Nie trzymacie się (Lubimyczytac.pl) zasad konkursu - nagradzacie prace przekraczające limit znaków wskazany w zasadach - to po co czytać regulamin?

Nie trzymacie się (Lubimyczytac.pl) zasad konkursu - nagradzacie prace przekraczające limit znaków wskazany w zasadach - to po co czytać regulamin?

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym! :)

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym! :)

Nagrody otrzymują:
Michael
what_for
Hebrajka
RuusuTumma
Miss_Joker

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Michael
what_for
Hebrajka
RuusuTumma
Miss_Joker

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

Kiedy wysiadłam z autobusu i stanęłam na londyńskiej ziemi zrozumiałam, w jakie bagno się wpakowałam. Tak nienawidziłam Polski, że nie myśląc zbyt długo, czym prędzej spakowałam swoje rzeczy. Skontaktowałam się z Polakiem, który obiecał, że pomoże mi się zakwaterować. Nie znam go. Równie dobrze mógłby być seryjnym mordercą, ale nie znam tutaj nikogo, więc nie mam wyboru.
Szukam kartki z jego numerem i udaję się do pierwszej budki telefonicznej.
-Halo?-słyszę po trzech sygnałach.
-Michał? Jestem już...
-I'm sorry, I don't understand.-po tych słowach mój rozmówca się rozłącza.
-Cholera jasna!-walę słuchawką a w automat.
Kurczowo ściskając kartkę, ruszam przed siebie. Muszę znaleźć jakiś środek komunikacji... No tak! Metro! Tylko jak to było... "Subway" podpowiada mi wirtualny translator.
-Excuse me, subway?-pytam przypadkowej kobiety.
-What? Underground!-krzyczy na mnie oburzona. Po krótkim niezrozumiałym komentarzu rzuconym w moją stronę, kobieta zaczyna mi tłumaczyć. Nic z tego nie rozumiem, a jej brytyjski akcent jedynie pogarsza sprawę.
-Thank you.-dodaję, gdy widzę, że skończyła.
Kompletnie nie wiedząc dokąd idę, ruszam dalej podziwiając uliczne wystawy. Moją uwagę przykuwa ogromny gmach centrum handlowego. A co mi tam. Wchodzę do środka. Po przejrzeniu wszystkich sklepów na parterze postanawiam udać się na wyższe piętra. Czas więc poszukać windy. Znów radzę się translatora.
-Excuse me, where can I find an ELEVATOR?
-Did you mean LIFT?-czarnoskóry mężczyzna mierzy mnie nieprzyjaznym wzrokiem. Co to za różnica LIFT czy ELEVATOR, UNDERGROUND czy SUBWAY? Przestańcie, wy paskudne Brytole, skoro wiecie o co mi chodzi! I co z tego, że to po amerykańsku?! Zdenerwowana odchodzę obrzuciwszy swojego niesympatycznego rozmówcę nieprzychylnym spojrzeniem.
-Co za ludzie... A niby Brytyjczycy tacy mili!-mruczę.
Kiedy trafiam z powrotem na ulicę, odzywa się moja komórka. To Michał.
-Hela, to ty?-pyta.-Gdzie jesteś? Mój współlokator mówił, że ktoś dzwonił i mamrotał coś w niezrozumiałym języku.
-Dzwoniłam z budki. Nie mam nic na karcie. Pomóż mi. Nie trafię do ciebie.
-Gdzie jesteś?
-Na Oxford Street. Przy Starbucks'ie.
-Kobieto, na tej ulicy jest kilkanaście Starbucks'ów! Nie martw się! Stój w miejscu. Już jadę!
Kiedy pojawił się po godzinie miałam już serdecznie dość tego wszechobecnego chaosu i hałasu. Chciałam po prostu wrócić do mojej paskudnej, zaśmieconej Warszawy, która choć już mi się znudziła, była moim jedynym prawdziwym domem.

Kiedy wysiadłam z autobusu i stanęłam na londyńskiej ziemi zrozumiałam, w jakie bagno się wpakowałam. Tak nienawidziłam Polski, że nie myśląc zbyt długo, czym prędzej spakowałam swoje rzeczy. Skontaktowałam się z Polakiem, który obiecał, że pomoże mi się zakwaterować. Nie znam go. Równie dobrze mógłby być seryjnym mordercą, ale nie znam tutaj nikogo, więc nie mam wyboru.
...

W ciszy czterech ścian, zaparzyła kawę, której intensywny zapach unosił się po całym mieszkaniu. Dzisiaj została w domu, ze względu na chorobę Brian'a. Jej dwuletni synek zachorował na zapalenie oskrzeli. Teraz spał, cichutko. W mieszkaniu pozostali tylko we dwoje.
Staś poszedł do szkoły. Chociaż tak naprawdę to nie miała pewności, że faktycznie do niej się udał, ponieważ na ostatniej wywiadówce została poinformowana, że Staś rzadko pojawia się na lekcjach. W ogóle stał się zamknięty w sobie. Nie chciał dzielić się zarówno swoimi troskami jak i radościami. „Może powinien pojechać na jakiś czas do Polski?..” pomyślała. Jednak wiedziała, że Tomek jej były mąż ma swoje problemy. Nowa żona, dziecko w drodze... Gdzie w tym wszystkim miejsce dla Stasia? Brian otworzył na chwilę oczy. Miał oczy czarne jak węgielki. Identyczne jak jego ojciec Asif. Uśmiechnęła się na myśl o nim. Przed oczyma pojawiły się migawki wspomnień. „Czy nasze szczęście zbudowane na nieszczęściu innych....może mieć rację bytu?”
Wątpliwości i wyrzuty sumienia,wracają jak bumerang. Im odleglejsze stają się wspomnienia, tym bardziej dostrzega swoje błędy.Minęło już 6 lat od momentu, gdy po raz pierwszy postawiła swoje stopy na Heathrow. Od czasu, gdy zostawiła Stasia i Tomka w Polsce. Samych. Pewnych jej powrotu.
Jednak Londyn, który ją najpierw onieśmielił, dał jej życie o którym marzyła. Inny świat. Wyrwała się z rutyny małżeństwa, z dołu finansowego i braku perspektyw. Poznawała nowych ludzi, życie tętniło, było jej udziałem, jak nigdy dotąd. I wtedy zapomniała, że oni dwaj czekają.... zapomniała i nie chciała sobie przypomnieć. Czas upływał w egoizmie, poszukiwaniu nowych doznań, zanim wybudziła się ze snu. Wówczas było za późno, ponieważ ich życia rozminęły się. Pozostał Staś w dwóch światach...
Drgnęła, Brain siedział na łóżeczku i słodko się uśmiechał....

W ciszy czterech ścian, zaparzyła kawę, której intensywny zapach unosił się po całym mieszkaniu. Dzisiaj została w domu, ze względu na chorobę Brian'a. Jej dwuletni synek zachorował na zapalenie oskrzeli. Teraz spał, cichutko. W mieszkaniu pozostali tylko we dwoje.
Staś poszedł do szkoły. Chociaż tak naprawdę to nie miała pewności, że faktycznie do niej się udał, ponieważ...

Rok 3011
Planeta - Wielka Brytania
Galaktyka – Polska

TVN 27h

20:00 – 22:30 - „Pokolenie, które
opanowało Wszechświat” reż. Cezary Pazura [w 3007 ponownie
odhibernowany i zabawny jak nigdy]

Kultowa komedia kultowego reżysera, oparta na faktach autentycznych sprzed tysiąca lat... Oto Polska, nieduży kraj w Europie, kontynencie na planecie Ziemia. Kraj kwitnącej cebuli. Dom wszelkiego absurdu, gdzie najlepiej sprzedaje się godność i wódka. C***, d*** i kamieni kupa. Dwaj bracia z miasta Radom, 34letni Wiesiek, którego owoc żywota je ZUS i 27letni Jurek, absolwent dwóch kierunków studiów, spędzający większość życia w Urzędzie Pracy, wieczorami przesiadują pod „budką z piwem”, z polskim winem „Komandos” w dłoni. Pewnego dnia postanawiają emigrować „J**** to, jedźwa, k**** do Londynu. K****”. Na miejscu okazuje się, że ich wielkie marzenia nie spełniają się. Przyszło im pracować na zmywaku i dzielić pokój z 11 innymi Polakami i 3 Albańczykami. Wspólnie, w trakcie ostro zakrapianej imprezy, wpadają oni na plan opanowania Wysp. A potem leci z górki. Europa, Ziemia, zbudowanie rakiety zdolnej pokonać prędkość światła z ziemniaka i nakrętek od butelek, zaludnienie Galaktyki... Jesteście gotowi? Jeszcze nie zginęła!

Rok 3011
Planeta - Wielka Brytania
Galaktyka – Polska

TVN 27h

20:00 – 22:30 - „Pokolenie, które
opanowało Wszechświat” reż. Cezary Pazura [w 3007 ponownie
odhibernowany i zabawny jak nigdy]

Kultowa komedia kultowego reżysera, oparta na faktach autentycznych sprzed tysiąca lat... Oto Polska, nieduży kraj w Europie, kontynencie na planecie Ziemia. Kraj kwitnącej...

Londyn.
Nazwa znana każdemu. Wielka Brytania, rodzina królewska, Sherlock Holmes, Tamiza, popołudniowa herbatka.
Moje skojarzenia z tym miastem stały się zgoła odmienne. Ojciec dostał tam pracę i w trybie natychmiastowym władował żonę i piętnastoletniego syna (czyli mnie) do samochodu, by pognać na lotnisko co koń wyskoczy. Żegnajcie koledzy, Polacy, życie. Witajcie Angole, nieznany języku, klitko dwa metry na trzy.
Cóż, nikt mnie o zdanie nie pytał.
- Możemy już wracać do Polski? – pytałem za każdym razem, gdy przerastało mnie zwykłe zrobienie zakupów w brytyjskim sklepie.
- Nie wracamy do Polski – słyszałem niezmiennie w odpowiedzi. – Szybko podszkolisz angielski. W szkole miałeś szóstkę.
Co innego sylabizowanie łamaną angielszczyzną na lekcji, co innego gadanie z sepleniącym Anglikiem. Dziękowałem Bogu, że przenieśliśmy się tam w wakacje i póki co nie musiałem mierzyć się ze szkołą i rówieśnikami.
- Bartek, sam wiesz, że w Anglii mieszka wielu Polaków… - próbowali mnie udobruchać.
- Ale nie tu! – wrzeszczałem w odpowiedzi, mając na myśli tę przeklętą dzielnicę, i wybiegając z wściekłością z mieszkania.
Tamtego pamiętnego dnia włóczyłem się ulicami Londynu, właśnie po takiej kłótni. Padał deszcz. Znowu.
Spod kaptura łypałem na tych ludzi spieszących się do pracy, szczebioczących po angielsku z napotkanymi znajomymi.
Jedyny miły mi obcojęzyczny głos pochodził z wetkniętych do uszu słuchawek: ,, ‘Cause I know, I know I’m not right, but I’ve got my whole life, and that’s alright with me…’’. Tyle że mi odebrano życie. Miło było marzyć o Londynie, będąc w rodzinnej Polsce. W chwili przeprowadzki marzenie zmieniło się w koszmar. Stałem się nierozumną owieczką wśród wilków. W moim wieku każdy czuje się niezrozumiany. Ja cierpiałem na to zarówno w sensie przenośnym, jak i dosłownym. Coś przy dużo tego niezrozumienia!
Z wściekłością wbiłem ręce głębiej do kieszeni kurtki i ruszyłem szybciej, mijając jakiegoś chłopaka mniej więcej w moim wieku, kryjącego się przed deszczem pod daszkiem sklepu muzycznego. Podniósł na mnie wzrok i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale go uprzedziłem:
- Leave me alone… - burknąłem prosty zwrot i ruszyłem dalej w strugach deszczu. Nie uszedłem pięciu metrów, kiedy wyminął mnie rozpędzony samochód, wlewając mi do butów całą falę wody z ulicy (przypominającej wtedy Tamizę).
Wzdrygnąłem się tak, że aż mi słuchawki z uszu wypadły. W owej sytuacji do głowy przyszły mi tylko dwa ojczyste słowa, które też zaraz wykrzyknąłem:
- Kurwa mać!
Nie jestem dżentelmenem, ale na pewno patriotą.
Odwróciłem się, słysząc śmiech. Śmiał się chłopak spod sklepu.
- Bawi cię coś, angolu? ! – warknąłem, pewien, że i tak mnie nie zrozumie.
Dalej dusił się ze śmiechu, więc machnąłem ręką i już zamierzałem odejść, gdy w końcu wykrztusił z siebie trzy słowa, na które stanąłem jak sparaliżowany:
- Brakowało… mi… tego… - wysapał, ocierając łzy śmiechu.
Chwała Panu na Niebiosach, zesłał mi Polaka! Miałem ochotę go uściskać (chłopaka, nie Boga)! Poczułem taką radość i ulgę, że też zacząłem się śmiać, zapominając o deszczu i wodzie w butach. Chciałem powiedzieć, jak to wspaniale jest znaleźć rodaka wśród obcych, jednakowoż cała moja zdolność składnego wypowiadania się znikła w tamtej chwili niczym sen jaki złoty, zastąpiona przez jakiś ośli zachwyt.
- Polak! – ryknąłem bardzo głośno i bardzo wesoło. – Nareszcie! Myślałem, że zwariuję!
Chłopak z uśmiechem wyszedł do mnie na deszcz i powiedział:
- Ja też! Nie mogłem z nikim normalnie pogadać! Patrzę, idzie jakiś Angol, to mu powiem ,,Achtung, car on left!’’ – prezentował swe lingwistyczne zdolności tak zbliżone do moich. – Wtedy ty mi każesz spadać i dostajesz za swoje, myślę ,,dobrze mu tak’’, a tu odzywasz się i co? Prawdziwy Polak!
Przybiliśmy piątkę, szczerząc się do siebie w strugach londyńskiego deszczu.
- Bartek, przywleczony tu przez ojca, angielskiego się uczący – przedstawiłem się.
- Krzysiek, angielski znający tylko z piosenek, mieszkający tu od paru miesięcy ze stukniętą angielską ciotką – odpowiedział.
Poszliśmy do jakiejś knajpki i wspólnymi siłami udało nam się zamówić sobie po kawie.
Przegadaliśmy pół dnia jak psiapsiółki, zachwyceni swobodą rozmawiania po polsku. Wymieniliśmy numery telefonów i umówiliśmy się na następny dzień.
Tak zaczęła się nasz wieloletnia przyjaźń i moje szczęśliwe życie w Londynie.
Wciąż byłem z dala od domu, wśród obcych, w zalanej deszczem i herbatą angielskiej stolicy.
Ale u boku miałem Krzyśka, przyjaciela zaczepiającego napotkanych Anglików (głównie płci żeńskiej) mieszanką niemieckiego i języków słowiańskich.
Możecie mi wierzyć – dwóm owieczkom łatwiej polemizować z wilkami. Zaś owieczki nigdzie nie jednoczą się tak, jak poza rodzinną zagrodą.
Dopiero otoczone przez wilki dostrzegają, ile dla siebie znaczą.

Londyn.
Nazwa znana każdemu. Wielka Brytania, rodzina królewska, Sherlock Holmes, Tamiza, popołudniowa herbatka.
Moje skojarzenia z tym miastem stały się zgoła odmienne. Ojciec dostał tam pracę i w trybie natychmiastowym władował żonę i piętnastoletniego syna (czyli mnie) do samochodu, by pognać na lotnisko co koń wyskoczy. Żegnajcie koledzy, Polacy, życie. Witajcie Angole,...

Londyn, 23 stycznia 2015 roku

As-salamu ‘alayki, Sis,

Strasznie za Tobą tęsknię. Chciałabym móc przyjechać do Polski na kilka tygodni, ale jak na razie to nie możliwe. Ostatnio byłam w kraju prawie trzy lata temu! Jak ten czas szybko mija. Chciałam wówczas sprawić swojej córeczce polski paszport, ale urzędnicy wiecznie robili jakieś problemy. Straciłam mnóstwo pieniędzy i jeszcze więcej czasu, a i tak ostatecznie nic nie udało mi się załatwić. Teraz próbuję z angielskim paszportem. Trzymaj kciuki!

W końcu zaczęłam pracować. Tak się cieszę! Maszaallah. Właściwie, to nic szczególnego. Praca sprzątaczki na pół etatu. Ale dzięki temu mogę nieco dorobić i nadal mam czas, by uczyć małą Sarę w domu. A i miejsce pracy jest niedaleko. Sporo moich dawnych znajomych, jeszcze z czasów liceum, mówi mi, że „marnuję swoje kompetencje”. Ale ja czuję satysfakcję, mogąc pracować i jednocześnie znajdując czas dla córeczki. A i tak zarabiam więcej niż większość z nic na całym etacie.

Kilka dni temu przyszedł do mnie list od Brata. Z początku strasznie się ucieszyłam. Tęsknię za Nim. Od śmierci rodziców mamy tylko siebie. Ale wraz z lekturą listu, trochę mi się podniosło ciśnienie. Już chyba pogodził z moim przejściem na Islam, ale nadal jakoś nie może przetrawić hijabu. Ciągle powtarza: „Gdybyś tylko zdjęła tą chustę”. A co mu ona tak przeszkadza? Razi w oczy? Maszaallah.
Jestem na niego trochę zła. Ale i tak prześlę mu pieniądze. U nas nie jest o nie jakoś wyjątkowo trudno, a on wypruwa sobie flaki, żeby spłacić długi, które powoli zaczynają przewyższać pensję. To smutne.

I właśnie dlatego nie chcę wracać do Polski. Przynajmniej nie teraz. Anglia… Londyn nie jest moim domem. To prawda, nie czuję się tu „jak u siebie”. Czasami tęsknię za Polską. Ale tutaj czuję się bezpiecznie. Nie muszę martwić się pieniądze, bo zawsze mogę gdzieś dorobić. I nie muszę tłumaczyć się za to, kim jestem. To prawda, raczej nie przepadają tu za Polakami, którzy z wolna zaczęli „pokojową kolonizację” Wysp. :) O muzułmanach nawet nie wspomnę. Po ostatnich atakach terrorystycznych zrobiło się trochę nieprzyjemnie. Ale tutaj jest tyle różnych ludzi… narodowości, wyznań, koloru skóry, etc., że mniejszość powoli staje się większością. Dlatego nie muszę się martwic o to, że ktoś skrzywdzi moje dziecko, bo jest „inne”.

A co tam u Ciebie i Twoich maluszków? Tak bardzo chciałabym was odwiedzić, ale sama widzisz… nie mogę. Bez córeczki nigdzie się nie ruszę! :)
Ma’a as-salama!

Ściskam mocno,
R.S.T.

Londyn, 23 stycznia 2015 roku

As-salamu ‘alayki, Sis,

Strasznie za Tobą tęsknię. Chciałabym móc przyjechać do Polski na kilka tygodni, ale jak na razie to nie możliwe. Ostatnio byłam w kraju prawie trzy lata temu! Jak ten czas szybko mija. Chciałam wówczas sprawić swojej córeczce polski paszport, ale urzędnicy wiecznie robili jakieś problemy. Straciłam mnóstwo pieniędzy...

Październik jest taki piękny. Mimo, że jak to w Londynie bywa, ciągle pada. To mój pierwszy miesiąc tutaj. Pierwszy październik od wyjazdu Polski. Tak bardzo tęsknię za moimi rodakami, za ojczystym językiem. Zastanawiam się nad powrotem, ale nie mam na tyle pieniędzy. Po prostu nie stać mnie na podróż. Muszę znaleźć prace, a nie cały czas być na łasce ciotki. Nawet z nią nie mogę porozmawiać po polsku.
* * *
To już mój drugi październik w Londynie. Teraz jest o wiele lepiej, niż rok temu. Jak dobrze, ze wtedy potrzebowali sprzedawczynie w sklepie odzieżowym. Nie wiem, co bym bez tego zrobiła. Może wreszcie zdołam nazbierać pieniędzy na powrót do Polski.
* * *
To już trzeci październik w Londynie. Spotkałam grupę Polaków w podobnej sytuacji do mojej. Naprawdę mnie wspierają i mogę im zaufać. A w dodatku poznałam Marka. Jest wprost cudowny. Spotkaliśmy się parę razy. Może coś z tego wyjdzie? Jak dobrze znów użyć ojczystego języka.
* * *
Mój czwarty październik w Anglii. Coraz bardziej przekonuje się do tego kraju, ale to nie zmienia nic w mojej miłości do ojczyzny. A poza tym jest jeszcze Marek. On mi się oświadczył! Powoli planujemy ślub. Na razie wiemy jedno. Wracamy do Polski.
Tak bardzo jestem wdzięczna grupie Polaków w Londynie. Bez nich, nigdy nie poznałabym Marka.

Październik jest taki piękny. Mimo, że jak to w Londynie bywa, ciągle pada. To mój pierwszy miesiąc tutaj. Pierwszy październik od wyjazdu Polski. Tak bardzo tęsknię za moimi rodakami, za ojczystym językiem. Zastanawiam się nad powrotem, ale nie mam na tyle pieniędzy. Po prostu nie stać mnie na podróż. Muszę znaleźć prace, a nie cały czas być na łasce ciotki. Nawet z nią...