-
ArtykułyKsiążki o przyrodzie: daj się ponieść pięknu i sile natury podczas lektury!Anna Sierant1
-
ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński31
-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać406
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz2
Cytaty z tagiem "otucha" [19]
[ + Dodaj cytat]Za czym poczęło huczeć w całej Rzeczypospolitej i roztaczały się te groźne grzmoty (...), aż fale obu mórz drżały; to lud wierny, lud zbożny powstawał jak burza w obronie swej Królowej. We wszystkie serca wstąpiła otucha, wszystkie źrenice zapałały ogniem; to, co się wydawało przedtem strasznym i niezwalczonym, zmalało w oczach.
Ale właśnie dlatego, że nie dla zysków, zasług, chlebów, jeno z duszy całej ojczyźnie służył i sumienie miał pod tym względem czyste, czuł swoją wartość i to dodawało mu otuchy.
Dziś jest wielki dzień, gdyż oto nadeszła chwila, kiedy to ty dodajesz otuchy swemu ojcu.
Rzeczy fantastyczne są wartościowe, dopóki pozostają fantastyczne. Wracanie tam, gdzie kiedyś znalazłeś otuchę, nie jest sposobem na przyszłość. Nie dorośniesz, trzymając się kurczowo magii dzieciństwa.
W bibliotece czułam się cudownie. Ściany zadrukowanych stronic, świadectwo tylu wymyślonych światów - dodawało mi to otuchy.
Znajome otoczenie dodaje otuchy nie tylko dzieciom.
Znieśże mężnie twoje brzemię i na to pamiętaj, że tysiące będziesz miał towarzyszów w nieszczęściu, którzy potracą żony, dzieci, rodziców, krewnych i przyjaciół. A jako kropla ginie w oceanie, niechże tak twoja boleść w morzu powszechnej boleści utonie. Gdy na ojczyznę miłą tak straszne przyszły termina, kto mężem jest i miecz przy boku nosi, ten się płakaniu nad swoją stratą nie odda, ale na ratunek tej wspólnej matce pośpieszy i albo w sumieniu zyska uspokojenie, albo sławną śmiercią polęże i koronę niebieską, a z nią wiekuistą szczęśliwość posiędzie.
Smutek i cierpienie nikogo w życiu nie omijają, ale od czasu do czasu pojawia się przebłysk światła, który roztapia mroki samotności i wlewa ci w serce otuchę, kojącą jak talerz ciepłej zupy i miękkie łóżko".
(...) nieustająca pamięć o moich najbliższych dodała mi otuchy, straszliwe bowiem próby, jakie przechodziłem, tylko zwiększyły we mnie wolę zrzucenia nikczemnego jarzma.