Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy ludzie śnią, ale niejednakowo. Ci, którzy śnią w nocy, w najmroczniejszych zakamarkach umysłu, budzą się rano z przekonaniem, że były to tylko majaki. Są jednak i tacy, którzy śnią za dnia, i ci są ludźmi niebezpiecznymi, gdyż nierzadko z otwartymi oczami odtwarzają swe senne marzenia, pragnąc przemienić je w rzeczywistość.

Kochałem cię, więc uchwyciłem w ręce te fale ludzi
i wolę mą gwiazdami na niebie wypisałem,
Aby dla ciebie wolność zyskać,
piękny, siedmiu filarów siłą wsparty dom,
i by jaśniały twoje oczy dla mnie
Gdy tam dojdziemy.

Zdawało się: śmierć sługą moją jest w wędrówce.
Aż się zbliżyliśmy, a ty na drodze czekasz,
Uśmiechasz się. I wtedy ona, śmierć,
zawistnie wyprzedziła mnie i ciebie wzięła
Do swojej ciszy.

Miłość, wędrówką utrudzona, dotknęła twego ciała;
zapłata krótka - nasza na tę chwilę.
Dopóki miękka ziemi dłoń nie zagarnęła twojej postaci
i póki robak nie przeniknął tego,
Co było twoje.

Ludzie prosili mnie, bym nasze dzieło wzniósł,
ten nieskalany dom, twoją pamiątkę,
Lecz by pomnik był, strzaskałem je, nie dokończone, i oto teraz żyjątka małe pełzną tam, schronienie sobie klecą,
W owym kalekim cieniu
twojego daru.

Entuzjazmowaliśmy się ideami niewyrażalnymi i mglistymi, ale za które warto było walczyć. W zawrotnym wirze walk każdy z nas, nie oszczędzając się ani przez chwilę, przeżył tyle, że wystarczyłoby to na życie wielu ludzi, ale gdy osiągnęliśmy cel i z mroku wyłonił się nowy świat, starzy ludzie znowu wyszli na widownię i wzięli nam zwycięstwo z rąk, aby świat ów przerobić na podobieństwo świata dawnego, dobrze im znanego. Młodość potrafi zwyciężać, ale nie umie utrzymać owoców triumfu.

Wszyscy marzymy, lecz nie tak samo.
Ci co śnią nocą - w najgłębszych zakamarkach umysłu - budzą się, by odkryć próżność swych snów; ci natomiast co za dnia marzą, to ludzie niebezpieczni, ponieważ mogą - oczy mając otwarte - wprowadzać swoje marzenia w czyn.