Dzięki Pamukowi i jego "Muzeum niewinności" pokochałam małe, miniaturowe, zapyziałe muzea rzeczy zapomnianych. Patrzę na nie teraz zupełnie innym okiem i mam ochotę je zwiedzać, nawiązać kontakt z przedmiotami, a przez to z ludźmi, do których one należały i którzy byli kochani tak jak Fusun. Zaczęłam także sentymentalne podróże po pamiątkach (zwykłych przedmiotach) zostawionych przez bliskie mi osoby, których już nie ma; niektóre już wyrzuciłam, nie można zachować wszystkiego i zrobić z domu muzeum.

I zastanawiam się, co pozostanie po mnie... i kto (i czy ktokolwiek) będzie mnie wspominał poprzez przedmioty lub poprzez to, co zrobiłam, poprzez moje różne życiowe mniejsze i większe, dzieła.

Pamuk zostawi swoje książki, swoje opowieści i pozostanie nieśmiertelny. To jedyna chyba taka możliwość, żeby pozostać w pamięci przyszłych pokoleń - opowiadać i spisywać historie.

Ciekawa jestem co w dobie Internetu pozostanie po ludziach, którzy byli w nim aktywni, po wpisach na Facebooku, po śladach na różnych portalach. Internet jest magazynem (wartościowych i bezwartościowych) myśli bardziej i mniej głębokich, czasem wydaje się śmietnikiem, a czasem czymś niezależnym od nas, żyjącym własnym życiem.

Dzięki Pamukowi i jego "Muzeum niewinności" pokochałam małe, miniaturowe, zapyziałe muzea rzeczy zapomnianych. Patrzę na nie teraz zupełnie innym okiem i mam ochotę je zwiedzać, nawiązać kontakt z przedmiotami, a przez to z ludźmi, do których one należały i którzy byli kochani tak jak Fusun. Zaczęłam także sentymentalne podróże po pamiątkach (zwykłych przedmiotach)...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Napisałem powieść o miłości zatytułowaną: Muzeum Niewinności. Nie stawia ona jednak miłości na piedestale, nie gloryfikuje jej. Pokazuje raczej, że jest ona rzeczą naturalną, która może się przytrafić każdemu z nas. Tak jak wypadek samochodowy. Nie możemy jej kontrolować.

Książka opowiada o mężczyźnie z wyższej klasy społecznej Stambułu lat siedemdziesiątych, który zakochuje się w dwa razy młodszej od siebie i nie tak majętnej dalekiej kuzynce. Jest on tak głęboko zakochany, że wywołuje to w nim frustrację, ponieważ, tak jak w tureckich melodramatach, nie może on być ze swoją miłością. Wychodzi ona za mąż za innego człowieka, a nasz bohater, jak dobry krewny, zaczyna odwiedzać ją w jej rodzinnym domu. Z upływem czasu, gdy te wizyty ciągną się przez kilka lat, zaczyna on zbierać, lub nawet kraść przedmioty, które się wiążą z jego ukochaną, które mu o niej przypominają. Powstaje z tego ogromna kolekcja. Postanawia on stworzyć z nich muzeum swojej miłości, żeby wyjaśnić współczesnym istotę swojego uczucia. Np. pokazując kolczyk i wspominając, że wiąże się on z chwilą kiedy poznał swoją miłość. Są tam grzebienie, zdjęcia, itp. Sam również stworzyłem taką kolekcję. Pierwszym jej elementem był budynek muzeum, który kupiłem. Jego lokalizacja zasugerowała mi, gdzie główna bohaterka, razem z rodziną powinna mieszkać. Także to, że jej ojciec jest emerytowanym nauczycielem licealnym, a matka krawcową. Pisząc tę powieść nabywałem wciąż kolejne przedmioty na pchlich targach, albo dostawałem je od znajomych. Dbałem o to, żeby były to ładne rzeczy, bo chciałem umieścić je w moim muzeum. Obdarowałem nimi także bohaterów mojej książki. Nie było to łatwe zadanie. Np. trudno jest zdobyć szczoteczki do zębów z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Wiele osób zbiera karty telefoniczne, ale nikt nie kolekcjonuje starych skarpet. Nikt nie zachowuje też zużytych szczoteczek. Udało mi się w końcu to wszystko znaleźć i dokończyć powieść.

Początkowym pomysłem było, by muzeum powstało równo z publikacją książki. Opisuje ona nawet jak do niego trafić. W międzyczasie niestety pojawiły się polityczne naciski, przez które musiałem przez pewien czas mieszkać poza krajem. Utrudniło to otwarcie muzeum. Dopiero gdy książka zyskała międzynarodową popularność wróciłem do pracy nad jego utworzeniem. Otworzyłem je oficjalnie w Stambule, w ostatnich dniach kwietnia 2012. Jeśli pojawisz się w nim z książką „Muzeum Niewinności”, bilet wstępu jest darmowy."

źródło: http://lubimyczytac.pl/aktualnosci/1482/orhan-pamuk-gosc-naiwny-i-sentyment...

"Napisałem powieść o miłości zatytułowaną: Muzeum Niewinności. Nie stawia ona jednak miłości na piedestale, nie gloryfikuje jej. Pokazuje raczej, że jest ona rzeczą naturalną, która może się przytrafić każdemu z nas. Tak jak wypadek samochodowy. Nie możemy jej kontrolować.

Książka opowiada o mężczyźnie z wyższej klasy społecznej Stambułu lat siedemdziesiątych, który...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja właśnie swoją "przygodę" z Pamukiem zaczęłam od tej pozycji, chyba z 8 lat temu. W sumie była to moja pierwsza przeczytana książka z literatury tureckiej, którą polubiłam i czytam do dzisiaj. Powieść od razu skradła moje serce i jest jedną z moich ulubionych książek ogółem (jak i na razie samego Orhana).

Pisarz opowiada nie tylko o wielkiej, obsesyjnej miłości i o ukojeniu, jakie znajduje kochanek w przedmiotach, ale jednocześnie pokazuje historię życia codziennego Turcji, a przede wszystkim cudownego Stambułu, który mnie urzekł i całkowicie pochłonął. Od razu pokochałam to miasto, choć nigdy tam fizycznie nie byłam.

Jak dla mnie ta książka jest fantastyczna i zaliczana przeze mnie do tzw. "Wielkiej Literatury". Zdaję sobie sprawię, że niektórym było trudno przebrnąć przez powtarzające się opisy na ten sam temat (głównie obsesji i miłości) przez kilkanaście stron, ale dla mnie dodawało to jakiegoś magicznego uroku całej historii. Chyba Füsun i mnie omotała...

Powstanie Muzeum przypieczętowało moją miłość do tej książki. W 2015 roku powstał dokument na ten temat, o tym samym tytule. Teraz jednym z moich marzeń jest zwiedzenie tego małego muzeum.

Chciałabym poznać wasze odczucia do tej książki, bo ja raczej nie widzę minusów, ale może to przez sentyment... Nie wiem jak dzisiaj bym ją odebrała, wtedy trafiła mi się w zdecydowanie odpowiednim czasie. :)

~~~~~~
link do dokumentu: http://www.filmweb.pl/film/Muzeum+niewinno%C5%9Bci-2015-761780

Ja właśnie swoją "przygodę" z Pamukiem zaczęłam od tej pozycji, chyba z 8 lat temu. W sumie była to moja pierwsza przeczytana książka z literatury tureckiej, którą polubiłam i czytam do dzisiaj. Powieść od razu skradła moje serce i jest jedną z moich ulubionych książek ogółem (jak i na razie samego Orhana).

Pisarz opowiada nie tylko o wielkiej, obsesyjnej miłości i o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszam do dyskusji na temat:
Muzeum niewinności[bookLink]50344|Muzeum niewinności[/bookLink]

Zapraszam do dyskusji na temat:
Muzeum niewinności[bookLink]50344|Muzeum niewinności[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post