Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Te ściany mnie
słyszały,kiedy nikt
inny nie słuchał.

Wśród nich słowa
wierszy poczuły się
jak w domu.

Oklaskane,opłakane,zrozumiane.
Zmieniły moje życie
na lepsze. Choć

to nie wystarczyło,
oni mnie słyszeli.
Do ostatniego słowa.

Umiecie ubierać uczucia w słowa i dzielić się nimi z innymi ludźmi. Boję się, że ja mam dar zupełnie przeciwny: jestem świetna w chowaniu wszystkiego w sobie.

Jestem wyczerpana. Nie ma we mnie słów. Nie ma myśl. Jak dobrze być pustą. Jak spokojnie.

Ale jeśli odejdę, zawsze możesz pójść ze mną.

Wciąż tu jesteś
Wpleciona we mnie, jak nici w swetrze.

Podsuwasz słowa
Które mnie burzą i budują na nowo
W całość.

Zaciskasz dłoń
I przypominasz, że nie jestem sama.

Nigdy nie byłam
Nikt z nas nie jest.

Wciąż tu jesteś
Wpleciona w słowa na tych ścianach.

Aż do ostatniego.

Wydaje mi się, że wszyscy macie dar, którego ja nie mam.

- (...) Nasze wiersze też są beznadziejne. Nie oceniamy poezji.
- Tylko co?
- W sumie nie wiem. Chyba szczerość.

Technologia to bagno.