Szczytem marzeń Michała nigdy nie była praca za granicą, a już na pewno nie na Wyspach. Wyjechało tam wielu jego znajomych, którzy w Polsce zajęcia znaleźć nie potrafili lub nie chcieli. Jemu się udało. Głodem nie przymierał, dach nad głową miał, a nawet zaczął odkładać. Do czasu aż nie usłyszał od szefa:
– Panie Talik, wie pan, że nasza sytuacja nie jest dobra. Redukcja kosztów itd. Przykro mi, ale to jest wypowiedzenie.
Michał wspominał to, stojąc na jednej z londyńskich ulic i zastanawiając się, czy przyjazd tu był właściwą decyzją. Wyciągnął z kieszeni małą pomiętą karteczkę i udał się pod zapisany na niej adres.
Drzwi otworzył nieznajomy mężczyzna. Był to Mike, jeden z lokatorów:
– Yes?
– Uhm. I’m Michał. I… – nie dokończył, a nawet nie zaczął.
– Michal. I know you! – wtedy pojawił się Igor.
– Witaj stary! – zwrócił się do gościa. – Widzę, że już poznałeś naszego angielskiego kolegę. Co tak stoisz? Wchodź!
Mieszkanie nie było duże: dwa pokoje, mały salon połączony z kuchnią i łazienka, ale zadbane, jak na pięciu mieszkających w nim mężczyzn.
Igor, tak jak Jurek, Marek i Jan, pracowali w firmie budowlanej. Praca w niej wygląda ‘prawie’, jak w Polsce, tylko zarobki są ‘nieco’ wyższe. Właśnie tam miała rozpocząć się emigracyjna kariera zawodowa Michała.
Pierwszy sukces miał już jednak za sobą, bo błyskawicznie zasymilował się ze współlokatorami.
– Ten Mike to całkiem równy gość – zaczął Michał. – Pracuje z wami?
– On? Nie. Jest młodszy i ma inne aspiracje. Studiuje stosunki międzynarodowe i uważa, że po nich znajdzie prawdziwą pracę.
– No wiesz, ma chłopak marzenia…
– Ja też kiedyś miałem. I co? Buduję domy bogatym Anglikom. Ale nie ma tego złego. Mike lubi porządek, więc sprząta mieszkanie. I zawsze biega nam po piwo, jak teraz. A my uczymy go polskiego. Bo, jak mówi: języki to podstawa.
– Polak zawsze potrafi się ustawić.
– No to ba – obaj wybuchnęli śmiechem.
– A jak twoje przygotowania do pracy? – wtrącił Marek. – Wiesz, tabliczki z WORK-iem, CV na tekturowym papierze…
– Zaraz, zaraz. Jakie ‘worki’? Mam pracować z wami.
– No niby tak, ale nigdy nic nie wiadomo…
– Daj spokój Marki. Nie widzisz, jak nasz Michael się zestresował? Wszystko jest załatwione – uspokoił Igor. – A ty nie bądź taki poważny. Jesteśmy w UK, ale humor wciąż mamy polski. Tak czy nie, chłopaki?
– Jasne – potwierdzili zgodnie, zajadając się ‘domową’ kolacją ze sklepu z polskimi produktami.
A Michał, pełen jeszcze większych obaw, zasnął na salonowej kanapie. Jutro czekał go pierwszy dzień nowej pracy…

Szczytem marzeń Michała nigdy nie była praca za granicą, a już na pewno nie na Wyspach. Wyjechało tam wielu jego znajomych, którzy w Polsce zajęcia znaleźć nie potrafili lub nie chcieli. Jemu się udało. Głodem nie przymierał, dach nad głową miał, a nawet zaczął odkładać. Do czasu aż nie usłyszał od szefa:
– Panie Talik, wie pan, że nasza sytuacja nie jest dobra. Redukcja...

Pomarańczowe promienie wrześniowego słońca opadały na fragment ogrodzenia dzielącego jej mały ogródek od sąsiada. Zbliżał się wieczór, a drugie piwo powoli uderzało do głowy. Na grillu jedzenie apetycznie skwierczało, czekało, aż zbiorą się wszyscy.

Poznali się ponad rok temu przy okazji koncertu Czesława, który grał w Londynie swój emigracyjny Solo Act i od razu przypadli sobie do gustu.
Marzena zamyśliła się: ilu Polaków teraz spotyka się tak jak oni, organizując sobie „polskie” spotkania? Nie, żeby miała jakąś silną potrzebę jednoczenia się poza granicami- wychowała się jako euro sierota i nigdy nie czuła się jakoś szczególnie z Polską związana. Do Londynu wyjechała podczas studiów, na kilkudniowy wypad i zakochała się w tym mieście. „Skończę studia i wrócę” pomyślała wtedy.
- Babciu, tam jest tak… inaczej. Architektura, ludzie, kawiarnie, nawet tymi piętrowymi autobusami się jakoś przyjemniej jeździ. A angielski brzmi melodyjnie, nie to co w Polsce- każdy na każdego burczy- tłumaczyła wtedy swoją decyzję, a Babcia widziała, że aż jej się oczy świecą.
Marzena pracowała jako terapeutka zajęciowa, w zawodzie. Zarabiała dobre pieniądze, miała mnóstwo znajomych, była szczęśliwa. O Polsce myślała niewiele i tylko w kontekście Babci.

- Chcesz następne piwo? Idę do kuchni- Tomek raźnym krokiem przeskakiwał po 2 stopnie. Miał umięśnione łydki i swoją energią mógłby obdarzyć pułk wojska.
- Nie, dzięki- Marzena uśmiechnęła się i dotarło do niej, jak bardzo lubi tego chłopaka. W sumie nawet podziwia. Sporo się o sobie dowiedzieli przez ten rok i wiedziała, że życie go nie rozpieszczało. Nie miał szczególnych zdolności do nauki, więc prześlizgiwał się z klasy do klasy, za co regularnie dostawał od ojca po plecach, szczególnie jak ten był pijany. A był często. Obiecał sobie, że zaraz po osiemnastce zwinie manatki i pojedzie, oby dalej. Tomek od trzech lat pracuje na budowach i jak sam mówi: niczego mu więcej nie trzeba. Z angielskim kuleje, ale nadrabia pogodą ducha i umiejętnie zjednuje sobie wszystkich dookoła.

Czekali jeszcze na Ewę i Darka, bo Ci kończyli pracę dopiero o dziewiętnastej. Niemłode już małżeństwo zarabiało na chleb w fabryce opakowań plastikowych. Zmieniali się kolejno na stanowiskach, bo przecież można od takiej roboty sfiksować. Marzena wiedziała, że po czwartym piwie Darek znów zacznie swój wywód o „Angolach, którzy mają dwie lewe ręce”, a Ewa wpadnie w melancholię.
- Przynieś jednak to piwo! Please- krzyknęła do Tomka.

Pomarańczowe promienie wrześniowego słońca opadały na fragment ogrodzenia dzielącego jej mały ogródek od sąsiada. Zbliżał się wieczór, a drugie piwo powoli uderzało do głowy. Na grillu jedzenie apetycznie skwierczało, czekało, aż zbiorą się wszyscy.

Poznali się ponad rok temu przy okazji koncertu Czesława, który grał w Londynie swój emigracyjny Solo Act i od razu...

Studenci z Polski, którzy pracowali i studiowali w Londynie postanowili w Święta Bożego Narodzenia urządzić sobie prawdziwą, akademicką polską Wigilię. Mieszkali w polskim akademiku, więc nie było trudno o polskie klimaty...Przygotowywali się do niej chyba z miesiąc. Sprzątali w pokoju chyba nawet dokładniej niż w domu. Ubrali niewielką choinkę, mieli nawet prawdziwe szklane bombki. Kupili ozdoby świąteczne, świecznik, różne przysmaki- wykosztowali się jak na studentów wyniosło ich to dużo. Zaprosili zaprzyjaźnione pokoje, różnych przyjaciół i znajomych, którzy przyprowadzili swoich znajomych ( a więc byli przyjaciele i znajomi króliczka) zebrało się więc trochę ludzi... Kiedy nadszedł ten dzień mimo, że nie był to 24.12 (bo na święta każdy do rodzinki gnał...)od rana czuli się wyjątkowo, wszystko jeszcze dopracowywali, ustawiali. Wieczorem, kiedy wszyscy już przyszli podpalili świecznik, żeby było bardziej świątecznie. Zaczęli dzielić się opłatkiem. Nie doszli jeszcze do połowy kiedy nagle pojawił się dym. Wszyscy ze strachem zaczęli szukać przyczyny. Okazało się, że pali się stroik na świeczniku. Swoją drogą to niesamowite jak z takiego małego stroiku może być tyle dymu. Szybko zgasili "pożar", pootwierali wszystkie okna, ale i tak włączył się alarm. W ekspresowym tempie przybyła portierka z dołu (ta najgorsza)wszyscy myśleli, że będzie krzyczeć- bo to- to ona potrafi! Ale chyba jej też udzielił się świąteczny nastrój. Popukała się tylko w głowę, powiedziała, żebyśmy uważali i.......życzyła Wesołych Świąt! A ponieważ to też była Polka zaczęli śpiewać polskie kolędy - Jak ona śpiewała.....Ucieszyli się, że to się tak skończyło, długo się śmieli. Do tej pory wspominają tamtą Wigilię. To była jedna z najlepszych w ich życiu!!!!!!

Studenci z Polski, którzy pracowali i studiowali w Londynie postanowili w Święta Bożego Narodzenia urządzić sobie prawdziwą, akademicką polską Wigilię. Mieszkali w polskim akademiku, więc nie było trudno o polskie klimaty...Przygotowywali się do niej chyba z miesiąc. Sprzątali w pokoju chyba nawet dokładniej niż w domu. Ubrali niewielką choinkę, mieli nawet prawdziwe...

Przyjeżdżając tutaj do stolicy Anglii myślałam że moje życie potoczy się inaczej. Nie przeczuwałam, że spędzę miesiąc szukając pracy - przecież tutaj jest inaczej mówili. Pracy jest dla każdego, może nie od razu praca biurowa, ale żeby nie znaleźć żadnej? W końcu znalazłam hurraa!! Prace na .... segregacji śmieci. W końce lepsza taka niż żadna, pieniądze już mi się kończyły, a podobno pieniądze nie śmierdzą. Ten kto to powiedział nigdy nie pracował tam gdzie ja. Co zrobić? Trzeba zacisnąć zęby i robić swoje. Do Polski na pewno nie wrócę, bo i po co? Polaków w Londynie prawie tyle co w Polsce. Na każdym kroku słyszę swój ojczysty język. Myślałam że będzie łatwiej dzięki temu że tyle nas jest, ale wydaje mi się że jest jeszcze gorzej. Na każdym kroku szukając pracy spotykam się z rodakami, ale jak widzą tylko moje CV i to, że jest z Polski od razu jestem skreślona, widzę to po ich minach. Ktoś zapyta dlaczego? Sama nie wiem wydaję mi się, że boją się zdemaskowania. Wiele Polaków opowiada jakie to życie w Londynie jest cudowne, chwalą się że pracują jako kierownicy, dyrektorzy, a prawda jest taka że pracują na zmywaku, albo sprzątając. Wstają o 5, albo i o 4 wracają do domu o 20, czasami nawet później, tylko po to żeby pojechać do Polski na wakacje i pokazać się ile to oni osiągnęli. Nie dziwie im się, sama też się nie pochwaliłam gdzie pracuję. Oficjalna wersja jest taka, że pracuje jako sekretarka. Życiu w Londynie jest do bani, ale do Polski nie wrócę!

Przyjeżdżając tutaj do stolicy Anglii myślałam że moje życie potoczy się inaczej. Nie przeczuwałam, że spędzę miesiąc szukając pracy - przecież tutaj jest inaczej mówili. Pracy jest dla każdego, może nie od razu praca biurowa, ale żeby nie znaleźć żadnej? W końcu znalazłam hurraa!! Prace na .... segregacji śmieci. W końce lepsza taka niż żadna, pieniądze już mi się...

Kolejny poranek, kolejny papieros, kolejny dzień bliżej do śmierci na raka płuc. Nostalgiczny nastrój wracał do niego każdego ranka po nocy z tą wspaniała kobietą. Była nią dwudziestokilkoletnia letnia sprzedawczyni marihuany z ulicy. On nie lubił narkotyków, jedynym jego nałogiem były papierosy. Po każdej nocy żałuje tego co robił, ale jest ona taka podobna do Karoliny... To dla niej został w Londynie, a nie wrócił do Polski ze swoimi przyjaciółmi. Miłość nie wybiera, a ona wydawała się idealna. Marek przyjechał ze znajomymi na wydawałoby się chwilowe wakacje. Człowiek młody chce zwiedzać i bawi się a Londyn wydawał się idealnym miejscem na rok 2000. Ich historia nie była romantyczna, ani troszeczkę. Marek i jego najlepszy kumpel Adam jechali rowerami ulicą, gdy nagle zza zakrętu wyjechał samochód.
"Gówno prawda co mówią, o życiu przemijającym Ci przed oczami, gdy twe życie jest zagrożone" pomyślał Marek, gdy skończył palić swego pierwszego dziś Camela... Otworzył paczkę, wziął kolejnego, podpalił i jego myśli zaczęły dalej sobie przypominać tę historię...
Razem z Adamem wylądowali w szpitalu. Marek jako nałogowy palacz każda wolną chwilę spędzał na papierosie przed budynkiem. I tam właśnie ją zobaczył. Pewnego razu, gdy pamięć go zawiodła i zostawił swoje Malboro w szafce to właśnie ona do niego podeszła i poczęstowała go Camelem. Od tego momentu historia potoczyła się szybko, wymiana numerami, spotkania z jej znajomymi i jej rodziną, pierwszy sex, wspólne plany na przyszłość. I w końcu przyszedł czas wyjazdu Marka. Był on tak zaślepiony miłością, że nie miał wątpliwości, gdy Karolina zaproponowała mu wspólne mieszkanie. Przyjaciele wyjechali a on pozostał niesiony na skrzydłach miłości, wszędzie tam gdzie ona chciała. Kolejny wydarzenia potoczyły się jeszcze szybciej. Pierwsza zdrada, druga, trzecia... Kolejnych nie liczył.
"Ha! I teraz mój ulubiony moment w tej historii." Pomyślał ironicznie zapalając trzeciego papierosa.
Pewnego dnia wracając z pracy zobaczył na drzwiach lodówki karteczkę "Odeszłam. Nie wrócę. Zepsułeś wszystko". Nie wiedział co zrobić, zgniótł kartkę, wyrzucił ją i zapalił.
Wszystko co było potem było tylko dla niego mglistym wspomnieniem, gdyż nie chciał o tym wszystkim myśleć. Jedyne co mu zostało po Karolinie, to Camele i jakaś kurwa, kto wie może to jej siostra, w jego łóżku.
I tak trzeci papieros się wypalił. Marek wstał, ubrał się i wyszedł do pracy. Postanowił, że dziś rzuci palenie.

Kolejny poranek, kolejny papieros, kolejny dzień bliżej do śmierci na raka płuc. Nostalgiczny nastrój wracał do niego każdego ranka po nocy z tą wspaniała kobietą. Była nią dwudziestokilkoletnia letnia sprzedawczyni marihuany z ulicy. On nie lubił narkotyków, jedynym jego nałogiem były papierosy. Po każdej nocy żałuje tego co robił, ale jest ona taka podobna do Karoliny......

Kuchnię wypełniał zapach Neski, kupionej w funciaku. Jeszcze tylko wrzucić chleb do tostera i Adam z Krzyśkiem opuszczą kuchnię, którą dzielą z czterema innymi osobami. Dla builderów dzień zaczyna się najwcześniej. Po nich wstaje Ania, która należy do wyższej kasty opiekunek. Nanny to nie zwykła opiekunka czy operka- to stan umysłu. Ewelina może i jest tylko sprzątaczką, ale za to nikt jej na ręce nie patrzy. Zrobi swoje i może zacząć pałaszować w Primarku. W czasie przecen zagląda do Zary, Nexta i gdzie tylko portfel ją poniesie, a nosić lubi. Na koniec wstają Piotrek i Ewa, miesiąc temu zaczęli śnić sen o Victorii (dosłownie i w przenośni). Ich wielogodzinna podróż autokarem zakończyła się na londyńskim dworcu Victoria Station. Dzięki znajomym znajomych trafili pod ten adres na Ealingu Zatrudnili się w knajpie u jakiegoś Włocha i codziennie w południe zaczynają pracę. Co tydzień kupują Oyster Card w sklepiku na rogu, gdzie uśmiechnięty Hindus wielokrotnie powtarza: senkju, senkju.
Oprócz pracowników knajpy, reszta po pracy wpada na szybkie zakupy do pobliskiego Sainsbury’s i przed siódmą wszyscy kotłują się w małej kuchni. Wbrew obiegowej opinii, nie tylko budowlańcy wypiją po piwku , by udać się do swoich pokoi. Tv, Facebook lub smsowy ping pong i lulu. Po północy wrócą Piotrek z Ewką.
Tak podobno, według naszych rodaków wyglądają ich dni robocze, ale każdy z nich ma jakieś marzenia. Jedni próbują je realizować, inni marudzą i żyją z dnia na dzień. Są tacy, którzy odkładają ile mogą, a są też tacy, którzy korzystają z uroków tego miasta. Pokaż mi jak spędzasz dzień wolny, a powiem Ci kim jesteś, można by rzec. Tylko po co oceniać, skoro doskonale wiemy, że nie ma nic za darmo. Każdy z nich płaci za to jakąś cenę: rozłąka, praca poniżej możliwości i stado krewnych w kraju, oczekujących na pomoc to tylko niewinne przekomarzanie się losu w porównaniu z innymi niedogodnościami, jakie muszą znosić. Jest też druga strona medalu: podszlifowany język, samodzielność i możliwość bycia na liście wybrańców.
Nam pozostaje przesłać im ciepłe pozdrowienia i dać święty spokój. Londyn, nie Londyn to nasze rodziny, przyjaciele i sąsiedzi, a każdy z nich jest kowalem własnego losu. Indeed!

Kuchnię wypełniał zapach Neski, kupionej w funciaku. Jeszcze tylko wrzucić chleb do tostera i Adam z Krzyśkiem opuszczą kuchnię, którą dzielą z czterema innymi osobami. Dla builderów dzień zaczyna się najwcześniej. Po nich wstaje Ania, która należy do wyższej kasty opiekunek. Nanny to nie zwykła opiekunka czy operka- to stan umysłu. Ewelina może i jest tylko sprzątaczką,...

London Bridge
Jest tylko jeden most, który zna historie wszystkich polaków mieszkających w Londynie. Most, na którym każdy otrzyma pomoc jakiej w danym momencie potrzebuje. Nie ważne czy szukasz mieszkania, pracy czy pocieszenia, ponieważ kobieta cię zdradziła. Nikt nie wie, kiedy i kto to wszystko zapoczątkował, ale mimo wszystko zrodziła się niezwykła tradycja oparta na chęci niesienia pomocy rodakom na obczyźnie. Polacy to dziwny naród pełen uprzedzeń i zawiści, ale poza granicami własnego państwa swój swojemu zawsze pomorze.
I tak też było ponurego październikowego wieczoru, gdy na tym moście spotkali się dwaj mężczyźni. Jeden z nich, który dwa miesiące temu przybył to tego pięknego miasta potrzebował pomocy i usłyszał od jednego z przechodniów, że jeśli jest polakiem to tutaj na pewno otrzyma pomoc.
-Przepraszam, że powiem tak prosto z mostu, ale musisz mi pomóc. -W jego słowach słychać było desperacje, zapewne to ostatnie miejsce, w którym pokłada nadzieję i ostatni człowiek, którego spyta o pomoc.
-Muszę? -Zaśmiał się dobrze ubrany mężczyzna. -Chyba chciałeś powiedzieć, że prosisz o pomoc.
-Kur*a, wiesz o co mi chodzi. -Chłopak w dresie przeczesał palcami swoje nieułożone włosy.
-Mów czego potrzebujesz. -Westchnął i posmutniał na myśl, że tacy ludzie przyjeżdżają do Londynu.
-Wykiwali mnie. Miałem mieć załatwioną pracę, gdy tu przylecę, ale gościu, który się tym zajmował spie*dolił.
Nagle elegancki jego mość przypomniał sobie swoje pierwsze miesiące po przyjeździe do tego kraju.
„Czy ja nie byłem taki sam?” - Zapytał sam siebie i uśmiechnął się, w momencie gdy przypomniał sobie jak on prosił o pomoc obcego człowieka w tym samym miejscu. Nawet pogoda była podobna, jakby płakała nad jego losem.
-Byłem w podobnej sytuacji kilka lat temu, -Powiedział jednym tchem, wyciągnął kartkę i szybko coś napisał.- Przyjdź pod ten adres jutro rano to znajdziemy ci pracę.
-I już? - Z niedowierzaniem popatrzył na świstek papieru, który trzymał w dłoni, a w jego oczach pojawiły się łzy, które przetarł szybko wierzchem dłoni.
-Tu jest Londyn przyjacielu, tutaj wszystko dzieje się szybko.

London Bridge
Jest tylko jeden most, który zna historie wszystkich polaków mieszkających w Londynie. Most, na którym każdy otrzyma pomoc jakiej w danym momencie potrzebuje. Nie ważne czy szukasz mieszkania, pracy czy pocieszenia, ponieważ kobieta cię zdradziła. Nikt nie wie, kiedy i kto to wszystko zapoczątkował, ale mimo wszystko zrodziła się niezwykła tradycja oparta ...

Mój ukochany od roku był w pracy w Londynie. Jako, że w mojej pracy był okres, w którym nie było za wiele pracy, postanowiłam wziąć tydzień urlopu i zrobić niespodziankę mojemu Karolowi odwiedzając go w Londynie.
Po powrocie do domu wykupiłam bilet na samolot i zaczęłam się pakować.
Następnego dnia o godzinie 13:00 byłam już w Londynie. Pomyślałam, że zanim zrobię niespodziankę mojemu chłopakowi trochę pospaceruję. Wybrałam się więc do Hyde Parku. Usiadłam na ławeczce, ciesząc się pięknym słonecznym dniem. Ptaszki pięknie ćwierkały, a ja czułam się wspaniale. Kiedy rozglądałam się na wszystkie strony, nagle zauważyłam coś znajomego. Tak, to była bluza Karola - charakterystyczny jaskrawy kolor, który rzucał się wszystkim w oczy. Przecież miał być teraz w pracy - pomyślałam. Obok siedziała śliczna blondynka, wciąż śmiejąc się do Karola. Wtedy zrozumiałam, że mój chłopak musiał mnie okłamywać od dłużeszego czasu. On mnie po prostu zdradza - załamałam się. Spojrzałam jeszcze raz w jego stronę i moje przypuszczenia się potwierdziły - oni się całowali. Byłam zrozpaczona. Czym prędzej chwyciłam torbę i zaczęłam piec nie zważając po drodze na nic. Nagle coś mnie przerwóciło. Odwróciłam głowę i ujrzałam jego - przystojnego londyńczyka. Zaparło mi dech w piersi - nie wiedziałam co się dzieje.
Nagle usłyszałam
- Przepraszam, że Cię przerwóciłem, ale biegłaś prosto na najbardziej ruchliwą ulicę w Londynie.
- Dziękuję. Dziękuję, że uratowałeś mi życie, choć i tak już nie jest dla mnie zbyt wiele warte.
- Dlaczego tak mówisz? - zapytał.
- Ponieważ właśnie zobaczyłam jak mój chłopak całuje się z inną. Przyleciałam tutaj z niespodzianką specjalnie dla niego, a on tymczasem świetnie się bawi w objęciach innej- mówiłam nie kryjąc łez.
- Widocznie nie jest Ciebie wart. Powinnaś tam teraz wrócić i go spoliczkować.
- Zgoda, pod jednym warunkiem.
- Jakim? Zapytał.
- Pójdziesz tam ze mną.
- Dobrze.
Poszliśmy więc razem do parku. Kiedy podeszłam do Karola i tej dziewczyny właśnie się całowali, więc mnie nie zauważyli. Kiedy skończyli Karola oczy ujrzały jak moja pięść kieruje się w stronę jego policzka. Nie wiedział co powiedzieć, za to ja doskonale wiedziałam co mam powiedzieć:
- Tak więc Karolu wygląda wykonywanie Twojej pracy? Przyjechałam, by zrobić Ci niespodziankę, a o mały włos nie straciłam życia, gdyby nie ten przystojniak, który teraz stoi obok mnie. Z nami koniec. Kiedy przyjedziesz Twoje rzeczy będą już wywalone za drzwiami. A teraz żegnaj - to mówiąc chwyciłam mojego wybawcę za rękę i ruszyliśmy w drogę.
- Świetnie to rozegrałaś - powiedział przystojniak.
- Dziękuję, jak Ci na imię?
- Jack
- Ja nazywam się Julia. Miło mi.
- Mnie również jest miło Cię poznać. - powiedział Jack.
- Miałam spędzić najwspanialszy tydzień w Londynie razem z moim chłopakiem, a tymczasem nie mam już chłopaka. Muszę wrócić na lotnisko - powiedziałam ze smutkiem w głosie.
- Zostań. Skoro już przyjechałaś zostań.
- Jak to mam zostać? Gdzie się mam zatrzymać?
- U mnie. Mam duże mieszkanie, w którym znajduje się również pokój gościnny - możesz w nim nocować.
- Ale ja Cię nie znam - powiedziałam.
- To pozwól nam, żebyśmy mogli się poznać - odpowiedział mój wybawca.

Po dłuższej chwili zastanowienia zgodziłam się. Stwierdziłam, że nic gorszego już mi się chyba przytrafić nie może.
Jack okazał się świetnym przyjacielem, dzięki niemu zwiedziłam Londyn i spędziłam najpiękniejszy tydzień mojego życia w towarzystwie swojego wybawcy. Nasza znajomość trwa po dzień dzisiejszy. Jack odwiedził mnie już też w Polsce. Ja raz na dwa miesiące jeżdżę w odwiedziny do niego. Nasza przyjaźń powoli przeistacza się w miłość.
Nigdy nie myślałam, że jadąc wtedy do Londynu stracę swojego dotychczasowego chłopaka, a zarazem zyskam nowego przyjaciela.

Mój ukochany od roku był w pracy w Londynie. Jako, że w mojej pracy był okres, w którym nie było za wiele pracy, postanowiłam wziąć tydzień urlopu i zrobić niespodziankę mojemu Karolowi odwiedzając go w Londynie.
Po powrocie do domu wykupiłam bilet na samolot i zaczęłam się pakować.
Następnego dnia o godzinie 13:00 byłam już w Londynie. Pomyślałam, że zanim zrobię...

Miasto, nad którym góruje Big Ben wyglądało radośnie. Utrzymujące się od kilku dni wysokie temperatury i wiejący delikatnie wiatr sprawiały, że mnóstwo ludzi wyszło na ulicę, aby podziwiać to piękne miasto. Dla Marka ten dzień miał być jednym z lepszych dni w jego życiu. W Londynie mieszkał już od 3 lat. To tutaj znalazł wymarzoną pracę i przyjaciół, to tu odnalazł swoje miejsce na ziemi. Nie chciał wracać do Polski, chociaż tam zostawił część siebie. Wiedział, że tak naprawdę tylko w Londynie może być szczęśliwy. Jednak do pełni szczęścia brakowało mu jednego – jego dziewczyny, miłości jeszcze ze szkolnych lat. To właśnie na dziś zaplanowany był przylot Ani po paru miesiącach rozłąki. Marek nie spał całą noc, był podekscytowany. Ania uprzedziła go, że ma mu coś ważnego do powiedzenia. Marek głowił się przez cały tydzień o co może chodzić, ale dał za wygraną. Dziś był jego wielki dzień. Nie chciał żeby przywitanie Ani było zwyczajne. Zaangażował więc swoich wszystkich przyjaciół z Londynu. Każdy z nich chciał żeby ten dzień dla Marka i Ani był wyjątkowy. Marek wtajemniczył wszystkich w swój plan. Przyjaciele byli zachwyceni. Rano wszyscy pojechali na lotnisko. Czekali razem z Markiem w sali przylotów. Z daleka rzucali się w oczy. Wyglądali bardzo wesoło. Ubrani byli kolorowo, w rękach mieli balony. Obok nich stało mnóstwo prezentów dla Ani. Po przedłużającym się oczekiwaniu, samolot Ani wylądował. Kiedy wesoła gromada zobaczyła dziewczynę, wszyscy zaczęli wiwatować i śpiewać. Dziewczyna szybko do nich podbiegła. Była szczęśliwa i zarazem wzruszona. Kiedy wszyscy się już przywitali z Anią, Marek wystąpił przed szereg i uklęknął. Poprosił swą ukochaną o rękę. Ta oniemiała ze zdumienia ale zgodziła się. Nikt nie ukrywał łez wzruszenia. Wszyscy cieszyli się, że Ania i Marek staną się szczęśliwą rodziną. Wtedy Ania postanowiła zakomunikować zgromadzonym ważną wiadomość. Okazało się, że Marek zostanie za kilka miesięcy tatą. Marek, jak przystało na prawdziwego mężczyznę zemdlał. Mimo to był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Kiedy już odzyskał świadomość, pocałował swoją kobietę i zaprosił wszystkich swoich przyjaciół do wspólnego świętowania tej wspaniałej nowiny.
Jakiś czas później Ania i Marek stanęli na ślubnym kobiercu, a ich syn obserwował jak jego rodzice przysięgają sobie miłość. Nowożeńcy postanowili osiedlić się w Londynie, bo miejsce to kojarzyło się im z tym co najlepsze. To tu planowali spędzić jak najlepiej resztę swojego wspólnego życia.

Miasto, nad którym góruje Big Ben wyglądało radośnie. Utrzymujące się od kilku dni wysokie temperatury i wiejący delikatnie wiatr sprawiały, że mnóstwo ludzi wyszło na ulicę, aby podziwiać to piękne miasto. Dla Marka ten dzień miał być jednym z lepszych dni w jego życiu. W Londynie mieszkał już od 3 lat. To tutaj znalazł wymarzoną pracę i przyjaciół, to tu odnalazł swoje...

Kiedy dostałam list od cioci. w którym zapraszała mnie na weekend do siebie bardzo się ucieszyłam. Pomyślałam, że w końcu będę miała okazję zwiedzić Londyn, gdyż nigdy wcześniej tam nie byłam. Oczywiście moja ciocia była Polką, która wiele lat temu razem z wujkiem wyjechała tam do pracy i została już na stałe.

Kiedy 13 stycznia wysiadłam z samolotu na lotnisku Heathrow w Londynie, moja ciocia już na mnie czekała. Wpadłyśmy sobie w objęcia, ściskając się z dobre pięć minut. Nic dziwnego, w końcu ostatni raz widziałyśmy się 8 lat temu. Ucieszyłam się, że ten weekend spędzę właśnie u niej.

Ciocia miała już wszystko zaplanowane, postanowiła nie marnować czasu tylko zabrać mnie w miejsca, które z całą pewnością zapadną mi w pamięć. Zaczęłyśmy od odwiedzenia Big Benu - dzwon ze St.Stephen Tower czyli wieży zegrowej. Nie mogłam się napatrzeć na ten piękny widok. Dobrze, że zabrałam ze sobą aparat fotograficzny, bo mogłam wszystko uwiecznić na zdjęciach. Następnie wybrałyśmy się na Tower Bridge - jeden z najpiękniejszych mostów zwodzonych świata.
Na zakończenie dnia wybrałyśmy się zobaczyć Pałac Buckingham. Wcześniej widziałam go tylko na zdjęciach, ale na żywo wyląda to wszystko jeszcze piękniej.

Zmęczona podróżą i całym dniem zasnęłam w ciągu dwóch minut.
Rano obudził mnie aromat pysznej londyńskiej kawy unoszący się z kuchni. Witaj ciociu - powiedziałam - i usiadłam przy stole. Kawa smakowała wyśmienicie, a śniadanie było przepyszne. Jakie plany na dzisiaj - zapytałam - ? Dzisiaj zaczniemy dzień od zwiedzenia Katedry Św.Pawła - odpowiedziała ciocia.
Zjadłyśmy śniadanie i udałyśmy się w wybranym kierunku. Katedrę charakteryzuje piękna kopuła o średnicy 50 metrów. Prowadzi do niej 627 schodów. Widok zaparł mi dech w piersi, koniecznie musiałam wykonać kilka zdjęć. Kolejnym punktem zwiedzania był Tower of London, inaczej zwany Twierdzą Tower. Centralną część warowni stanowi White Tower, czyli Biała Wieża. Obecnie mieści się tam imponująca kolekcja zbroi i innych militariów.

Kolejny dzień dobijał powoli ku końcowi. Wróciłyśmy do domu i następne pół nocy przesiedziałyśmy wspominając stare czasy. Położyłyśmy się późno.

Wstałyśmy po 8. Dzisiaj o 20:20 miałam samolot do Polski. Żałowałam, że to już ostatni dzień w Londynie, który bardzo mi się spodobał. Ciocia powiedziała, że dzisiaj ja mam powiedzieć co chciałabym robić. Otóż zawsze marzyło mi się, żeby przejechać się londyńskim autobusem Routemaster, zajmując górne miejsce oraz zwiedzenie londyńskiego zoo. A więc ubieraj się i ruszamy - rzekła ciocia.
10 minut później byłam już gotowa do wyjazdu. Faktycznie razem z ciocią przejechałyśmy się londyńskim autobusem. Widoki jakie podziwiałyśmy po drodze były niesamowite. Dotarłysmy do zoo, gdzie zaczęłyśmy zwiedzanie. Powierzchię 14 hektarów zamieszkuje tam 650 różnych gatunków zwierząt. Widziałam m.in.: pingwiny, słonie, wielbłądy, żyrafy, małpy, krokodyle, warany, kangury itp. Poznałam tam też uroczego londyńczyka z którym troszkę sobie porozmawiałam. Nie wiedziałam, że londyńczycy są tak uprzejmi dla obcokrajowców. Byłam pod wrażeniem. Zrobiłam sobie z nim nawet zdjęcie pamiątkowe, po czym wymieniliśmy się adresami e-mail. ;) Może nasza znajomość rozwinie się bardziej? Kto wie ;)
Zbliżał się czas mojego odlotu. Na lotnisku serdecznie podziękowałam cioci, że mnie do siebie zaprosiła i pokazała trochę Londynu, który pozostanie w mojej pamięci jako kraj przyjazny Polakom. Ciocia powiedziała, że znów mogę przylecieć do niej, a wtedy pokaże mi więcej.

Pożegnawszy się z moją ciocią, wsiadłam do samolotu. Odlatując, jeszcze raz podziwiałam ten piękny kraj, kraj do którego z pewnością jeszcze kiedyś powrócę.

Kiedy dostałam list od cioci. w którym zapraszała mnie na weekend do siebie bardzo się ucieszyłam. Pomyślałam, że w końcu będę miała okazję zwiedzić Londyn, gdyż nigdy wcześniej tam nie byłam. Oczywiście moja ciocia była Polką, która wiele lat temu razem z wujkiem wyjechała tam do pracy i została już na stałe.

Kiedy 13 stycznia wysiadłam z samolotu na lotnisku Heathrow w...