Przystanek Woodstock.

Jak co roku, wyczekiwałam go z niecierpliwością. W końcu to impreza, którą znam dziecka, na którą zabierał mnie mój tato, a gdy dorosłam – jeżdżę już sama.

Odliczałam dni, bo wiedziałam, że będzie wyjątkowy. Miałam spotkać się ze znajomymi, których nie widziałam od roku, a wśród nich miał być chłopak, którego poznałam kilka tygodni wcześniej. Widzieliśmy się tylko ten jeden raz, a moje serce wykonało przy tym dziwny podskok, którego ja sama nie zrozumiałam od razu. Było to tym dziwniejsze, że dzieliło nas sporo kilometrów, poznaliśmy się przypadkiem, a ja ciągle myślałam o tym spotkaniu.

Tak, to był najpiękniejszy Przystanek Woodstock.

Rozmawialiśmy całą noc. O czym? Pamiętam tylko strzępki. Mówiliśmy o wszystkim, co przyszło nam do głowy. O rzeczach ważnych i błahych. O nas. Powiedzieliśmy sobie bardzo dużo. Na tyle dużo, że gdy następnego dnia musiał wyjechać, płakałam na peronie, a on mnie całował i obiecywał, że jakoś sobie poradzimy.

Moje życie przewróciło się do góry nogami. Musiałam nauczyć się tęsknić i wytrzymywać tygodniowe rozłąki. Nie było nam łatwo. Niedzielne wieczory były najgorsze, wtedy rozstawaliśmy na następne dni. Ale na szczęście nie trwało to długo. Damian przeprowadził się do mojego miasta i teraz możemy planować już wspólne życie obok siebie :)

I może jest to banał, ale wtedy zmieniło się wszystko. Moje spojrzenie na świat i samą siebie. Okazało się, że jestem silniejsza niż myślałam i że nikt nie oczekuje, abym był "twardą laską". Czuję się kobieco, czuję atrakcyjna i akceptowana ;)

Przystanek Woodstock.

Jak co roku, wyczekiwałam go z niecierpliwością. W końcu to impreza, którą znam dziecka, na którą zabierał mnie mój tato, a gdy dorosłam – jeżdżę już sama.

Odliczałam dni, bo wiedziałam, że będzie wyjątkowy. Miałam spotkać się ze znajomymi, których nie widziałam od roku, a wśród nich miał być chłopak, którego poznałam kilka tygodni wcześniej....

Coś co odmieniło moje życie. Może się to nie wydawać znaczące,lecz dla mnie właśnie takie małe, sentymentalne drobiazgi mają największe znaczenie. Tym drobiazgiem była 1. z Polskiego za wypracowanie na temat jakiejś lektury. Pani w komentarzu napisała, że nie zapoznałam się wystarczająco z książką.Hm... Musiałam ją poprawić- w ogóle jej nie przeczytałam. Byłam dobrą uczennica, ale nie ambitną. Wiedza sama wchodziła mi do głowy,choć specjalnie o to nie zabiegałam. Normalnie bym się tym nie przejęła, nigdy nie czytałam lektur, ale chodziło to za mną i chodziło. Po jakimś tygodniu walki z myślami postanowiłam pójść do biblioteki. Wzięłam pierwszą lepszą książkę i wypożyczyłam. Zszokowana tym, że książkę liczącą ok. 300 stron,przeczytałąm w 3 dni. Nie mogłam uwierzyć, że coś tak "grubego" może się tak łatwo, lekko i przyjemnie czytać. Zawsze książka kojażyła mi się z trzema określeniami: udręka, tortura i...lektura. Nie zauważałam innych książek tylko te, które musiałam przeczytać, choć i tak tego nie robiłam.
Tak więc chodziłam do biblioteki i czytałam. Potem stało się coś niezwykłego. Zobaczyłąm w bibliotece moją najlepszą przyjaciółke z dzieciństwa. Nie mogłam się nią nacieszyć. Nasze drogi się rozeszły, gdy moi rodzice się rozstali, a ja nie miałam ochoty nikogo widzieć.
Teraz jednak w poniedziałki i piątki chodzimy do biblioteki, gdyż nie mogę się obejść bez książki. Przez całe życie będę wdzięczna książce, że to dzięki niej odnalazłam na nowo przyjaźń.

Coś co odmieniło moje życie. Może się to nie wydawać znaczące,lecz dla mnie właśnie takie małe, sentymentalne drobiazgi mają największe znaczenie. Tym drobiazgiem była 1. z Polskiego za wypracowanie na temat jakiejś lektury. Pani w komentarzu napisała, że nie zapoznałam się wystarczająco z książką.Hm... Musiałam ją poprawić- w ogóle jej nie przeczytałam. Byłam dobrą...

Był piękny, lipcowy dzień. Zaczął się jak każdy inny z ostatniego tygodnia – pobudka, szybkie śniadanie, telefon do starostwa powiatowego. Czy już jest? Proszę, niech już będzie... I wreszcie, owego pięknego dnia, pani po drugiej stronie słuchawki powiedziała upragnione "tak". Błyskawiczna mobilizacja taty, szybka wycieczka do starostwa, parę podpisów i oto mam – moje prawo jazdy. Mały kawałek zalaminowanego plastiku, a tyle radości, tyle możliwości! Nagle cały świat stał przede mną otworem, a linia horyzontu uwodzicielsko mruczała: "dalej, śmiało, spróbuj mnie dogonić...". Nie musiała długo namawiać.

Tego samego dnia, chwilę później, usiadłam za kierownicą swojego auta. Piękna, niewielka prawie że terenówka. Nieco wiekowa, lekko porysowana, trochę przykurzona, ale moja. Wciąż brakowało jej działającego radia, ale wtedy o to nie dbałam. Wtedy najważniejsze było to niesamowite uczucie siedzenia za kierownicą, już jako pełnoprawny kierowca.

Biała linia na czarnym asfalcie wyznacza trasę. Bo nic więcej nie potrzeba. Mapa? A po co, przecież ja chcę się zgubić! Chcę się zgubić w tym cudownym, wielkim świecie. I od tego pamiętnego dnia co i rusz gdzieś się gubię. Ale zawsze wracam, bogatsza o nowe zdjęcia w aparacie i kolejne kilometry na liczniku.

Był piękny, lipcowy dzień. Zaczął się jak każdy inny z ostatniego tygodnia – pobudka, szybkie śniadanie, telefon do starostwa powiatowego. Czy już jest? Proszę, niech już będzie... I wreszcie, owego pięknego dnia, pani po drugiej stronie słuchawki powiedziała upragnione "tak". Błyskawiczna mobilizacja taty, szybka wycieczka do starostwa, parę podpisów i oto mam – moje prawo...

Akurat to był Dzień Kobiet, kilkanaście lat temu. Znałam Go kilka miesięcy i chyba już wtedy kochałam. Tylko nie wiedziałam, czy On czuje to samo. Parę dni wcześniej wyjeżdżał na kilka dni. Bardzo przeżywał ten wyjazd i z pewnym niepokojem odprowadzałam Go do auta. Właśnie list, kóry przyszedł 8 marca, sprawił, że to był najpiękniejszy dzień w moim życiu. Kilka słów, które czytałam ze łzami wzruszenia i szczęścia na policzkach. I namalowany kwiatek, który rozczulił mnie swoją prostotą i szczerością. Po tym liście wiedziałam już, co On czuje.
Zaczął się wtedy nowy rozdział w moim życiu. Od tamtego dnia było jeszcze całe mnóstwo pięknych dni spędzanych we dwoje, potem we troje i we czworo. Mam nadzieję, że jeszcze sporo ich przed nami.
A list zachowałam do dziś...

Akurat to był Dzień Kobiet, kilkanaście lat temu. Znałam Go kilka miesięcy i chyba już wtedy kochałam. Tylko nie wiedziałam, czy On czuje to samo. Parę dni wcześniej wyjeżdżał na kilka dni. Bardzo przeżywał ten wyjazd i z pewnym niepokojem odprowadzałam Go do auta. Właśnie list, kóry przyszedł 8 marca, sprawił, że to był najpiękniejszy dzień w moim życiu. Kilka słów, które...

Jest taki jeden dzień, którego wspomnienie noszę głęboko w sobie. Nie był to szczęśliwy dzień, ale z pewnością... szczególnie ważny.

Było to kilka lat temu, byłam wtedy jeszcze na studiach - byłam młoda, głupia i... zakochana. Pamiętam było ciepło i słonecznie, a ja od rana nie rozstawałam się z uśmiechem. Dzień zapowiadał się naprawdę pięknie. I wtedy odebrałam telefon, głos w słuchawce - głos mojego brata mówił wolno i spokojnie (nie zapomnę tych słów do końca życia) - "...ale się nie denerwuj. Tata jest w szpitalu". Więcej nie słyszałam, albo inaczej - nie chciałam słyszeć. Koledzy z pracy (byłam wtedy na stażu) podwieźli mnie do szpitala. Biegiem dotarłam na oddział ratunkowy, gdzie dowiedziałam się, że tato leży na neurologii. Nogi ugięły się pode mną i to dosłownie. Jak to, pytałam siebie - neurologia? przecież tato nigdy nie chorował, na nic się nie skarżył, a teraz... Ale, jak się później okazało, nie to było najgorsze, najgorszy był widok taty leżącego na szpitalnym łóżku, który dodatkowo... wydawał się jakiś skurczony i przestraszony. A lekarze, nie wiedzieli, co mu jest.

Po kilku godzinach spędzonych w szpitalu, po wylaniu hektolitrach łez i zastanawianiu się, co się stało, zadzwoniłam do swojego ówczesnego chłopaka. Poprosiłam, aby przyjechał i... był przy mnie. Mój chłopak, a i owszem, przyjechał, ale tylko na chwilę. Nie został za mną, bo... bo był zmęczony po pracy i chciał odpocząć - położyć się spać. Pojechał więc do domu i... wyłączył telefon.

Dotarło wtedy do mnie wszystko to, co od dłuższego czasu odsuwałam od siebie. Zrozumiałam bowiem, że tak naprawdę nigdy na niego liczyć nie mogłam. I choć nie powiedziałam tego głośno, wiedziałam, że kiedy wszystko się jakoś uspokoi, kiedy w końcu dowiemy się, co dolega tacie... zrobię to, o czym już myślałam.

I choć początkowo wszystko to było dla mnie niesamowicie trudne i przykre, z czasem zrozumiałam, że całe to wydarzenie - szpital, choroba taty - pomogło mi podjąć najlepszą w życiu decyzję. Ten facet naprawdę nie był dla mnie - wiedzieli to wszyscy, tylko ja nie chciałam tego dostrzec. Pamiętam, że kiedy opowiadałam swoim przyjaciołom o zerwaniu, nikt nie powiedział "przykro mi". To co słyszałam brzmiało mniej więcej tak - "w końcu", "dobrze zrobiłaś".

Tak, ten dzień był naprawdę szczególny. Zbliżył mnie do taty, który choć na co dzień nosi maskę silnego mężczyzny, tak naprawdę, tam w środku, jest wrażliwym facetem. No i najważniejsze - ten dzień bł naprawdę szczególny, bo zrozumiałam, że w życiu nie liczy się "bycie z kimś", ale "bycie z kimś, na kogo można liczyć w każdej sytuacji!"

Jest taki jeden dzień, którego wspomnienie noszę głęboko w sobie. Nie był to szczęśliwy dzień, ale z pewnością... szczególnie ważny.

Było to kilka lat temu, byłam wtedy jeszcze na studiach - byłam młoda, głupia i... zakochana. Pamiętam było ciepło i słonecznie, a ja od rana nie rozstawałam się z uśmiechem. Dzień zapowiadał się naprawdę pięknie. I wtedy odebrałam telefon,...

29.06.2007. Godzina siódma dwadzieścia z groszami. Jestem u babci. Odbieram maila i widzę: "Kandydat o numerze pesel (...) został zakwalifikowany do oddziału (...) V Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie". Wrzask, jaki wtedy podniosłam, wciąż siedzi w mojej głowie. O dziwo nawet moja babcia się nie zapytała, czy jestem opętana! Dostałam się! Co prawda chciałam iść do tego, które miałam na drugim miejscu, ale... co prestiż to prestiż :D. Nie spodziewałam się i niemal serce mi stanęło ze szczęścia.

To był pierwszy dzień reszty mojego życia. Udało mi się wyrwać z małego miasteczka do jednego z miast moich marzeń, do jednego z najlepszych liceów w Polsce. Zamieszkałam w internacie, gdzie poznałam kilka cudownych dziewczyn. Również w szkole poznałam chłopaka, który sprawił, że rok 2009 stał się najpiękniejszym rokiem mojego życia. Trafiłam do szkoły wyjątkowej. Bywało ciężko, ale nawet w najgorszych chwilach nie byłabym w stanie jej oddać za żadną inną (niedawno doszłam do wniosku, że to najlepszy przykład syndromu sztokholmskiego ;)). Mogłam nareszcie być sobą - dziwną, nietuzinkową, której nikt nie rozumie, ale również nie próbuje sprowadzić do swojego poziomu. W Piątce poznałam wspaniałe osoby. Każdy mnie czegoś nauczył. I szkoda, że w końcu musiałam opuścić jej progi, chociaż dość często się w niej pojawiam, ponieważ obecnie moja przyjaciółka jest tam w klasie maturalnej ;). No i jest ona o pięć minut drogi od mojego wydziału ;).

Pobyt w Piątce wiele mnie nauczył, chociaż nie chodzi mi tutaj wyłącznie o kwestie edukacyjne, a życiowe. Doceniłam wreszcie to, kim jestem. A to jest bardzo ważne. Stałam się twardsza, odważniejsza, ale jednocześnie spokojniejsza. Wystawiłam nos ze swojej enklawy, nauczyłam się ufać bardziej ludziom.

Skończyłam tę szkołę niecały rok temu, ale wiem bardzo dobrze, ile jej zawdzięczam. Podobno studia to najpiękniejszy okres w życiu młodego człowieka. Nie potrafię się z tym zgodzić. Dla mnie było to liceum. A tamten jeden dzień, jeden mail, zmienił całe moje życie. Bo gdybym się nie dostała do Piątki, nie wiem, co bym robiła, gdzie bym się teraz znalazła. Podejrzewam, że nie w tym miejscu i nie w takim samym stanie, jak teraz.

29.06.2007. Godzina siódma dwadzieścia z groszami. Jestem u babci. Odbieram maila i widzę: "Kandydat o numerze pesel (...) został zakwalifikowany do oddziału (...) V Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie". Wrzask, jaki wtedy podniosłam, wciąż siedzi w mojej głowie. O dziwo nawet moja babcia się nie zapytała, czy jestem opętana! Dostałam się! Co prawda chciałam iść do tego,...

Życie to falowanie. Każda fala, która dobija do brzegu, nieodwracalnie nas zmienia. Co jakiś czas człowiek wymienia całą skórę, którą nosi na swoim ciele. Co jakiś czas robi też porządki w głowie, układa wszystko na półkach serca, otrzepuje z kurzu, albo wyrzuca na wieczne niepamiętnie.
Moich „dni do pamiętania” mam całe mnóstwo, powkładanych w albumy ze zdjęciami, posegregowanych w bilety z koncertów, pobazgranych w starych pamiętnikach. Są takie, które tchną oczywistością – ślub, pierwszy pocałunek, mgr przed nazwiskiem. Ale są też takie, o których wiem tylko ja – maszyna do jajecznicy, maskotka Gremlina, list o białowłosym chłopaku, wsunięty w rękę na szkolnej przerwie…
Ale ostatni „dzień do pamiętania”, o którym piszę, zdarzył się latem zeszłego roku. Ociężała, gubiąca dech na zbyt wysokich schodach, mało uśmiechnięta trafiłam do szkoły tańca. A tam uzależniłam się w mgnieniu oka. ZUMBA.
Twórcą zumby jest Alberto „Beto” Perez. Powstała przypadkowo, gdy na zajęcia z aerobiku, których był instruktorem, zapomniał płyty z muzyką. Miał za to muzykę latino, która rozpala krew, topi niepewność, nakazuje biodrom ruch.
Tak się zaczęło. I tak się zaczęło u mnie.
Poszłam zobaczyć, a wyszłam rozogniona i pełna energii. Mimo, że zmęczona i bez tchu.
To narkotyk, to wojna, która toczy się w Twoim ciele, a Ty nie chcesz, żeby się skończyła. Stajesz się piękną kobietą, Twoje biodra same falują, a Ty po raz pierwszy czujesz, że możesz być ponętna. Po raz pierwszy uśmiechasz się w ten dziwny, magiczny sposób, w jaki potrafią się uśmiechać tylko spełnione kobiety. Prostujesz plecy i zapominasz o niewyrzuconych śmieciach, pracy, złej książce, kłótni z Mężem. Bo gdy przyjdziesz do domu będziesz tak bardzo kobietą, że on też o tej kłótni zapomni. Zamiast ciała będziesz miała muzykę, zamiast kości instrumenty, zamiast nóg czysty taniec. Przestanie być ważne, że nie umiesz tańczyć – zapomnisz o tym zaraz, gdy przekroczysz próg sali.
A ja z utęsknieniem czekam na to, aż mój edytor tekstowy przestanie z uporem podkreślać mi słowo „zumba”, jako nieznane.

Życie to falowanie. Każda fala, która dobija do brzegu, nieodwracalnie nas zmienia. Co jakiś czas człowiek wymienia całą skórę, którą nosi na swoim ciele. Co jakiś czas robi też porządki w głowie, układa wszystko na półkach serca, otrzepuje z kurzu, albo wyrzuca na wieczne niepamiętnie.
Moich „dni do pamiętania” mam całe mnóstwo, powkładanych w albumy ze zdjęciami,...

Powiadacie dzień który był dla mnie szczególnie ważny lub odmienił moje życie ? Dobre pytanie. Ale tak .. w moim życiu również był taki dzień. Dzień w którym uwierzyłam, że marzenia się spełniają. Moim marzeniem było pojechać kiedyś do Paryża- miasta mody, miłości oraz ekstrawagancji. Zobaczyć na własne oczy wieże Eiffla, która jest symbolem tego, że ze stali może powstać coś pięknego i podziwianego przez wiele pokoleń.
Zbliżały się moje 17 urodziny. Pewnego dnia mama wróciła z pracy i oznajmiła mi, ze ma dla mnie prezent urodzinowy. Byłam lekko w szoku, gdyż moje urodziny były dopiero za dwa miesiące. Czyżby mamie się coś pomyliło? Ależ oczywiście, że nie. Sprawiła mi najwspanialszy prezent jaki mogłam dostać na urodziny - bilet do Paryża!!! Tydzień po moich urodzinach już byłyśmy w tym pięknym miejscu. A dzień w którym zobaczyłam wieże Eiffla zapamiętam do końca mojego życia. Jest to niesamowite wrażenie, gdy tak mała istota jak człowiek znajdzie się na środku palcu no którym stoi ta stalowa „figura” i poczuje się jak mróweczka. A gdy już stanie na tarasie widokowym z którego widać cały Paryż, myśli sobie, ze cały świat leży u jego stóp i czeka na odkrycie.
Paryż to niesamowite miasto, które od zawsze chciałam zwiedzić. I to właśnie ten dzień , w którym dostałam bilet od mamy zmienił moje życie. Ktoś mógłby powiedzieć, ze to przecież nic nadzwyczajnego. Lecz dla mnie ten bilet był ziszczeniem moich marzeń. Dowodem na to, że warto je mieć , wierzyć i dążyć do nich, ponieważ przyjdzie kiedyś taki dzień w którym staną się rzeczywistością.

Powiadacie dzień który był dla mnie szczególnie ważny lub odmienił moje życie ? Dobre pytanie. Ale tak .. w moim życiu również był taki dzień. Dzień w którym uwierzyłam, że marzenia się spełniają. Moim marzeniem było pojechać kiedyś do Paryża- miasta mody, miłości oraz ekstrawagancji. Zobaczyć na własne oczy wieże Eiffla, która jest symbolem tego, że ze stali może...

Najważniejszym dniem mojego życia był 4 maja 2004 roku a dokładnie godzina 9:15. Właśnie tego dnia na świat przyszedł mój synek.
Dla każdej matki ten dzień narodzin dziecka jest wyjątkowy, ale dla mnie był szczególnie.Zaszłam w ciążę jak miałam 16 lat. Moi rodzice nie byli pewni jak dziecko ma sobie poradzić z urodzeniem i wychowaniem dziecka. Dlatego do dnia narodzin mojego syna nie byłam pewna co się z nami stanie. Ale gdy tylko wzięłam moje maleństwo na ręce wiedziałam... nie oddam go nikomu, jest mój i tylko mój!

I tak mój synek ma już 6 lat. Codziennie rano prowadzam go do szkoły, a w nocy całuje na dobranoc , każdy spędzony z nim dzień jest moim najlepszy!

Najważniejszym dniem mojego życia był 4 maja 2004 roku a dokładnie godzina 9:15. Właśnie tego dnia na świat przyszedł mój synek.
Dla każdej matki ten dzień narodzin dziecka jest wyjątkowy, ale dla mnie był szczególnie.Zaszłam w ciążę jak miałam 16 lat. Moi rodzice nie byli pewni jak dziecko ma sobie poradzić z urodzeniem i wychowaniem dziecka. Dlatego do dnia narodzin...