Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

Najważniejszym dniem w moim życiu był ten, w którym dostałam drugą szansę. Chociaż sama na szczęście go nie pamiętam. Miałam około 2 miesięcy kiedy zdiagnozowano na mojej lewej nodze nowotwór złośliwy, chciano mi ją amputować, ponieważ przy operacji dawali małe szanse na przeżycie.
Najlepszym dniem był ten, w którym jednak ją zrobili i udała się bez komplikacji. Dzięki temu mogę żyć normalnie, nie jeżdząc na wózku. Chociaż mam bliznę ciągnącą się od kolana do kostki, patrząc na nią wiem że nie zależnie od tego jakie ma się problemy zawsze mogło być gorzej. Staram się cieszyć każdym dniem, brać wszystko co los mi daje, nie załamywać się kiedy coś nie wychodzi.

Najważniejszym dniem w moim życiu był ten, w którym dostałam drugą szansę. Chociaż sama na szczęście go nie pamiętam. Miałam około 2 miesięcy kiedy zdiagnozowano na mojej lewej nodze nowotwór złośliwy, chciano mi ją amputować, ponieważ przy operacji dawali małe szanse na przeżycie.
Najlepszym dniem był ten, w którym jednak ją zrobili i udała się bez komplikacji. Dzięki...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dzień, w którym moje życie nabrało sensu istnienia, to 15 października 2010 roku. Tak, pięć miesięcy temu to się stało. A właściwie, co się takiego wydarzyło?
Wstałam rano do pracy, a jakże szczęśliwa, że to już piątek. Pomyślałam, że spędzę osiem godzin w pracy i szybko wrócę do domu. Marząc o tym, aby weekend spędzić w łóżku z ciekawą książką popijając gorącą czekoladę. Skończyła wszystkie zadania powierzone mi tego dnia w pracy i z uśmiechem na twarzy wracałam do domu.

W piżamie na łóżku gotowa do odpoczynku, popijając wcześniej przyrządzoną czekoladę i nagle dzwoni telefon. Aż się nie che odebrać, ale jednak odbieram bez przekonania i chęci na wyjście z domu. Jednak po chwili rozmowy postanawiam wyjść. Zegarek wskazuje dwudziestą. Wyskakuje z piżamy, ubieram coś modnego, ale nie wykwintnego. Spodnie rurki i koszulka luźna z wizerunkiem kobiety spadająca na jedno ramię. Gotowa! Nie wypijam czekolady, porzucam książkę i idę do klubu.
Spotykam się ze znajomymi, wieczór zaczyna się całkiem spokojnie jakaś wódka przed wejściem do klubu. W klubie: browar, wygłupy, tańce i zaczyna się taki sam wieczór jak wszystkie inne. Zaczynam żałować, że odebrałam telefon. Mam ochotę wyjść, ale wybieram inne rozwiązanie. Postanowiłam się odłączyć od grupy zawsze tak robię. Samotnej łatwiej mi znaleźć siebie a może podświadomie szukam swojej połowie. W klubie? Eh, zawsze to samo! Nudni, przylegający ciałem do ciebie mężczyźni.
Nadchodzi, kto? On, sprawdza najszczęśliwszego dnia mojego życia.
Niewysoki w szarej bluzie z kapturem i na głowie czapka w stylu marins. Spodobał mi się!
Ja jemu chyba też, bo podszedł do mnie tanecznym krokiem i zaczęliśmy razem balansować ciałem. Hhmm, pomyślałam, po 15 minutach znajomości. Nieźle tańczy, a do tego trzyma rączki przy sobie. Jeśli wiecie:, co mam na myśli?
Po 30 minutach wspólnego tańca, postanowiliśmy odpocząć na kanapie. Pierwszy moment, kiedy się dowiem ile jest wart ten dżentelmen. Jestem lekko zdenerwowana. Myślę sobie podoba mi się. No i bach. Jak z bicza strzelił? Mówi: wiesz ja mam na ślub odłożone pieniądze, mam też mieszkanie. Zaczynam się śmiać. A on ze spokojem proponuje mi piwo. W szoku, siedzę na kanapie, ale mnie zainteresował! Dlaczego? Szczery, mówi to, co myśli. Nie dobiera słów, po prostu je wypowiada. Nie zadaje standardowych pytań, takich jak: gdzie pracujesz? Ile zarabiasz? Nie znoszę takich pytań! Po dwóch godzinach opowiada mi swoją ciekawą i barwna historie swojego życia. Zaciekawił mnie swoją osobą. I tak spędzamy jeszcze parę godzin rozmawiając, czy śmiejąc się z dowcipów, które potrafi opowiadać. Ten dzień zmienił wszystko w moim życiu! Znalazłam i pokochałam wspaniałego człowieka. Nie sądziłam, że w klubie znajdę tak wspaniałego człowieka. Jesteśmy szczęśliwi do dziś i pewnie będziemy przez wieki.

Dzień, w którym moje życie nabrało sensu istnienia, to 15 października 2010 roku. Tak, pięć miesięcy temu to się stało. A właściwie, co się takiego wydarzyło?
Wstałam rano do pracy, a jakże szczęśliwa, że to już piątek. Pomyślałam, że spędzę osiem godzin w pracy i szybko wrócę do domu. Marząc o tym, aby weekend spędzić w łóżku z ciekawą książką popijając gorącą czekoladę....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dla mnie najważniejszy dzień w życiu niestety wcale nie był przyjemny i szczęśliwy, był tragedią, na zawsze zmieniającą moje życie. Był to dzień, w którym straciłam najważniejszą w moim życiu osobę. Straciłam wspaniałego człowieka i przyjaciela, straciłam marzenia i wszystkie plany na przyszłość... Ale dzięki temu poznałam też smak rozpaczy, klęski i ludzkiej bezsilności, które sprawiły, że stałam się jeszcze silniejsza. Nauczyłam się godzić z rzeczami, na które nie mamy wpływu. Poprzez kryzys wiary jeszcze bardziej ją umocniłam i nauczyłam się ogromnej pokory wobec Boga i życia. "Przetestowałam" moich przyjaciół, tych prawdziwych, którzy cierpliwie znosili mój smutek i bardzo pomogli mi przejść przez to wszystko. Zmienił się mój punkt widzenia na wiele problemów, zmieniły się także moje priorytety i wrażliwość.
Dziś nie raz wspominam dobre chwile... Cieszę się każdym dniem, na ulicy uśmiecham się do obcych ludzi i myślę, że może gdzieś tam na górze specjalnie dano mi takie doświadczenie, abym stała się nowym - lepszym człowiekiem ;)

Dla mnie najważniejszy dzień w życiu niestety wcale nie był przyjemny i szczęśliwy, był tragedią, na zawsze zmieniającą moje życie. Był to dzień, w którym straciłam najważniejszą w moim życiu osobę. Straciłam wspaniałego człowieka i przyjaciela, straciłam marzenia i wszystkie plany na przyszłość... Ale dzięki temu poznałam też smak rozpaczy, klęski i ludzkiej bezsilności,...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Wrześniowy,słoneczny dzień sześć lat temu...wielka rewolucja... Przeprowadzka!!! Wszystko idealnie zaplanowane, stosy- zapakowanych po brzegi- pudeł czekają na załadowanie do samochodu,rodzina i przyjaciele w pełnej mobilizacji. A u mnie w głowie narasta nagle irracjonalna panika, chaos, nawałnica pytań : Czy to dobra decyzja?! Może trzeba się wstrzymać? Dzieci są za małe, JA NIE CHCĘ WRACAĆ DO MIASTA!!!

Odwrotu jednak nie było. Przed dom podjechała szarobura ciężarówka (nie pierwszej jakości). I się zaczęło! Mój mąż, niczym rasowy właściciel firmy zajmującej się przeprowadzkami,zaczął nadzorować załadunek. Szwagier z kolegami- jak mityczni herosi-mocowali się z:
meblami ( niewielką ich ilością)
pudłami ( ogromem )
różnościami ( luźno zapakowanymi w tzw.byle co)

Między tym wszystkim tkwiłam przerażona ja i moje radosne dwa maluchy.

Po wyczerpujących trzech godzinach padło hasło : Ruszamy!!

Całą drogę milczałam.Smutno było zostawiać stare kąty ( wspomnienia, wspomnienia).
Wystarczyło jednak ,że weszliśmy do NOWEGOWYŁĄCZNIENASZEGO MIESZKANKA, mój wrodzony optymizm wziął górę nad ponuractwem: Taaaaak! To dobra decyzja!! CHCĘ DO MIASTA!!!

I dzisiaj po tych sześciu latach stwierdzam,że ten wrześniowy dzień
jest jednym z ważniejszych w moim (naszym) życiu. Wiele się zmieniło,czasem pogmatwało,dzieciaki podrosły... a ja wciąż uwielbiam moje-nasze mieszkanko ( zwane pieszczotliwie Dziuplą).


PS. Chociaż czasem CHCE MI SIĘ NA WIEŚ!!

Wrześniowy,słoneczny dzień sześć lat temu...wielka rewolucja... Przeprowadzka!!! Wszystko idealnie zaplanowane, stosy- zapakowanych po brzegi- pudeł czekają na załadowanie do samochodu,rodzina i przyjaciele w pełnej mobilizacji. A u mnie w głowie narasta nagle irracjonalna panika, chaos, nawałnica pytań : Czy to dobra decyzja?! Może trzeba się wstrzymać? Dzieci są za małe,...

Zobacz ten post

więcej

mniej

12.09.1998 r. tak pamiętam to jak dziś ,ktoś puka do drzwi, otwieram i widzę na dłoni mojej mamy małego miałczącego kotka...Dziś wiem,że to wydarzenie całkowicie odmieniło moje życie na lepsze..Pisząc to mam łzy w oczach a w gardle coś mnie ściska :(
Pusia z dniem przybycia do mojego domu wniosła do mojego życia pełno pozytywnych emocji, nic już nie było takie jak kiedyś :) stała się moją towarzyszką... zawsze gdy wracałam do domu widziałam jak siedzi na parapecie i patrzy kiedy wrócę, z nią spałam i oglądałam telwizję. Spędziłyśmy razem 12 cudownych lat i chodż już odeszła z mojego z tego świata to cieszę się, że ze mną była, bo to było najcudowniejsze 12 lat w moim życiu...

12.09.1998 r. tak pamiętam to jak dziś ,ktoś puka do drzwi, otwieram i widzę na dłoni mojej mamy małego miałczącego kotka...Dziś wiem,że to wydarzenie całkowicie odmieniło moje życie na lepsze..Pisząc to mam łzy w oczach a w gardle coś mnie ściska :(
Pusia z dniem przybycia do mojego domu wniosła do mojego życia pełno pozytywnych emocji, nic już nie było takie jak kiedyś...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dniem, który odmienił dosłownie i w przenośni moje życie był dzień narodzin mojego syna Mirusia, który niedługo skończy trzy latka.W tym dniu zawarło się wszystko: świadectwo wielkiej miłości mojego męża, oczekiwanie na nowe życie, niepewność i strach przed nieznanym, ból i cierpienie, a potem cud narodzin, wielka miłość w sercu, łzy nieopisanego szczęścia na mojej i męża twarzy a wszystko za sprawą tej maleńkiej istoty, która każdego dnia na nowo nas zaskakuje.

Dniem, który odmienił dosłownie i w przenośni moje życie był dzień narodzin mojego syna Mirusia, który niedługo skończy trzy latka.W tym dniu zawarło się wszystko: świadectwo wielkiej miłości mojego męża, oczekiwanie na nowe życie, niepewność i strach przed nieznanym, ból i cierpienie, a potem cud narodzin, wielka miłość w sercu, łzy nieopisanego szczęścia na mojej i męża...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Zdecydowanie w moim życiu dużo namieszał dzień, w którym zdecydowałam się złożyć papiery na drugi kierunek studiów. Po co to zrobiłam? Cóż, trochę z przekory, trochę dla sprawdzenia samej siebie. Wiedział o tym tylko mój chłopak, bo nie chciałam rozgadywać i zapeszyć. I udało się. Dziś jestem już magistrem po pierwszym kierunku, w czerwcu kończę drugi. Dlaczego to początkowe zdarzenie, tamten dzień podjęcia decyzji jest tak ważny? Bo pokazało mi, że stać mnie na to, żeby być kowalem własnego losu. Stałam się silniejsza, bardziej zorganizowana i otwarta. Wiem, że ciężka praca daje rezultaty. Dziś zastanawiam się nad doktoratem. Bez tamtego dnia, bez wtedy podjętej decyzji nie miałam bym tego, co mam dzisiaj.

Zdecydowanie w moim życiu dużo namieszał dzień, w którym zdecydowałam się złożyć papiery na drugi kierunek studiów. Po co to zrobiłam? Cóż, trochę z przekory, trochę dla sprawdzenia samej siebie. Wiedział o tym tylko mój chłopak, bo nie chciałam rozgadywać i zapeszyć. I udało się. Dziś jestem już magistrem po pierwszym kierunku, w czerwcu kończę drugi. Dlaczego to...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Ten jeden dzień, który całkowicie zmienił moje życie, jeszcze nie zebrał właściwych żniw...
Wydawało mi się, że najważniejsze były chwile obrony mgr, ślub z ukochanym, spotkanie z Tori Amos, ale teraz to wszystko zostało przyćmione przez maleńka kruszynkę, która się we mnie rozwija :)
Zaróżowiła się, 28 listopada 2010 r. druga kreseczka na teście wreszcie się zaróżowiła! Nie powiem, że się nie spodziewaliśmy, ale i tak zaskoczenie było ogromne! Wzruszenie, radośc i strach przed nieznanym, przed wyzwaniem życia...
Póki co oswajamy nowe emocje, zdobywamy nową wiedzę, ja korzystając ze szczególnego czasu dbania o maleńką kobietkę i błogiego lenistwa, nadrabiam zaległości książkowe.
Ale już teraz jestem pewna, że moja dzisiejsza wypowiedź ulegnie dezaktualizacji, kiedy ta mała różowa kreseczka pojawi się w naszym życiu, już za kilka miesięcy... Czekam...

Ten jeden dzień, który całkowicie zmienił moje życie, jeszcze nie zebrał właściwych żniw...
Wydawało mi się, że najważniejsze były chwile obrony mgr, ślub z ukochanym, spotkanie z Tori Amos, ale teraz to wszystko zostało przyćmione przez maleńka kruszynkę, która się we mnie rozwija :)
Zaróżowiła się, 28 listopada 2010 r. druga kreseczka na teście wreszcie się zaróżowiła!...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dniem, który wpłynął na mnie i odmienił moje życie nie był dzień w którym poznałam swojego chłopaka czy męża.
Nie był to też dzień, w którym urodziła się moja córeczka.
Takim dniem mógłby być dzień w którym po raz pierwszy przeczytałam dobrą fantastykę, ale to też nie był ten dzień.

Momentem, który z ręką na sercu mogę nazwać przełomowym, był pierwszy dzień (a raczje wieczór) w nowej pracy. Po kilkumiesięcznym bezrobociu zdobyłam się na odwagę i zapytałam o pracę właściela rockowo-metalowego pubu, w którym już od dawna chciałam pracować. I ku mojemu zdziwieniu okazało się, że Szef poszukuje kogoś na stanowisko barman/kelner, gdyż jego ówczesny pracownik kończył studia i wyjeżdżał do innego miasta.

A więc pierwszego maja, o godzinie 20.00 zawitałam do "Motor Klubu", pełna nadzieji, ale również niesamowicie przerażona. Dlaczego przerażona? Mimo doświadcznia zobytego w dwóch knajpach, miałam mieć do czynienia po pierwsze z większą ilością różnych alkoholi, a po drugie z ludźmi przyzwyczajonymi do konktertnej i znającej ich upodobania obsługi.

Na dodatek szkolący mnie barman był dość sceptycznie nastawiony do wizji kobiety w tym barze (a zwłaszcza kobietki o tak niepozornej budowie jak ja). Pamiętam, że wszystko leciało mi z rąk, piwo podczas nalewania pieniło się niemołosiernie, a podczas nalewania wódki co chwilę rozlewałam ten trunek. Mimo to, po kilku godzinach zaczęłam czuć się tam jak w domu, a szef wraz z "starą wiarą" zaczął zastanawiać się nad nowym pseudonimem dla mnie, gdyż jak mi łaskawie tłumaczyli "w Motorze nigdy nie było kobiety za barem, więc musimy zrobić z ciebie faceta". I tak zostałam Olkiem, a w barze tym przepracowałam ponad rok.

Dlaczego ten dzień, ten bar był dla mnie tak bardzo ważny? Przede wszystkim dlatego, że mimo wątpliwości niektórych klientów i byłych pracowników radziłam sobie w tej pracy doskonale. Poznałam tam wielu cudownych ludzi, a szef nie raz wyciagał mnie z emocjonalnego "dołka". Miejsce pracy stało się dla mnie niemal jak drugi dom. Klienci stali się przyjaciółmi którzy po dziś dzień chcą, bym do nich wróciła. Pracując za barem w "Motorze" czułam że jestem odpowiednią osobą na odpowiednim miejcu. Kobietą, której niestraszne przeciwności, praca po 13 godzin czy czasem nieco zbyt pijani klienci.

I mimo że byłam tam "Olkiem", nigdy wcześniej i niemal też nigdy później nie czułam się tak kobiecą i tak pociagającą.
Tęsknota ludzi bywających tam regularnie i po dziś dzień wspominających "Olka" utwierdza mnie w przekonaniu, że prócz bycia matką, potrafię też być świetna w czymś innym, i że jeśli tylko się postaram, to poradzę sobie ze wszystkim. Jeśli człowiek ważący niecałe 50 kilogramów potrafił okiełznać 120-to kilogramowego wspóćzesnego wikinga, to już żadne przeszkody nie są w stanie mnie powstrzymać.

Wiem też jeszcze jedno - jeśli kiedykolwiek zdecyduję się na własną działalnośc, będzie to klub wzorowany na "motorze". Zarówno jeśli chodzi o muzykę, jak i stosunek do klientów.

Dniem, który wpłynął na mnie i odmienił moje życie nie był dzień w którym poznałam swojego chłopaka czy męża.
Nie był to też dzień, w którym urodziła się moja córeczka.
Takim dniem mógłby być dzień w którym po raz pierwszy przeczytałam dobrą fantastykę, ale to też nie był ten dzień.

Momentem, który z ręką na sercu mogę nazwać przełomowym, był pierwszy dzień (a raczje...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Dzień, który odmienił moje życie, trudna sprawa. Ale najbardziej pozytywną decyzją i jednocześnie trafną była zmiana szkoły. Do dzisiaj pamiętam ten moment, gdy powiedziałam: tak, zrobię to. Był to dla mnie czas trudny, pełen obaw i pytań "czy będzie dobrze?", "czy sobie poradzę?". Byłam osobą cichą i nieutrzymywałam kontaktów z innymi osobami. Gdy znalazłam się wśród nowych ludzi, w nowym miejscu, moje życie zmieniło swój bieg o 360stopni. Nie tylko zmiana wewnętrzna, radość do życia, pozytywny wpływ nowych znajomych na moją osobę, czy szczęście z błahostek. Równie ważna była zmiana zewnętrzna. W końcu odnalazłam własną osobowość, własne cechy charakteru, które siedziały gdzieś głęboko w moim ciele. Stałam się bardziej otwartą osobą, cieszącą się z małych rzeczy. Z cichej, szarej i niegrzeszącej urodą myszki stałam się pewniejszą siebie osobą, stąpającą twardo po ziemi, mającą nadzieję, że jej marzenia kiedyś się spełnią, z uśmiechem wymalowanym na twarzy. To wspaniałe, jak niewiele trzeba by odnaleźć "siebie". Wystarczy poznać wspaniałych, prawdziwych przyjaciół. Jaka byłabym gdyby nie ta sporadyczna decyzja? Gdybym została nie tam, gdzie moje miejsce? Nie wiem. Wiem na pewno, że była to najbardziej pozytywna decyzja jaką podjęłam w moim życiu. Stałam się inną, lepszą osobą dzięki ludziom, z którymi mimo skończonej szkoły, nadal utrzymuję kontakt.

Dzień, który odmienił moje życie, trudna sprawa. Ale najbardziej pozytywną decyzją i jednocześnie trafną była zmiana szkoły. Do dzisiaj pamiętam ten moment, gdy powiedziałam: tak, zrobię to. Był to dla mnie czas trudny, pełen obaw i pytań "czy będzie dobrze?", "czy sobie poradzę?". Byłam osobą cichą i nieutrzymywałam kontaktów z innymi osobami. Gdy znalazłam się wśród...

Zobacz ten post

więcej

mniej