Chciałam, naprawdę chciałam mu powiedzieć. Dlaczego mi nie wierzysz?
Bo mówiłaś to już dwa razy, odpowiedział Adam spoglądając na spływające po jej policzku łzy. Oszukujesz samą siebie Kasiu, tu nie chodzi już o mnie, o nas, ale tylko o ciebie, o to w jakim świecie tak naprawdę chcesz żyć,jeśli jesteś zadowolona ok. ja się wycofam, chcę dać ci szczęście i jeśli tym szczęściem jest twój mąż to spoko, zrozumiem. Kasia gwałtownie wciąga powietrze, jakby te słowa dogłębnie ją zraniły, oboje doskonale wiedzą, że małżeństwo Kasi zostało upozorowane przez jej władczą matkę, gdy ta miała zaledwie 17 lat, a jej przyszły mąż 40. Już nie potrafi zapanować nad palącymi pod powiekami łzami, pozwala im zatem płynąć... Adamowi rozdziera się serca widząc, że sprawił jej ból, podchodzi i otacza ukochaną ramionami... już dobrze, przepraszam mówi gładząc ręką jej długie włosy.. Dziewczyna spogląda mu w oczy w których widzi miłość jakiej nigdy nie zaznała... szeptem wypowiada, daj mi ostatnią szansę Adamie - do trzech razy sztuka- mężczyzna widząc jej determinację w oczach już wie, że tym razem nie zabraknie jej odwagi, całuję ją czule po czym wychodzi, a ona już za nim tęskni.. siada więc na sofie i czeka na męża, bo tym razem już wie, już jest pewna, że nie chce dłużej żyć u boku mężczyzny, którego nie kocha.

Chciałam, naprawdę chciałam mu powiedzieć. Dlaczego mi nie wierzysz?
Bo mówiłaś to już dwa razy, odpowiedział Adam spoglądając na spływające po jej policzku łzy. Oszukujesz samą siebie Kasiu, tu nie chodzi już o mnie, o nas, ale tylko o ciebie, o to w jakim świecie tak naprawdę chcesz żyć,jeśli jesteś zadowolona ok. ja się wycofam, chcę dać ci szczęście i jeśli tym...

Jeden
raz upadłam. Kula wypadła mi z rąk. Znów nabiłam sobie siniaka. Całe kolano czerwone. Och, znów się będzie goić trzy tygodnie. I do tego nie lubię tej śmierdzącej maści. Ziołowej nie wiadomo jakiej. Z ziela niebiańskiego wydobytego z głębin oceanu. Akurat.

Dwa
razy potknęłam się o ten głupi krawężnik pod naszym blokiem. Ale zachowałam równowagę. Do momentu gdy nie trafiłam na kamień, gdy tą równowagę próbowałam utrzymać. Runęłam jak długa wzdłuż ulicy. Samochód zatrzymał mi się przed nosem. Jakiś przystojny trzydziestolatek pomógł mi wstać, otrzepał moje spodnie z kurzu i wytarł moją łzę z policzka. Powiedziałam "Dziękuję". On odparł, że nie ma za co.
Nie chcę wychodzić z domu. Moje dogi plączą się i są bezwładne. Nigdy mi się nie uda ujarzmić ich za pomocą tych kul. Na wózek mnie nie stać. I nigdy mnie nie będzie stać. Bo jak mam na niego zarobić, jak nie potrafię nawet dojść na rozmowę kwalifikacyjną. Pomijając dylemat: kto zatrudni niepełnosprawną. Inwalidkę. Nigdy już nie wyjdę z mojego pokoju. NIGDY!!!

Trzy razy,
pukał do drzwi Andrzej zanim je wyważył. Słysząc mój szloch i płacz. Wpadł do pokoju jak opętany. Nie było mnie tam. Byłam w łazience. Uwięziona między umywalką a wanną. Próbując się do niej dostać. Wziął mnie na ręce, położył na łóżku, przyszykował kąpiel a później wykąpał mnie jak małe dziecko. Delikatnie, i z czułością. Umył moje kule, przykleił na nich odblaski i powiedział:
- Do trzech razy sztuka mała. Nie poddawaj się. Razem damy radę.

Od tej chwili towarzyszył mi podczas każdej wyprawy, każdego spaceru. Robił mi zakupy i gotował obiad. Ręce mam sprawne, ale spodobało mi się to, jak się mną opiekuje. A wieczorem w ogródku za blokiem graliśmy w golfa moimi kulami. Na siedząco. Musieliśmy trafić piłką tenisową do puszki po piwie, w której Andrzej zrobił dziurę, by ta piłka mogła tam wlecieć. Ponoć w golfa grają tylko bogaci. Więc jestem bogata. Mam najlepszego przyjaciela pod słońcem. I stać mnie na odwzajemnienie jego uczuć.
Już nigdy się nie poddam. Szczególnie gdy usłyszę hasło:
"Raz, dwa, trzy... ku-lasz TY".

Jeden
raz upadłam. Kula wypadła mi z rąk. Znów nabiłam sobie siniaka. Całe kolano czerwone. Och, znów się będzie goić trzy tygodnie. I do tego nie lubię tej śmierdzącej maści. Ziołowej nie wiadomo jakiej. Z ziela niebiańskiego wydobytego z głębin oceanu. Akurat.

Dwa
razy potknęłam się o ten głupi krawężnik pod naszym blokiem. Ale zachowałam równowagę. Do momentu gdy nie...

Długie weekendy nie należą do udanych w moim wypadku. Joanna koczuje w namiocie gdzieś w Gruzji, z czego dobrowolnie zrezygnowałam mając nadzieję spędzić wolne dni z chłopakiem… Który aktualnie zażera się bio hamburgerami w Berlinie, bo, czego nie przewidziałam, miesiąc temu definitywnie się rozstaliśmy. Splot wydarzeń ostatnich tygodni zredukował moje plany wyjazdowe do ucieczki w fabułę kolejnych książek pożeranych na przemian z niewinnymi kromeczkami obficie pokrytymi masłem orzechowym, które potrafi skutecznie zakleić rozdarte serce.
Na moje nieszczęście w obecnej sytuacji, do akcji wkracza pełna entuzjazmu Martyna… Niestety dotrzymuje obietnicy i nie pozwala mi przylgnąć na wieki do łóżka – nie ma żadnych ale – mam się stawić na dzisiejszej studenckiej imprezie.
Tak więc stoję w czarnych szpilkach, kurczowo trzymając parasol nad głową, próbując nie dopuścić do dewastacji fryzury. Tylko gdzie ten pociąg… Rozglądam się po peronie i spotykam spojrzenie wpatrujących się we mnie miłych oczu. Nie uśmiecham się, jeszcze nie jestem w humorze. Przede mną 80 kilometrów drogi w pociągu. Podjeżdża wreszcie, a ja, na tyle prędko na ile pozwalają mi buty, nabywszy u konduktora bilet, chowam się w niemal pustym wagonie. Chłopak z peronu przechodzi obok i oh, czyżbym zauważyła wahanie? Ale nie, nie usiadł naprzeciw mnie, poszedł dalej. Czyli to jeszcze nie czas na zawieranie nowych znajomości, następnym razem się wysilę na uśmiech- myślę sobie.
Droga nie dłuży się szczególnie, a telefon oczekującej mnie w zniecierpliwieniu Martyny wprawia mnie w zdecydowanie lepszy nastrój. Słysząc w głosie jej entuzjazm i apetyt na życie, już nie mogłam dłużej opierać się rozbawieniu.
Dotarłszy na miejsce, okazuje się, że dwie godziny jazdy nie wystarczają by zgubić zbyt ciężkie od deszczu chmury. Z nieodłącznym parasolem w pogotowiu wychodzę z dworca w tym samym momencie co… chłopak z peronu. Idziemy krok w krok. Pierwsze światła. Czerwone. Czekam, chowając uśmiech za parasolem. Na skrzyżowaniu wybieramy tę samą drogę. W milczeniu idziemy obok siebie. Drugie światła. Czerwone. No nie - myślę sobie - jak się teraz nie odezwiesz to kapituluję. Trzecia szansa może się nie zdarzyć! Ale chłopak o miłych oczach milczy. Tym razem każde z nas idzie w innym kierunku.
W ubłoconych pantofelkach wpadam do mieszkania przyjaciółki, gdzie damski wieczór przy winie już trwa. Niewymuszona, ciepła atmosfera rozluźnia. Dużo się śmiejemy, energii nie brak, stąd decyzja by wytańczyć się w jednym z okolicznych klubów. Wybór na chybił trafił poprowadził nas do tańca na niewielkim parkiecie, gdzie o tej porze panuje już tłok. Tańczymy jakiś czas, gdy ktoś pewnie chwyta moją dłoń. Odwracam się i widzę znajome mi już oczy. Chłopak z pociągu tym razem śmiało się do mnie uśmiecha – pamiętasz mnie? – pyta – miałem nadzieję, że cię spotkam. Czuję, że dziś już z nikim innym nie zatańczę – do trzech razy sztuka – odpowiadam i pozwalam się prowadzić w rytm muzyki.

Długie weekendy nie należą do udanych w moim wypadku. Joanna koczuje w namiocie gdzieś w Gruzji, z czego dobrowolnie zrezygnowałam mając nadzieję spędzić wolne dni z chłopakiem… Który aktualnie zażera się bio hamburgerami w Berlinie, bo, czego nie przewidziałam, miesiąc temu definitywnie się rozstaliśmy. Splot wydarzeń ostatnich tygodni zredukował moje plany wyjazdowe do...

Zirytowana patrzyłam na komputer. Ach, ta złościwość rzeczy martwych! Kopnęłam urządzenie klnąc pod nosem. Wcisnęłam guzik po raz już drugi. Nic. Co z tym gratem jest nie tak?!
Potarłam nos, zastanawiając się ile może mnie kosztować wezwanie specjalisty. Aż do dziś komputer był w idealnym stanie. Zebrało mu się na fochy, kiedy akurat miałam do zrobienia coś ważnego.
Już miałam iść po telefon, kiedy na myśl mi przyszło "do trzech razy sztuka". Wcisnęłam włącznik po raz ostatni i zagryzając wargi modliłam się żeby działał.
Tak! Urządzenie włączyło się, monitor zamigotał. Odtańczyłam taniec radości. Nie będę musiała wzywać specjalisty!
Usiadłam, chwyciałam za myszkę, otworzyłam folder w którym trzymałam potrzebne mi dane...
"Katalog jest uszkodzony"

Zirytowana patrzyłam na komputer. Ach, ta złościwość rzeczy martwych! Kopnęłam urządzenie klnąc pod nosem. Wcisnęłam guzik po raz już drugi. Nic. Co z tym gratem jest nie tak?!
Potarłam nos, zastanawiając się ile może mnie kosztować wezwanie specjalisty. Aż do dziś komputer był w idealnym stanie. Zebrało mu się na fochy, kiedy akurat miałam do zrobienia coś ważnego.
Już...

I
Czuje jak stres mnie zżera. To nawet gorsze jak matura ustna, obrona pracy magisterskiej albo egzamin prawa jazdy. Dwudziesty raz poprawiam swoją czarną, elegancką spódnicę. Może jak będę wyglądała jak kobieta z klasą to dostanę wizę? Przecież muszę być na ślubie siostry, mam być świadkiem.

II
No dobra, tym razem się uda. Przecież mam być chrzestną dziecka mojej siostry. Mam pracę, nie należę do żadnej organizacji terrorystycznej, nie mam uprawnienia na broń, nie prowadzę produkcji bomb, jadę sama, jestem nawet umówiona na wizytę za miesiąc do dentysty. Nawet nie założyłam tego kostiumu. Na pewno dostanę tym razem wizę.

III
Teraz to mi nawet nie zależy. Jadę na wakacje, bo siostra po powrocie do Polski z rodziną opowiada cały czas o tej Ameryce. Jedziemy z mężem na wakacje. W sumie, teraz to mi nawet nie zależy. Średnio mnie interesuje tan kraj. Gdyby moja siostra nas nie namawiała, to nawet na mapie bym nie spojrzała na ten kontynent.
Coś ty chłopie nawet nie umiem angielskiego, po co mam się go uczyć, jak mam zamiar tam siedzieć tylko 2 tygodnie. Nein, nein… Ich spreche deutsch…
***
No kto by pomyślał… Do trzech razy sztuka.

I
Czuje jak stres mnie zżera. To nawet gorsze jak matura ustna, obrona pracy magisterskiej albo egzamin prawa jazdy. Dwudziesty raz poprawiam swoją czarną, elegancką spódnicę. Może jak będę wyglądała jak kobieta z klasą to dostanę wizę? Przecież muszę być na ślubie siostry, mam być świadkiem.

II
No dobra, tym razem się uda. Przecież mam być chrzestną dziecka mojej siostry....

Gerard usiadł na plastikowym krzesełku i przetarł dłońmi twarz. Każda sekunda była dla niego testem wytrzymałości swoich sił. Czy zdoła się nie rozpłakać.
- Błagam, tylko nie teraz. - modlił się do Boga. - Nie przy Johnie.
W gardle rosła mu wielka gula. Był załamany. Jego własny synek, jego jedyne szczęście. Cztery lata - dokładnie tyle trwało jego szczęście.
- Trwa nadal. - powiedział do siebie. - John będzie żył.
Ale odpowiedź od specjalisty z Nowego Jorku nie była tylko złym snem.
Odmowa.

Był już kompletnie zatracony w swoich smutkach. Kurczowo ściskał rękę malutkiego chłopczyka pogrążonego we śnie. Ile dni mu jeszcze zostało?
Gerard pochylił się i ucałował malca w czoło. Tak bardzo pragnął, by ten pocałunek potrafił uzdrowić jego syna. Po śmierci matki Johna załamał się i nie chciał teraz stracić jedynego powodu do uśmiechu w swoim życiu. Synek był dla niego wszystkim.
Mógł zrobić wszystko: skoczyć na bungee, chodzić nago po ulicy, jeździć jak szalony, ale nie potrafił uratować swojego własnego synka. Bo właśnie parę godzin temu ten sam specjalista odmówił po raz kolejny operacji Johna.
Gerard złożył dłonie, tak jak uczyła go w przeszłości babcia. Pomyślał, że był tak strasznie głupi, że przestał słuchać Boga.
- Nie chcę żebyś pomagał mi. - wyszeptał ze łzami w oczach i łamiącym się głosem - Pomóż mojemu synowi.

Gerard był bardzo zestresowany. Z niecierpliwością oczekiwał słów doktora prowadzącego. Patrzał w jego oczy i zastanawiał się, czy została jeszcze jakaś nadzieja.
- Zgodził się. - tylko tyle usłyszał ze słów doktora.
Dziękuję Boże, pomyślał. Dziękuję za to, że jesteś.

Gerard usiadł na plastikowym krzesełku i przetarł dłońmi twarz. Każda sekunda była dla niego testem wytrzymałości swoich sił. Czy zdoła się nie rozpłakać.
- Błagam, tylko nie teraz. - modlił się do Boga. - Nie przy Johnie.
W gardle rosła mu wielka gula. Był załamany. Jego własny synek, jego jedyne szczęście. Cztery lata - dokładnie tyle trwało jego szczęście.
- Trwa nadal....

Do trzech razy sztuka, mówią mu znów gwiazdy, kiedy w ogromnym obszarze materii odtwarza samego siebie. Bóg. Pokonany przez ludzi – swoje dzieci, swoje marzenie, swoje największe dzieło, swoją jedyną, trudną miłość.
Kiedy stworzył ich po raz pierwszy, wpadł w szaleńczy zachwyt młodego, niedoświadczonego artysty. I nie zdołał opracować schematów reakcji na ich wielkość i pragnienie zdobywania zakazanego kosmosu. Przekroczyli granicę, bawili się pierwiastkami, atomem, aż pewnego dnia sami sprowadzili na siebie zagładę. Ojciec nie powinien być świadkiem śmierci własnych dzieci, ale serce boga może znieść więcej. Tysiące planet minęło, nim zdecydował się stworzyć ludzkość drugi raz.
Kochał ludzi jeszcze mocniej, a i troski miał więcej. Chyba sam dojrzał. Pragnący zabaw artysta wraca do domu i całuje w policzek kochającą go wieczność. Siada obok kołyski i dogląda, jak słabość staje się siłą, jak niewinny, czysty uśmiech staje się pomnikiem pozoru z ukrytymi aspiracjami, jak oczy kochające promienie słońca przyzwyczają się do tanich żarówek.
Ludzie znowu zapragnęli więcej, zdobyli przestworza, planety, galaktyki. Pewnego dnia stworzyli broń tak potężną, że obrócili w nicość połowę wszechświata. Musiał stanąć przed nimi i powiedzieć – Dość!
Jednak ludzie, to niepokorne dzieci. Postanowili zabić własnego stwórcę, zapominając, że każda ich tkanka jest powiązana z nim niewidzialną zależnością. Strzelając do niego, zrezygnowali z jutra.
A on znowu powstał. I znowu kocha ciszę. A cisza pozwala mu marzyć, planować, pragnąć.
Ludzie? Czy są warci kolejnego rozczarowania? Do trzech razy sztuka?

Do trzech razy sztuka, mówią mu znów gwiazdy, kiedy w ogromnym obszarze materii odtwarza samego siebie. Bóg. Pokonany przez ludzi – swoje dzieci, swoje marzenie, swoje największe dzieło, swoją jedyną, trudną miłość.
Kiedy stworzył ich po raz pierwszy, wpadł w szaleńczy zachwyt młodego, niedoświadczonego artysty. I nie zdołał opracować schematów reakcji na ich wielkość i...

Pierwsze podejście.
Wyniszczona kobieta po trzydziestce podchodzi do białych drzwi. Jej oddech jest płytki i szybki,a dłonie trzęsą sie z powodu choroby. Unosi dłoń i w ostatnim momencie odchodzi szybkim krokiem do najbliższego sklepu po jej lekarstwo na ból.

Drugie podejście.
Znowu ta sama kobieta pod tymi samymi drzwiami. Tym razem na pewno jej sie uda, w końcu obiecała to córce,przyrzekala jej. Chwyta za klamkę i juz ma naciskać, kiedy nagle odwraca sie i ucieka z tego miejsca do swego świata.

Trzecie podejście.
Nie ma wyboru. Po ostatnim razie, kiedy córka zastała ja pijana na podłodze we własnych wymiocinach, jej 14 letnia Ania wyprowadziła sie do babci. Musi to zrobić dla niej,musi odzyskać córkę. Chwyta za klamkę i z drżącymi dłońmi i szybko bijącym sercem przechodzi przez białe drzwi. Widząc to pomieszczenie ma ochote uciec do swiata alkoholi, do swiata bez problemów. Potulnie siada i opowiada swoją historie. Za trzecim razem jej sie w końcu udało, teraz na pewno wyzdrowieje.

Pierwsze podejście.
Wyniszczona kobieta po trzydziestce podchodzi do białych drzwi. Jej oddech jest płytki i szybki,a dłonie trzęsą sie z powodu choroby. Unosi dłoń i w ostatnim momencie odchodzi szybkim krokiem do najbliższego sklepu po jej lekarstwo na ból.

Drugie podejście.
Znowu ta sama kobieta pod tymi samymi drzwiami. Tym razem na pewno jej sie uda, w końcu obiecała...

Usiadłam przy maszynie do pisania i zastanawiałam się przed pustą kartką co napisać. Pierwsze słowa zawsze ciężko było mi wymyślić. Gdy w końcu przyszła upragniona wena, pisałam aż do zakończenia książki. Miała zaledwie sto pięćdziesiąt stron, ale według mnie stratę w stronach nadrabiała fabuła. Szczęśliwa dokonałam ostatnich poprawek, po czym zaniosłam pierwowzór do agenta. Po tygodniu przyszła od niego odpowiedź, informująca, że książka jest denna i niewarta uwagi wydawcy.
Załamana ponownie usiadłam przy maszynie i znowu czekałam na jakiś pomysł. Tym razem zajęło to trochę więcej czasu i wysiłku, ale po dwóch tygodniach napisałam dwieście stron powieści fantastycznej. Ponownie wysłałam dzieło do agenta. Po kilku dniach przyszedł list od niego, mówiący, że jest przyjemna, ale nadal nie nadaje się do wydania.
Za trzecim razem skupiłam się na czymś realnym, zamiast na czarownicach. Wzięłam pod uwagę wydarzenia, które odbywają się na co dzień. Pisałam o biedzie, o głodujących ludziach i pomocy, jaka została im zaoferowana. Z małym płomykiem nadziei poszłam do agenta z trzystustronicową powieścią. Po miesiącu przysłał mi propozycję wydania książki w nakładzie dwudziestu tysięcy egzemplarzy. Przyjęłam ją i spełniłam swoje marzenie.

Usiadłam przy maszynie do pisania i zastanawiałam się przed pustą kartką co napisać. Pierwsze słowa zawsze ciężko było mi wymyślić. Gdy w końcu przyszła upragniona wena, pisałam aż do zakończenia książki. Miała zaledwie sto pięćdziesiąt stron, ale według mnie stratę w stronach nadrabiała fabuła. Szczęśliwa dokonałam ostatnich poprawek, po czym zaniosłam pierwowzór do...

Do trzech razy Natalie[bookLink]239433|Do trzech razy Natalie[/bookLink]

Do trzech razy Natalie[bookLink]239433|Do trzech razy Natalie[/bookLink]

 [bookCover]239433|Do trzech razy Natalie[/bookCover]