Drodzy użytkownicy,

w związku z niewielką liczbą prac, które spełniały wymogi formalne oraz ze względu na kontrowersje, które wzbudzał zapis o wyborze tekstów z największą liczbą plusów, organizatorzy konkursu zdecydowali się przeczytać wszystkie zgłoszone prace i spośród nich wybrać laureata. Laureatem została użytkowniczka marg0h. Jurorzy wzięli pod uwagę warsztatową sprawność autorki, niebanalną konstrukcję tekstu i umiejętne operowanie suspensem.

Laureatce gratulujemy.

Drodzy użytkownicy,

w związku z niewielką liczbą prac, które spełniały wymogi formalne oraz ze względu na kontrowersje, które wzbudzał zapis o wyborze tekstów z największą liczbą plusów, organizatorzy konkursu zdecydowali się przeczytać wszystkie zgłoszone prace i spośród nich wybrać laureata. Laureatem została użytkowniczka marg0h. Jurorzy wzięli pod uwagę warsztatową...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs zakończony. O wynikach poinformujemy was w stosownym czasie.

Konkurs zakończony. O wynikach poinformujemy was w stosownym czasie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Pamiętasz, jak tamtego lata byłam niemal w stanie udowodnić całemu światu, że jeśli tylko oprzesz się na moim ramieniu, razem możemy wszystko? Ze słodką naiwnością sądziłam, że będę twoim oknem na świat. Byłam dumna, że jestem w stanie wsiąść z tobą do pociągu i spontanicznie pojechać z tobą na koncert do Krakowa.

Nie cieszyły cię jednak przyjemności, które sobie dla nas zaplanowałam. Byłaś niespokojna i poirytowana i chyba pytałaś mnie o powrót do domu. Lody na twojej kawie smętnie topniały, a wzrok obojętnie patrzył na kamienice wokół. Wciąż jeszcze siliłam się na udawany entuzjazm, zapowiadając ci kolejne przyjemności nadmiernie ożywionym tonem. Dobrze że tamtego dnia nie wpadłam na pomysł przejażdżki dorożką, bo pewnie koń zmarkotniałby od naszego braku polotu.

Kiedy wreszcie dotarłyśmy do sali koncertowej na Kazimierzu, byłam spocona i zziajana na nas obie. Wiedziałam, że w chwili przytomności umysłu wybaczysz mi wszystko, nawet to, że się zgubiłyśmy, ale dla mnie to była kolejna porażka, kolejny chichot losu. Opadłam na krzesło z westchnieniem ulgi. Nie mówiłam już nic, nie usiłowałam wzbudzić w tobie ciekawości mającym się zaraz zacząć koncertem.

Nie musiałam. Kiedy tylko rozległy się pierwsze dźwięki, a kantor zaintonował swoją pieśń, chwyciłaś mnie za ramię, wbijając weń swoje paznokcie. Z każdą piosenką twoje skurczone ciało prostowało się coraz bardziej, na twoje policzki wracały rumieńce, a usta same zaczynały nucić nieznane ci pieśni. A może jednak znane, może gdzieś odnajdywałaś w nich jakieś echa z dzieciństwa? Kto wie, czy w twojej wsi melodie żydowskie nie mieszały się z polskimi? Klaskałaś bez opamiętania. Po koncercie wyściskałaś siedzącą obok ciebie starszą, amerykańską Żydówkę, która nic nie rozumiała z twojego szczebiotu, ale patrzyła na ciebie z rozczuleniem.

W pociągu w drodze powrotnej nie pamiętałaś już nic z koncertu, a twój entuzjazm zdążył już dawno ulecieć. Bolała cię głowa i trzymałaś się za pulsujące skronie. Pytałaś czemu ta podróż tyle trwa i irytował cię każdy szczegół wokół. Ani przez chwilę nie odczułam jednak zniecierpliwienia. Nawet jeżeli obie musiałyśmy zapłacić za tę podróż twoim zmęczeniem i moją utratą złudzeń, że to okno na świat będzie otwierać się inaczej niż przypuszczałam, to chwila radości jaką mi dałaś, przesłoniła mi wszystko. Wciąż tlił się w tobie ten płomień życia, to najprostsze umiłowanie piękna, które dałaś mi na całe życie.

Pamiętasz, jak tamtego lata byłam niemal w stanie udowodnić całemu światu, że jeśli tylko oprzesz się na moim ramieniu, razem możemy wszystko? Ze słodką naiwnością sądziłam, że będę twoim oknem na świat. Byłam dumna, że jestem w stanie wsiąść z tobą do pociągu i spontanicznie pojechać z tobą na koncert do Krakowa.

Nie cieszyły cię jednak przyjemności, które sobie dla nas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jesteśmy przyzwyczajeni budzić się w naszym ciepłym, domowym łóżku. Otuleni milutką w dotyku kołderką, promieniami słońca prześwitującymi delikatnie przez zasłony. Mnie obudziło mocne poklepywanie po policzku i zmartwiony głos jakiegoś mężczyzny.
-Wszystko w porządku? Co pan tutaj robi?-pytał, a ja potrzebowałem chwili by przetrzeć zmęczone, przyprószone płatkami śniegu oczu i spojrzeć na niego. Nie miałem pojęcia kim był ten staruszek w długim czarnym płaszczu, a tym bardziej co za czarne kontury miasta majaczyły się tuż przede mną.
-Gdzie ja jestem?- odparłem pytaniem na pytanie, wskazując ręką przed siebie.
-W Krakowie-odpowiedział pogodnie staruszek- Chyba nie muszę panu tłumaczyć co to za miasto.
Nie chciałem wyjść na głupca, ale w dalszym ciągu nie miałem kompletnie pojęcia, gdzie się znajduję i nieśmiało oświadczyłem, że nigdy nie słyszałem o Krakowie.Słowa te wyraźnie wzburzyły starca, który przysiadł na krawężniku, odchrząknął i zaczął opowiadać.
Mówił o historii jednego z najstarszych miast Polski.O przypominającej tragiczne czasy drugiej wojny światowej- Fabryce Schindlera.O pięknym kościele Mariackim. O Sukiennicach ze straganami pełnymi rozmaitej biżuterii, rękodzieła czy pamiątek. O Zamku na Wawelu, który kiedyś zamieszkiwały dostojne rodziny królewskie. O pracowitych i inteligentnych krakowianach. O smaku świeżutkich obwarzanków, kupionych zaraz z samego rana.
Staruszek opowiadał i opowiadał i coraz bardziej wkręcał się w swoją opowieść. Mówił bardzo szybko, ale wyraźnie i bez błędów. Zdawało się, że znał ten tekst na pamięć- słowo w słowo. Emanowało od niego miłość do miasta, do jego mieszkańców, zabytków, tradycji. Nagle zauważyłem, że zaczyna świtać, lecz zignorowałem to chłonąc z zaciekawieniem legendę o smoku wawelskim. Niespodziewanie jednak mój nowo poznany przyjaciel przerwał swój monolog i z uśmiechem wlepił we mnie swe ufne, niebieskie oczy.
-Czy jesteś już gotowy?- zapytał ożywiony. A ja choć nie miałem bladego, zielonego, czy jakiegokolwiek innego pojęcia o co mu chodzi pokiwałem twierdząco głową.
-W takim razie chodźmy poczuć magię Krakowa na własnej skórze.
W dalszym ciągu nie znałem tego miasta wystarczająco, ale jakiś radosny głosik w mojej głowie podpowiadał mi, że będzie to na pewno miłe i długo wspominane spotkanie. Ruszyliśmy w stronę Starego Rynku, a mi już i sam zapach Krakowa zaczynał się niezwykle podobać.

Jesteśmy przyzwyczajeni budzić się w naszym ciepłym, domowym łóżku. Otuleni milutką w dotyku kołderką, promieniami słońca prześwitującymi delikatnie przez zasłony. Mnie obudziło mocne poklepywanie po policzku i zmartwiony głos jakiegoś mężczyzny.
-Wszystko w porządku? Co pan tutaj robi?-pytał, a ja potrzebowałem chwili by przetrzeć zmęczone, przyprószone płatkami śniegu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trawiona rosnącą gorączką świeżo nabytej anginy i równie niezdrowo rozpalonego szaleńczym rytmem dnia, nerwowym kaszlem wypluwa słowa na wirtualną kartkę. Niebawem dwunasta. Jeszcze czas, jeszcze może zatańczyć ze słowami. Wraz z wybiciem północy ponownie zmieni się w szarą emanację prozy życia. Obiad, pies, praca, książki - sumienne codzienne oddzielanie maku od grochu. Lecz teraz sza, teraz magia trwa. Może być gdziekolwiek kimkolwiek być - może. Więc czemu nie opowiadaniem o Krakowie? Niech się stanie! Zatem jest. Jak słowo ciałem, tak ciało słowem. Figurę (stylistyczną) ma niezłą więc jeśli trochę wciągnie brzuch spokojnie zmieści się w 2500 znakach ze spacjami. Będzie tylko musiała zrezygnować z dialogów, scenerii, opisów przyrody, bohaterów i akcji. Zresztą i tak robi to codziennie. Jest czystym monologiem anginy, strumieniem domości, nieznośną ością bytu. Sama sobie w gardle staje. A teraz próbuje na wysokości zadania. Dochodzi dwunasta, a ona wciąż ma nadzieję odnaleźć jakąkolwiek pointę, lecz niebawem zgubi nawet wątek samej siebie - gdzieś na ulicy Miodowej czy Starowiślnej. I tak jest chyba dobrze, bo inaczej być nie może. Bo przecież Kraków opowiada się sam. W tysiącach od-głosów przechodniów, gołębi i meneli z nieustającą pasją sikających na Plantach. Ona jest tylko jednym z akapitów w polifonicznej narracji, zapomnianym gdzieś w przypisie na przedostatniej stronie kilka minut przed końcem rozdziału.

Wybija dwunasta.

I nie zdąży być inaczej.

Trawiona rosnącą gorączką świeżo nabytej anginy i równie niezdrowo rozpalonego szaleńczym rytmem dnia, nerwowym kaszlem wypluwa słowa na wirtualną kartkę. Niebawem dwunasta. Jeszcze czas, jeszcze może zatańczyć ze słowami. Wraz z wybiciem północy ponownie zmieni się w szarą emanację prozy życia. Obiad, pies, praca, książki - sumienne codzienne oddzielanie maku od grochu....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją ulubioną częścią dnia jest popołudnie. Wtedy nie ma turystów, można w spokoju pomyśleć. Stoję na środku starówki i zastanawiam się, i podziwiam. Jakie to miasto jest piękne. Ja chcę tu żyć!! Krzyczę na całą parę w swojej duszy. Cała moja depresja ulatnia się, kręcę się wokół własnej osi. Jakie to piękne, Kraków podarował mi kawałek swojej energii. Kuce na starówce mi salutują, czyżby słyszały moje myśli?? Przechodzę ulicami, ktoś mi co krok wciska jakieś ulotki, z jednej strony denerwujące, ale dzięki temu poznałam najlepszą restaurację na świecie - Koko. W spokojnym miejscu jest ulokowana, a gdy tam wchodzisz nawet nie przeczuwasz ile tam życia! Ile można usłyszeć różnych języków świata, i ten klimat. To jest niepowtarzalne. Niepowtarzalne.
Nagle rozpętała się burza, ni stąd ni zowąd. Stoję pod pierwszym, lepszym napotkanym daszkiem, nagle zauważam pewną parę. On wprost przygotowany na deszcz, ona zaś zupelnie letnio ubrana. Kłócą się. Nagle on ją całuje. Ktoś robi im zdjęcia. aż nagle wszyscy przykucają, przez jakichś ogromny huk. Każdy wystraszony, nikt nie wie co robić. Co to za huk ?? - posypują się pytania. Zastanawiam się czy może ktoś zechciał zniszczyć nasz piękny Kraków?? Jestem przerażona. Czyżby to Rosjanie.. Nie, to niemożliwe, jesteśmy przecież w Uni, mamy XXI w. To niemożliwe..

Moją ulubioną częścią dnia jest popołudnie. Wtedy nie ma turystów, można w spokoju pomyśleć. Stoję na środku starówki i zastanawiam się, i podziwiam. Jakie to miasto jest piękne. Ja chcę tu żyć!! Krzyczę na całą parę w swojej duszy. Cała moja depresja ulatnia się, kręcę się wokół własnej osi. Jakie to piękne, Kraków podarował mi kawałek swojej energii. Kuce na starówce mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kraków zabrzmiał w niej kiedy miała sześć lat - dźwiękiem krakowskich dzwonów i hejnałem z Wieży Mariackiej. Pierwszy raz swoją małą stopę, obutą w czerwone kalosze postawiła na krakowskim bruku, kiedy jeszcze nie wiedziała, że to miasto, to będzie jej miejscem na ziemi. Mirabelle z tamtej wycieczki niewiele sobie przypominała: całodzienna podróż samochodem z rodzicami i wrednym, starszym bratem, smoka wawelskiego, ale jej dusza zapamiętała o wiele więcej. Dokładnie 13 lat po tym, jak Kraków stał się jej marzeniem, powróciła do tego miejsca. Tym razem nie w kaloszach, ale w ekscentrycznych, kolorowych czółenkach. Kiedy zrobiła pierwsze dwa kroki wchodząc w Bramę Floriańską, jej dusza zakołatała w ich rytm: Tuk tuk, tuk tuk, wyrównał się rytm serca. Mirabelle wzięła głęboki oddech, powstrzymała kołowrót w głowie i ruszyła dziarskim krokiem w stronę niesamowitej przestrzeni, gdzie tętniła kultura, sztuka, a z zakamarków wychodziła jakaś bliżej nieokreślona, magnetyczna siła. Tu nawet butiki nowoczesnych sieci handlowych wyglądały jak by były sklepami z brytyjskich filmów, z tajemnicą, spokojem, doskonale urządzone. To miasto drgało emocjami, ludźmi, więc Mirabelle podejrzewała, że właśnei od tego drga powietrze, a nie od temperatury bijącej z nagrzanych kamieni. Krakowski rynek był somnambuliczny w środku dnia, mimo morza ludzi panował tam spokój. Mirabelle rozmyślała, czy spełnić marzenie z dzieciństwa? W zamyśleniu, odruchowo udała się na Grodzką. Lawirując pomiędzy dorożkami i straganikami z preclami dostrzegła księgarnię, która uwodziła zewnętrzną elewacją z drewnianych paneli. Drzwi były otwarte. Weszła. Jej oczom ukazała się niezwykła przestrzeń, której nikt nie mógł się spodziewać. Księgarnia była dość wąska, ale tak długa, że nie było widać jej końca. Przy kasie siedział mężczyzna, który po tym jak Mirabelle weszła oznajmił: Ma Pani piękne buty. Mirabelle podziękowała odruchowo, ale jej myśli uciekły w stronę książek. Kolejno, zaczęła przeglądać tytuły, czasem przepychała się pomiędzy ludźmi lub przystawała w pustym koncie. Rezultatem tej wizyty było nabycie trzynastu książek o Krakowie. Jakby miasto chciało uzupełnić każdy rok nieobecności Mirabelle. Ona chciała Krakowa, a miasto jak się okazało, chciało ją przyjąć. Pan, który sprzedał jej książki, miał równie nietypowe buty, co Mirabelle, przy kasie księgarni stali ludzie, którzy tak jak ona kupowali sterty książek, a za drzwiami tętniło życie w rytmie jej kroków. Została.

Kraków zabrzmiał w niej kiedy miała sześć lat - dźwiękiem krakowskich dzwonów i hejnałem z Wieży Mariackiej. Pierwszy raz swoją małą stopę, obutą w czerwone kalosze postawiła na krakowskim bruku, kiedy jeszcze nie wiedziała, że to miasto, to będzie jej miejscem na ziemi. Mirabelle z tamtej wycieczki niewiele sobie przypominała: całodzienna podróż samochodem z rodzicami i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kraków, Kraków, ach ten Kraków. Miasto magiczne, nie da się zaprzeczyć. Większości ludzi kojarzy się z wspaniałą architekturą i rolą jaką odegrał w historii naszego kraju. Jednak nie mnie. Zawsze darzyłam to miasto sentymentem. Przechadzając się jego ulicami uciekałam myślami do niezliczonych artystów, którzy właśnie tam znaleźli swój twórczy azyl. Tak było kiedyś; teraz Kraków jest dla mnie równoznaczny z jedną osobą. Osobą, której nigdy nie poznałam. Nie znam nawet jej imienia, ale wspomnienie o niej jest dla mnie uosobieniem istoty Krakowa. Był wówczas piękny dzień. Przechadzałam się uliczkami, bawiąc się w cichego obserwatora rzeczywistości. W pewnym momencie ujrzałam chłopaka, grającego na gitarze. Na pierwszy rzut oka było widać, że nawet najdrobniejsze drżenie strun pod jego palcami sprawia mu przyjemność. Chłopak był niepozorny, skryty pod zbyt obszernymi czarnymi ubraniami. Mimo, że wszystko wskazywało na to, że nie przelewa mu się, zarażał pozytywną energią i chęcią do życia. Nie odrywał wzroku od swojej gitary, jak gdyby była najcenniejszą rzeczą w jego życiu. Rzeczywiście, wyglądała na cenną i nie tylko ja odniosłam takie wrażenie. Nagle w stronę chłopaka zaczął biec rosły facet, złapał za gitarę i ruszył dalej. Chłopak rzucił się w pogoń, rozpaczliwie krzycząc, biegł z całych sił gdy nagle z bocznej uliczki wynurzył się samochód i uderzył w niego. Auto poruszało się szybciej niż powinno w takim miejscu i impet z jakim chłopak wpadł na jego maskę, sprawił, że odrzuciło go na kilka metrów. Kierowca i kilku gapiów natychmiast znaleźli się przy nim. Ostrożnie ruszyłam za innymi, bojąc się co tam zobaczę. Chłopak na szczęście żył, ale był w opłakanym stanie. Musiał czuć potworny ból. Powinien go czuć, ale on potrafił myśleć tylko o jednej rzeczy - o swojej gitarze. Zaczął płakać, powtarzając raz za razem „tylko nie gitara, tylko nie gitara, to jedyne co mam, to jedyne co mi po nim pozostało”. Nie wiem o kim mówił chłopak, ale jego rozpacz była tak namacalna, że sama poczułam się obolała. Nie byłam w stanie znieść dłużej tego widoku i odeszłam zanim nadjechała karetka. Krążyłam ulicami Krakowa aż do zmroku, nie potrafiłam zebrać myśli. Do dziś nie jestem pewna co czuję. Nigdy wcześniej nie spotkałam nikogo tak przepełnionego pasją i taki też właśnie jest Kraków. Niezrozumiały dla otoczenia artysta; nie mając nic, najszczęśliwszy na świecie, mogąc robić to co kocha.

Kraków, Kraków, ach ten Kraków. Miasto magiczne, nie da się zaprzeczyć. Większości ludzi kojarzy się z wspaniałą architekturą i rolą jaką odegrał w historii naszego kraju. Jednak nie mnie. Zawsze darzyłam to miasto sentymentem. Przechadzając się jego ulicami uciekałam myślami do niezliczonych artystów, którzy właśnie tam znaleźli swój twórczy azyl. Tak było kiedyś; teraz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje życie zawsze było inne. W głębi duszy, odczuwałam niepokój. Niby z pozoru normalnie, niby jak wszyscy, ale gdzieś w środku czułam, że coś jest nie tak. Niektóre miejsca lubiłam bardziej niż inne i nic w tym dziwnego, bo większość ludzi tak ma, ale ja to czułam wobec miejsc zupełnie ze mną niezwiązanych, albo właśnie związanych, tylko nie mogłam przypomnieć sobie, kiedy i w jaki sposób. Zjawisko déjà vu, zdarzało się mi częściej niż przeciętnemu człowiekowi. Czasem wręcz miewałam odczucia prekognicji. Nie bałam się tego, bałam się innej rzeczy, poznania prawdy o sobie.

Urodziłam się jako trzecie i ostatnie dziecko w rodzinie bogatego prawnika, matki nigdy nie znałam. Widziałam jej zdjęcia i znałam dokładnie jej historię. Umarła przy moim porodzie, który dziwnie nie odbył się w szpitalu, w Polsce, jak w przypadku mojego rodzeństwa, ale w Chile, w Santiago de Chile, w Miejskim Szpitalu na Oddziale Położniczym. Przynajmniej taką wersję znałam, nie to, że podejrzewałam, że jest to kłamstwo, ale zawsze coś mnie w tej historii niepokoiło. Ojciec pracował, przez cztery lata dla amerykańskiej firmy budowlanej jako prawnik, specjalista do arbitrażu międzynarodowego. Na kilkanaście miesięcy został wysłany na placówkę do Chile i właśnie wtedy ja się urodziłam.

Kiedy miałam siedem lat, przeprowadziliśmy się do Krakowa. Miasta, które na kilka lat stało się moim domem, przestrzenią, w której szukałam zagubionej tożsamości, skrawkiem ziemi, w której chciałam zapuścić korzenie, miejscem mojego istnienia. Pamiętam pierwszy spacer wokół Rynku. Był pierwszy dzień szkoły. Jak na początek września, pogoda była znakomita. Nadchodził zmierzch, gdy wybraliśmy się z ojcem na lody. Do dziś pamiętam zachodzące słońce rzucające ostatnie promienie na kościół Św. Wojciecha. Wszystko tworzyło jakiś niezwykły klimat, pastelowy, lekko magiczny, obiecujący, że zdarzy się coś dobrego. Wiedziałam, że na zawsze zapamiętam tę chwilę, zapiszę w pamięci i będę odtwarzać w długie, zimowe wieczory, gdzie ciepło tego zachodzącego słońca rozgrzeje mnie w najbardziej mroźne dni. Ten niezwykły obrazek ma przed oczami do dziś. A kawiarnia Słodki Wentzl, od tamtego dnia, stała się moją ulubioną.

Zostałam uczennicą Szkoły Podstawowej nr 1 na ul. Św. Marka. W klasie, miasto mojego urodzenia budziło zdziwienie, po pierwsze nie mieściło się w rubryce w dzienniku, a po drugie nie wszyscy wiedzieli, gdzie jest owe Santiago de Chile. Przezwisko Santiago na stałe do mnie przylgnęło. (fragment)

Moje życie zawsze było inne. W głębi duszy, odczuwałam niepokój. Niby z pozoru normalnie, niby jak wszyscy, ale gdzieś w środku czułam, że coś jest nie tak. Niektóre miejsca lubiłam bardziej niż inne i nic w tym dziwnego, bo większość ludzi tak ma, ale ja to czułam wobec miejsc zupełnie ze mną niezwiązanych, albo właśnie związanych, tylko nie mogłam przypomnieć sobie, kiedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

szczerze? jestem zaskoczona, że ten konkurs zorganizowano w takiej formule. największe szanse na zwycięstwo mają ci, którzy mają najwięcej znajomych na tym portalu lub najwięcej tupetu, by spamować obcym ludziom (jak mnie to spotkało). trochę szkoda.
życzę powodzenia przede wszystkim tym, którzy naprawdę się starali i których teksty same się bronią.

szczerze? jestem zaskoczona, że ten konkurs zorganizowano w takiej formule. największe szanse na zwycięstwo mają ci, którzy mają najwięcej znajomych na tym portalu lub najwięcej tupetu, by spamować obcym ludziom (jak mnie to spotkało). trochę szkoda.
życzę powodzenia przede wszystkim tym, którzy naprawdę się starali i których teksty same się bronią.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post