny światowej (nieduża przypinka z wielką czerwoną gwiazdą pośrodku, otoczoną złotym wieńcem, a na górze czerwony sztandar). Przypatrywałam się jej z zainteresowaniem i gdy dłużej wpatrywałam się w czerwień gwiazdy i sztandaru to coś mnie za serce ścisnęło, skądś znałam ten odcień...

Uczucie przejmujące mnie najbardziej przy moim pierwszym wspomnieniu, to zaskoczenie. Sytuacja sama w sobie nie ma niczego ciekawego, pamiętam jedynie, że stałem obok telewizora, przy ławie (standardowy zestaw lat '90 - fotel ława fotel - to obowiązkowe wyposażenie domu), wokół unosiła się mgła z dymu papierosowego, bo akurat przyjechał ktoś z rodziny (a że wszyscy dużo palą, to w domu zawsze unosiła się papierosowa mgła), a ja zdałem sobie sprawę z tego, że ława sięga mi już do pasa i byłem tym bardzo zdziwiony (i bardzo ucieszony, że jestem już taki duży). Chciałbym zobaczyć siebie ówczesnego widzącego jak ta sama ława ledwo dotyka moich kolan.

Uczucie przejmujące mnie najbardziej przy moim pierwszym wspomnieniu, to zaskoczenie. Sytuacja sama w sobie nie ma niczego ciekawego, pamiętam jedynie, że stałem obok telewizora, przy ławie (standardowy zestaw lat '90 - fotel ława fotel - to obowiązkowe wyposażenie domu), wokół unosiła się mgła z dymu papierosowego, bo akurat przyjechał ktoś z rodziny (a że wszyscy dużo...

Grudniowy dzień. W kuchni pali się ledwie dostrzegalna lampka. Granatowe chmury przykrywają jasne niebo. Nastaje zmierzch. Dzień chyli się ku upadkowi. Podpieram małą rączką główkę i z oczekiwaniem wpatruję się w okno. Towarzyszy mi wiercący się starszy brat, który marudzi, że jest głodny. Babcia stawia na stole przed nami talerze, do których nalała gorącą porcję rosołu. Jedząc, co rusz spoglądam w stronę okna. I nagle stało się. Przyjechali. Przed bramą zatrzymał się samochód o odcieniu zgniłej zieleni. Przepełniona radością stanęłam na krześle i wpatrywałam się w okno. Niebawem wszyscy byli już w domu. Mój tata i moja mama, która trzymała mała zawiniątko na rękach (no może nie takie małe, ważyło cztery kilogramy). Moja mama usiadła na fotelu, a ja stanęłam naprzeciwko niej, wpatrując się z zachwytem w niemowlaka. Dziewczynka spała, oddychając spokojnie. Moja młodsza siostra.

Powrót moich rodziców ze szpitala i pierwsze pojawienie się mojej siostry w domu jest moim pierwszym wspomnieniem, a miałam wtedy zaledwie trzy lata i pół roku. Często wracam pamięcią do tego dnia z uśmiechem na twarzy. Nawet teraz, pisząc to, uśmiecham się do monitora.

Grudniowy dzień. W kuchni pali się ledwie dostrzegalna lampka. Granatowe chmury przykrywają jasne niebo. Nastaje zmierzch. Dzień chyli się ku upadkowi. Podpieram małą rączką główkę i z oczekiwaniem wpatruję się w okno. Towarzyszy mi wiercący się starszy brat, który marudzi, że jest głodny. Babcia stawia na stole przed nami talerze, do których nalała gorącą porcję rosołu....

pierwszym wspomnieniem jest jak stoję na wysypanej czarnym żużlem ścieżce i słyszę głos Mamy, która stoi jakieś kilkadziesiąt kroków za mną. "Tylko nie biegnij!". Podobno przekorny jestem od zawsze. Chwilkę później leżałem na tym żużlu i ryczałem. Całe to zdarzenie dokumentuje zdjęcie jak z połową twarzy w czarne kropki od ziarenek żużlu, który mi się wbił w policzek dmucham dwie świeczki na torcie. Podobno po pół roku dopiero znikł całkowicie.

pierwszym wspomnieniem jest jak stoję na wysypanej czarnym żużlem ścieżce i słyszę głos Mamy, która stoi jakieś kilkadziesiąt kroków za mną. "Tylko nie biegnij!". Podobno przekorny jestem od zawsze. Chwilkę później leżałem na tym żużlu i ryczałem. Całe to zdarzenie dokumentuje zdjęcie jak z połową twarzy w czarne kropki od ziarenek żużlu, który mi się wbił w policzek...

Moje pierwsze wspomnienie pewnie dlatego zapamiętane bo wtedy "traumatyczne" dla dziecka w wieku 5 lat. Z rodzicami pojechałyśmy do naszej babci pod Krakowem.My -czyli ja oraz 2 moje siostry -bliźniaczki starsze ode mnie o przeszło rok.Mnie położyli w stodole na sianie abym spała a sami poszli do żniwa.Gdy po pewnym czasie się przebudziłam byłam przekonana,że rodzice mnie opuścili,a ja zostałam sama.Cóż to była za rozpacz.Musiano mnie zaprowadzić na pole,gdyż nie uwierzyłam w słowa ,nie widząc moich rodziców.

Moje pierwsze wspomnienie pewnie dlatego zapamiętane bo wtedy "traumatyczne" dla dziecka w wieku 5 lat. Z rodzicami pojechałyśmy do naszej babci pod Krakowem.My -czyli ja oraz 2 moje siostry -bliźniaczki starsze ode mnie o przeszło rok.Mnie położyli w stodole na sianie abym spała a sami poszli do żniwa.Gdy po pewnym czasie się przebudziłam byłam przekonana,że rodzice mnie...

Moje najwcześniejsze wspomnienie na pierwszy rzut oka wydaje się szczęśliwe, wręcz sielankowe...
Drewniana szopa chroniąca zwierzęta przed zimnym wiatrem, śniegiem i deszczem. W środku, na zniszczonej podłodze kłębiły się kołtuny kurzu, skrawki słomy i siana. Na spróchniałych ścianach wisiały potężne, wiekowe pajęczyny. Wnętrze wypełniał ciepły i delikatny blask lamp. Tak właściwie to nie lamp, dokładnie pamiętam dwie nagie żarówki zwisające z góry. Musiał to być wieczór, skoro paliło się światło i zima, bo drzwi od szopy były szczelnie zamknięte. Zaraz przy wejściu stał duży snopek słomy, a na nim siedzę ja z moim dziadkiem. Dziadek miał na sobie swój zielony kombinezon, jestem tego pewna. Wszystko przypomina kadr wycięty z niemego filmu. Nie słyszy głośnych i natrętnych krzyków zwierząt, jęków wiatru i szelestu słomy. Widzę tylko jak wyjmuje z zielonej kieszeni na piersi tę paczkę papierosów i wydaje mi się, że do mnie mrugnął. Ale tego już nie mogę być pewna, może to sobie tylko wymyśliłam?. Przecież nie pamiętam jego twarzy. To właśnie sprawia, że moje wspomnienie nie jest ani do końca pełne, ani szczęśliwe. Jak mogę pamiętać, te okropne nagie żarówki,a nie mogę sobie przypomnieć jego twarzy?

Moje najwcześniejsze wspomnienie na pierwszy rzut oka wydaje się szczęśliwe, wręcz sielankowe...
Drewniana szopa chroniąca zwierzęta przed zimnym wiatrem, śniegiem i deszczem. W środku, na zniszczonej podłodze kłębiły się kołtuny kurzu, skrawki słomy i siana. Na spróchniałych ścianach wisiały potężne, wiekowe pajęczyny. Wnętrze wypełniał ciepły i delikatny blask lamp. Tak...

Wspomnienia... Szczególnie do tych z dzieciństwa pełnych beztroski warto wracać. Ja niestety (a może stety) nie mam rodzeństwa, choć zawsze pragnąłem mieć brata z którym mógłbym dzielić pokój i tajemnice. Za to pierwsze wspomnienie, ktróe tkwi w mej pamięci to ciepły, mokry jęzor zamaszyście liżący mój policzek. Właśnicielem owego języka był najcudowniejszy pies na świecie wielki czarny labrador Cygan. Był to wspaniały przyjaciel i towarzysz chłopięcych przygód. Całe moje dzieciństwo było z nim związane. Psisko przyniósł dziadek do domu gdy miałem 3 lata. Ale moje wspomnienia z nim związane zaczynają się właśnie od tego mokrego ozora, którym ochoczo zawsze mnie witał. Musiałem być już trochę większy, bo pamiętam nie szczeniaka a wielkiego psa w którego mogłem się wtulić całym sobą. Fantastyczne uczucia...

Wspomnienia... Szczególnie do tych z dzieciństwa pełnych beztroski warto wracać. Ja niestety (a może stety) nie mam rodzeństwa, choć zawsze pragnąłem mieć brata z którym mógłbym dzielić pokój i tajemnice. Za to pierwsze wspomnienie, ktróe tkwi w mej pamięci to ciepły, mokry jęzor zamaszyście liżący mój policzek. Właśnicielem owego języka był najcudowniejszy pies na świecie...

Najwcześniejsze wspomnienie... Byłam w wieku przedszkolnym, siedziałam w białych rajstopach i czerwonej koszulce przed telewizorem, oglądałam bajkę. Nie potrafię sobie przypomnieć tytułu kreskówki, ale kojarzę dobrze miękkość i chłód skórzanego fotela. Lubiłam przebywać w salonie, tam mogłam się swobodnie bawić i mieć telewizor na wyłączność. Drugi pokój dzieliłam jeszcze wtedy z siostrą, dużo starszą, która szybko się denerwowała i często mnie wyganiała. W tym dniu, jak już bajka się skończyła, postanowiłam się wyprowadzić i z całą swoją dziecięcą powagą zebrałam maskotki (tylko tyle, ile zmieściło mi się w rękach), zabrałam je do salonu i ustawiłam na półkach. Byłam z siebie taka dumna, miałam wrażenie, że podejmuję bardzo rozsądną decyzję. Oczywiście, gdy mama wróciła z pracy, musiałam wszystko posprzątać. Nikt mi nie uwierzył, że ta przeprowadzka to tak na serio...

Najwcześniejsze wspomnienie... Byłam w wieku przedszkolnym, siedziałam w białych rajstopach i czerwonej koszulce przed telewizorem, oglądałam bajkę. Nie potrafię sobie przypomnieć tytułu kreskówki, ale kojarzę dobrze miękkość i chłód skórzanego fotela. Lubiłam przebywać w salonie, tam mogłam się swobodnie bawić i mieć telewizor na wyłączność. Drugi pokój dzieliłam jeszcze...